Στο ESPN δεν μετράνε ιδιαίτερα τα λόγια τους. Μετά την ήττα της Εθνικής μας από τους Αμερικάνους, (ήττα με κατεβασμένα τα χέρια και οικτρά ποσοστά στην επίθεση…), ο σχολιαστής Τζόναθαν Τζινόβι έγραψε στο Twitter ότι ο τρόπος χρησιμοποίησης του Γιάννη Αντετοκούνμπο από τους προπονητές της Εθνικής Ελλάδας είναι απαράδεκτος. «Τι ντροπή για την Ελλάδα (και τους μπασκετικούς φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη) να έχεις ένα τρομερό ταλέντο σαν τον Γιάννη και να μην ξέρεις πώς να τον χρησιμοποιήσεις. Οι ΗΠΑ έκαναν εξαιρετική δουλειά για να τον βγάλουν εκτός αγώνα με καλές άμυνες. Αυτό σε κάνει να σεβαστείς ακόμα περισσότερο την ομάδα που έχτισε το Μιλγουόκι γύρω του» έγραψε. Είναι εντυπωσιακό ότι όλοι όσοι σχολίασαν το tweet συμφωνούν μαζί του επισημαίνοντας ότι ο παίκτης δεν έχει καθόλου χώρο, κυρίως γιατί οι συμπαίκτες του είναι επιθετικά ατάλαντοι. Προφανώς δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλλά για το ότι υπάρχει ένα πρόβλημα δεν χωρά αμφιβολία.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στο χθεσινό ματς της Εθνικής με τις ΗΠΑ  είχε 15 πόντους (6/9 δίποντα, 1/2 τρίποντα, 0/2 βολές), 13 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα σε λιγότερο από 27 λεπτά συμμετοχής. Φυσικά μπορεί να παίξει ακόμα καλύτερα: δεν είχε καμία ασίστ και έκανε και δυο λάθη. Ο,τι και να συμβεί, όμως, στην Κίνα ουαί κι αλίμονο αν μια αποτυχία στο τουρνουά σταθεί αιτία να χαλάσει η σχέση της Εθνικής μαζί του. Και πολύ φοβάμαι πως αυτό κατά βάση προβλέπουν οι Αμερικάνοι όταν εστιάζουν στην αδυναμία της αξιοποίησής του: είναι σαν να του λένε ότι σε μια ομάδα που δεν τον καταλαβαίνει δεν έχει καμία δουλειά.

Χαρίζει ελεύθερα σουτ  

Υπάρχουν πολλοί που περίμεναν ότι στα ματς του μουντομπάσκετ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα παίρνει φόρα και δεν θα τον σταματά κανείς: δεν γίνονται αυτά πρώτα από όλα γιατί έχει αντιπάλους που τον γνωρίζουν. Χρησιμοποιείται σωστά; Το πράγμα σηκώνει συζήτηση. Στην προετοιμασία της Εθνικής τον είδαμε σαν «τριάρι», ως «τεσσάρι» και ως «πεντάρι». Στα ματς με το Μαυροβούνιο και την Βραζιλία ξεκίνησε ως «τεσσάρι», αλλά ο Σκουρτόπουλος βλέποντας τη φόρμα του Πρίντεζη τον χρησιμοποίησε και ως «τριάρι», αλλά και ως «πεντάρι» (στο τέλος) για να τους έχει μαζί. Αποδείχτηκε ότι το να παίζει «τριάρι» δεν έχει νόημα: τον θέλουμε κοντά στο καλάθι και αν παίζει «τριάρι» στερεί λεπτά συμμετοχής από τον Παπανικολάου και τον Παπαπέτρου, που δίνουν περισσότερα πράγματα από τον Μπουρούση και τον Παπαγιάννη. Στα ματς με τη Νέα Ζηλανδία και τις ΗΠΑ έπαιξε «πεντάρι» κι άφησε το «τέσσερα» στον Πρίντεζη και λιγότερο στο Θανάση: με τον πρώτο η Εθνική γίνεται πιο παραγωγική με τον δεύτερο κερδίζει σε ενέργεια. Ως «πεντάρι» ο Γιάννης χάρισε ελεύθερα σουτ στον Παπαπέτρου, τον Παπανικολάου, τον Λαρεντζάκη, τον Σλούκα – άλλοι τα έβαλαν άλλοι όχι. Είναι δεδομένο ότι ο σούπερ σταρ των Μπακς δεν είναι ακόμα έτοιμος να γίνει ο «Νοβίτσκι της Ελλάδας», μετατρέποντας τα ματς της Εθνικής σε οne man show. Για την ώρα προσπαθεί να γίνει ομαδικός δημιουργώντας περισσότερο για τους άλλους, ενώ κάνει και βουτιές στο παρκέ και φάουλ για να κόψει το ρυθμό των αντιπάλων. Αλλά είναι αυτός ο ρόλος του;

Με το μυαλό στο διπλανό του

Η δουλειά κάθε προπονητή που θα έχει το Γιάννη στην Εθνική είναι πραγματικά δύσκολη. Η δουλειά του προπονητή είναι η ομάδα – η λειτουργία της, η εσωτερική της ιεραρχία, η καλή της προετοιμασία για δύσκολα ματς. Στην Ελλάδα μοιάζει σημαντικότερο από αυτά η αξιοποίηση του Γιάννη, αλλά δεν φταίει αυτός για αυτό: φταίει ότι χωρίς αυτόν η Εθνική μας δεν θα είχε καμία σχεδόν πιθανότητα να βρεθεί έστω στους 16! Είναι λογικό να υπάρχει ως πρώτη σκέψη το πώς ο παίκτης θα κάνει τη διαφορά: μόνο αυτόν έχουμε που μπορεί ν αλλάξει τη μοίρα της ομάδας. Αλλά για την ώρα οι αλλαγές των θέσεων του μοιάζουν περισσότερο να τον μπλέκουν παρά να τον βοηθάνε. Και γιατί, όπου και να τον βάλεις, είναι υποχρεωμένος να παίζει για τον παίκτη που έχει δίπλα του!

Οι πασιφανείς αδυναμίες της ομάδας, ειδικά στην άμυνα, τον υποχρεώνουν να ξοδεύεται κυρίως σε αυτό το κομμάτι. Όταν παίζει «πεντάρι» πρέπει να έχει το μυαλό του και στον παίκτη του Πρίντεζη, που πλέον είναι αμυντικά ευάλωτος. Όταν παίζει «τεσσάρι» έχει δίπλα του πάντα ένα αργό ψηλό (τον Μπουρούση ή τον Παπαγιάννη) με ό,τι αυτό σημαίνει. Στη δε επίθεση είναι φανερό πως σε όποια θέση κι αν παίζει, στο σετ παιγνίδι δύσκολα παίρνει τη μπάλα κοντά στο καλάθι. Ο,τι πόντους βάζει, τους βάζει με αίμα: όχι τυχαία σκοράρει συνήθως αρκετά στο πρώτο δεκάλεπτο όταν οι άμυνες των αντιπάλων είναι πιο χαλαρές. Φυσικά αν τυχόν βγει από το παρκέ το καλάθι γίνεται δύσκολο για όλους: χθες στο δεύτερο δεκάλεπτο με τους Αμερικάνους η Εθνική μας πέτυχε 8 πόντους.

Αργά και βασανιστικά

Η δική μου εντύπωση είναι ότι ψάχνουμε τη λύση με λάθος τρόπο: για την ακρίβεια αναζητούμε μια ευρωπαϊκή λύση σε ένα αμερικάνικο πρόβλημα. Για να παίξει ο Γιάννης καλύτερα πρέπει η ομάδα να παίξει πιο γρήγορα, πιο επιθετικά, πιο αμερικάνικα. Σας θυμίζω ότι ο Γιάννης δεν τελείωσε κάποιο αμερικάνικο πανεπιστήμιο και δεν έχει παίξει στο ΝCAA, ώστε να ξέρει τι σημαίνει αντιμετωπίζω μια σύνθετη άμυνα. Το παιγνίδι που ξέρει είναι αυτό που έμαθε στο ΝΒΑ, δηλαδή το μπάσκετ των πολλών επιθέσεων. Οι σχολιαστές του ΕSPN αυτό κυρίως επισημαίνουν πιστεύω: πως η Ελλάδα έχει τον καλύτερο παίχτη στον κόσμο στο γρήγορο παιγνίδι και παίζει αργά – με τις ΗΠΑ έπαιξε βασανιστικά αργά μειώνοντας τον αριθμό των επιθέσεων. Το κανε σωστά αλλά σιγά μην είχαν πρόβλημα σε αυτό οι Αμερικάνοι: έδειξαν υπομονή και κέρδισαν κάνοντας περίπατο. Κανείς ποτέ δεν θυμάμαι να τους κέρδισε με μικρό σκορ. Μπορούσε η δική μας ομάδα να παίξει πιο γρήγορα; Φυσικά. Με το Θανάση δίπλα στο Γιάννη και σχήματα με τρία γκαρντ (και τον Παπαπέτρου και τον Παπανικολάου πιθανότατα στο «τέσσερα») θα υπήρχε τουλάχιστον περισσότερη αθλητικότητα, περισσότερη κίνηση και σίγουρα περισσότερο τρέξιμο. Αλλά αυτά δεν τα έχουμε δει ποτέ.   

Η κακή υποψία

Χειρότερο και από μια αποτυχία στο Μουντομπάσκετ θα είναι να δημιουργηθεί στο Γιάννη η υποψία ότι η Εθνική μας παίζει ένα μπάσκετ που ο ίδιος δεν ξέρει. Το ματς με την Τσεχία κερδίζεται: δεν είναι κανένα μεγαθήριο οι Τσέχοι – ούτε που τους θυμάμαι να κάνουν κάτι σε παγκόσμιο πρωτάθλημα κι όταν το Μουντομπάσκετ ξεκίνησε κανείς δεν μπορούσε να τους φανταστεί στην οκτάδα. Αλλά το βασικό στην Κίνα είναι να κερδίσουμε το Γιάννη, δηλαδή να τον κάνουμε να νοιώσει ηγέτης της ομάδας και να τον κάνουμε να λαχταράει να παίζει σε αυτή: μάλλον πάμε να τον τρελάνουμε. Εχουμε μάλιστα ξεχάσει πως αυτό είναι το πρώτο μεγάλο τουρνουά που τον έχουμε…