Οι Ελβετοί κέρδισαν με 2-0 τους Ιταλούς και έγιναν οι πρώτοι που προκρίθηκαν στα προημιτελικά. Δεν υπήρξε καμία έκπληξη: η ομάδα του Γιακίν είναι αήττητοι από το ξεκίνημα του τουρνουά και παίζει μια χαρά ποδόσφαιρο. Έκπληξη θα ήταν να μεταμορφώνονταν οι Ιταλοί και να έβρισκε ο Λουτσιάνο Σπαλέτι σε αυτό το μετριότατο και χωρίς προσωπικότητες ρόστερ που έχει παίκτες να σηκώσουν το βάρος της αποστολής της πρώην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Φάνηκε μάλιστα πως η ισοπαλία με την Κροατία, όπως ήρθε, τους άδειασε κιόλας. Στην ισοφάριση του Τζακάνι η αποστολή ολοκληρώθηκε. Tutti a casa.  

Δεν υπήρξε ματς    

Το ματς Ελβετία – Ιταλία (2-0) ολοκληρώθηκε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου: καμία απολύτως μάχη δεν έγινε. Ο Σπαλέτι, όπως έχει ανακοινώσει, έκανε πάλι πολλές αλλαγές – κάποιες υποχρεωτικά. Δεν έχει τον Καλαφιόρι, που ήταν τιμωρημένος και δεν είχε τον Ντι Μάρκο που είναι τραυματίας – έπρεπε να παρουσιάσει μια καινούργια άμυνα. Άφησε  έξω τον Φρατέζι που δεν τον έχει δικαιώσει για την εμπιστοσύνη, τον Ζορζίνιο που μάλλον βαρέθηκε να τον βλέπει να περπατάει και τον Πελεγκρίνι που κανείς ποτέ δεν έχει καταλάβει ποια είναι η θέση του, αν έχει. Επανέφερε στην επίθεση τον Σκαμάκα, τον οποίο πλαισίωσε με τους Κέζα και Ελ Σαράουι. Οι Ελβετοί αρχίζουν το ματς πολύ καλύτερα γιατί ο Γιακίν αλλαγές έχει κάνει ελάχιστες: Στο δίλλημα Βάργκας η Ρίντερ αποφάσισε να παίξουν και οι δυο, και απόντος του Βίμερ απλά έπαιξε με ένα στόπερ λιγότερο. Στο 23’ ο Εμπολό είναι απέναντι από το Ντοναρούμα μόνος του, αλλά ο Ιταλός τερματοφύλακας θα τον νικήσει. Η φάση ήταν απλά η δοκιμή του πρώτού γκολ που οι Ελβετοί πέτυχαν στο 37’: σκοράρει ο Φρόιλερ ακολουθώντας ανενόχλητος μια φάση που έχτισαν στα δεξιά ο Αμπισερ και ο Βάργκας – ο χαφ της Μπολόνια βρήκε τη μπάλα στρωμένη μπροστά του και την έστειλε στα δίχτυα.

Το ημίχρονο ολοκληρώθηκε με τους Ιταλούς να μην έχουν ποτέ δημιουργήσει πρόβλημα στον Ζόμερ, κι ενώ η στατιστική του ματς έγραφε πως οι τελικές προσπάθειες των Ελβετών ήταν οκτώ έναντι μιας της ομάδας του Σπαλέτι. Η Ελβετία είχε κάνει απόλυτη κατοχή μπάλας απέναντι στους χωρίς αρχή και τέλος Ιταλούς. Αν στο ημίχρονο το ματς έμεινε στο 1-0 είναι γιατί ο Ντοναρούμα και το δοκάρι έσωσαν στο 45’ την Ιταλία από το 0-2 σε εκτέλεση φάουλ του Ρίντερ. Αλλά ακόμα και ο Ιταλός τερματοφύλακας, που έκανε σπουδαίο τουρνουά, δεν κατάφερε να κάνει το παραμικρό όταν στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου ο Βάργκας με ένα καταπληκτικό σουτ σημάδεψε το αριστερό του παραθυράκι. Η Ιταλία που έπρεπε να γυρίσει το ματς βρεθεί στα σκοινιά.  Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Οι Ελβετοί άφησαν στη συνέχεια την μπάλα στους παίκτες του Σπαλέτι απλά για να τους θυμίσουν πως αμύνεται μια ομάδα, όταν θέλει να κρατήσει το αποτέλεσμα χωρίς να ιδρώσει. Η στατιστική καταγράφει δυο δοκάρια των Ιταλών αλλά είναι να χαμε να λέγαμε. Το πρώτο είναι μια προσπάθεια του Σερ να πετύχει αυτογκόλ (!) χωρίς να τον πιέζει κανείς. Το δεύτερο προκύπτει από ένα σουτ του Σκαμάκα που ήταν όμως σε οφσάιντ οφσάιντ. Το ματς ολοκληρώθηκε με τον Ντοναρούμα να ζητά συγνώμη από τους οπαδούς: οι παρόντες στο γήπεδο αποδοκίμασαν την ομάδα του Σπαλέτι. Ακούστηκε και το κλασσικό σε αυτές τις περιπτώσεις tutti a casa.    

Το μεγάλο πρόβλημα

Τώρα που οι Ιταλοί αποκλείστηκαν έγινε ακόμα πιο κατανοητό το μεγάλο τους πρόβλημα. Οι ίδιοι οι Ιταλοί λένε ότι αυτό που σ’ αυτό το τουρνουά πλήρωσαν ήταν η μετριότητα των επιθετικών τους. Ισχύει αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Στην πραγματικότητα οι Ιταλοί δεν είχαν καμία από τις τρεις γραμμές τους σε κατάσταση αγωνιστικής ετοιμότητας γιατί το υλικό είναι εξαιρετικά μέτριο. Στο ματς με την Ελβετία φάνηκε κυρίως η αδυναμία τους να αμυνθούν στοιχειωδώς ψηλά. Η αδυναμία αυτή είχε να κάνει με το γεγονός ότι τα στόπερ τους στο συγκεκριμένο ματς (ο Μαντσίνι και ο Μπαστόνι) είναι εξαιρετικά αργοί παίκτες. Η Ιταλία έπαιζε 4-3-3 με την άμυνα της μέσα στην περιοχή για να κρύψει την βραδύτητα των αμυντικών της: το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είδαμε. Οι Ελβετοί στο πρώτο ημίχρονο, όχι μόνο ανεβαίνουν ψηλά αλλά έκαναν και συνδυασμούς απέναντι σε μία ομάδα που έπαιζε τόσο πίσω, που ήταν αδύνατο να κρατήσει την μπάλα. Οι Ιταλοί όταν έχουν μια καλή γραμμή μπορούν να κάνουν ένα καλό τουρνουά. Το ιδανικό για αυτούς είναι να έχουν μια καλή γραμμή άμυνας, αλλά και όταν απλά έχουν μια καλή μεσαία γραμμή όπως π.χ είχαν το 2012, όταν αγωνιζόταν σ’ αυτή παίκτες όπως ο Πίρλο, ο Γκατούζο, ο Μαρκίζιο, ο Ντε Ροσι, Μοντολίβο κι ο Μάτα έφτασαν στον τελικό. Αυτή τη φορά στη μεσαία γραμμή υπήρχε μόνο ένας παίκτης επιπέδου: ο Μπαρέλα που χωρίς βοήθειες έμεινε κι αυτός από δυνάμεις στα δύο τελευταία ματς. Ποιος όμως να τον βοηθήσει; Ο Κριστάντε κι ο Ζορζίνιο περπατάνε. Ο Φρατέζι και ο Φατζόλι έχουν μόνο ονόματα που θυμίζουν Ιταλούς μέσους. Τον Τζακάνι που του έδωσε το γκολ της ισοφάρισης με την Κροατία ο Σπαλέτι δεν το ξεκίνησες στο ματς με τους Ελβετούς. Ο Πελεγκρίνι έχει απλά όνομα που παραπέμπει σε ένα ωραίο ανθρακούχο νερό.  

Θα ήταν πολυτέλειες

Ο κόσμος μιλάει για τους Κάουζιο, τους Αντονιόνι, τους Μπάτζιο, τους Τότι, τους Ντοναντόνι που λείπουν. Αλλά οι Ιταλοί δεν έχουν καν Ινσίνιε, Λοκατέλι, Πεσίνα που είχαν στο προηγούμενο Εuro, στο οποίο και είδαμε τον Ζορζίνιο για τελευταία φορά να παίζει ποδόσφαιρο επιπέδου με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας. Όταν οι Ιταλοί δεν έχουν ποδοσφαιριστές ποιότητας, καταφεύγουν στο γνωστό αγαπημένο παραμύθι όλων όσων δεν έχω τέτοιους: πιστεύουν ότι θα εμφανιστεί ένας προπονητής που θα βρει ένα μαγικό τρόπο να κάνει τους μέτριους πολύ καλούς. Έτσι εμπιστεύτηκαν τον Σπαλέτι για τα σπουδαία πράγματα που έκανε στην Ναπολι. Αλλά ο Σπαλέτι στην Νάπολι, όταν κέρδισε το πρωτάθλημα, είχε τον Κβαρασκέλια, τον Οσιμεν, τον Κιμ, τον Λομπότκα, τον Ζιελίνσκι, τον Ματίας Ολιβέιρα, τον Λοσάνο. Που ενώ δεν έχουν σούπερ ονόματα στην εθνική Ιταλίας θα ήταν πολυτέλειες.

Πραγματική ομάδα

Θα τους κάνει καλό αυτή η αποτυχία των Ιταλών; Είναι δύσκολο να το πεις. Η δικαιολογία της νεανικής ομάδας κτλ είναι για εσωτερική κατανάλωση. Η παραγωγή παικτών δεν τους λείπει: η αξιοποίηση τους όμως είναι πρόβλημα. Οι ομάδες τους που δυο χρόνια τώρα διακρίνονται στην Ευρώπη είναι ομάδες προπονητών που βασίζονται κατά βάση σε ξένους παίκτες, οι πιο πολλοί από τους οποίους είναι καλά εργαλεία - δεν είναι καν οι μεγάλες βεντέτες που υπήρχαν  στο καμπιονάτο κάποια χρόνια πριν και υποχρέωναν τους Ιταλούς ποδοσφαιριστές να γίνουν καλύτεροι για να σταθούν δίπλα τους. Ομάδες με ρολίστες μπορεί να φτιάξεις αν έχεις χρόνο: Εθνική ομάδα με ρολίστες και χωρίς προσωπικότητες είναι αδύνατον να φτιάξεις. Ίσως κάνω λάθος, αλλά θα αργήσουμε πάρα πολύ να τους δούμε πρωταγωνιστές σε μεγάλο τουρνουά. Για την ώρα ας χαρούμε την Ελβετία. Απέκλεισε τους Ιταλούς, έπαιξε στα ίσια τους Γερμανούς, δεν φοβάται κανένα. Είναι αυτό που δεν ήταν οι Ιταλοί: πραγματική ομάδα.