Μετά τους αποκλεισμούς του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ από το Τσάμπιονς λιγκ και τον υποβιβασμό τους στο Γιουρόπα λιγκ, είχαμε χθες τον αποκλεισμό της ΑΕΚ και του ΠΑΣ από την Ευρώπη. Τα κατάφερε μόνο ο Παναθηναϊκός και όχι τυχαία. Το εμπόδιο της ΑΙΚ (που πέρυσι απέκλεισε με δυο νίκες ο Ατρόμητος) ήταν μεν χαμηλό, πλην όμως οι Πράσινοι μοιάζουν κάτι να έμαθαν από το περσινό πάθημα και προετοιμάστηκαν για τα ματς αυτά πολύ σοβαρά. Δύσκολα μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τους άλλους και μόνο ο ΠΑΣ έχει το ελαφρυντικό της απειρίας του.

Ο Ολυμπιακός είναι ανολοκλήρωτος

Το χειρότερο όταν μιλάμε για τους αποκλεισμούς των ελληνικών ομάδων φέτος είναι ότι αυτοί, για διαφορετικούς κατά περίσταση λόγους, φαίνονταν να έρχονται  - φαίνονταν από μακριά. Ο Ολυμπιακός είχε στα φιλικά καλύτερο παίκτη το Μανθάτη, δεχόταν γκολ συνεχώς και όταν μαζευόταν λίγο για να προσέξει την άμυνά του (όπως πχ με τη Μπριζ) δεν έφτιαχνε ευκαιρίες. Κόντρα στη Χάποελ δεν είδαμε ξαφνικά ένα κακό Ολυμπιακό: ο Ολυμπιακός φέτος συμπεριφέρεται σαν να έχει κρατήσει μόνο τα άσχημα από την περσινή χρονιά του. Η ελπίδα του είναι ότι είμαστε ακόμα στον Αύγουστο, τα επίσημα παιγνίδια του είναι μόλις δυο και δύσκολα μπορεί να παίξει χειρότερα. Γενικά ξεκινάει λίγο άσχημα ο Ολυμπιακός τις σεζόν – απλά άλλες χρονιές δεν είχε ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Πέρυσι χρειάστηκαν κάτι καραμπόλες για να κερδίσει το Λεβαδειακό τη δεύτερη αγωνιστική, πρόπερσι κόλλησε με το καλημέρα στο Αγρίνιο, πριν τρία χρόνια έκανε ντέρμπι ένα ματς στο ΟΑΚΑ με την Καλλονή, την πρώτη χρονιά του Βαλβέρδε αποκλείστηκε από την Ανόρθωση και στην επιστροφή του Ερνέστο έχασε από τον Ηρακλή. Αλλά η διαφορά είναι ότι τώρα μοιάζει ανολοκλήρωτος και μπερδεμένος.

Σαν όλα να ήταν σκηνοθετημένα

Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ έζησαν άλλου είδους αποκλεισμούς. Και οι δυο αποκλείστηκαν στην έδρα τους κι αφού χάρη στα πρώτα αποτελέσματα που έφεραν με τον Αγιαξ κα τη Σεντ Ετιέν έδωσαν στον κόσμο ελπίδες. Η ελπίδα είναι άτιμο πράγμα: συνήθως σκοτώνει τον προβληματισμό. Για τους λίγους που καταλαβαίνουν και ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ στη ρεβάνς είχαν ένα τεράστιο αντίπαλο: τον εαυτό τους. Και οι δυο έπρεπε να απαντήσουν σε δυο ερωτήσεις δύσκολες. Ο ΠΑΟΚ κατά πόσο βελτίωσε την άμυνα του, που τα τελευταία χρόνια είναι σουρωτήρι κανονικό, παρόλο που παίκτες πάνε κι έρχονται και οι προπονητές με αυτή ασχολούνται. Και η ΑΕΚ κατά πόσο μπορεί να βάλει γκολ. Μοιάζει πραγματικά με τραγική ειρωνεία, αλλά οι αποκλεισμοί και των δυο ήρθαν με σενάρια απολύτως προβλεπόμενα: σαν οι δυο ομάδες να ήθελαν να δείξουν ότι οι αμφιβολίες που τις συνοδεύουν είναι δίκαιες. Ο τρόπος του αποκλεισμού, έμοιαζε σαν σκηνοθετημένος, σαν κάποιος να έφτιαξε έτσι τα ματς ώστε να φανεί το πρόβλημα που προϋπήρχε και που οι υπεύθυνοι των ομάδων έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν. Για να το πω διαφορετικά, σαν κάποιος να θέλει να τους ανοίξει τα μάτια.

Η επιτομή της κουταμάρας

Ο ΠΑΟΚ δέχτηκε δυο γκολ από ένα Αγιαξ που είναι ζήτημα να έφτιαξε τρεις φάσεις – ποια μπορεί να είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το πρόβλημα στην άμυνα παραμένει υπαρκτό; Δεν τον βομβάρδισαν οι Ολλανδοί, δεν έκαναν ένα σπουδαίο επιθετικά παιγνίδι, δεν τον πίεσαν σχεδόν καθόλου: απλά έμοιαζαν να περιμένουν τα δώρα της άμυνας. Στη Θεσσαλονίκη (και όχι μόνο) όλοι μιλάνε για τις χαμένες ευκαιρίες του Κλάους που ήταν όλες κι όλες δυο – η εξής μια, λέω, εγώ, γιατί στην πρώτη φάση, όταν ο φορ ολοκληρώνει την ωραία αντεπίθεση του Ροντρίγκεζ, ο Κλάους τα κάνει όλα σωστά κι ο Σίλεσι κάνει μια μεγάλη επέμβαση. Εχει ευθύνη για τον αποκλεισμό και ο Αθανασιάδης και ο Σακόφ, που κι αυτός έχασε μια ευκαιρία τεράστια, αλλά ποιος μας λέει ότι αν ο ΠΑΟΚ πήγαινε στο 2-0 η άμυνά του θα ήταν αλάνθαστη; Τα δυο γκολ των Ολλανδών είναι η επιτομή της κουταμάρας – το παραδέχτηκε και ο Λέοβατς που χαρακτήρισε το πέναλτι που έκανε βλακώδες. Οσο για το δεύτερο και φαρμακερό γκολ του Κλαασεν, όσο κανείς το βλέπει τόσο περισσότερο απορεί για το αν αυτοί που παίζουν στην άμυνα  του ΠΑΟΚ είναι αμυντικοί και ποδοσφαιριστές: όλοι κοιτάζουν, κανείς δεν κινείται, όλοι περιμένουν το μοιραίο. Κι αυτό γίνεται χρόνια τώρα.

Μια πραγματική ευκαιρία  

Ιδια επίδειξη αδυναμιών είχαμε και στο ματς της ΑΕΚ. Όταν τελείωσε το παιγνίδι στη Γαλλία η ερώτηση όλων ήταν πως η ΑΕΚ θα βάλει γκολ στη ρεβάνς – προσοχή, πως θα βάλει γκολ, όχι πως θα προκριθεί. Η ΑΕΚ δέχτηκε το 0-1 στο 23΄. Μετά η Σεντ Ετιέν της άφησε τη μπάλα και ταμπουρώθηκε. Η ΑΕΚ έκανε σε 80 και κάτι λεπτά, μια μεγάλη ευκαιρία (η εξ επαφής κεφαλιά του Μπαρμπόσα είναι ν απορείς πως έφυγε άουτ), δυο τρια καλά σουτ (από τον Μπακασέτα και τον Βάργκας στο πρώτο ημίχρονο) και σχεδόν τίποτα άλλο, μολονότι ο Κετσπάγια έριξε στο γήπεδο όλους τους επιθετικούς και τους μεσοεπιθετικούς που έχει διαθέσιμους. Ολο αυτό το επιθετικά λίγο παιγνίδι έγινε κόντρα σε μια ομάδα τόσο παθητική, που όποιος αγαπάει το ποδόσφαιρο παρακαλούσε, μαγικά έστω, να αποκλειστεί: η Σεντ Ετιέν με μια εμφάνιση- ύμνο στην καταστροφή του ποδοσφαίρου, προκάλεσε σε όποιον παρακολουθούσε το ματς την ίδια ακριβώς δυσφορία, που προκαλούν οι ελληνικές ομάδες όταν εκτός έδρας κάνουν αποτελέσματα χωρίς να παίζουν ποδόσφαιρο. Κι όμως η ΑΕΚ σε αυτή την ταμπουρωμένη, παθητική, επιθετικά ανίκανη, και δημιουργικά απαράδεκτη ομάδα καλά καλά δεν έκανε φάση, μολονότι είχε συνέχεια την μπάλα στα πόδια. Σαν κάποιος να ήθελε να δικαιώσει όλους εκείνους που μετά το πρώτο ματς έλεγαν πως στο ΟΑΚΑ η ΑΕΚ θα είναι σχεδόν αδύνατο να σκοράρει.

Ολοι λίγο θ αλλάξουν

Ο Ολυμπιακός λογικά θα κάνει δυο – τρεις μεταγραφές και κάπως θ αλλάξει: από τη στιγμή που η λίστα των ποδοσφαιριστών που θα παίξουν στον προκριματικό του Γιουρόπα λιγκ δηλώνεται την Δευτέρα περιθώρια για μεγάλες αλλαγές δεν βλέπω και οι απειλές του τύπου «θα σας διώξω όλους κτλ» δε βλέπω να πραγματοποιούνται. Η ΑΕΚ περιμένει τον Αλμέιδα για να τη βοηθήσει στην επίθεση και ο ΠΑΟΚ τον Βαρέλα για την άμυνα. Όμως ενώ ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα υλικού και καθοδήγησης, οι δυο «δικέφαλοι» έχουν σημαντικά προβλήματα νοοτροπίας, αλλά και αισθητική και γούστου: αυτό το ποδόσφαιρο, το βασισμένο σε οκτώ και εννιά παίκτες που τρέχουν πίσω από τη μπάλα, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν φέρνει επιτυχίες κι όμως μια μερίδα του κόσμου τους (αλλά και των υπευθύνων για την κατασκευή των ομάδων) το προσκυνά και το βλέπει ως λύση – συμπεριφέρονται σαν από κάπου ν αποφασίστηκε ότι οι ομάδες μίκρυναν και μπορούν μόνο αυτό. Παίζοντας έτσι, όταν εκ των πραγμάτων υποχρεώνεσαι να παίξεις περισσότερο (είτε γιατί παίζεις μπροστά στο κοινό σου, είτε γιατί πρέπει να βάλεις ένα γκολ) προκύπτει και η αμυντική σου δυσκολία, αλλά και η επιθετική σου αδυναμία. Ο ΠΑΟΚ σε προκριματικό Τσάμπιονς λιγκ δεν έχει κερδίσει ποτέ. Η ΑΕΚ με προπονητή το Φερέρ έκανε τις δυο, όλες κι όλες, νίκες της στη μεγάλη διοργάνωση – όταν προσπαθούσε να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο.

Από την άλλη και ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ είναι πιο δυνατοί από πέρσι και για την Ελλάδα καλούτσικοι – χειρότεροι από πέρυσι θα ήταν αδύνατο. Κι επειδή κι ο ΠΑΟ μοιάζει βελτιωμένος κι ο Ολυμπιακός ακόμα ψάχνεται, δεν αποκλείεται να δούμε ένα καλό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη πρέπει να βρούμε φάρμακο για τον Ρεχαγκελισμό και τον Σαντισμό, ψυχοδιαταραχές που φέρνουν επιτυχίες σε Εθνικές και προκαλούν αποκλεισμούς συλλόγων. Και δυστυχώς συνήθως διώχνουν και κόσμο από τα γήπεδα…