Ο κόσμος του Ολυμπιακού αντέδρασε στην ανακοίνωση της απόφασης του Σάσα Βεζένκοφ να πάει στους Σακραμέντο Κινγκς με μεγάλη ωριμότητα. Δεν είδα πουθενά κάποιον να χαρακτηρίζει τον Βεζένκοφ αχάριστο ή να τον ειρωνεύεται γράφοντας του «στο καλό κτλ». Ολο αυτό τον καιρό ο κόσμος παρακολούθησε το σήριαλ Βεζένκοφ γνωρίζοντας το φινάλε του. Θα ήταν απίθανο να μην πάει ο Σάσα να δοκιμάσει στο ΝΒΑ – αν έπαιρνε την απόφαση να πει όχι στο Σακραμέντο θα ήταν ανακόλουθος απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Και μια μέρα θα έτρωγε τα χρήματα τους στους ψυχολόγους – ο κόσμος κατάλαβε πως θα ήταν λάθος να γινόταν κάτι άλλο από αυτό που έγινε.

Όπως ακριβώς κι ο Γιάννης

Μας αρέσει η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και κάπου μέσα μας καμαρώνουμε για το γεγονός ότι ξεκινώντας από τα Σεπόλια κατέκτησε τον πλανήτη. Η ιστορία του Σάσα Βεζένκοφ, στη βάση της, δεν είναι διαφορετική – είναι διαφορετική μόνο στις λεπτομέρειές της. Ο Βεζένκοφ δεν πούλαγε cd και δεν είχε κάποιο αδερφό να τον προστατεύει στους δύσκολους δρόμους. Δεν μεγάλωσε σε συνθήκες φτώχειας, όπως αυτές που γνώρισαν οι Αντετοκούνμπο. Η ζωή του δεν θα γίνει ταινία. Όμως όπως ακριβώς κι ο Γιάννης έτσι κι αυτός, έχει μια διαδρομή προς την επιτυχία που μόνο στρωμένη με ροδοπέταλα δεν ήταν.

Ο Σάσα γεννήθηκε στην Κύπρο – είναι παιδί μεταναστών. Βρέθηκε πολύ μικρός στο ΑΠΟΕΛ και το 2009 ξεκίνησε να αγωνίζεται στον Αρη, όχι γιατί τον ανακάλυψε κάποιος σκάουτερ, αλλά απλά γιατί η οικογένεια του βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή. Στον Αρη δούλεψε σκληρά. Προτίμησε να μείνει στο ελληνικό πρωτάθλημα από το να πάει στο Κολέγιο του Σινσινάτι. Αλλά το μυαλό του ήταν πάντα στο ΝΒΑ γιατί αυτό είναι ο προορισμός των αληθινά μεγάλων. Το αρνήθηκε όχι μια, αλλά δύο φορές γιατί δεν ένοιωθε έτοιμος – και σωστά έπραξε. Δήλωσε συμμετοχή στο ντραφτ του 2016, αλλά απέσυρε την υποψηφιότητα του και προτίμησε την Μπαρτσελόνα για να γίνει καλύτερος. Εγινε ντραφτ το 2017 από τους Μπρούκλιν Νετς, αλλά και πάλι έμεινε στην Βαρκελώνη. Όμως το μυαλό του ήταν στις ΗΠΑ γιατί κάθε καλός μπασκετμπολίστας έχει στα σχέδια του μια συμμετοχή στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Κι αν αρνήθηκε να δοκιμάσει τι μπορεί σε αυτό όταν ήταν μικρός κι ακόμα ασχημάτιστος, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί και τώρα την πρόταση (αυτή τη φορά των Κινκγκς) όταν έχει τον τίτλο του MVP της Ευρωλίγκας. Ολη του η δουλειά και η βελτίωση έγιναν και για να ανοίξει την πόρτα του ΝΒΑ, να δικαιωθεί δηλαδή ως πιτσιρικάς που πέρασε πολλά: σε αυτό το σημείο η ιστορία του είναι όμοια με του Γιάννη.   

Πληρώνει ο ίδιος

Πρέπει να πω ότι μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι αναλύσεις που άκουγα όλο το χειμώνα για τα χρήματα που έχουν να του δώσουν οι Κινγκς, για το πώς λειτουργεί το σύστημα επιλογής των Ευρωπαίων, για τις ρήτρες κτλ. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας εξαιρετικής δουλειάς όποιου ασχολήθηκε και μπράβο του, αλλά η ιστορία του Βεζένκοφ δεν είναι μια ιστορία συμβολαίων και προσφορών: έχει να κάνει με όνειρα και φιλοδοξίες. Αν ο Βεζέ δεν είχε όνειρα και φιλοδοξίες δεν θα πήγαινε στο ΝΒΑ. Αλλά δεν θα γινόταν κι ο παίκτης που έγινε: η εξέλιξή του θα είχε σταματήσει, όπως τόσων και τόσων με προσόντα ανάλογα, μετά το τρίτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Ας μην ξεχνάμε πως λίγα του πήγαν όπως τα ήθελε. Μετά την καταπληκτική χρονιά του στον Αρη, όταν έγινε πρώτος σκόρερ της Α1, ακολούθησε η καταλανική εμπειρία που δεν ήταν η καλύτερη. Κι όταν γύρισε στον Ολυμπιακό δεν είχε δικαίωμα να κάνει συζητήσεις για χρόνο συμμετοχής λόγω χαρισματικότητας, αλλά έπρεπε να παλέψει για κάθε λεπτό στο γήπεδο. Όταν πήρε κάποτε στο ρόστερ τη θέση του Ιωάννη Παπαπέτρου δεν ξέρω πόσοι ήταν οι αληθινά ευχαριστημένοι με την εξέλιξη. Αν ένας παίκτης κρατά μέσα του ζωντανό το όνειρο του ΝΒΑ (σε σημείο που να βάζει στο ανανεωμένο του συμβόλαιο μια ρήτρα φυγής για τις ΗΠΑ, που να είναι ικανός να πληρώσει ο ίδιος) δεν μπορείς να αναρωτιέσαι αν θα μείνει ή θα φύγει: πρέπει να καταλάβεις ότι είναι υποχρεωμένος από την ίδια του την πρόοδο να δοκιμάσει να παίξει με τους καλύτερους. Δεν είναι τα χρήματα ο λόγος που φεύγει: δεν πρόκειται για χρήματα που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί. Ο λόγος έχει να κάνει απλά με ένα βαθύ θέλω – το θέλω του ανθρώπου που καταλαβαίνει πως έφτασε η στιγμή να δοκιμάσει να κάνει πράξη ένα παιδικό όνειρο. Ένα όνειρο ζωής.  

Αποφάσεις κι ανάγκες

Οι άνθρωποι του Σακραμέντο τον παρακολουθούσαν όλη τη σεζόν: δεν υπήρξε αρμόδιος της συγκεκριμένης ομάδας που να μην ταξίδεψε μέχρι τη χώρα μας για να τον δει. Οι Αμερικάνοι του έδειξαν σε κάθε περίπτωση την εμπιστοσύνη τους γιατί ξέρουν από ανθρώπους. Ο Σαμπόνις τον έπαιρνε τηλέφωνα και του έλεγε πόσο όλοι τον περιμένουν. Δεν είναι όλα χρήματα και συμβόλαια κι ευτυχώς που ο Σάσα το υπενθυμίζει. Αθλητής χωρίς φιλοδοξίες να ανεβεί επίπεδο δεν νοείται, αλλά και το να προοδεύεις συνεχώς όπως ο Βεζένκοφ δεν είναι απλό. Κάποτε κέρδισε το βραβείο του ρούκι της σεζόν από τον συμπαίκτη του στον Αρη Μποχωρίδη για μια ψήφο. Βλέποντας τι έκανε ο ένας και τι έκανε ο άλλος στη συνέχεια, εκείνη η μία ψήφος ήταν για τον Βεζένκοφ κιροζίνη: η εξέλιξή της καριέρας του υπήρξε μοναδική. Αυτή η εξέλιξη θα τον οδηγούσε στο ΝΒΑ νομοτελειακά: νομίζω είναι τέτοια η κάψα του να αναμετρηθεί με μια νέα δυσκολία που θα πήγαινε και με λιγότερα χρήματα. Αυτό νομίζω δεν κατάλαβαν όσοι προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τι θα κάνει. Δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε πάντα: προχώρησε στο δρόμο του. Κι ας του ευχηθούμε όσοι έχουμε εντυπωσιαστεί αυτά τα χρόνια από την πρόοδό του να τα καταφέρει καλύτερα εκεί από τον Φώτση, τον Σπανούλη, τον Παπανικολάου, τον Παπαγιάννη κι άλλους πολλούς που τόλμησαν. Οι μεγάλες αποφάσεις υπακούν σε ένα είδος ανάγκης. Ο Βεζένκοφ όφειλε στον εαυτό του να πάρει το ρίσκο να παίξει σε ένα πρωτάθλημα για το οποίο οι ειδικοί λένε ότι δεν είναι ιδανικός, αφήνοντας ένα άλλο για το οποίο είναι τέλειος! Δεν το έκανε από μεγαλομανία, αλλά γιατί παραμένει ένα παιδί που χαμογελά και ονειρεύεται. Και παίζει μπάσκετ με τον τρόπο του, που δεν είναι απλός, αλλά είναι προσωπικός. Αυθεντικός. Και σπάνιος.

Θα τον περιμένουν όλοι

Κι ο Ολυμπιακός; Θα ναι δύσκολο να τον αντικαταστήσει, χωρίς αμφιβολία. Δεν χρειάζεται απλά ένα καλό παίκτη – τέτοιο θα βρει. Χρειάζεται κάποιον να ρθει και να κατακτήσει το ΣΕΦ, όπως έκανε ο Σασα. Που ήταν βασιλιάς πριν καν πάει στους Κινγκς: βασιλιάς του ΣΕΦ. Από τους λίγους που το θρόνο τον κέρδισε έχοντας στο μυαλό του, όχι πανηγύρια, αλλά την επόμενη εκστρατεία του. Ας του ευχηθούμε να είναι κι αυτή επιτυχημένη. Ξέρει πως αφήνει ένα κοινό πιστό στην αυθεντικότητα του που θα τον περιμένει…