Μετά τις έξι νίκες και σε έξι ματς, που είχαν στην προηγούμενη αγωνιστική των προκριματικών των ευρωπαϊκών διοργανώσεων οι ελληνικές ομάδες το πράγμα θα γινόταν λίγο πιο δύσκολο και το ξέραμε. Τα ματς του ΠΑΟΚ με την Μάλμε και της ΑΕΚ με τον Νόα αποδείχτηκαν πιο δύσκολα από αυτά που οι πιο πολλοί περιμέναμε. Ο ΠΑΟΚ, αποσπώντας μια ισοπαλία από την καλύτερη του χθες πρωταθλήτρια Σουηδίας, τα κατάφερε να επιστρέψει με ένα θετικό αποτέλεσμα από την Σουηδία αγκομαχώντας: κρατά την τύχη στα χέρια του. Τολμώ να πω το ίδιο και για την ΑΕΚ, που μπήκε όμως σε μια καλοκαιρινή περιπέτεια: όχι γιατί το 3-1 από τους Αρμένιους είναι βαρύ, όσο γιατί έχει προβλήματα που έχουν να κάνουν με την ίδια. Κι αυτά είναι συνήθως τα πιο δύσκολα.
Περιμένοντας το Παναθηναϊκός – Αγιαξ θα κάνω μερικές γενικές παρατηρήσεις για τα χθεσινά ματς. Στα οποία είδαμε τον ΠΑΟΚ να κάνει ένα βήμα ακόμα προς την είσοδο του στην τελική φάση του Τσάμπιονς λιγκ και την ΑΕΚ να κάνει βήματα πίσω, όχι γιατί έχασε αλλά γιατί δεν παίζει το ποδόσφαιρο στο οποίο μας είχε συνηθίσει.
Αρετές και αδυναμίες
Στο παιγνίδι Μάλμε – ΠΑΟΚ είδαμε κάποιες από τις πολυδιαφημισμένες αρετές των γηπεδούχων, αλλά και τον γνωστό ΠΑΟΚ – κι αυτό το δεύτερο μέτρησε καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα: ο ΠΑΟΚ απέσπασε το τελικό 2-2 γιατί έχει ταυτότητα. Αλλά και γιατί έδειξε στην διάρκεια του ματς ότι γνώριζε τον αντίπαλό του και είχε προετοιμαστεί σωστά – ήταν δεδομένο πως θα είχε να αντιμετωπίσει και δυσκολίες.
Η Μάλμε έδειξε πολύ νωρίς ότι ξέρει να παίζει επίθεση πατώντας μάλιστα το γκάζι αμέσως: είναι σε φουλ φόρμα, παίζει όλα τα ματς με τον ίδιο τρόπο χωρίς προσαρμογές, δεν «διαβάζει», αλλά επιβάλει το παιγνίδι της χωρίς να χάνει χρόνο. Όπως όλες οι καλά οργανωμένες επιθετικές ομάδες ξεκίνησε πολύ δυνατά και στα δυο ημίχρονα: όχι τυχαία σε αυτό το αρχικό διάστημα είχε τα δυο της δοκάρια και δυο ακόμα καλές ευκαιρίες αιφνιδιάζοντας τον ΠΑΟΚ. Οι Σουηδοί σκόραραν μετά από δυο εκτελέσεις κόρνερ (με τον Γιάνσον στο 28΄ και τον Νάνασι στο 67΄) κι αυτό – όσο κι αν στις φάσεις υπάρχουν λάθη της άμυνας του ΠΑΟΚ - είναι μια ακόμα απόδειξη του πόσο δουλεμένη ομάδα είναι. Ο ΠΑΟΚ είχε προβλήματα στις πλάγιες γραμμές, όπου ο Νάνασι έκανε πολλά μοιάζοντας ασταμάτητος, είχε προβλήματα στην κυκλοφορία της μπάλας γιατί ο Σβάπ και ο Οζντόεφ χρειάστηκε να παίξουν για να προστατέψουν στην άμυνα και είχε και μια δυσκολία στην μεταφορά της μπάλας: αλλά ο Ρασβάν Λουτσέσκου φάνηκε πως όλα αυτά τα περίμενε.
Ο ΠΑΟΚ ξέροντας πόσο πολύ επιθετικά μπορεί να παίξει η Μάλμε βρέθηκε να αμύνεται συχνά με 8 παίκτες στο ύψος της περιοχής του, ώστε να μην επιτρέψει συνεργασίες, αλλά και να έχει κι αυτός παίκτες όταν οι γηπεδούχοι έβαζαν πέντε και έξι στην περιοχή του Κοτάρσκι. Ο Λουτσέσκου που έχασε τον Οτο στο ζέσταμα και ξεκίνησε πρώτη φορά τον Κεντζιόρα (που φάνηκε λίγο «βαρύς») χρησιμοποίησε στο αρχικό σχήμα τον Κωνσταντέλια που είναι παίκτης της μιας ενέργειας αντί του Μουργκ που είναι χρήσιμος μόνο όταν ο ΠΑΟΚ κάνει κατοχή μπάλας. Ο προπονητής του ΠΑΟΚ ευτύχησε να έχει δυο παίκτες – κλειδιά σε σπουδαία κατάσταση: τον Τάισον, που ειδικά στο δύσκολο πρώτο ημίχρονο έβγαλε τον ΠΑΟΚ μπροστά σχεδόν μόνος του, βρίσκοντας και το γκολ της πρώτης ισοφάρισης, αλλά και τον Κουλιεράκη, που πριν δώσει στον Μπάμπα την ασίστ για το τελικό 2-2 ήταν σωτήριος στην άμυνα κόβοντας πάσες των γηπεδούχων πολλές φορές.
Η καλή νοοτροπία
Ο ΠΑΟΚ πήρε την ισοπαλία δείχνοντας ξανά την καλή του νοοτροπία: δεν χάνεται, αλλά πεισμώνει μετά από γκολ που δέχεται και αυτό είναι το μεγάλο όπλο του. Επιπλέον χθες έδειξε και αρκετή ψυχραιμία: τα καλύτερα διαστήματα του στο ματς είναι τα κλεισίματα των ημιχρόνων – πράγμα που απέναντι σε μια έτοιμη ομάδα είναι αξιοσημείωτο. Είναι πλέον φαβορί για την πρόκριση για ένα λόγο: γιατί τα προβλήματα των Σουηδών στην άμυνα επιβεβαιώθηκαν (η Μάλμε πούλησε τον βασικό της στόπερ πριν λίγες μέρες…) αλλά και γιατί μου μοιάζει απίθανο οι Σουηδοί να κάνουν ένα τόσο επιθετικό παιγνίδι στην Τούμπα χωρίς αυτή την φορά ο ΠΑΟΚ να εκμεταλλευτεί χώρους για αντεπιθέσεις. Με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό ο ΠΑΟΚ μπορεί να προκριθεί. Και πρόκριση σημαίνει είσοδο στην τελική φάση του Τσάμπιονς λιγκ.
Η γκρίνια δεν είναι αδικαιολόγητη
Μπορεί να προκριθεί και η ΑΕΚ – το λέω σε μια στιγμή που η γκρίνια είναι μεγάλη και όχι αδικαιολόγητη. Το να χάσεις από ένα αντίπαλο ποιοτικά κατώτερο στο ποδόσφαιρο μπορεί να συμβεί, όταν μάλιστα ένα παιγνίδι γίνεται και σε συνθήκες καθόλου συνηθισμένες: ο αέρας ήταν παράγοντας του ματς. Το να χάσεις όμως με 3-1 ενώ έχεις προηγηθεί, δείχνοντας μια απόλυτη ανικανότητα να επιτεθείς μετά το αβαντάζ και υποφέροντας από τα γεμίσματα του αντίπαλου τερματοφύλακα είναι από τα σπάνια – ειδικά όταν μιλάμε για την ΑΕΚ που ξέρει τι να κάνει την μπάλα όταν την έχει στα πόδια της. Ο αέρας ήταν απόλυτος πρωταγωνιστής – η ΑΕΚ δέχτηκε δυο γκολ από τα ελεύθερα του Τσαντσάρεβις που χρίστηκε σκόρερ στο 66΄ και άσιστ μαν στο 94΄- αλλά σκόραρε κι αυτή χάρη στον άνεμο: το γκολ του Λιβάι, όπως και οι δυο ευκαιρίες της ΑΕΚ πριν από αυτό με τον Μουκουντί και τον σκόρερ, προέκυψαν και γιατί φυσούσε δυνατά. Προφανώς μιλάμε για ένα παράδοξο ματς, όμως ο αέρας δεν φταίει για πολλά άλλα. Ο τερματοφύλακας Στρακόσια είναι ανέτοιμος: φαίνεται πολύ το γεγονός ότι πέρυσι δεν αγωνίστηκε καθόλου. Η ιδέα του Αλμέιδα να παίξει με αυτή την ιταλικής προέλευσης άμυνα (τρεις στόπερ όπου ο ένας παριστάνει τον ακραίο μπακ και ένας μόνο παίρνει επιθετικές πρωτοβουλίες) αποδείχτηκε κομμάτι λάθος, αλλά το πράγμα δεν διορθώθηκε και πολύ όταν μπήκε ο Χατζισαφί. Σίγουρα έλειψε ο Γιόνσον και η απουσία του δεν άφησε τον Αλμέιδα να χρησιμοποιήσει την αγαπημένη του συνταγή δηλαδή το «ένας εναντίον ενός» στη μεσαία γραμμή – και πέρυσι όταν αυτό δεν μπορούσε να συμβεί υπήρχε πρόβλημα. Σίγουρα η ταυτόχρονη παρουσία στο δεύτερο ημίχρονο πολλών παικτών που μόλις αποκτήθηκαν (Λαμέλα, Περέιρα, Κοϊτά φάνηκαν έξω από τα νερά τους), δεν ήταν ό,τι καλύτερο αλλά όλα αυτά δεν εξηγούν απόλυτα μια ήττα από μια ομάδα εμφανώς ποιοτικά κατώτερη – και μάλιστα με τέτοιο σκορ.
Δύσκολη εξήγηση
Η δική μου εξήγηση είναι ότι όπως και στο ματς με την Ιντερ Εσκάλδες στην Οpap Arena έτσι και χθες η ΑΕΚ πλήρωσε ένα είδος χαλαρότητας που έχει να κάνει με μια κακή εκτίμηση του αντιπάλου. Αν αυτό ισχύει, η ΑΕΚ, όπως και στην Ανδόρα, στην ρεβάνς στην Αθήνα θα είναι συγκεντρωμένη και σοβαρή και θα προκριθεί. Ωστόσο ένα καμπανάκι συναγερμού πρέπει να ακουστεί: διότι δυο φορές στα τρία πρώτα ματς της σεζόν το ίδιο λάθος δεν επιτρέπεται.
Ο Αλμέιδα είναι για πρώτη φορά ίσως στο επίκεντρο μιας κριτικής, που ως συνήθως στην Ελλάδα, όταν προκύπτει, είναι ισοπεδωτική. Η αντίδρασή του πριν από το ματς στην Ανδόρα δείχνει πως αυτή την κριτική την ακούει, σε σημείο που να θέλει να δώσει και απαντήσεις. Οι χαλαρότητες των παικτών του στην διάρκεια των ματς είναι και δική του ευθύνη. Κατά την γνώμη μου βιάζεται και λίγο να δείξει ότι η ΑΕΚ ακολουθώντας τις προτάσεις του έκανε σωστές μεταγραφές. Όμως δεν είναι δική του ευθύνη ότι η άμυνα του δεν κατάλαβε (;) ότι με τέτοιο αέρα έπρεπε να παίξει λίγο πιο πίσω και να διαχειριστεί καλύτερα απλά γεμίσματα. Και δεν μπορούσε φυσικά να περιμένει ένα τόσο κακό ξεκίνημα στην σεζόν από ένα τερματοφύλακα στον οποίο η ΑΕΚ έδωσε ένα τεράστιο συμβόλαιο.
Υπάρχει φυσικά κάτι πολύ παρήγορο: ο Λιβάι Γκαρσία. Σκόραρε και χθες και μοιάζει σε καταπληκτική κατάσταση. Μια ώρα καλής δικής του απόδοσης μπορεί να δώσει στην ΑΕΚ την πρόκριση στη ρεβάνς. Και στον Αλμέιδα την ευκαιρία να βρει το χρόνο που χρειάζεται για μια καινούργια ομάδα.
