Οποιος δεν έχει ακόμα νοσήσει εξαιτίας της επέλασης της Ομικρον θα με καταλάβει. Θα θυμάμαι τον Ιανουάριο του 2022 μόνο για ένα λόγο: γιατί μια φορά στην κάθε εβδομάδα του (μπορεί και δυο…) αποκτούσα στα καλά καθούμενα κατά τη διάρκεια της μέρας την βεβαιότητα ότι το καταραμένο ιό τον κόλλησα. Μέσα στον Ιανουάριο ξόδεψα χρήματα για τέσσερα rapid test και δυο «μοριακά»: τα self test έχω πάψει να τα θεωρώ αξιόπιστα – όχι πάντως για κάποιο συγκεκριμένο λόγο καθώς η δυσπιστία έχει να κάνει με το μυαλό μου. Ακριβώς όπως και ο φόβος πως έχω κολλήσει.
Από το πρωί
Θα το κάνω πιο συγκεκριμένο. Αν ξυπνήσω το πρωί κι αισθάνομαι ότι κάπως κρυώνω, ενώ βρίσκομαι ακόμα κάτω από το ζεστό μου πάπλωμα, σκέφτομαι ότι έχω κολλήσει. Αν μου ρθει στα καλά καθούμενα ένα φτέρνισμα σίγουρα έχω κολλήσει. Αν κάτι στη μύτη μου με ενοχλεί και με τρώει, πείθομαι πως αυτό είναι το πρώτο σύμπτωμα. Αν βήξω στα καλά καθούμενα, τρέχω στο φαρμακοποιό μου για rapid test. Αν νοιώσω ξαφνικά ένα πονοκέφαλο, ενώ παλιά έψαχνα την προσωπική μου ξεματιάστρα (καλημέρα κυρία Εφη…) τώρα μετράω τα λεπτά που ο πόνος θα γίνει μεγαλύτερος για να πάρω το γιατρό μου και να ζητήσω οδηγίες για την καραντίνα. Αν με πονέσει η μέση θεωρώ δεδομένο πως, παρά τις προσπάθειές μου να φυλαχτώ από δαύτον, ο ιός με βρήκε. Αν στα πλευρά μου αισθανθώ κάτι που μοιάζει με σουβλιά, λέω από μέσα μου καλώς την Ομικρον. Αν βάλω θερμόμετρο κι έχω δέκατα (όχι 37,5, αλλά ένα ασήμαντο 36,9) έφυγα για μοριακό: το κάνω σε ένα συγκεκριμένο εργαστήρι κρατώντας αποστάσεις από πολλούς που πάνε για έλεγχο, όχι γιατί τους φοβάμαι, αλλά γιατί δεν θέλω να τους κολλήσω, αφού είμαι σίγουρος ότι είμαι κρούσμα. Αν πριν πέσω για ύπνο αισθάνομαι διαλυμένος από την κούραση, είμαι τόσο βέβαιος ότι το πρωί θα είμαι στον κατάλογο των κρουσμάτων του ΕΟΔΥ ώστε κάθομαι και σημειώνω στο κινητό ποιοι ήταν οι τελευταίοι φίλοι και γνωστοί με τους οποίους ήρθα σε επαφή για να τους ενημερώσω.
Είμαι υποχόνδριος; Όχι. Είμαι ένας από αυτούς που όπου δουν ουρά για τεστ στέκονται και περιμένουν τη σειρά τους για να μην χάσουν την ευκαιρία της πιστοποίησης της ασθένειας; Ούτε για αστείο. Περισσότερο αισθάνομαι «κακό σκυλί» («κτλ κτλ…») παρά υποψήφιος να νοσήσω κι ας κυκλοφορώ ίσως λίγο περισσότερο από όσο οι κανονικοί άνθρωποι. Ισως, τώρα που το σκέφτομαι να φταίει αυτό: αισθάνομαι συνεχώς ότι κόλλησα γιατί κατά βάση πιστεύω πως ο ιός, όταν θα με βρει, θα με βρει για να με τιμωρήσει γιατί δεν έχω μπει μόνος μου σε lockdown, όπως τόσοι και τόσοι. Κάπως έτσι έφτασα να τον βλέπω μετά τα Χριστούγεννα τον ιό. Όχι σαν μικροοργανισμό που αναζητά τον ξενιστή του, αλλά σαν villain που αδυσώπητος σε επισκέπτεται για να σου θυμίσει ότι έπρεπε να προσέχεις όσα σου έλεγαν, αλλά δεν άκουγες.
Προς την παράνοια
Το να βλέπεις τον ιό σαν τιμωρία γιατί τριγυρνάς στην πόλη αντί να κάθεσαι σπίτι σαν βαλσαμωμένος, είναι το πρώτο βήμα προς ένα είδος παράνοιας – με την οποία αισθάνομαι ότι φλερτάρω κάθε φορά που μετά τα τεστ διαπιστώνω πως οι φοβίες μου ήταν και πάλι υπερβολικές. Ευτυχώς που ο κανονικός κόσμος (κι όχι όσοι σιγά σιγά παλαβώνουν όπως εγώ) δεν το βλέπει το πράγμα έτσι, γιατί διαφορετικά θα ήμασταν στα πρόθυρα της συνολική ψύχωσης. Ο ερχομός της Ομικρον μπορεί να στάθηκε αιτία να ζήσουμε ρεκόρ κρουσμάτων (και να κατανοήσουμε τι σημαίνει πραγματικά «πανδημία») αλλά έφερε και το τέλος (;) του φόβου για τον ιό.
Οι χιλιάδες που καθημερινά κολλάνε σχεδόν πανηγυρίζουν για το γεγονός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Βρίσκουν μάλιστα ολοένα και πιο ευφάνταστους και λογοτεχνικούς τρόπους να κάνουν γνωστό στους φίλους τους ότι κόλλησαν. «Αγαπητοί μου φίλοι από χθες βράδυ συγκατοικώ με τον ιό» γράφει κάποιος και προσθέτει «συγκάτοικοι είμαστε πλέον στην τρέλα». «Καλοί μου φίλοι είμαι πλέον κι εγώ ένα από τα χιλιάδες κρούσματα. Όταν το απόγευμα ακούσετε τον αριθμό θέλω να ξέρετε πως ένα από αυτά το γνωρίζετε προσωπικά και σας σκέφτεται και σας αγαπάει» γράφει ένας άλλος. Και όλοι σχεδόν στέκονται στο ότι έχουν εμβολιαστεί και το περνάνε ήσυχα κι απλά σπίτι.
Στο τέλος όσοι ακόμα δεν κολλήσαμε, θα ζηλεύουμε. Η θα τρελαθούμε τελείως από την αναμονή της νόσησης (που είναι κι αυτή πλέον ένα είδος ψύχωσης) και θα ψάχνουμε ποιος φίλος μας έχει κολλήσει για να του δώσουμε ένα φιλί ή να τον πάρουμε αγκαλιά μπας και κολλήσουμε. Προσωπικά στεναχωριέμαι ακόμα και στην ιδέα να έχω υπάρξει ασυμπτωματικός. Να έχω χάσει δηλαδή την ευκαιρία να κάνω ανάρτηση στο FaceBook για να μαζέψω καρδούλες και ευχές.
Ερχονται τα ευχάριστα
Το αστείο στην περίπτωσή μου είναι ότι ενώ πιστεύω συνεχώς ότι κόλλησα είμαι τρομερά δύσπιστος. όταν κάποιος φίλος μου εκμυστηρεύεται το δικό του φόβο. Εχω μάθει απέξω τα συμπτώματά της Ομίκρον. Τέτοια είναι ο βήχας, η κόπωση, ο πυρετός, η δύσπνοια, η απώλεια όσφρησης και γεύσης η ρινική καταρροή και η ναυτία. Σε σπανιότερες περιπτώσεις σημάδια είναι κι ο εμετός και η διάρροια. Αν εξαιρέσεις την απώλεια της γεύσης, άντε και της όσφρησης, (που είναι ωστόσο προεόρτια υποδοχής του ιού κομμάτι σπάνια) όλα τα άλλα μπορεί να προκύψουν χωρίς ο λόγος να είναι η Ομικρον: αυτό (που δεν λέω στον εαυτό μου) το εξηγώ στους άλλους.
Ένα απλό κρύωμα μπορεί να σταθεί αιτία να έχεις δέκατα ή βήχα. Βήχα και δύσπνοια μπορεί να έχεις γιατί ακόμα κάνεις το λάθος να καπνίζεις. Η κόπωση μπορεί απλά να σου θυμίζει ότι μεγάλωσες πια και δεν μπορείς να ξενυχτάς. Η διάρροια μπορεί πανεύκολα να οφείλεται σε κάτι που έφαγες και σε πείραξε. Η ρινική καταρροή μπορεί να οφείλεται απλά στο ότι κοιμάσαι ξεσκέπαστος και το φτέρνισμα μπορεί να είναι αποτέλεσμα όχι του ιού, αλλά ενός ανοιχτού παράθυρου. Οσο για τον πονοκέφαλο είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι οφείλεται συνήθως σε κακό μάτι. Κι αν φίλη μου μου πει ότι έκανε ξαφνικά εμετό της λέω να σταματήσει να σκέφτεται τον ιό και να μας πει πόσοι μηνών είναι για να ετοιμαστούμε για τα ευχάριστα…
(Βημαγκαζίνο Φεβρουάριος 2022)
