Η Ισπανία κέρδισε την Ιταλία πολύ πιο εύκολα από όσο δείχνει το τελικό 1-0. Στις δυο προηγούμενες αναμετρήσεις των δυο ομάδων σε τελικά του Euro οι Ισπανοί είχαν από τους Ιταλούς μια ήττα και ένα αποκλεισμό στα πέναλτι. Η χθεσινή νίκη τους δεν αποτελεί κάποιου τύπου εκδίκηση: ήταν ένα ματς ομίλου. Αλλά είναι κι ένα μήνυμα υπεροχής. Απόλυτης μάλιστα.
Η ειλικρίνεια του Ντοναρούμα
«Ας μην το συζητήσουμε πολύ, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι χάσαμε μόνο με 1-0. Ηταν καταπληκτικοί σε ολόκληρο το παιγνίδι κάνοντας συνεχώς τα ίδια πράγματα. Κέρδιζαν την μπάλα, πήγαιναν συνεχώς στο ένας εναντίον ενός, έβρισκαν τρόπους να βγάλουν ένα παίκτη σε θέση βολής και μάλιστα συχνά διαφορετικό». Πιστεύω πως αν ο Τζίτζι Ντοναρούμα μιλούσε λίγο ακόμα για την νίκη των Ισπανών θα έκλεινε την τοποθέτησή του λέγοντας πως τους Ισπανούς «χαίρεσαι να τους βλέπεις». Τους σταμάτησε σε επτά τουλάχιστον περιπτώσεις αλλά δεν μπορούσε να δώσει μόνος του στους Ιταλούς ένα βαθμό που δεν άξιζαν. Κι αν τελικά η Ιταλία έχασε από ένα αυτογκόλ του Καλαφιόρι αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα: στο Γκιζελκίρχεν δεν υπήρξε ποτέ αμφιβολία για το ποιος θα κέρδιζε.
Οι Ισπανοί έγιναν μετά τους Γερμανούς η δεύτερη ομάδα που προκρίθηκε στους 16 χωρίς να περιμένει κάτι στην τρίτη αγωνιστική αλλά αντίθετα από τους διοργανωτές και γηπεδούχους οι Ισπανοί στο δεύτερο παιγνίδι τους ήταν καλύτεροι από το πρώτο. Η ομάδα του Ντελα Φουέντε είχε όλα τα καλά που μας έδειξε στην πρεμιέρα, αλλά ήταν και πιο σκληρή, πιο δημιουργική και πιο απρόβλεπτη: είναι μια Ισπανία που έχει πολλά από τα καλά της σχολής που αντιπροσωπεύει (μπορεί και να πρεσάρει ψηλά και να κάνει κατοχή μπάλας εύκολα) αλλά έχει και κάποια πράγματα στα οποία στο παρελθόν δεν μας είχε συνηθίσει. Δεν υπάρχει η μανιακή επιδίωξη της έξτρα πάσας, αλλά οι ακραίοι ντριπλάρουν και ντριπλάρουν πολύ: ο Νίκο Γουίλιαμς και ο Γιαμάλ τρέλαναν τους Ιταλούς. Δεν υπάρχουν τα συνεχή «1-2» που έκαναν την επίθεσή τους προβλέψιμη, αλλά υπάρχει σαφής επιδίωξη του πλάτους του γηπέδου. Υπάρχουν τρεις μέσοι (Ρόντρι, Ρουίθ, και Πέδρι) που παίζουν κοντά (όπως η ισπανική σχολή επιβάλει), αλλά δεν είναι απλοί κουβαλητές μπάλας και πασέρ, αλλά παίρνουν επιθετικές πρωτοβουλίες σαν κρυφά φορ. Τέλος υπάρχει στοχευμένη άμυνα: ο σκοπός όποιου παίζει στα μετόπισθεν είναι να φτάνει πρώτος στην μπάλα. Είναι μια Ισπανία στην οποία είναι σαν να βλέπεις τρεις Ινιέστα, τρεις Πουγιόλ και δυο τρομερούς εξτρέμ που αγαπούν το να κρατάνε μπάλα και παλιά δεν υπήρχαν. Χθες είδαμε επίσης το βάθος του πάγκου τους: ο Αγιόθε Πέρεθ και Φερνάν Τόρες έκαναν στο λίγο που αγωνίστηκαν πιο πολλά από όσα όλοι οι κυνηγοί των Ιταλών σε όλο το ματς.
Ο Σπαλέτι δεν τόλμησε
Ο κόουτς Σπαλέτι είπε μελαγχολικά στο τέλος ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων και ότι το ματς πρέπει να γίνει μάθημα. Ο Σπαλέτι είχε κάνει καλά την διάγνωση αλλά δεν τόλμησε την θεραπεία. Παράταξε την Ιταλία που είδαμε με την Αλβανία παίρνοντας πίσω τις ανακοινώσεις του για αλλαγές κι αυτό αποδείχτηκε λάθος: ο ακάλυπτος Ντι Λορέντσο υπέφερε από τον Γουίλιαμς, οι μέσοι της Ιταλίας δεν είχαν ούτε το δυναμισμό ούτε την σβελτάδα να αντιμετωπίσουν τους Ισπανούς και η επίθεση έμοιαζε ανύπαρκτη αφού η Ιταλία κλείστηκε τόσο ώστε ήταν αδύνατο να φτάσει η μπάλα σε όποιους δηλώνουν επιθετικοί – ειδικά το πρώτο ημίχρονο ήταν μια κατάσταση αιχμαλωσίας. Η Ιταλία είχε χάσει το ματς ήδη στο πρώτο δεκάλεπτο: ο Ντοναρούμα σταμάτησε τον Πέδρι στο 2΄και ο Γουίλιαμς δεν τελείωσε καλά μια φάση στο 9΄αλλά όποιος έβλεπε το ματς καταλάβαινε ότι η Ιταλία δεν πατούσε καλά κι έτρεμε. Κι έτσι δεν θα μπορούσε ποτέ να αντέξει.
Όμως και οι παρεμβάσεις του Σπαλέτι δεν είχαν νόημα: ο αργός Κριστάντε και ο άπειρος Καμπιάζο κάλυψαν πιο πολύ τους χώρους από τον περπατητή Ζιορζίνιο και τον αόρατο Φρατέζι αλλά το πρόβλημα των Ιταλών δεν ήταν οι καλύψεις ήταν ότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν μπάλα. Το μπλέξιμο τους είναι τεράστιο: αν χάσουν από την Κροατία κινδυνεύουν να αποχαιρετήσουν την διοργάνωση από την φάση των ομίλων καθώς με τρεις βαθμούς θα είναι απίθανο να προκριθούν ως τρίτοι. Η φτωχή τους επιθετική δυνατότητα ήταν γνωστή, αλλά χθες έδειξαν κατώτεροι των περιστάσεων σχεδόν όλοι: σώθηκαν ο Νταναρούμα και τα στόπερ. Ωστόσο το χειρότερο είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να δεις σημάδια εξέλιξης και προόδου: το ματς με την Κροατία θα είναι ένα κλασικό ιταλικό ψυχόδραμα για τους φανατικούς της σχολής. Αλλά και μια πιθανή πρόκριση δεν νομίζω ότι σημαίνει κάτι: η ποιότητα λείπει. Ενώ στην Ισπανία περισσεύει.
Οι Ισπανοί κέρδισαν και έστειλαν ένα σοβαρό μήνυμα σε όλους: όποιος θέλει να πάρει το Euro θα έχει να κάνει με αυτούς. Η ιδέα της ομοσπονδίας τους να εμπιστευθεί τις τύχες της ομάδας σε ένα γερο σοφό κι όχι σε κάποια από τις εκκολαπτόμενες προπονητικές ιδιοφυίες που το ποδόσφαιρό τους παράγει, αποδεικνύεται για την ώρα σωστή. Ο Ντε Λα Φουέντε είναι ένας Θεούλης των μικρών πραγμάτων. Η Ισπανία πορεύεται με την δύναμη της απλότητας. Οι παίκτες είναι φανερά ελεύθεροι να πάρουν πρωτοβουλίες και η οδηγία είναι η στοιχειώδης: κερδίζουμε την μπάλα και όταν την έχουμε φροντίζουμε να κάνουμε πράγματα. Οποιος θέλει την μπάλα μπορεί να την πάρει αρκεί να μην είναι στατικός: χθες ο Μοράτα έβγαινε από την περιοχή για να παίξει γιατί σε αυτή την ομάδα όλοι μοιάζουν να χαίρονται να παίζουν. Αν η Ισπανία των μεγάλων πρόσφατων θριάμβων στηριζόταν στους παίκτες της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης αυτή έχει πολύ λίγους παίκτες και από τις δυο αυτές ομάδες. Εχει όμως φινέτσα, ταλέντο και παίκτες όπως ο Ρουίθ και ο Μοράτα που κατέβηκαν στην διοργάνωση για να δώσουν προσωπικές απαντήσεις. Και για την ώρα κερδίζουν τα μπράβο όλων.
