Οσοι με διαβάζετε χρόνια ξέρετε πως όταν υπάρχουν κάποια σημαντικά αθλητικά γεγονότα από αυτά που τραβάνε την προσοχή όλης της Ελλάδας προτιμώ να μην γράφω τίποτα την επόμενη μέρα: το κάνω γιατί καμιά φορά συμβαίνει να μην έχω καθαρή κρίση εξαιτίας των συναισθημάτων χαράς ή θλίψης που μου προκαλούν -  εξαιτίας ενθουσιασμών κι απογοητεύσεων έχω γράψει κατά καιρούς κι εγώ υπερβολές. Το κάνω όμως και γιατί αυτά τα γεγονότα με κάνουν κι εμένα αναγνώστη και φίλο των σπορ που θέλει την επόμενη, όχι τόσο να γράψει όσο να διαβάσει. Για το πέμπτο ματς του Ολυμπιακού με την Μονακό και την πρόκριση της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα γράφτηκαν πολλά και ωραία. Κι αν σήμερα θα γράψω κι εγώ κάτι είναι γιατί  θέλω να κάνω δυο παρατηρήσεις που έχουν να κάνουν όχι απλά με το ματς αλλά με τον Ολυμπιακό και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα – παρατηρήσεις που δεν είδα γραμμένες και θα ήταν κρίμα να έλειπαν.

Σπάνια ελληνική ομάδα

Τώρα που ο Ολυμπιακός πάει στο Final 4 μπορώ να πω πως ο εφετινός Ολυμπιακός είναι μια σπάνια ελληνική ομάδα κι ένας σπάνιος Ολυμπιακός: μοναδικός ίσως ιστορικά γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία του έχει πολλούς πρωταγωνιστές, δεν είναι αγωνιστικά χτισμένος γύρω από ένα τεράστιο παίκτη και αυτό τελικά του βγήκε. Από την αρχή της σεζόν στα παιγνίδια του πάντα κάποιος διαφορετικός παίκτης έβγαινε μπροστά πράγμα που τον έκανε απρόβλεπτο, αλλά και εξαιρετικά θεαματικό. Ιστορικά είναι σπάνιο: ο Ολυμπιακός είναι η κατεξοχήν ομάδα του ενός και μεγάλου ηγέτη και σκόρερ όποτε είχε καταφέρει κάτι σημαντικό. Στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ υπάρχει ο Ολυμπιακός του Στηβ Γιατζόγλου, ο Ολυμπιακός του Πάσπαλιε, ο Ολυμπιακός του Εντι Τζόνσον, ο Ολυμπιακός του Ρίβερς, ο Ολυμπιακός του Σπανούλη. Δίπλα τους όλοι αυτοί είχαν τρομερούς συμπαίκτες, αυτόφωτους και υπέροχους: ο Στηβ τον Καστρινάκη, ο Τζόνσον τον Τόμιτς και τον Τάρλατς, ο Ρίβερς τον Φασούλα και τον Σιγάλα, ο Σπανούλης τον Πρίντεζη κι άλλους πολλούς – αλλά η ενός ανδρός αρχή ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Ο Ολυμπιακός στις επιτυχίες του είχε ένα μαέστρο και πολλούς εξαιρετικούς οργανίστες: ετούτος εδώ είναι ροκ συγκρότημα.    

Ένα ροκ συγκρότημα με σολίστες

Στις μεγάλες ροκ συναυλίες, πριν όλοι μαζί τραγουδήσουν το απόλυτο σουξέ στο φινάλε, υπάρχει πάντα η παρουσίαση της μπάντας: σε αυτή την υπέροχη στιγμή ο καθένας από όσους είναι στη σκηνή κάνει το σόλο του για να πάρει το χειροκρότημα της αποθέωσης. Αυτό ήταν το ματς του Ολυμπιακού με τη Μονακό: μια σειρά από απίθανα σόλα διαλεγμένα θαρρείς για να ξεσηκώσουν ένα κοινό φανατικών ακόλουθων, που ήταν σαν να έβλεπαν τους ήρωές τους στην καλύτερη στιγμή τους. Αλλοι έδωσαν σε αυτό το ρεσιτάλ στιγμών ανθολογίας μια ενέργεια (σαν τον ντράμερ που χτυπά τα πάντα με μανία για ελάχιστα δευτερόλεπτα θυμίζοντας την παρουσία του) κι άλλοι έπαιξαν τα σόλα τους μόνοι τους με τα φώτα πάνω τους σαν στη σκηνή να μην υπήρχε κανείς: το κάνουν όσοι παίζουν σαξόφωνο, όσοι είναι στα πλήκτρα, όσοι ξέρουν ότι το μπάσο τους κρατά το ρυθμό αλλά κυρίως οι κιθαρίστες που νομίζεις πως ζουν στον κόσμο τους και σε αυτόν θα επιστρέψουν όταν τα φώτα σβήνουν.

Κιθαρίστες και ντράμερ

Ντράμερ στη ροκ συναυλία του ΣΕΦ ήταν την Τετάρτη ο Παπανικολάου, που έσβησε τα φώτα του Μπέικον εξηγώντας του νωρίς νωρίς ότι δεν θα περάσει καλά, ο Φαλ που πήγε να κατεδαφίσει το καλάθι λίγο πριν το ματς τελειώσει υπενθυμίζοντας τι έκανε όλη τη σεζόν κι ο Βεζένκοφ που με ένα τρομερό τετράποντο έδειξε ότι έφτασε η ώρα της τελικής επίθεσης. Αλλά το πλήθος εκστασιάστηκε βασικά από αυτούς που βάλανε στις ηλεκτρικές κιθάρες τους φωτιές.

Πρώτος εμφανίστηκε για να αποθεωθεί ο απών στα προηγούμενα ματς Σακίλ ΜακΚίσικ: έχει πάρει από το χέρι τον Ολυμπιακό σε πολλές περιπτώσεις, αλλά τα ένας εναντίον όλων που έπαιξε στο κρίσιμο δεύτερο δεκάλεπτο δεν το χουμε ξαναδεί σε τέτοια μεγαλοπρέπεια. Η Μονακό έβαλε 35 πόντους κι ο ΜακΚίσικ νόμιζες ότι θα βάλει πενήντα!

Όταν έμεινε στην άκρη γιατί ο προβολέας κινήθηκε στον Γουόκαπ ο κοκκινομάλλης Αμερικάνος αποφάσισε να ανταμείψει τα χειροκροτήματα που παίρνει όλη τη χρονιά από τους εστέτ μιλώντας και στην καρδιά όσων καταλαβαίνουν λιγότερα: δείχνει ότι έχει και ένστικτο σκόρερ προκαλώντας ένα ντελίριο με ένα κλέψιμο από τα δικά του και ένα κάρφωμα για την πρώτη ισοφάριση και την πλήρη επιστροφή από το -10.

Μετά ακούγεται το σόλο του Ντόρσεϊ που πάντα διασκευάζει τα σουξέ σαν να τα έχει γράψει όλα αυτός και όπως όλοι οι οργανίστες παίζει για την πάρτι του – σαν τον Γιάννη το Γιοκαρίνη που οι μπράβοι τον κοιτούσαν σαν χαζοί. Και στο τέλος εμφανίζεται ο Τζίμι Χέντριξ του Ολυμπιακού, ο άνθρωπος που ακόμα και στην Κωνσταντινούπολη παιδάκι κάποτε άλλαξε την ιστορία ενός μεγάλου τελικού αποκτώντας την υπέροχη συνήθεια την ιστορία να τη  γράφει.

Τη βραδιά που μετά από 30 λεπτά ο Σλούκας έχει μόλις 3 πόντους αποφασίζει στο φινάλε απαλλαγμένος από τις δαγκάνες και τα χαστούκια του Πάρις Λι να πάρει στα χέρια κιθάρες, μπακέτες, μπάσα, μικρόφωνα κι ότι άλλο χρειαστεί γιατί είναι πάντα ο Σλούκας: η αφλογιστία του ήταν τελικά η μεγάλη ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά, αφού ήταν αδύνατο να λείπει από ένα τέτοιο πάρτι αυτός που σε κάθε πάρτι είναι η ψυχή του.

Για ένα βράδυ ο Ολυμπιακός δεν έχει ασίστ, δεν έχει συνεργασίες, δεν έχει «πάμε όλοι μαζί με την άμυνα»: έχει κυρίως σόλα – σαν ροκ συγκρότημα είναι γεμάτο απο πρωταγωνιστές που προκαλούν μια έκρηξη αδρεναλίνης κάνοντας τον Κέβιν Ντουράντ να αναρωτιέται που βρίσκεται, την Εμα Στόουν να τρίβει τα υπέροχα μάτια της και τον κόσμο να ευχαριστεί το Θεό για τη νύχτα που έζησε.

Επόμενη συναυλία στο Βελιγράδι      

Ενθουσιασμένος από τη σειρά των ματς με τη Μονακό, αλλά και κομμάτι μπερδεμένος από τα επεισόδια της εξέλιξής της, ομολογώ ότι κι εγώ κάπου έχασα την όποια αναλυτική μου ικανότητα. Ωστόσο είχα γράψει στην αρχή της σειράς δυο πράγματα που χαίρομαι που τα είδα: έγραψα ότι ο Ολυμπιακός θα αποκλείσει την καταπληκτική κι ανέμελη Μονακό αν στήσει ένα τεράστιο πάρτι κι αν οι παίκτες του πάρουν ένα ματς μόνοι τους – ο προπονητής τους του έδωσε δυο με την προετοιμασία του. Συνέβησαν και τα δυο στο τελευταίο και κρίσιμο ματς εκεί που η λογική έλεγε ότι δύσκολα θα τα δούμε γιατί αυτά τα παιγνίδια κρίνονται αλλιώς. Το Βελιγράδι ακούγεται σαν προορισμός για την επόμενη συναυλία: το ροκ συγκρότημα που λέγεται Ολυμπιακός το περιμένουν και εκεί οι φανατικοί του με τα μαλλιά βαμμένα κόκκινα κουρεμένοι όπως ο Γουόκαπ και με περούκες που θα τους κάνουν να μοιάζουν όλοι Ντόρσεϊ.   

Ένα χειροκρότημα στον αντίπαλο

Τέλος θα θελα το ματς αυτό να αποτελέσει ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ: να γίνει η απόλυτη απόδειξη ότι οι ελληνικές ομάδες μπορούν να κερδίσουν και κρίσιμα ματς από την επίθεσή τους και χάρη στην δημιουργία και την ποιότητα των παικτών τους. Καλές είναι οι μεγάλες άμυνες, η αυτοθυσία, οι βουτιές στο παρκέ, οι «αλλαγές» εδώ και τώρα κτλ. Αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτό το μπάσκετ. Υπάρχει και το μπάσκετ του ρυθμού, της πρωτοβουλίας, της επίθεσης, της δημιουργίας, του τρίποντου του Ντόρσεϊ στα δέκα δευτερόλεπτα – το μπάσκετ του Σλούκα, του ΜακΚίσικ, αλλά και του Μάικ Τζέιμς, του Μπέικον, του Χαλ, του Τόμας, του Λι που έφυγαν ηττημένοι από το ΣΕΦ αλλά όχι χαμένοι: ένα χειροκρότημα ανήκει και σε αυτούς – ως παρτενέρ της βραδιάς υπήρξαν υπέροχοι. Ο Ολυμπιακός τους κέρδισε δείχνοντας ότι μπορεί να παίξει καλύτερα και το δικό τους μπάσκετ, αυτό που αναδεικνύει αρτίστες.

Καλό είναι και το σκεπτόμενο μπάσκετ των μυαλωμένων ηρώων: αλλά εγώ πάντα θα αγαπάω το μπάσκετ που μας παίρνει τα μυαλά. Που μας αφήνει δηλαδή χωρίς μυαλό, με ένα όνειρο τρελό…