Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ θα παίξουν πολλές φορές ακόμα κι όσο κι αν ο Ολυμπιακός τρέχει ένα σερί από νίκες που του δίνει ένα αέρα υπεροχής, η τελική έκβαση της εφετινής κόντρας τους παραμένει γοητευτικά απρόβλεπτη. Ο ΠΑΟ είναι στο μπάσκετ μια πραγματική αυτοκρατορία και η αυτοκρατορία πολλές φορές αντεπιτίθεται. Εκανε πολλές αλλαγές στη διάρκεια της σεζόν, ακόμα ως ομάδα δεν έχει μορφοποιηθεί, ο καλός προπονητής του ακόμα μαθαίνει, αλλά χρόνος υπάρχει αφού όλα κρίνονται τον Μάιο κι όποιος τον ξεγράφει τον αδικεί. Ο Ολυμπιακός από την άλλη πήρε ένα δύσκολο δρόμο φέτος, αποφάσισε να ζήσει χωρίς πολυτέλειες και έξτρα λύσεις κι αυτό τον κάνει εύθραυστο, αφού οι τραυματισμοί παραμονεύουν και οι ηγέτες του, δηλαδή ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης, κουβαλάνε πολλούς. Ελεγα στην αρχή της σεζόν ότι τα παιγνίδια των δυο θα είναι τόσα πολλά που, ενώ θα τα χαρούμε πολύ, σπανίως θα βρίσκουμε ιδιαίτερους λόγους να μιλάμε για αυτά: ο πληθωρισμός της προσφοράς στερεί πάντα λίγο καρδιοχτύπι, αν όχι και ενδιαφέρον. Όμως το χθεσινό παιγνίδι τους δύσκολα θα μοιάζει με κάποιο από αυτά που θα ακολουθήσουν. Δεν ήταν ένα (ακόμα) Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, αλλά ήταν το πάρτι της ενηλικίωσης του μεγάλου ταλέντου που λέγεται Ιωάννης Παπαπέτρου. Όπως συμβαίνει με όλους τους εκλεκτούς, ο Ιωάννης θα έχει τη δυνατότητα να θυμάται για πάντα τη νύχτα που έγινε αληθινός άνδρας, γιατί είναι μια ημερομηνία συμβολική: συνέβη παραμονή της γιορτής του. Το βηματάκι καριέρας μπροστά το έκανε τη στιγμή που οι φίλοι του και όσοι τον αγαπούν περίμεναν να τον γιορτάσουν.

Το βάρος της απαίτησης

Η ιστορία του Ιωάννη Παπαπέτρου μοιάζει, αλλά δεν είναι καθόλου απλή. Η πορεία του προς την καταξίωση είναι από τις πιο δύσκολες που μπορεί να τύχει σε αθλητή και πολλοί σε αυτό το δρόμο χάθηκαν, παρά το μεγάλο τους ταλέντο – ίσως και εξαιτίας του ταλέντου τους. Ο Παπαπέτρου γεννήθηκε για να παίξει μπάσκετ. Είναι από οικογένεια μπασκετική – με ένα πατέρα που μοιάζει να είναι (και δικαίως) ο μεγαλύτερος κριτής και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του. Μιλούσαν για αυτόν από τότε που έφτασε στις μικρές Εθνικές – ήταν δεν ήταν 16 χρονών. Ορκίζονται στις δυνατότητές του όλοι οι προπονητές του και όλοι οι συμπαίκτες του. Πήγε στην Αμερική στα δεκαεπτά του και άφησε το κολέγιο του Τέξας για να γυρίσει στην Ελλάδα πριν γίνει είκοσι. Σε όλη αυτή την διαδρομή κουβαλάει την υποχρέωση της επιτυχίας – πράγμα που για πολλά παιδιά είναι κάτι αφόρητο. Η μοίρα τον προικίζει και τον υποχρεώνει, τον οπλίζει και τον πιέζει, του χαρίζει προσόντα, αλλά το αν αυτά θα τα αξιοποιήσει εξαρτάται από τον ίδιο – όχι τόσο από την όρεξή του για δουλειά (που στο επαγγελματικό μας μπάσκετ είναι δεδομένη), αλλά κυρίως από την ικανότητα του ν αντέξει το βάρος της προσδοκίας. Ο Παπαπέτρου αντιμετωπίζεται σαν χαρισματικό παιδί που πρέπει να ωριμάσει σε χρόνο ρεκόρ και τα «πρέπει» που τον κυνηγάνε είναι τεράστια. Πρέπει ν αντικαταστήσει το Στράτο Περπέρογλου, πρέπει να γίνει «τεσσάρι» πριν καλά καλά αποδώσει αυτό που μπορεί στη θέση που έμαθε να παίζει, πρέπει να ξεπεράσει τραυματισμούς, πρέπει κυρίως να πείσει πως όλα τα καλά λόγια που τον συνοδεύουν από μικρό δεν είναι υπερβολές.  Είναι ταλαντούχος, ικανός, με προσόντα αξιοζήλευτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Το βάρος της μεγάλης προσδοκίας που κουβαλάει, στην Ελλάδα έχουν καταφέρει ελάχιστοι να το σηκώσουν.

Οι άλλοι στα 22 τους

Η ιστορία του Ιωάννη Παπαπέτρου είναι μια ωραία ιστορία, που γίνεται εντυπωσιακή αν προσέξει κανείς κάποιες λεπτομέρειες. Ο Ιωάννης είναι 22 χρονών, είναι γεννημένος το Μάρτιο του 1994. Ο Σπανούλης σε αυτή την ηλικία παίζει ακόμα στο Μαρούσι και απλά μεγαλώνει σιγά σιγά το χρόνο συμμετοχής του. Ο Πρίντεζης στην ίδια ηλικία παίζει δανεικός στην Ολύμπια Λάρισας. Ο μεγάλος Περπέρογλου, τον οποίο διαδέχτηκε, είναι στα 22 του στον Πανιώνιο έκτος παίκτης. Ο τεράστιος Διαμαντίδης έχει αρχίσει να δείχνει στον Ηρακλή σημάδια της προσωπικότητας του. Ο Γκάλης μόλις έχει έρθει στον Αρη κι ο Γιαννάκης είναι στον Ιωνικό. Ο Παπαλουκάς μόλις έχει αφήσει τη Δάφνη για τον Πανιώνιο. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου στα 22 του με τον Ολυμπιακό έχει κερδίσει πρωτάθλημα ως πρωταγωνιστής κι έχει παίξει κι ένα τελικό στην Ευρωλίγκα. Και στις 6 Ιανουαρίου του 2017 με ένα προσωπικό σόου βάζει για πρώτη φορά την υπογραφή του στη νίκη του Ολυμπιακού σ ένα ντέρμπι που οι Ερυθρόλευκοι  κερδίζουν, ενώ ο λαβωμένος Πρίντεζης δυσκολεύεται να βρει ρυθμό και ο Σπανούλης κάνει τα στοιχειώδη (κι όχι τα δικά του), γιατί πονάει.

Η ιστορία μιας ενηλικίωσης

Τα τρία τελευταία χρόνια παρακολουθούμε στον Ολυμπιακό διάφορα θαυμαστά. Εχουμε δει σόου του Σπανούλη ακόμα και σε τελικούς και ημιτελικούς του Final 4, έχουμε δεν τον Αη Γιώργη τον Πρίντεζη να σκοτώνει κόσμο με σουτ στο τελευταίο δευτερόλεπτο, έχουμε δει ξένους χωρίς βιογραφικό να μεταμορφώνονται στο ΣΕΦ και να φεύγουν πολυεκατομμυριούχοι, έχουμε δει άμυνες για σεμινάριο και ήττες εκτός λογικής – τα χουμε δει όλα! Κυρίως όμως είδαμε την πορεία της ωρίμανσης του Ιωάννη Παπαπέτρου, την δυσκολία του και την πρόοδό του, την θέλησή του και τη δυσκολία του: και χθες βράδυ είδαμε το πρώτο πραγματικά αντρικό του παιγνίδι, αυτό στο οποίο βγήκε μπροστά μόνος για να βάλει τη μπάλα στο καλάθι και να δέσει την άμυνα, ενώ ο Ολυμπιακός μπλοκαρισμένος υπέφερε. Δεν είναι η άψογη στατιστική του Ιωάννη το χθεσινό του παράσημο: και πέρυσι στο ΣΕΦ με τον ΠΑΟ στον τρίτο τελικό των πλέι οφ έκανε ένα εξίσου καλό ματς – όμως τότε απλά ακολούθησε το ρυθμό του Σπανούλη, που είχε αποφασίσει να κερδίσει το πρωτάθλημα μόνος του. Χθες ήταν αυτός που πήρε από το χέρι την ομάδα, που έδειξε σε ηγέτες, οπαδούς, φίλους και δύσπιστους πως είναι εδώ. Αυτό το «εγώ είμαι εδώ» του Παπαπέτρου είναι το μέλλον του Ολυμπιακού και για αυτό το χθεσινό βράδυ ήταν σημαντικό: όχι γιατί ο Ολυμπιακός κέρδισε τον ΠΑΟ, (θα τον κερδίσει ξανά και θα χάσει κι όλας πολλές φορές), αλλά γιατί ο Ιωάννης έδειξε έτοιμος για πρώτη φορά να φορέσει το δαχτυλίδι της ιστορικής διαδοχής της ηγεσίας της ομάδας – με άλλα λόγια έδειξε ήδη μεγάλος. Τα «χρόνια πολλά» που σήμερα του λένε, είναι τα πιο γλυκά χρόνια πολλά. Δεν έχουν κανένα ερωτηματικό πιά: θα είναι χρόνια πολλά ηγέτης.

Χρόνια πολλά κόουτς

Επι της ευκαιρίας να επισημάνουμε και πόσο σημαντικό είναι το όνομα Γιάννης στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και να πούμε και χρόνια πολλά στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Το μπάσκετ που αγαπάει, και στο οποίο η βουτιά στο παρκέ μετράει πιο πολύ από την έξτρα πάσα, φτιάχνει σίγουρα ψυχωμένες ομάδες. Ο δάσκαλος Γιάννης Ιωαννίδης, που επίσης γιορτάζει σήμερα, θα είναι πολύ περήφανος για τον πιο καλό μαθητή του….