Σε όποια αθλητική ιστοσελίδα κι αν έμπαινε κανείς σήμερα το πρωί έπεφτε πάνω σε φωτογραφίες των επεισοδίων που έγιναν χθες βράδυ στο παιγνίδι της Ευρωλίγκας ανάμεσα στην Ρεάλ Μαδρίτης και στην Παρτιζάν. Ακόμα κι όποιος το ματς δεν το έβλεπε χθες βράδυ, σίγουρα έριξε μια ματιά στα βίντεο που αναρτήθηκαν και από την ίδια την Ευρωλίγκα, αλλά και από τους παρόντες οπαδούς στο γήπεδο. Φυσικά όποιος το ματς το έβλεπε τις σκηνές δύσκολα θα τις ξεχάσει. Κυρίως γιατί δεν υπήρχε τίποτα που να σε κάνει να πιστεύεις πως θα μπορούσαν τα πράγματα να ολοκληρωθούν έτσι: η Παρτιζάν είχε κερδίσει και η Ρεάλ Μαδρίτης είχε παραδοθεί. Και μετά άρχισε να πέφτει ξύλο ανελέητο.

Πέρα από τη λογική

Τα βίντεο στα οποία μπορεί κανείς να δει περίπου ό,τι έχει συμβεί, δεν μπορούν να σε βοηθήσουν να να νοιώσεις το ξαφνικό του περιστατικού, που είναι και το αλατοπίπερο της ιστορίας. Σαφώς κι έχουν προηγηθεί ένα – δυο φάουλ από αυτά που αποκαλούμε σκληρά και υπάρχει στο γήπεδο και λίγο περισσότερο ένταση από την συνηθισμένο: αναφέρομαι στον αγωνιστικό χώρο κι όχι στις εξέδρες – από τις εξέδρες ο κόσμος έχει αρχίσει ήδη να αποχωρεί. Η Ρεάλ δεν κυνηγούσε κανένα θαύμα και καμία ανατροπή: στα δύο λεπτά που προηγούνται των επεισοδίων όλοι οι παίκτες της τρέχουν πάνω κάτω στο γήπεδο ψάχνοντας χωρίς κανένα σχέδιο κάποια γρήγορα σουτ, μάλλον για να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν ξέχασαν το μπάσκετ, όπως δείχνει το σκορ του αγώνα. Ο,τι γίνεται γίνεται τελείως απροσδόκητα. Ο Γιούλ κάνει ένα φάουλ στον Πάντερ ενώ αυτός ντριπλάρει στο ξεκίνημα μιας επίθεσης. Είναι σκληρό – ένα φάουλ νευρικότητας, αλλά ούτε πάει να του σπάσει κανένα χέρι, ούτε τον κλωτσάει σε μπάσιμο: απλά ο Γιούλ έχει την αντίδραση του χαμένου, που θέλει να δείξει σε αυτόν που πήρε το πρώτο ματς μόνος του ότι δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Ο Πάντερ αντιδρά σαν νικητής που δεν ξέρει να χαρεί το θρίαμβό του: αφήνει τη μπάλα στην άκρη και ζητά εξηγήσεις. Ο Γιούλ τον σπρώχνει με τον ώμο του – σαν να του λέει «δεν θα σε φοβηθούμε κιόλας». Ο Πάντερ σηκώνει την γροθιά του απειλητικά και του την δείχνει χωρίς να τον ακουμπήσει: όλο αυτό θυμίζει περισσότερο κατς από όσο μπορεί να αντέξει κανείς πριν αρχίσει να γελάει, αλλά είναι αρκετό για να ανάψει τη σπίθα.

Ο,τι ακολουθεί είναι εκτός λογικής: το παρακολουθείς με το στόμα ανοιχτό και είναι αδύνατο να δεις τις λεπτομέρειες του, αφού σε χρόνο μηδέν καμιά τριανταριά άνθρωποι που έχουν μπει στο παρκέ δέρνονται και σπρώχνονται! Οι λαβές του Γιαμπουζέλε στον Εξουμ, τον οποίο πέταξε στο γήπεδο σαν παλαιστής, οι γροθιές του Λεσόρτ στον Μάσα (τον οποίο στη σύγχυση χτυπά κι ο συμπαίκτης του Χεζόνια), το γρήγορο πρώτο χτύπημα του Ντεκ στον πρώτο που είδε μπροστά του, είναι απλά τα χάι λάιτς μιας φασαρίας που δεν περιγράφεται. Μια κυρία (ίσως η γυναίκα του) μπαίνει κι αυτή στον αγωνιστικό χώρο και μαζεύει τον Γιαμπουζέλε που δεν μπορεί να τον κρατήσουν τρεις συμπαίκτες του, την ώρα που κάποιοι παράγοντες της Ρεάλ βγάζουν τέσσερις αστυνομικούς που έχουν μπει στο γήπεδο για να επιβάλουν την τάξη – μάλλον για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Αλλά είναι αδύνατον να καταλάβεις τι γίνεται και κυρίως γιατί γίνεται. Διότι σε όλη αυτή την κλωτσοπατινάδα δεν υπάρχει η παραμικρή εξήγηση. Η ίσως υπάρχει μια και μόνη: ότι οι παίκτες, όσο θα παίζουν, θα είναι πάντα παιδιά. Καλομαθημένα ή κακομαθημένα αλλά πάντα παιδιά.

Ο Γιούλ και ο Πάντερ

Οι συζητήσεις που ακολούθησαν είχαν πλάκα. Τι είναι αστείο; Οτι η όλη ανάλυση του περιστατικού γίνεται με όρους λογικής, ενώ το ίδιο το περιστατικό δείχνει πως η λογική έχει πάει περίπατο – άλλωστε λογικοί άνθρωποι δεν παίζουν τόσο ξύλο για ανύπαρκτους λόγους μέσα σε ένα κατάμεστο γήπεδο. Πολλές φορές όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιες συρράξεις το πράγμα είναι λιγότερο αθώο από όσο φαίνεται. Στο ΝΒΑ πχ κυκλοφορούν παραδοσιακά διάφοροι καπετάν φασαρίες: δημιουργούν καυγάδες έχοντας σε αυτό ειδικότητα – παριστάνουν τους κακούς και το κάνουν βάση συμβολαίου. Αυτοί οι κάτσερ είναι κι ένας λόγος που δεν με ξετρέλανε ποτέ ιδιαίτερα το ΝΒΑ: οι πιο πολλοί από αυτούς τους καυγάδες μου μοιάζουν περίπου σκηνοθετημένοι, ψεύτικοι – κι ας πέφτουν κλωτσομπουνίδια. Αλλοι πάλι καυγάδες είναι στο πρόγραμμα και το νιώθεις πριν ξεκινήσουν, αλλά ομολογώ πως ούτε κι αυτό το είδος της έντασης είναι του γούστου μου. Όταν κάποτε σε ένα κύπελλο Ακρόπολις έπεσε ξύλο σε ένα ματς Ελλάδα – Σερβία βγήκαν απλά στην επιφάνεια αντιπάθειες χρόνων ανάμεσα σε παίκτες που έπαιζαν στο ίδιο πρωτάθλημα: διάφορα «κοκοράκια» είχαν βρει τότε την ευκαιρία να ξεσπάσουν. Οι παίκτες της Ρεάλ και οι παίκτες της Παρτιζάν τι ακριβώς προηγούμενα είχαν;

Ο,τι συνέβη στην Μαδρίτη δεν είναι παρά η απόδειξη ότι υπάρχουν παίκτες που δεν ξέρουν να χάνουν, αλλά και παίκτες που δεν ξέρουν να κερδίζουν. Ο Γιούλ και ο Πάντερ που το ξεκίνησαν είναι ενδεικτικές περιπτώσεις. Ο Γιούλ δεν δέχεται το 0-2, που σημαίνει αποκλεισμός από το Final 4, κι αποφασίζει να δείξει με τον χειρότερο τρόπο πόσο αυτό τον πειράζει. Κι ο Πάντερ, όμως, που έχει σκοτώσει τη Ρεάλ στο πρώτο ματς και έχει 4/6 τρίποντα στο χθεσινό, αντιδρά σαν παιδάκι που θα ήθελε τη στιγμή του θριάμβου του να αντιμετωπίζεται από όλους σαν Θεός. Ζει την μεγάλη του στιγμή μετά από διάφορες περιπλανήσεις και πιστεύει πως έφτασε η στιγμή που θα αναγνωριστεί ως απόλυτος πρωταγωνιστής. Κι όταν ο Γιούλ, αντί να του δώσει το χέρι και να του πει μπράβο, του δείχνει ασέβεια του γυρίζουν τα μάτια! Κακώς, διότι τη στιγμή του θριάμβου αφήνεις τον άλλο να εκτεθεί και μιλάς στο γήπεδο. Αλλά για ένα παίκτη που πάντοτε ένοιωθε πριμαντόνα χωρίς αυτό πάντα να του αναγνωρίζεται, η διαχείριση του προσωπικού θριάμβου φαίνεται να είναι δύσκολη. Μετά από λίγο τα έβαλε και με ένα Ισπανό δημοσιογράφο – το αίμα μπορεί να καίει κι όταν χάνεις κι όταν κερδίζεις.

Ζέλικο και Ρούντι

Όχι τυχαία οι μόνοι ψύχραιμοι ήταν αυτοί που ξέρουν πως οι νίκες και οι ήττες είναι απλά αποτελέσματα. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αναψοκοκκινίζει στο γήπεδο, αλλά στα επεισόδια δεν πήρε μέρος. Κι ο Ρούντι Φερνάντεθ το μόνο για το οποίο ενδιαφέρθηκε ήταν να δει τι έπαθε ο Εξουμ, στον οποίο ο Γιαμπουζέλε παραλίγο να κόψει το μπάσκετ. Ομπράντοβιτς και Ρούντι έφυγαν αγκαλιασμένοι γνωρίζοντας από τρέλα – διότι όλο αυτό είναι μόνο τρέλα και τίποτα άλλο. Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τις πιθανές τιμωρίες: για μένα πρέπει να τιμωρηθούν ο Γιούλ κι ο Πάντερ που το ξεκίνησαν κι ο Γιαμπουζέλε που πέρασε τα όρια και κανείς άλλος. Μια παρανοϊκή γενική αντίδραση της στιγμής δεν μπορεί να κριθεί με όρους λογικής: για κάποια λεπτά είδαμε πως θα ήταν ο κόσμος αν λογική δεν υπήρχε – ο κόσμος κι όχι μόνο το μπάσκετ.

Απίθανα δύσκολη η θέση των διαιτητών: έπρεπε να αναλύσουν τι έγινε και να επιβάλουν ποινές σε μια κατάσταση απόλυτου χάους, λες και είναι θεοί και στο χάος μπορούν να βάλουν τάξη – διέκοψαν το ματς σαν Πόντιοι Πιλάτοι που δεν γίνεται να τους σταυρώσουν όλους. Εντυπωσιακή και η στάση του κοινού του γηπέδου και η αντίδραση του. Οσοι βρέθηκαν στο γήπεδο το είδαν όλο αυτό σαν κεραυνόπληκτοι: όχι μόνο κανείς σχεδόν δεν μπήκε μέσα, αλλά νομίζω πως πολλοί φοβήθηκαν μήπως οι παίκτες ανεβούν στην εξέδρα κι αρχίσουν και δέρνουν κι αυτούς! Δεν τραγούδησαν το «Χτύπα κι άλλο». Δεν έχει κυκλοφορήσει στα ισπανικά.

Οι Σέρβοι υποδέχτηκαν την Παρτιζάν με τιμές. Οι παίκτες του Ομπράντοβιτς γύρισαν από τον πόλεμο με δυο νίκες, ένα Εξουμ βαριά τραυματία, τον Πάντερ έτοιμο να γίνει αρχιστράτηγος της χώρας και τον Λεσόρτ ικανό να κατεβεί να διεκδικήσει τον τίτλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πυγμαχίας. Το τρίτο ματς Παρτιζάν- Ρεάλ κανείς δεν ξέρει με ποιους παίκτες θα γίνει. Και με πόσους θα τελειώσει…