Απόψε ο Ολυμπιακός θα γιορτάσει στο ΣΕΦ το πρωτάθλημα του μπάσκετ και είναι λογικό ότι οι προβολείς θα πέσουν πάνω στον Βασίλη Σπανούλη, που το υπέγραψε βάζοντας σε τρία συνεχόμενα ματς όλους τους κρίσιμους πόντους. Όμως αυτό το πρωτάθλημα είναι του Γιώργου Πρίντεζη – κι αφήστε με να σας το εξηγήσω.

Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ είναι μια ιδιαίτερη ομάδα – λίγο παρέα, λίγο λόχος, λίγο τάξη σχολική. Εχει ηγέτες και παλιούς, έχει νέους και ψαρωμένους, έχει ευαίσθητους και ατσαλωμένους – όλα αυτά συμβαίνουν στις πιο πολλές ομάδες. Η ιδιαιτερότητα του Ολυμπιακού είναι ότι η παρέα αδυνατεί να μαζευτεί – η ομάδα επηρεάζεται πολύ από όσα γύρω της συμβαίνουν, αδυνατώντας συχνά να συγκεντρωθεί στο σκοπό. Συχνά αντιδρά, και αντιδρά δείχνοντας καρδιά, αλλά πολύ συχνά υπερενθουσιάζεται, μπερδεύει τα σημαντικά, κάνει λάθος στην προσέγγιση, δηλαδή στο είδος της δυσκολίας. Κυρίως το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι χρειάζεται ένα κίνητρο – το καλύτερο είναι ένας αντίπαλος που τρομάζει. Αν είναι εφησυχασμένος ο Ολυμπιακός είναι ικανός να χάσει από τη Ζαλγκίρις, να μπερδευτεί στο ματς με την Κηφισιά, να βρεθεί να κυνηγάει την Μπάμπεργκ. Αυτή είναι η ιστορία της χρονιάς του: κάθε φορά που ο Ολυμπιακός χαλάρωσε, το πλήρωσε.

Μια απόλυτη παγίδα

Οι τελικοί με τον ΠΑΟ ήταν για τον Ολυμπιακό η απόλυτη παγίδα. Έφτανε σε αυτούς με την περίεργη βεβαιότητα ότι είναι καλύτερος του ΠΑΟ, είχε γυρίσει ματς με την ΑΕΚ με χαρακτηριστική άνεση, μετά το τέλος της Ευρωλίγκας έδειχνε ξεκούραστος: ο Σφαιρόπουλος έπαιρνε πράγματα ακόμα και από το Γουόρικ, ενώ παίκτες όπως ο Στρόμπερι κι ο Μιλουντίνοφ έμοιαζαν να έχουν αποβάλει κάθε άγχος. Επίσης η επιστροφή του Λοτζέσκι ήταν μια έξτρα λύση πολύ σημαντική. Ο Ολυμπιακός προετοιμάζονταν βλέποντας τον ΠΑΟ να υποφέρει στο Αλεξάνδρειο κόντρα στον Αρη και οι οπαδοί του μιλούσαν για «σκούπες» κτλ. Ξεχνώντας ότι ο ΠΑΟ του Πεδουλάκη είναι πάντα ανταγωνιστικός και ότι επιπλέον οι Πράσινοι έχουν το μεγάλο κίνητρο: να δουν για τελευταία φορά πρωταθλητή το Διαμαντίδη.

Για τον ιδανικό συμπαίκτη

Στον Ολυμπιακό αυτό το τελευταίο εμφανώς το υποτίμησαν. Ξέχασαν, πριν το πρώτο ματς, ότι ο Διαμαντίδης υπήρξε στην γιγάντια καριέρα του πάνω από όλα ένας ιδανικός συμπαίκτης και πως για αυτό και μόνο οι συμπαίκτες του θα πέθαιναν στο παρκέ για χάρη του. Το να φύγει ο Διαμαντίδης πρωταθλητής ήταν για κάθε παίκτη του ΠΑΟ το απόλυτο πρέπει: ένα είδος ιστορικού χρέους. Ο Ολυμπιακός κατέβαινε στα τελικά για να κάνει πασαρέλα κι απέναντι τον περίμεναν μεγάλοι πολεμιστές έτοιμοι να τα δώσουν όλα για τον αρχηγό τους.

Ισως ο μόνος καλός

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Ολυμπιακός θα έχανε το πρωτάθλημα, αν δεν υπήρχε ο οδυνηρός χαμός του πατέρα του Γιώργου Πρίντεζη και κυρίως η μεγαλειώδης εμφάνιση του παίκτη στα δυο πρώτα ματς. Ξαφνικά οι παίκτες του Ολυμπιακού βρήκαν το δικό τους χρέος: το χρέος της συμπαράστασης στον μεγάλο αγαπημένο φίλο. Όταν μάλιστα τον είδαν να κάνει αυτά τα φοβερά ματς, με τα δάκρια νωπά ακόμα στο πρόσωπό του, πολλοί κατάλαβαν ότι μια απώλεια του πρωταθλήματος θα ισοδυναμούσε με προδοσία. Εχω την εντύπωση πως όταν ο Ολυμπιακός έχασε το πρώτο ματς στο ΣΕΦ πολλοί από τους συμπαίκτες του Πρίντεζη ντράπηκαν να τον κοιτάξουν στα μάτια: αυτός με το πένθος στην καρδιά ήταν ο καλύτερος. Ισως ο μόνος καλός.

Ένα μάθημα για το πως

Μιλάμε για τα σουτ του Σπανούλη, την ψυχραιμία του Μάντζαρη, το τρομερό ματς του Χάντερ στο ΟΑΚΑ: όλα αυτά μπορεί να συμβούν, αλλά για να συμβούν υπάρχει μια προϋπόθεση απαραίτητη, δηλαδή το μεγάλο κίνητρο. Όπως στον Παναθηναϊκό έπαιξαν για το Διαμαντίδη έτσι και στον Ολυμπιακό έπαιξαν για τον Πρίντεζη και τον μπαμπά του. Όταν ο Πρίντεζης στο τρίτο ματς τραυματίστηκε, η ανάγκη συμπαράστασης στο δράμα του συμπαίκτη, έγινε αληθινή υποχρέωση – ξαφνικά ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι έπρεπε να δείξουν στον Πρίντεζη ότι η ομάδα (ή για να το πω πιο σωστά η παρέα) σκληραίνει απέναντι στις αδικίες της μοίρας. Αν ο Πρίντεζης πήρε από το χέρι τον Ολυμπιακό στο δεύτερο και καθοριστικότερο ματς της σειράς, στο τρίτο και στο τέταρτο όλοι έπαιξαν για να μπορούν να τον κοιτάνε χωρίς ντροπή στα μάτια: η απίστευτη γενναιοψυχία του δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Όχι τυχαία το πρωτάθλημα στον Πρίντεζη το αφιέρωσαν όλοι: ο Σφαιρόπουλος πρώτος, ο Σπανούλης τη στιγμή του θριάμβου του, ακόμα και οι αμερικάνοι – στις αληθινές παρέες κάθε δράμα δένει τους φίλους πιο πολύ, ενίοτε βοηθά να πάνε στην άκρη και παρεξηγήσεις και εντάσεις και γκρίνιες. Όταν ο ένας μπήκε μπροστά στο όνομα του πατρός, όλοι έπαιξαν για αυτόν τον ένα.

Είμαι βέβαιος ότι ακόμα κι ο Δημήτρης Διαμαντίδης ένοιωσε συμπόνια, αλλά και θαυμασμό για τον αλύγιστο Πρίντεζη. Αν δεν υπήρχε στην επικαιρότητα το θέμα της δικής του ιστορικής αποχώρησης, η ιστορία του Πρίντεζη θα ήταν ένα μάθημα για το πώς η δύναμη ενός παίκτη, αλλάζει την προσέγγιση μιας σειράς τελικών. Η αποχώρηση του ηγέτη Διαμαντίδη είναι μια ιστορική στιγμή. Οι τελικές προσπάθειες του Σπανούλη στα ματς αυτά, είναι καταστάσεις, ειδικά για τον οπαδό, ονειρικές. Όμως το πρωτάθλημα το κέρδισε ο Πρίντεζης μετατρέποντας στο παρκέ σε δύναμη, όλη την απέραντη θλίψη που ο καθένας νοιώθει, όταν αποχαιρετά το μπαμπά του.                                    

(Novasports, 3 Ιουνίου 2016)