Η ισοπαλία με την οποία ο Ολυμπιακός επέστρεψε από την Κύπρο δεν του δίνει εισιτήριο για τους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ, του επιτρέπει, όμως, να βρει κάμποση αισιοδοξία για τη συνέχεια: η εμφάνισή του ήταν ένα βήμα μπροστά. Για μια ομάδα που δημιούργησε φέτος το καλοκαίρι την εντύπωση πως έκανε κάμποσα βήματα πίσω αυτό είναι σημαντικό.

Είχα γράψει και μετά την πρόκριση με την Σλόβαν Μπρατισλάβας πως ο Ολυμπιακός μπαίνει σε μια φάση ανάρρωσης: έστω και δύσκολη και περιπετειώδης εκείνη του η επιτυχία είχε τη σημασία της – όλα θα ήταν πολύ χειρότερα αν στην Μπρατισλάβα είχε αποκλειστεί. Ομοίως σήμερα λέω πως όλα θα ήταν χειρότερα αν στην Κύπρο είχε ηττηθεί: τα αποτελέσματα είναι πάντα σημαντικά και το λέω γιατί μοιάζει μια μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού να το έχουν ξεχάσει. Τι άλλο έχουμε ξεχάσει; Πως τις καλές ομάδες τις κάνουν πάντα οι καλοί παίκτες: ευτυχώς ένας Κορεάτης με το παράξενο όνομα Χουάνγκ Ιν Μπεομ ήρθε να μας το θυμίσει.

Οι παίκτες λύνουν προβλήματα

Είναι πάντα σημαντικό μια ομάδα να έχει παίκτες που της λύνουν προβλήματα – προβλήματα που μοιάζουν να λύνονται με άλλους τρόπους (με μια αλλαγή σχηματισμού ή στρατηγικής πχ από τη μεριά του προπονητή) κατά κανόνα επανεμφανίζονται όταν προκύπτει ένας αντίπαλος δυσκολότερος. Ο Ολυμπιακός φέτος το καλοκαίρι έχει δείξει τρεις δυσκολίες. Η πρώτη έχει να κάνει με την άμυνα του που αδυνατεί να κρατήσει το μηδέν. Η δεύτερη με το γκολ, που δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση πια. Η τρίτη με τη δημιουργία, την παραγωγή φάσεων και την κυκλοφορία της μπάλας: οι πραγματικές ευκαιρίες του στα τέσσερα προηγούμενα ματς ήταν ελάχιστες. Αυτό το τρίτο του πρόβλημα στο ΓΣΠ χάρη στην προσθήκη και στην εμφάνιση κυρίως του Χουάνγκ δεν το είχε. Οι «ψιλοβελονιές» του Κορεάτη στη μεσαία γραμμή έκαναν πιο χρήσιμο επιθετικά τον Ρέαπτσουκ, βοήθησαν τον Ρατζέλοβιτς να δείξει πολλά που ξέρει, άλλαξαν συνολικά τη μεσαία γραμμή – πρέπει να πω πως σε αυτό βοήθησε και το τρέξιμο του Κουντε. Είναι σημαντικό πως ο Ολυμπιακός δεν πανικοβλήθηκε, αλλά ανέβασε την απόδοσή του μετά το γκολ που δέχτηκε στο 18’ από τον Γιάνκα και ότι κυριάρχησε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου δημιουργώντας ένα πλήθος από επικίνδυνες καταστάσεις στους γηπεδούχους. Ο Κάρλος Κορμπεράν είδε νομίζω πως η παραγωγικότητα της ομάδας έπεσε μετά την έξοδο του Κορεάτη – και σαφώς θα το κρατήσει για να προβληματιστεί. Φυσικά θα προβληματιστεί και γιατί οι άλλες δυο καλοκαιρινές δυσκολίες της ομάδας παραμένουν. Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε στην Λευκωσία γιατί ξανάδειξε δυσκολία στο γκολ, αλλά και αμυντικές επιπολαιότητες αδικαιολόγητες. Όμως η εμφάνιση του Χουάνγκ, εν μέσω μεταγραφικής περιόδου, θα πρεπε να του δείξει το δρόμο: με ένα ανάλογου επιπέδου παίκτη στην άμυνα και με ένα ανάλογου επιπέδου παίκτη στην επίθεση, ο Κορμπεράν θα έχει τη δυνατότητα να φτιάξει μια καλύτερη ομάδα. Χωρίς δυο (τουλάχιστον) τέτοιους η σεζόν θα είναι δύσκολη. Το λέω, αν και δεν είμαι βέβαιος πως γίνεται και κατανοητό.

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του

Ο Χουάνγκ ήταν πάντως χάρμα οφθαλμών – κι όχι μόνο για το σπουδαίο γκολ με το οποίο ισοφάρισε στο 28’ χρησιμοποιώντας στην ίδια φάση και το δεξί και το αριστερό πόδι του. Παρότι θεωρητικά έπαιζε σαν «δεκάρι», πάτησε όλο το γήπεδο, είχε πολλές επιστροφές, ενορχήστρωσε αντεπιθέσεις με δυο πάσες, έβλεπε τις κινήσεις συμπαικτών που ακόμα δεν ξέρει καλά και κυρίως είχε μια ταχύτητα παραπάνω από όλους τους υπόλοιπους. Αυτό το τελευταίο άρεσε και περισσότερο, αλλά δεν είναι έκπληξη.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο Ολυμπιακός ως ομάδα είναι αργή: ο βασικός λόγος είναι ότι εδώ και δυο χρόνια παίζει με αργά χαφ. Την έκρηξη του Κορεάτη δεν την έχει ούτε ο Εμβιλά (που λόγω σωματοδωμής υποφέρει την προετοιμασία και κάθε καλοκαίρι είναι πολύ αργός - μετά μασκαρεύει την βραδύτητα του κυκλοφορώντας τη μπάλα σχετικά γρήγορα), ούτε φυσικά ο Μπουχαλάκης, ούτε καν ο Κουντε ή ο Μαντί Καμαρά που δυσκολεύονται να ντριπλάρουν ή να «ανοίξουν» το παιγνίδι παίζοντας κάθετα και γρήγορα. Ο Αγκιμπού Καμαρά που μπορεί να παίξει πιο γρήγορα είναι αργός στο μυαλό και συχνά μοιάζει να μην ξέρει τι θα κάνει τη μπάλα όταν την παίρνει – για αυτό και συχνά μοιάζει να εκβιάζει τελικές προσπάθειες. Ο Κορεάτης έδειξε στοιχεία παιγνιδιού που δεν είναι αποτέλεσμα δουλειάς προπονητή: ο τύπος έτσι παίζει. Χθες ήταν εξαιρετικός και στο πρώτο ημίχρονο, όταν οι παίκτες της Λεμεσού δεν τον γνώριζαν και αιφνιδιάστηκαν, αλλά και στο δεύτερο, όταν μολονότι τον κυνήγησαν «κολλώντας» του παίκτες, αυτός συνέχιζε να παίζει και γρήγορα και κάθετα: ο μόνος προβληματισμός μου είναι ότι ζήτησε αλλαγή πολύ νωρίς – το ό,τι θα έχει το μυαλό του στο μουντιάλ είναι δεδομένο, η ελπίδα του Ολυμπιακού είναι να μην αποδειχτεί πως φοβάται λίγο άγιο ρίσκο. Κυρίως γιατί όπως φάνηκε και χθες άλλο δημιουργό σαν αυτόν δεν έχει. Η έξοδός του Χουάνκ από το γήπεδο σήμαινε και το τέλος κάθε δημιουργικής προσπάθειας. Ευκαιρία χωρίς αυτόν δεν καταγράφεται.

Τουλάχιστον δυο γκολ για να κερδίσει

Φυσικά είδαμε πάλι και πολλά γνωστά προβλήματα. Το συνηθισμένο καλοκαιρινό ντεφορμάρισμα του Ελ Αραμπί στοίχισε πολύ: αν στα προηγούμενα ματς ξεκινούσε ο Τικίνιο, κάποιος λόγος υπήρχε. Ο σπουδαίος έμπειρος σκόρερ έχασε τουλάχιστον τρία γκολ – ένα, στο 54΄, από φορ της κλάσης του, απλά δεν χάνεται. Ο Ολυμπιακός έχει στα πιτς τον Αμπουμπακάρ Καμαρά, που χθες θα του ήταν πολύ χρήσιμος, κι ακόμα ο πιο πλήρης εξτρέμ του παραμένει ο «γυάλινος» Γκάρι Ροντρίγκεζ. Χρειάζεται μεσοεπιθετική ενίσχυση, αλλά όχι κι άλλους παίκτες, που, παρά τη θέλησή τους, δύσκολα θα κάνουν τη διαφορά – αν προσθήκες πρέπει να κάνει, πρέπει να βρει παίκτες με γκολ στα πόδια τους, τεχνική και ταχυδύναμη, αλλιώς ας δουλέψει ο Κορμπεράν με όσους έχει κι ας μην εντυπωσιάζουν.

Κυρίως όμως υπάρχει ανάγκη για ενίσχυση στην άμυνα κι ας ήταν κομμάτι βελτιωμένοι χθες οι Μπα – Σισέ κι ας ήταν στον πάγκο ο Μανωλάς και εκτός αποστολής οι Παπασταθόπουλος και Βρσάλικο. Ολοι οι στόπερ του Ολυμπιακού θα έμοιαζαν καλύτεροι γιατί θα ήταν πιο σίγουροι και πιο ψύχραιμοι, αν είχαν δίπλα τους ένα ηγέτη άμυνας με όγκο, τεχνική και εμπειρίες. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε χθες τρία γκολ, όπως στη Χάιφα και σωστά τα δυο δεν μέτρησαν, αλλά μιλάμε για φάσεις οριακές που δείχνουν το πρόβλημα. Η αστάθεια της άμυνας ήταν σοκαριστική στην αρχή που ο Απόλλωνας μπήκε δυνατά, αλλά και στο τέλος όταν ο γηπεδούχος σκόραρε χωρίς να πιέσει – κι απλά γιατί κάποιος από τους παίκτες του σημάδευε τον Χέντι στα γεμίσματα. Οι άριστοι Ισπανοί επόπτες ήταν καλύτεροι από τους στόπερ του Ολυμπιακού.

Ηταν λάθος ότι η εφετινή ενίσχυση του Ολυμπιακού δεν ξεκίνησε από τα στόπερ. Είναι όμως ανεξήγητο ότι παρόλα αυτά που είδαμε στο γήπεδο στα ματς με την Μακάμπι και τη Σλόβαν ακόμα όλοι μιλάνε για εξτρέμ, «δεκάρια» και πλέον και φορ, ενώ στα μετόπισθεν τρέμουν φιλοκάρδια. Αν η πρόκριση είναι ακόμα παιζόμενη είναι γιατί στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί δυο γκολ (τουλάχιστον…) για να κερδίσει: όχι μόνο τον μαχητικό Απόλλωνα (που φάνηκε πάντως χειρότερη ομάδα όχι μόνο από τη Χάιφα αλλά και από τη Σλόβαν), αλλά κατά πάσα πιθανότητα και τον ΠΑΣ την Κυριακή στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος.

Υπο αυτό το πρίσμα η διοίκηση φάνηκε συνεπέστατη στη διακήρυξή της: αν η άμυνα δεν διορθωθεί με κάποιο τρόπο, τα ματς του πρωταθλητή θα είναι όλα θεαματικά. Αρκεί να μην τα παρακολουθούν καρδιοπαθείς, άτομα με αρτηριακή πίεση, τάσεις λιποθυμίας κτλ κτλ.