Η Γιουβέντους ήταν η μοναδική από τις ομάδες, που στη φάση των 16 του Τσάμπιονς λιγκ κι έχοντας τη ρεβάνς στην έδρα της, είχε ηττηθεί στο πρώτο ματς. Χθες βράδυ αποκλείστηκε από την Πόρτο μολονότι την κέρδισε με 3-2 στην παράταση. Η ήττα της με 2-1 στο Ντραγκάο αποδείχτηκε μη αναστρέψιμη. Σημάδι των καιρών σίγουρα, καθώς οι έδρες την σεζόν του κορωνοϊού δεν μετράνε. Αλλά και απόδειξη πως όσο μεγάλη ομάδα κι αν είσαι τα λάθη σου τα πληρώνεις: η Κυρία αποκλείστηκε παίζοντας με παίκτη παραπάνω από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου και το έπαθε, γιατί ενώ είχε γυρίσει το ματς κι έψαχνε ένα γκολ για να προκριθεί, δέχτηκε ένα. Πράγμα ανεπίτρεπτό για την Κυρία και εξηγήσιμο μόνο από το γεγονός ότι δεν έχει προπονητή. Ο Ανδρέα Πίρλο είναι ένα από τα στοίχημα που δεν έπρεπε να μπουν. Ειδικά φέτος.

Η Γιουβέντους είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ευρωπαϊκής ομάδας που ταλαιπωρήθηκε από τον κορωνοϊό και δεν αναφέρομαι μόνο στο γεγονός ότι έχει ποδοσφαιριστές που τους τελευταίους μήνες «χτυπήθηκαν» από αυτόν. Για όλες τις ομάδες που πέρσι τον Αύγουστο αγωνίστηκαν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις η σεζόν είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη, διότι δεν έκαναν καλοκαιρινή προετοιμασία. Για την Κυρία όμως η δυσκολία αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη για έναν επιπλέον λόγο: διότι άλλαξε προπονητή. Δεν έδωσε μάλιστα τα κλειδιά σε κάποιον έμπειρο προπονητή, αλλά αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό της προπονητή: τα αποτελέσματα της επιλογής του άπειρου Αντρέα Πίρλο τα βλέπουμε.

Τύχες και ατυχίες

Ας θυμηθούμε λίγο πως ξεκίνησε η σεζόν της Κυρίας. Η Γιουβέντους δεν έχει κάνει προετοιμασία και εμπιστεύτηκε τις τύχες της σε κάποιον πρώην χαρισματικό ποδοσφαιριστή, που είναι όμως στα πρώτα του προπονητικά βήματα. Ο Πίρλο δεν έχει μάλιστα τη δυνατότητα να αρχίσει την καριέρα του κάνοντας το απολύτως απαραίτητα, δηλαδή δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί το καλοκαίρι για να κατανοήσει καλύτερα τους ποδοσφαιριστές του και να τους περάσει την δική του προπονητική λογική και φιλοσοφία. Έτσι καταλήγει να λειτουργεί περίπου ως εκλέκτορας. Διαλέγει κάθε φορά ποιον θα χρησιμοποιήσει από ένα μεγάλο ρόστερ, (η Γιουβέντους φέτος έχει 28 ποδοσφαιριστές) και κάνει διαρκώς πολλές αλλαγές που μοιάζουν υποχρεωτικές, γιατί είναι πολλοί αυτοί που πρέπει και μπορούν να προσφέρουν. Όλα αυτά δεν επιτρέπουν στην Κυρία, από την αρχή της σεζόν, να αποκτήσει σταθερή ενδεκάδα και κατά συνέπεια και αγωνιστική ταυτότητα. Δεν σκοράρει όσο θέλει και είναι αμυντικά ευάλωτη. Είναι ομάδα μονάδων, ομάδα χωρίς μηχανισμούς.

Κόπηκε στις εξετάσεις  

Αυτή η έλλειψη πληρώνεται αρχικά στα παιχνίδια με ομάδες του Καμπιονάτο που μέχρι πέρσι η Γιουβέντους είχε του χεριού  της. Η Κυρία χάνει από τη Φιορεντίνα και δεν κερδίζει όχι μόνο τη Ρόμα και τη Λάτσιο στη Ρώμη, αλλά και την Κροτόνε, ενώ φέρνει και ισοπαλίες με την Αταλάντα και τη Βερόνα εντός έδρας στον πρώτο γύρο.  Αντίθετα στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς λιγκ, με αντιπάλους όπως η Μπαρτσελόνα και η Δυναμό Κιέβου, τα καταφέρνει καλύτερα γιατί παίζει στα «κόκκινα» - κάτι που στο πρωτάθλημα δεν μπορείς να το περιμένεις πάντα. Μόνο που και στο Τσάμπιονς λιγκ με αυτό τον τρόπο, μπορείς να αντιμετωπίσεις παιγνίδια ομίλων κι όχι ματς λεπτομερειών όπως αυτά με την Πόρτο. Στα ματς αυτά μερικές φορές δεν αρκεί ούτε η πίστη, ούτε η θέληση, ούτε καν η αγωνιστική ένταση. Χθες π.χ ο Πίρλο βγάζει από το ματς στην παράταση τον καλύτερο του παίκτη, τον σκόρερ δυο γκολ Κιέζα, αλλά και τον καλύτερό του μέσο, τον Αρτουρ. Τι σκέφτηκε δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι νοκ άουτ ματς έδινε πρώτη φορά. Κι όποιος πρώτη φορά δίνει εξετάσεις συχνά κόβεται.

Ένα επιπλέον πρόβλημα

Πριν φτάσουμε στο χθεσινό η Γιούβε είχε για καιρό κι ένα επιπλέον πρόβλημα. Η αδυναμία του Πίρλο, εξαιτίας της έλλειψης χρόνου για να κάνει σωστή προετοιμασία, δυσκόλεψε  πάρα πολύ την προσαρμογή και την αξιοποίηση ποδοσφαιριστών που αποκτήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι και που θα πρεπε να κάνουν τη διαφορά: αυτό εξελίχτηκε σε άγχος γιατί για τους ποδοσφαιριστές αυτούς είχαν ξοδευτεί χρήματα σοβαρά.

Ο Κιέζα, ο Μοράτα, ο Αρτουρ και οι υπόλοιποι είναι καλοί παίκτες και χρησιμοποιήθηκαν συνεχώς, αλλά χωρίς να έχουν απόλυτη γνώση του παιγνιδιού της ομάδας: από την αρχή της σεζόν μαθαίνουν παίζοντας και η απόδοσή τους δεν είναι σταθερή. Το ρόστερ της Γιουβέντους έχει πολυτέλειες που δεν έχει άλλη ιταλική ομάδα (Κριστιάνο Ρονάλντο, Ντιμπάλα, Κουαδράδο, Ντε Λιχτ, Αλεξ Σάντρο κτλ) αλλά το άγχος του Πίρλο δεν είναι πως θα βοηθήσει αυτούς να κάνουν τη διαφορά, αλλά πως θα εντάξει τους νεοφερμένους. Το καταφέρνει με κάποιους: ο Κιέζα π.χ κυρίως από το ματς με την Μίλαν και μετά κάνει πολλά και σπουδαία. Αλλά όταν ασχολείσαι με το πώς θα δείξεις πως οι μεταγραφές σου ήταν οι σωστές, χάνεις το βασικό ζητούμενο, δηλαδή το πώς θα φτιάξεις μια ομάδα. Είναι κανόνας.

Συνοψίζοντας η διοίκηση της Γιούβε έκανε φέτος το εξής απίστευτο: έδωσε τα κλειδιά της ομάδας σε ένα άπειρο προπονητή, τον υποχρέωσε να έχει ως προτεραιότητα την αξιοποίηση των μεταγραφών και του ζήτησε διάκριση στο Τσάμπιονς λιγκ, ενώ σε αυτό δεν τα κατάφεραν τα τελευταία χρόνια άλλοι περισσότερο έμπειροι, όπως ο Σάρι ή ο Αλέγκρι. Γιατί τα έκανε αυτά; Η μόνη απάντηση είναι γιατί η ευκολία με την οποία κατακτούσε χρόνια τώρα το πρωτάθλημα δημιούργησε μια μοναδική αλαζονεία: την αλαζονεία που έχει όποιος νομίζει πως δεν έχει εγχώριους ανταγωνιστές και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανένα στη χώρα του.

Το ποδόσφαιρο έχει κανόνες

Η Γιουβέντους επιχείρησε φέτος κάτι απίστευτο: χρησιμοποίησε τους αγώνες της στο Καμπιονάτο για να φτιάξει ένα προπονητή, ο οποίος με τη σειρά του έπρεπε να χρησιμοποιήσει τους ίδιους αγώνες για να φτιάξει μια ομάδα ικανή να διακριθεί στο Τσάμπιονς λιγκ. Αυτά απλά δεν γίνονται! Η Γιούβε προφανώς γνωρίζοντας τα οικονομικά προβλήματα της Ιντερ, αλλά και τις δυσκολίες της Μίλαν ένιωθε ότι δεν έχει ανταγωνισμό και έβαλε ένα στοίχημα που αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να κερδίσει: είναι δύσκολο να φτιάξεις ένα προπονητή, αλλά είναι απίθανο να το καταφέρεις σε μια τέτοια σεζόν που η δουλειά του προπονητή είναι περισσότερο περίπλοκη.

Είναι τόσες οι επιτυχίες της Κυρίας στο Καμπιονάτο που κι εγώ πίστεψα πως θα το κερδίσει και φέτος – αλλά στο Τσάμπιονς λιγκ βάζοντας στοιχήματα δεν έχεις τύχη. Το ξεραν το ρίσκο, αλλά δεν μπόρεσαν να το αποφύγουν.

Οι συνεχόμενες επιτυχίες δημιουργούν στις ομάδες την βεβαιότητα ενός αλάθητου: οι παράγοντες νομίζουν πως μπορεί να κάνουν ό,τι θέλουν γιατί φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν πως κερδίζουν οι ίδιοι και μόνο. Δεν είναι ευτυχώς έτσι: το ποδόσφαιρο έχει κανόνες με τους οποίους δεν γίνεται να παίζεις. Το ωραίο είναι ότι η σοβαρότητα δεν είναι πάντα συνώνυμο της οικονομικής ευμάρειας, αλλά ούτε και της παρασκηνιακής δύναμης: μπορεί να είσαι πάμπλουτος και πανίσχυρος, αλλά να μην είσαι σοβαρός. Αν μάλιστα είσαι και αλαζόνας θα εμφανιστεί η μαχητική Πόρτο του Κονσεϊσάο και θα σε στείλει σπίτι δικαιότατα παίζοντας και σκοράροντας με παίκτη λιγότερο. Και θα σε κάνει ρεζίλι…