Ο Νόβακ Τζόκοβιτς χρειάστηκε κάτι περισσότερο από τρεις ώρες για να κερδίσει την Κυριακή τον Αντί Μάρει και κάτι περισσότερο από τέσσερα χρόνια για να κατακτήσει για πρώτη φορά στην καριέρα του το Ρολάν Γκαρός. Η επιχείρηση κατάκτησης του σκληρότερου τουρνουά τένις του κόσμου ξεκίνησε για τον χαρισματικό Σέρβο το 2012, όταν έφτασε για πρώτη φορά στον τελικό. Τότε απέναντί του είχε τον μεγαλύτερο παίκτη που έχει παίξει στο χώμα, τον ανίκητο Ράφα Ναδάλ. Επαιξε άθλια τα δυο πρώτα σετ και εξαιρετικά τα δυο τελευταία, ηττήθηκε με 3-1 και κατάλαβε ότι χαρίζοντας τα δυο πρώτα σετ στον αντίπαλο στο Παρίσι δεν πας πουθενά: δεν μπορείς και να επιμηκύνεις το ματς και να μην κουραστείς. Τον ξαναβρήκε τον Ισπανό δυο χρόνια αργότερα. Επαιξε καταπληκτικά στα δυο πρώτα σετ και κατέρρευσε στη συνέχεια. Ηττήθηκε πάλι με 3-1 και κατάλαβε πως αν ξοδεύεις ό,τι έχεις στην αρχή, όσο η ώρα περνά το χώμα γίνεται εφιαλτικό και σε ρουφάει: οι δυνάμεις θέλουν διαχείριση και μάλιστα σε ένα τελικό κι όταν έχουν προηγηθεί δυο εβδομάδες γεμάτες ένταση. Πέρυσι Ναδάλ δεν υπήρχε λόγω τραυματισμών, όπως δεν υπήρχε και φέτος. Ο Τζόκοβιτς πέρυσι βρήκε τον χοντρούλη Βαβρίνκα και ήταν το απόλυτο φαβορί. Του έκανε πλάκα στο πρώτο σετ, αλλά ο Βαβρίνκα είχε υπομονή, μετέτρεψε το ματς σε μικρό μαραθώνιο και τον κέρδισε αφού τον εξάντλησε. Ο Τζόκοβιτς κατάλαβε ότι στο χώμα η ποιότητα είναι λιγότερο σημαντική από την αντοχή και ότι αν δεν σέβεσαι τον αντίπαλό σου το πληρώνεις. Φέτος κόντρα στον Μάρεϊ, που επίσης έφτανε για πρώτη φορά στην καριέρα του στον τελικό του συγκεκριμένου τουρνουά, ο Τζόκοβιτς ήταν πνευματικά έτοιμος. Εχασε το πρώτο σετ καυγαδίζοντας λίγο με τους διαιτητές, αλλά ήταν φανερό ότι αυτό έγινε γιατί ξεκίνησε χωρίς να πατήσει το γκάζι – δεν επανέλαβε δηλαδή το περσινό λάθος. Και στη συνέχεια θυμήθηκε το πώς έχανε από το Ναδάλ κι έκανε πραγματικά περίπατο. Τα λάθη του ήταν μηδενικά, η πίεση στο μπακ χαντ του Μάρεϊ ασταμάτητη, η φρεσκάδα του μοναδική: σχεδόν δεν ίδρωσε. Η τελική εντύπωση ήταν ότι κέρδισε παίζοντας απλά καλύτερα από τον αντίπαλο του και χωρίς καθόλου να φορτσάρει: δεν έκανε ένα ματς επίδειξης αλλά ένα παιγνίδι υπεροχής, όπως οι αληθινά μεγάλοι. Ηταν λιγότερο επιθετικός, αλλά πολύ πιο σοβαρός, είχε λιγότερη έκρηξη αλλά σαφώς περισσότερη στρατηγική, έπαιξε λιγότερο με την εξέδρα, αλλά είχε τεράστια συγκέντρωση. Κι έδωσε σε ένα και μόνο ματς στον πρωτάρη Μάρεϊ, όλα τα μαθήματα που ο ίδιος πήρε τα προηγούμενα χρόνια.
Ο Τζόκοβιτς έγινε ο πρώτος που κερδίζει τα τέσσερα γκραν σλαμ στη σειρά: είχε να συμβεί από το μακρινό 1969 – το χε κάνει ο Ροντ Λέιβερ που δικαίως θεωρείται θρύλος του αθλήματος. Δεν το κατάφεραν ιερά τέρατα όπως ο Μποργκ, ο Κόνορς, ο Μακ Ενρόου, ο Λεντλ, ο Σάμπρας, ο Ναδάλ, ο μεγάλος Φέντερερ. Το πέτυχε ο Τζόκοβιτς, που όταν θα σταματήσει θα βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για να καταγραφεί στην ιστορία ως το νούμερο 1 όλων των εποχών. Τώρα ο σκοπός του είναι να υπερασπιστεί τους περσινούς του τίτλους στο Γουίμπλετον και στις ΗΠΑ και να κερδίσει και τα τέσσερα τουρνουά του Γκραν Σλάμ την ίδια σεζόν, φτάνοντας τα έξι συνεχόμενα – σερί που δεν έχει πετύχει κανείς.
Μόνο ο Σέρβος μπορεί να το καταφέρει αυτό και για ένα λόγο: γιατί μολονότι είναι το αδιαφιλονίκητο νούμερο ένα του καιρού μας, ακόμα μαθαίνει!
(Sportday 6 Ιουνίου του 2016)
