Ο Ρόι Ρέις υπήρξε για μένα ο μεγαλύτερος Αγγλος ποδοσφαιριστής του καιρού μας κι ας έχω δει μόνο εικονογραφημένα στο Μπλεκ και το Αγόρι του κατορθώματα του. Ο Ρόι δεν ήταν σταρ της τηλεόρασης όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Δεν έχανε τα πέναλτι στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ όπως ο Τζον Τέρι. Δεν πήγε ποτέ να παίξει στη Γερμανία όπως ο Κέβιν Κίγκαν. Κυρίως κέρδισε δυο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, πράγμα που η μετά το 1970 αστέρες της Εθνικής Αγγλίας δεν έχουν ούτε καν φανταστεί. Ο Ρόι ήταν αρχηγός της Μέλτσεστερ Ρόβερς αρχικά και στη συνέχεια προπονητής της. Ηταν παντρεμένος με την Πένι και είχε δυο κόρες κι ένα γιό τον Ρόκι, που κάποια στιγμή έγινε κι αυτός ποδοσφαιριστής χωρίς όμως να έχει την κλάση και τα μαγικά πόδια του μπαμπά του. Ο Ρόι ήταν επίσης λάτρης της ταχύτητας και επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Εμείς οι αληθινά πιστοί του αγοράζαμε και το Τρουένο για να διαβάζουμε τα κατορθώματα του στα ραλί, κατορθώματα που είχαν εκνευρίσει πάρα πολύ και τον προπονητή του Γκόρντον Ντέξτερ αλλά και τον πρόεδρο των Ρόβερς Νταν Φλέτσερ. Όταν μάλιστα ο Ρόι, παρά την πίεση της Πένι, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις υποδείξεις αυτών των δυο και έτρεξε κανονικά στο ραλί της Σκοτίας, ο πρόεδρος κι ο προπονητής τον έβγαλαν στο σφυρί και τον πούλησαν στη μισητή Κρόφορντ Σίτι. Χρειάστηκε μια αληθινή εξέγερση των οπαδών για να γυρίσει μετά από ένα μόλις μήνα στους αγαπημένους του Ρόβερς!
Μεγάλωσα με το Ρόι κι εξαιτίας του αγάπησα το ποδόσφαιρο. Στη δεκαετία του 80 βλέπαμε στην τηλεόραση ελάχιστη μπάλα σε σύγκριση με τα τωρινά. Καθώς ξεκινούσε η δεκαετία του 80, από το ελληνικό πρωτάθλημα είχαν αρχίσει να χάνονται μεγάλες ομάδες και μεγάλοι πρωταγωνιστές των 70ς. Δεν υπήρχε πια ο ΠΑΟΚ κι ο Γιώργος Κούδας έμοιαζε πολύ μόνος. Δεν υπήρχε ο Μίμης Δομάζος η αποχώρηση του οποίου από την ενεργό δράση σήμαινε το τέλος μιας εποχής. Είχε φύγει από τον Ολυμπιακό ο Γιώργος Δεληκάρης και με το αντίο του τελείωσε κι ο θεαματικός Ολυμπιακός του Νίκου Γουλανδρή. Η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου είχε τελειώσει γρήγορα: μετά τη φυγή του Ντούσαν Μπάγεβιτς, μόνο ο Θωμάς Μαύρος είχε απομείνει να τη θυμίζει. Οι νέοι σταρ του πρωτόλειου επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ήταν μικροί σε ηλικία - ο γκολτζής Νίκος Αναστόπουλος, ο νταής Τάσος Μητρόπουλου, ο χαρισματικός Δημήτρης Σαραβάκος τότε ξεκινούσαν. Καθώς το ποδόσφαιρο άλλαζε. μόνο ο Βασίλης Χατζηπαναγής επέμενε να μας θυμίζει ότι ένα ματς μπορεί και να εξελιχτεί σε one man show. Το 1980 με πήγε ένας ξαδερφός μου στο Καυτατζόγλειο να τον δω. Ηταν Αυγουστος, ο Ηρακλής έπαιζε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ, ο Ιωσηφίδης το χε πάρει πολύ στα σοβαρά και ο Βάσια μετά τις δυο τρεις πρώτες αναίτιες κλωτσιές δεν ξανακούμπησε τη μπάλα! Γύρισα σπίτι και διάβασα τέσσερις ιστορίες σερί του Ρόι στο «Αγόρι»: ναι, ο Ρόι ήταν ο μόνος μου ποδοσφαιρικός ήρωας που δεν θα με πρόδιδε ποτέ…
Δίπλα του είναι αλήθεια πως είχε χτιστεί μια καταπληκτική ομάδα: η Μέλτσεστερ Ρόβερς. Ο Τσάρλι Κάρτερ, με μαλλί ξανθό και ίσιο, ήταν ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας. Ο Λόφτι Πικ, σκληρός και λίγο χοντρούλης, ο βράχος της άμυνας. Ο Ζόραν Φιλίποβιτς, που είχε αποκτηθεί από τον Ερυθρό Αστέρα αρχικά ήταν εχθρός του Ρόι γιατί ένοιωθε σταρ, μετά όμως εξελίχτηκε σε ιδανικό παρτενέρ. Ο Τζίμι Νας έτρεχε πάντα στα δεξιά περιμένοντας τη μαγική πάσα. Ο Γκρεγκ Φόστερ εκτός από ένα καταπληκτικό αριστερό πόδι ήταν και καλός φίλος: από αυτόν ο Ρόι γνώρισε την Πένι και την παντρεύτηκε σε ηλικία 22 χρόνων. Και φυσικά υπήρχε και ο μπαμπάς του Ρόι κι ο αδερφός του, έτοιμοι πάντοτε να του δώσουν συμβουλές και να τον ακούσουν. Ειδικά ο μπαμπάς του στο κεφάλαιο «τα παιδικά χρόνια του Ρόι» ήταν πραγματικά ο άνθρωπος πίσω από το μύθο.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κανείς δε μπορεί να δώσει τέτοια φάλτσα στη μπάλα. Διαπίστωσα ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ λιγότερο θεαματικό από αυτό που περίμενα. Κυρίως ότι χάρη στο Ρόι τα είχα δει όλα. Οι μεγάλες φάσεις που είδα ήταν απλά επανάληψη κάποιων προηγούμενων. Ο Μαραντόνα ντρίπλαρε κάποτε όλη την Εθνική Αγγλίας, αλλά κι ο Ρόι έχει βάλει τρεις τουλάχιστον φορές αυτό το γκολ στην Κρόφορντ Σίτι. Ο Βαν Μπάστεν νίκησε τον Ντασάεφ σουτάροντας σχεδόν από τη γραμμή του άουτ: ο Ρόι έχει βάλει το ίδιο γκολ και με σουτ, αλλά και με ψαλίδι! Ο Ρόναλντ Κούμαν χτυπούσε τα πιο δυνατά φάουλ του κόσμου, αλλά ο Ρόι ήταν σαφώς περισσότερο εύστοχος. Ο Μπέκαμ παντρεύτηκε την Βιτόρια, αλλά τα αισθηματικά του Ρόι ήταν πιο περίπλοκα: χώρισε την Πένι (!) και όταν τα ξαναβρήκαν αυτή πέθανε στο δυστύχημα που είχε ως οδηγός ελικόπτερου! Τότε ήταν που έκοψε και το ποδόσφαιρο από πίκρα κι έφυγε από την Αγγλία για να γίνει προπονητής στη Μόντσα. Είπατε τίποτα;

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ θα μπορούσε να γίνει ο μεγαλύτερος Αγγλος ποδοσφαιριστής μετά το Ρόι Ρέις. Αλλά η ίδια η ιστορία απέδειξε ότι αγαπούσε τα χρήματα πιο πολύ από το ποδόσφαιρο. Στα 26 του κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του, στα 27 του έγινε από πρωταγωνιστής της Μαν Γιουν κομπάρσος στη Μαδρίτη. Στην εθνική Αγγλίας τον θυμόμαστε για τις άδικες και δραματικές αποβολές του, η δε επιλογή του να πάει να παίξει μπάλα στις ΗΠΑ μοιάζει πέρα από τη λογική! Ο επαγγελματίας μπορεί να κάνει πολλά για τα χρήματα, δεν πρέπει να τα κάνει όλα για τα χρήματα…
Τι σώζει τον Μπέκαμ; ότι έχει αλλάξει τόσα πολλά κουρέματα και τόσα πολλά look ώστε στο τέλος δύσκολα θα τον θυμάσαι. Τον θυμάμαι με μοϊκάνικο κούρεμα στο μουντιάλ της Απω Ανατολής, με ανταύγειες στο πέρασμά του από τη Ρεάλ Μαδρίτης, με ξυρισμένο κεφάλι στο Μιλάνο πέρσι τέτοιο καιρό. Τον είδα πριν λίγες μέρες σε ένα ματς του αμερικανικού πρωταθλήματος με μακρύ μαλλί και γένια. Οι Κινέζοι λένε ότι μόνο αν θες να κρυφτείς από τον εαυτό σου αλλάζεις τόσο πολύ την εμφάνισή σου. Ο Μπεκ είναι ο πρώτος που αληθινά το κατάφερε. Ο Ρόι δεν άλλαξε χτένισμα ποτέ.

(Περιοδικό Active, Μάιος του 2007)