Σήμερα ξεκινά η δεύτερη αγωνιστική της πρώτης φάσης του μουντιάλ. Οι γηπεδούχοι για να έχουν ελπίδες πρέπει να κερδίσουν την Σενεγάλη: οι παίκτες του Κατάρ στο πρώτο ματς λύγισαν από το άγχος – δεν είναι τόσο κακοί όσο φάνηκαν. Στο πρόγραμμα υπάρχει κι ένα Ουαλία – Ιράν: θα δούμε αν οι Ιρανοί άφησαν το ματς με τους Αγγλους για να στοχεύσουν τα άλλα δυο κι αν οι Ουαλοί έχουν ως στόχο κάτι περισσότερο από τη χαρά της συμμετοχής. Κυρίως όμως θα δούμε αν η Ολλανδία μπορεί απέναντι στο Εκουαδόρ να παίξει καλύτερα από ό,τι στην πρεμιέρα κι αν οι Αγγλοι θα κάνουν μια δεύτερη θεαματική εμφάνιση αυτή τη φορά κόντρα στους Αμερικάνους.

Πολλά και ωραία

Οι Αγγλοι άρεσαν στην πρεμιέρα τους για πολλούς λόγους – οι σημαντικότεροι έχουν να κάνουν με την απόδοση κάποιων παικτών: έχω γράψει για το σπουδαίο ματς του Μπέλινγκχαμ, του Σάκα, του Μαγκουάιερ κτλ. Υπήρξαν ωστόσο και πολλά άλλα ωραία που έχουν να κάνουν με την ομαδική λειτουργία της Αγγλίας στο ματς με το Ιράν και όχι απλά με την απόδοση των ποδοσφαιριστών.

Πρώτα απ’ όλα μετά από χρόνια είδα τους Αγγλους  να κάνουν σωστό build up. Σε κάθε προσπάθεια των Ιρανών να πρεσάρουν ψηλά οι Aγγλοι έβγαζαν την μπάλα με άνεση χάρη στις συνεργασίες του Στόουνς, του Μαγκουάιρ και του Ράις, που ήταν πάντοτε έτοιμος να γίνει σκαλοπάτι για το κατέβασμα της μπάλας.

Το δεύτερο που μου άρεσε πολύ ήταν ο τρόπος που ο Χάρι Κέιν αξιοποιούσε τους συμπαίκτες του. Η Αγγλία έβαλε έξι γκολ και ο σέντερ φορ της δεν σημείωσε ούτε ένα, όμως αμφιβάλλω αν θα έκανε το ίδιο έχοντας στη θέση αυτή έναν άλλο ποδοσφαιριστή και όχι τον συγκεκριμένο. O Kέιν τρέλανε με την κίνηση του χωρίς την μπάλα τους Τσέσμι και Χοσεϊνι, που είχαν αναλάβει την επιτήρηση του, έβγαινε πολύ από την περιοχή και δημιουργούσε τους χώρους και για τον Στέρλινγκ και για τον Σακκά, που έπαιξαν σε όλο σχεδόν το ματς κοιτάζοντας την αντίπαλη εστία, και «κόβωντας» για να φτάσουν σε θέση βολής.

Αν σε αυτά προσθέσεις ότι η άμυνα τους αγωνίστηκε στη σέντρα χωρίς το παραμικρό δισταγμό, με αποτέλεσμα ο Τριπιερ και ο Λουκ Σο να μοιάζουν εξτρέμ, καταλαβαίνεις εύκολα όχι μόνο για την σημείωσαν έξι γκολ, αλλά και γιατί συνέχισαν να είναι παραγωγικοί κι όταν βγήκαν από το ματς ο Μάουντ, ο Σάκα και ο Στέρλινγκ. Άλλαξαν οι ερμηνευτές αλλά το σπαρτίτο η παρτιτούρα της ερμηνείας, έμεινε ίδιο. Η ορχήστρα ήξερε τι να παίξει.

Ρυθμός και τρέξιμο

Όλα αυτά δεν είναι αποτελέσματα κάποιας τεράστιας απαίτησης του κόουτς Γκάρεθ Σάουθγκειτ - οφείλονται σε κάτι πολύ απλό: στο ότι αντίθετα από άλλες διοργανώσεις αυτή τη φορά οι Αγγλοι έχουν πάει στο παγκόσμιο κύπελλο με ρυθμό Ρremier League στα πόδια τους. Έχουν καθαρό μυαλό, ώστε να μπορούν να βγάζουν σωστά την μπάλα από την άμυνα όπως τους έχουν μάθει να κάνουν οι προπονητές που έχουν στις ομάδες τους προπονητές όπως ο Γκουαρντιόλα ή ο Τεν Χααγκ σε αυτό επιμένουν.  Mπορούν να μικρύνουν το γήπεδο γιατί έχουν ενέργεια για τρέξιμο. Κυρίως έδειξαν όρεξη να πατήσουν με πολλούς παίκτες την αντίπαλη περιοχή - κάνοντας αυτό που κάνουν με τις ομάδες τους στο πρωτάθλημα που παίρνουν μέρος. Αν και σήμερα απέναντι στους Αμερικανούς παίξουν με τέτοια ενέργεια, τότε πραγματικά μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς τα πάντα: ακόμα και να κατακτήσουν το παγκόσμιο κύπελλο. Με τους Αμερικανούς έχουν βέβαια μια πολύ κακή παράδοση: δεν τους έχουν κερδίσει ποτέ. To 1950 γνώρισαν από δαύτους την πιο οδυνηρή ήττα σε μουντιάλ με 1-0 (έχει γίνει και ταινία!) και το 2010 στη Νότιο Αφρική έμειναν στην ισοπαλία (1-1).

Προβλήματα νοοτροπίας

Ενδιαφέρον έχουν και τα τακτικά προβλήματα που είχε η Ολλανδία στο ματς με την Σενεγάλη και τα οποία θέλω να δω πως θα προσπαθήσει να τα λύσει σήμερα απέναντι σε μια ομάδα περισσότερο ποιοτική από την Σενεγάλη όπως είναι το χωρίς άγχος Εκουαδόρ. Φοβάμαι πως πρόκειται για προβλήματα νοοτροπίας.

Πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσα την μετεξέλιξη του Λουίς φαν Γκααλ καθώς τα χρόνια περνούσαν. Όταν ξετρέλανε κάποτε την Ευρώπη με τον Αγιαξ είχε φτιάξει την πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα στην οποία οι ρόλοι των ποδοσφαιριστών ήταν σημαντικότεροι από τις γραμμές.

Ο Βαν Γκααλ έλεγε τότε ότι όποιος θέλει να σχεδιάσει σ’ ένα χαρτί τον Αγιαξ πρέπει να ξεχάσει την οριζόντια διάταξη των ομάδων και να τοποθετήσει τρεις ποδοσφαιριστές κάθεται στα αριστερά, τρεις κάθετα στα δεξιά και τέσσερις κάθετα στον άξονα, έτσι ώστε να σχηματίζονται στο χαρτί τρεις ρόμβοι (!) και μάλιστα ισοσκελείς. Ο Βαν Γκααλ  εξηγούσε σε κάθε παίκτη τι από αυτόν περιμένει - δεν υπήρχαν άμυνα, μεσαία γραμμή και επίθεση, αλλά παίκτες που έπρεπε να ξέρουν να παίζουν στη θέση δύο, στη θέση πέντε, στη θέση επτά, στην θέση οκτώ κτλ. Όταν βρήκε κάποτε τον Ζιοβάνι στη Μπαρτσελόνα ήθελε να τον μάθει να παίζει στις θέσεις 7,8, και 9 – φυσικά ο ένας τρέλανε τον άλλο.

Τα άφησε στην άκρη

Όταν  έφυγε από τον Αγιαξ όλα αυτά βέβαια ο κόουτς σιγά σιγά τα άφησε στην άκρη. Η πίεση που γνώρισε σε ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάγερν τον υποχρέωσαν να γίνει συμβατικός. Στην πρεμιέρα παρουσίασε μια εθνική Ολλανδίας που έπαιζε το πιο προβλέψιμο 5-3-2 που έχω δει μέχρι τώρα στην διοργάνωση. Για ώρα μάλιστα το έπαιζε και τελείως λάθος, γιατί ο Χάκπο μπερδευόταν, ο Μπερτχάους αγωνιζόταν πολύ μακριά από την περιοχή, ο Μπλιντ δεν είχε ταχύτητα για να βγει από τα άκρα και ο Μπερχβάιν και ο Γένσεν έμειναν χωρίς τροφοδοσία.

Γιατί η Ολλανδία ήταν τόσο προβλέψιμη και αργή; Διότι οι Ολλανδοί πιστεύουν ότι μπορούν να διακριθούν σε μια διοργάνωση μόνο αν δεν έχουν αμυντικά προβλήματα: κάπως έτσι τα κατάφεραν το 2010 και το 2014 – η οργάνωση στην άμυνα (όπου μάλιστα υπήρχαν καλοί εργάτες όπως ο Ντε Βρι, ο Ντε Φλααρ, ο Μάρτινς κτλ κι όχι αστέρια) έφερε τη διάκριση. Ετσι σήμερα ο κάποτε νεωτεριστής Λουίς φαν Γκααλ προσπαθεί να φανεί αντάξιος αυτής της γενικής απαίτησης εμφανίζονται μια ομάδα που θα κάνει την καλύτερη δυνατή κάλυψη του γηπέδου ελπίζοντας πως, αν αυτό το καταφέρει, θα της αρκεί να κάνει πολύ λίγα στην επίθεση για να σκοράρει. Όμως όλο αυτό είναι υπερβολικά απλό (και συνεπώς λάθος…) για να είναι ολλανδικό ποδόσφαιρο. Και στην επίθεση δεν υπάρχουν οι Ρόμπεν, οι Σκάιντερ και οι Φαν Πέρσι όπως το 2010 και το 2014.  

Αγγλοι σαν Ολλανδοί

Η προσέγγιση που των Ολλανδών στην πρεμιέρα μου θύμισε την Αγγλία του Σάουθγκέιτ που έπαιζε στο Euro2020 για να κερδίσει όλα τα ματς χωρίς να δεχτεί γκολ: δέχτηκε λίγα, αλλά έχασε το τελικά το τρόπαιο γιατί εγκλωβίστηκε στη λογική του 1-0 και δεν σκόραρε. Είμαι περίεργος για το αν αυτό θα το ξαναδούμε και σήμερα – το Εκουαδόρ αν του αφήσεις τη μπάλα ξέρει τι να την κάνει. Οι Αγγλοι από την άλλη έπαιξαν στην πρεμιέρα τους ωραίο ολλανδικό ποδόσφαιρο. Δέχτηκαν πχ δυο γκολ. Ανάθεμα κι αν τα θυμάται κανείς…  

Το podcast για το μουντιάλ

https://player.simplecast.com/597ab2b5-9a19-4a08-b011-c007288d8ff4?dark=false