Σε ένα καλοκαίρι όπου το μεταγραφικό παζάρι των ελληνικών ομάδων μοιάζει με παιγνίδι που όλοι προσπαθούν να αποφύγουν το λάθος ο Ολυμπιακός στις 22 Ιουλίου έκανε την δυσκολότερη κίνηση: ανανέωσε το συμβόλαιο του παίκτη του που συζητήθηκε περισσότερο πέρυσι στην ευρωπαϊκή του πορεία, δηλαδή του Ελ Καμπί. Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό αυτό, διότι στην Ελλάδα ο κόσμος θεωρεί τις ανανεώσεις των συμβολαίων υπόθεση χρημάτων και καλής διάθεσης, αλλά είναι πραγματικότητα: η συμφωνία ήταν δύσκολη.

Καλοκαίρι με δυσκολίες

Οι μεγάλες δυσκολίες του Ολυμπιακού φέτος δεν έχουν να κάνουν με τους παίκτες που θέλει να αποκτήσει, αλλά με αυτούς που θέλει να κρατήσει. Οι περιπτώσεις του Κάρμο και του Ελ Καμπί ήταν οι πιο δύσκολες. Για τον Κάρμο υπήρχαν δυο εμπόδια που αποδείχτηκαν αξεπέραστα: η τεράστια για τα ελληνικά δεδομένα ρήτρα των 18 εκατ ευρώ και η απόφαση του ποδοσφαιριστή να κερδίσει το στοίχημά του και να γίνει βασικός στην Πόρτο. Ο Κάρμο, όπως αποδείχτηκε, ήρθε τον περασμένο Ιανουάριο στον Ολυμπιακό για να θυμίσει στην πρώην ομάδα του πόσο καλός παίκτης είναι – και τα κατάφερε. Για τον Ελ Καμπί το πρόβλημα ήταν ακόμα πιο σύνθετο. Κατάφερε σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση να δείξει μια ικανότητα που είναι πανάκριβη: την ικανότητα στο γκολ. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάει ακόμα και στην Σαουδική Αραβία – ίσα ίσα. Το χειρότερο όμως στην ιστορία αυτή είναι ότι η φυγή του θα ήταν τραύμα. Ο κόσμος θα νοσταλγούσε πάντα τον κανονιέρη του Conference League. Μια πιθανή απουσία του θα αποτελούσε εξήγηση για οποιαδήποτε δυσκολία της επίθεσης του Ολυμπιακού την νέα σεζόν. Και για αυτό κυρίως η αντικατάστασή του θα ήταν πιο δύσκολη και από του Κάρμο: ο Κάρμο είχαν καταλάβει όλοι ότι ήταν μια πολυτέλεια, ο Ελ Καμπί αντιμετωπίζεται ως κάτι απαραίτητο. Χωρίς πολυτέλειες μπορεί να τα καταφέρεις – δεν επιτρέπεται να τις έχεις ανάγκη γιατί είναι σπάνιες και πρέπει να ξέρεις να ζεις χωρίς αυτές. Χωρίς τα απαραίτητα όμως το πράγμα γίνεται δύσκολο.

Το γκολ στον τελικό

Το πιο σημαντικό που κατάφερε ο Ελ Καμπί πέρυσι δεν ήταν τα γκολ του: είναι ότι κατάφερε να σηκώσει χάρη σε αυτά την σύγκριση με τον Ελ Αραμπί που έπρεπε να αντικαταστήσει. Ο Ελ Αραμπί, που έφυγε φέτος το καλοκαίρι όπως ήρθε δηλαδή χωρίς τυμπανοκρουσίες, είναι ο πληρέστερος και με την μεγαλύτερη προσφορά ξένος σέντερ φορ που φόρεσε την φανέλα του Ολυμπιακού. Εδωσε στην ομάδα λύσεις για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ήταν χαρισματική προσωπικότητα στα αποδυτήρια χωρίς να βάζει τις φωνές και με το πληθωρικό παιγνίδι του έκανε λειτουργική την επίθεση - κυρίως έπαιζε πολύ για όλους. Ο Ελ Αραμπί θα ήταν πολύ δύσκολο να αντικατασταθεί και το ήξεραν όλοι. Παίκτης με τα δικά του χαρακτηριστικά είναι δυσεύρετος, είναι απίθανο να είναι ελεύθερος όπως ήταν αυτός όταν ήρθε, και αν ανήκει σε ομάδα για να τον αποκτήσεις τα χρήματα που χρειάζονται είναι πολλά. Ο Ελ Καμπί, με το μόνιμο χαμόγελό του και μια άρνηση να συγκριθεί με οποιονδήποτε, κατάφερε να θυμίσει στον κόσμο ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να είναι ένα φορ χρήσιμο και αποδοτικό. Παίζοντας για το γκολ το έκανε να φαίνεται εύκολο, όπως εύκολο έκανε και το επιθετικό παιγνίδι του Ολυμπιακού γενικότερα. Η μπάλα έπρεπε να πάει στην περιοχή και ο Ελ Καμπί ήξερε τι να κάνει.

Το εμβληματικότερο γκολ του, το γκολ του στην Opap Arena στον τελικό του Conference League είναι η επιτομή του παιγνιδιού του αλλά και της περσινής προσφοράς του: ο Εσε σεντράρει, η σέντρα είναι μάλλον ένα γέμισμα σχεδόν στα τυφλά, αλλά ο Ελ Καμπί βρίσκει ένα απίθανο τρόπο για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Ξέρω ανθρώπους που έχουν δει το γκολ αυτό χάρη στα ασταμάτητα βίντεο στο Instagram εκατοντάδες φορές: το πως ο Ελ Καμπί δίνει πιεζόμενος στη μπάλα αυτή την πορεία χρησιμοποιώντας το κεφάλι του, δηλαδή το ένστικτό του, παραμένει ένα γοητευτικό μυστήριο. Πιστεύω και για τον τερματοφύλακα και τους αμυντικούς της Φιορεντίνα, αν κι αυτοί δεν μπορούν να δηλώνουν γοητευμένοι.  

Μια νέα ανάγκη

Η φυγή του Ελ Καμπί θα δημιουργούσε μοιραία μια καινούργια ανάγκη: την ανάγκη να δημιουργήσει ο Ολυμπιακός ένα νέο φορ. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που στο ελληνικό πρωτάθλημα αντιμετωπίζει τουλάχιστον δέκα ομάδες που του αφήνουν την μπάλα. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που στατιστικά όπως οι ασίστ (ειδικά με το τρόπο που καταγράφονται…) ή οι χαμένες ευκαιρίες, ή τα Χgoal κτλ έχουν ελάχιστη σημασία. Όταν κάνεις 70% κατοχή μπάλας, γιατί στο επιτρέπει με την συμπεριφορά του ο αντίπαλος, η ίδια η έννοια της δημιουργίας έχει ελάχιστο νόημα: από την ώρα που μια ομάδα έχει συνέχεια την μπάλα στα πόδια κάτι κάποιος θα κάνει υποχρεωτικά και συνήθως διαδικαστικά, προβλεπόμενα. Αυτό που πάντα θα μετράει είναι το γκολ. Γιατί το κόστος που πληρώνεις για να έχεις την μπάλα είναι να βρίσκεις συχνά πυκνά την αντίπαλη περιοχή γεμάτη κόσμο. Κι αν δεν υπάρχει αυτός που μπορεί να στείλει την  μπάλα στα δίχτυα το πράγμα γίνεται δύσκολο: από την πίσω πόρτα μπαίνει το άγχος, συχνά ακολουθεί και η γκρίνια. Και αν αρχίσει και η εξέδρα να θεωρεί ότι η δυσκολία έχει να κάνει με τον προπονητή «που δεν ξέρει να φτιάχνει ομάδες που ανοίγουν κλειστές άμυνες» το γλυκό δένει.

Χρήσιμος γιατί βάζει γκολ

Σε μια χώρα που αγαπάει τις απλές εξηγήσεις ο Ελ Καμπί είναι η πιο απλή από όλες: είναι χρήσιμος γιατί βάζει γκολ. Το κάνει από ένα ελεύθερο του Τζολάκη. Το κάνει κλέβοντας ο ίδιος τη μπάλα. Το κάνει με ψαλίδι στο ματς με την Μακάμπι Τελ Αβίβ εκεί που κάθε γκολ μετρούσε διπλά. Το κάνει όταν όλη η άμυνα τον έχει ξεχάσει. Το κάνει ακουμπώντας την μπάλα μόνο μια φορά. Η ακουμπώντας την με ένα τρόπο που ακόμα κανείς δεν εξήγησε, όπως στον τελικό του Conference League. Πως διάβολο να αντικαταστήσεις ένα τύπο που στο μυαλό των οπαδών (ίσως και των συμπαικτών του) χρησιμοποιεί συχνά ανεξήγητους τρόπους για να γίνεται χρήσιμος αποκλειστικά σκοράροντας;

Πολλά γκολ, πολλά χρήματα

Για τον Ελ Καμπί δεν ήταν δύσκολο να βρει μια ομάδα. Θυμηθείτε τον Μπακαμπού. Επαιξε πέντε μήνες πολύ καλά κι έκανε τρεις μεταγραφές σε μια χρονιά. Είναι καλό σέντερ φορ και τέτοια αναζητούνται. Αλλά η ιστορία απέδειξε πως εκτός από φορ που αναζητούνται υπάρχουν και φορ που αναζητούν: ο Ελ Καμπί αναζητούσε μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό πριν τον βρει. Κι όταν φέτος το καλοκαίρι έφτασε η ώρα να ζυγίσει τα πράγματα αποφάσισε να μείνει στον Ολυμπιακό για να μην χρειαστεί και στην επόμενη ομάδα να ξεκινήσει από την αρχή, δηλαδή να πείσει για την τεράστια χρησιμότητα του. Γιατί ο Ελ Καμπί δεν έχει την τύχη να έχει ένα όνομα που πείθει απλά με το άκουσμα του: πείθει αποκλειστικά και μόνο με τα γκολ του. Για αυτά ζει, αλλά και για αυτά πληρώνεται. Στον Ολυμπιακό πληρώθηκε πολλά για όσα έκανε ακριβώς γιατί ήταν πολλά. Πολλά γκολ. Για μια ομάδα στην οποία πάντα αυτά μετράνε.

Ο Ολυμπιακός τον χειρίστηκε καλά. Δεν τον πίεσε, τον άφησε να ψάξει και να συζητήσει, να σκεφτεί και να προβληματιστεί. Βοήθησε και ότι φέτος το καλοκαίρι η ομάδα δεν έχει και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Από την ώρα που ο Ελ Καμπί πήγε στην προετοιμασία (όπως ήταν υποχρεωμένος) ο χρόνος άρχισε να κυλάει υπέρ της πιθανότητας της συμφωνίας κι ας μην αγωνίστηκε ο παίκτης στα δυο πρώτα φιλικά. Η συνύπαρξη του με τους υπόλοιπους του θύμισε ότι η ομάδα που έψαχνε πάντα είναι ο Ολυμπιακός. Στον οποίο πλέον δεν έχει να αποδείξει τίποτα.

Ο Ολυμπιακός έχει πολλά ακόμα να κάνει καλοκαιριάτικα. Χρειάζεται ένα φορ ακόμα – κατά την γνώμη μου με τα χαρακτηριστικά του Ελ Αραμπί, δηλαδή ένα παίκτη χρήσιμο κι εκτός περιοχής. Χρειάζεται ένα αντικαταστάτη του Φορτούνη – ίσως και κάποιον ακόμα στην άμυνα, που θα είναι και φέτος το πιο μεγάλο στοίχημα. Αλλά με τον Ελ Καμπί θα έχει και φέτος ένα τύπο που του πετάς την μπάλα και βάζει ένα γκολ. Που πρώτα το πανηγυρίζεις και μετά αναρωτιέσαι πως διάβολο το έβαλε. Αξία ανεκτίμητη και προσφορά σπάνια. Κι αληθινά ιστορική.