«Γιατί δεν γράφεις τίποτα για τα πολιτικά μας;» με ρώτησε ένας φίλος πριν λίγες μέρες ενώ συζητούσαμε για την Τουρκία, που είναι το must του εφετινού καλοκαιριού. Του είπα ότι όσα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική ζωή αυτό το καλοκαίρι είναι πιο βαρετά και από το παιγνίδι με τα Pokemon. Του είπα ότι η συζήτηση για την απλή αναλογική, το θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης και το αν ο Λεβέντης είναι κατά του μπόνους των 50 εδρών, ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία λιγότερο κι από την άφιξη του Ντι Κάπριο στη Μύκονο. Και ότι το πιο ενδιαφέρον πολιτικό γεγονός του καλοκαιριού ήταν η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στο προεδρικό μέγαρο, με τόσα παραπανήσια κιλά, ώστε νόμιζες ότι θα σπάσει το κουμπί στο σακάκι που φορούσε. Ισως αυτό θα έπρεπε να είναι το σύνθημα του εφετινού καλοκαιριού: Αλέξη ράψου.

Ποιος να μιλήσει

Πήρε κάπου το μάτι μου ένα σχόλιο γραμμένο με κάμποση τρυφερότητα μετά από αυτή του την εμφάνιση: κάποιος έγραψε ότι είναι μάλλον θλιβερό να καταλαβαίνεις από κάτι τέτοιες δημόσιες εμφανίσεις του πρωθυπουργού ότι δεν έχει γύρω του ανθρώπους που τον αγαπάνε και μπορούν να του πουν δυο κουβέντες για τις δημόσιες εμφανίσεις του. Εγώ πάλι σκέφτηκα κάτι άλλο: ότι οι άνθρωποι που είναι γύρω του και τον αγαπάνε τον αντιμετωπίζουν πλέον τρομερά αμήχανα τον πρωθυπουργό μας, τόσο αμήχανα που δυσκολεύονται να τον συμβουλεύσουν και για τα στοιχειώδη. Εχει συμβεί σε όλους μας να έχουμε κάποιον γνωστό ή και φίλο μας, που μολονότι τον αγαπάμε, παρακολουθώντας αμήχανοι τα μπλεξίματα του, δεν τολμάμε να του πούμε ότι έχει χάσει τον μπούσουλα. Οι μεταμορφώσεις του Τσίπρα τον τελευταίο ενάμισι χρόνο είμαι σίγουρος πως ειδικά σε όσους τον αγαπάνε πρέπει να προκαλούν περισσότερη αμηχανία κι από αυτή που νοιώθει άνθρωπος που παρακολουθεί τα συνήθως ακατανόητα εκθέματα της Μπιενάλε: μπορεί για ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας η στροφή του στο ρεαλισμό (έτσι συνήθως αποκαλείται το γάτζωμα στην εξουσία) να ήταν περισσότερο προβλέψιμη και από ανακοίνωση για τη διαιτησία, αλλά για πολλούς από τους ανθρώπους του που τον πίστευαν όλα αυτά είναι εντυπωσιακά - έως και ακατανόητα. Πώς να συμβουλέψεις κάποιον να ράψει ένα σακάκι μεγαλύτερο γιατί πάχυνε, όταν δεν καταλαβαίνεις πια τι τον απασχολεί, τι πιστεύει, τι όραμα έχει, τι θέλει να κάνει κτλ;

Τα μπιφτέκια του Νικήτα

Διαβάζω ότι δεν του προέκυψαν τυχαία τα παραπάνω κιλά, ούτε φταίει για αυτά το πρωθυπουργικό άγχος. Στο Μέγαρο Μαξίμου λέει ανακάλυψε την ευτυχία στα μπιφτέκια του Νικήτα και σε ό,τι άλλο καλό έχει το γνωστό μαγαζί στο κέντρο. Οι ντελιβεράδες λέει δίνουν και παίρνουν κι ο πρωθυπουργός και η παρέα του τρώνε αργά και μάλλον πολύ, αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες. Δεν ξέρω τι να πω! Αν ξεκινήσαμε να σκίσουμε τα μνημόνια (ή έστω να τα καταργήσουμε με ένα νόμο και ένα άρθρο) και καταλήξαμε στα μπιφτέκια του Νικήτα, το όραμα για μετασχηματισμό της κοινωνίας πνίγηκε στη χοληστερίνη. Αν πέρυσι πιστεύαμε ότι θα δούμε το πρόσωπά μας στα T shirt των αντιρρησιών όλου του κόσμου ως νέοι Ευρωπαίοι Τσε Γκεβάρα, φέτος κινδυνεύουμε όντως να το δούμε, μόνο που αντί για επαναστατικό πούρο θα εικονιζόμαστε να κρατάμε κανένα σάντουιτς. Τα μπιφτέκια του Νικήτα κινδυνεύουν να περάσουν στην ιστορία ως η σοβαρότερη επιλογή αυτής της Κυβέρνησης, το σύμβολο της ανάπτυξης που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι συνώνυμο της παχυσαρκίας – δεν το λες και πολύ μεγάλη πρόοδο. Την ώρα που ο Καμμένος αγωνίζεται λέει να χάσει τα κιλά και κάνει και βελονισμό, τα παίρνει ο Τσίπρας από τα μπιφτέκια – λες και τα κιλά στην Κυβέρνηση είναι στάνταρ κι αν κάποιος τα χάνει, κάποιος πρέπει να τα παίρνει και με τόκο.  

Μη χαθεί ο Αλέξης

Είναι τόσο σημαντικό να διορθώσει κομμάτι τη δημόσια εικόνα του ο πρωθυπουργός; Δεν είναι σημαντικό: είναι απαραίτητο για τον ίδιο και δεν αναφέρομαι μόνο στα προβλήματα της παχυσαρκίας. Ο Αλέξης είναι το τελευταίο όπλο του Τσίπρα κι ο Αλέξης ήταν όπλο μεγάλο. Ο Αλέξης ήταν το παιδί της διπλανής πόρτας, ο καλός γαμπρός για την κόρη, το κρυφό αμόρε της σαρανταπεντάρας, ο γείτονας που θα συζητήσουμε για τον Παναθηναϊκό και για τις διακοπές στην Ικαρία, το δικό μας το παλληκαράκι που καταλαβαίνει τι τράβηξε ο έλληνας, το λαϊκό παιδί που θα πει στον αγρότη ότι «τον ήλιο και το τσίπουρο δεν θα μας το στερήσουν ποτέ οι ξένοι» κι ο αγρότης θα του απαντήσει «να βάλω από ένα;». Ο Αλέξης που έβγαζε έρπη στη διαπραγμάτευση και οι κυρίες έλεγαν «αχ μωρέ», ο Αλέξης που πήγαινε με τη μαυρούλα στο προεδρικό μέγαρο και οι φοιτητριούλες λειώνανε, ο Αλέξης που γελούσε βάζοντας στην ίδια πρόταση νταούλια, ζουρνάδες και αγορές, είχε πάντα πολύ περισσότερη εικόνα από περιεχόμενο – τουλάχιστον για όλους αυτούς που τον πήγαν από το 4% στο 35%. Οι πιο πολλοί και οι πιο πολλές ψήφιζαν αυτό που έβλεπαν – αλλίμονό του του Τσίπρα, αν αρχίσουν να βλέπουν ένα κακοντυμένο μπουνταλά, που από το πολύ καθισιό και τα πολλά μπιφτέκια έχει ανάγκη από Body Line. Για αυτό το «Αλέξη ράψου» (μην πω και «αδυνάτισε» γιατί αυτό μετά από μια ηλικία και μετά από τόση κρεατοφαγία είναι δύσκολο) θα πρεπε να ναι κεντρικό σύνθημα στο επόμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – και να αποδειχτεί κι ένα από τα λίγα συνθήματα που μπορεί να γίνουν πράξη. Στο φινάλε ο Αλέξης που δεν φοράει γραβάτα για να στείλει στα πέρατα της οικουμένης το μήνυμα της αντίστασης στο φορμαλισμό της εξουσίας, δεν μπορεί μετά την ανάληψη της εξουσίας να κυκλοφορεί με σακάκια που δείχνουν ότι έχει γίνει τετράπαχος. Θα μας βάλει στην υποψία πως ακόμα και το ότι δεν φοράει γραβάτα (δίπλα στον Κατρούγκαλο που έχει περισσότερα ποσέ κι από όσα μαγιό έχει η Στικούδη) κι αυτό πολιτική κοροϊδία είναι.

Ασε μας ρε

Θα πει κάποιος – και με το δίκιο – «άσε μας ρε Καρπετόπουλε καλοκαιριάτικα που το πρόβλημα της χώρας είναι ότι ο πρωθυπουργός της δεν ράβει δυο σακάκια καινούργια». Τα προβλήματα του πρωθυπουργού είναι προβλήματα της χώρας. Δυστυχώς τα προβλήματα της χώρας μοιάζουν να μην είναι προβλήματα του πρωθυπουργού. Κι αυτό είναι πρόβλημα όλων μας τελικά…