Η ΑΕΚ κέρδισε τον Αρη με 3-0 και περιμένοντας το ματς του ΠΑΟ στην Τρίπολη πέρασε πρώτη: το βράδυ θα γνωρίζουμε αν ολοκλήρωσε την προσπέραση που κυνηγά μήνες τώρα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με ανατροπή τον επικίνδυνο φέτος ΟΦΗ. Σήμερα παίζει κι ο ΠΑΟΚ με τον Λεβαδειακό. Κι αυτός ξέρει τι έκαναν ΑΕΚ κι Ολυμπιακός και θέλει να κερδίσει για να δει αν θα κυνηγά για την πρωτιά τον ΠΑΟ ή την ΑΕΚ. Για το δικό του ματς και το ματς του ΠΑΟ θα γράψω αύριο. Ας πούμε δυο πράγματα για τα χθεσινά παιγνίδια.     

Δυο λίγο διαφορετικές ομάδες

Οσο η σεζόν προχωρά διακρίνω ότι υπάρχουν δυο ΑΕΚ: η μία ΑΕΚ, που παίζει πιέζοντας για να πετύχει γκολ και η άλλη ΑΕΚ, που παίζει πιέζοντας για να μην δεχτεί γκολ. Η πίεση, ως αποτέλεσμα αγωνιστικής έντασης, είναι το κοινό στοιχείο – κατά τα άλλα οι δυο εκδοχές της ΑΕΚ είναι διαφορετικές.

Στην ΑΕΚ που πιέζει για να σκοράρει, υπάρχουν τρεις και τέσσερις παίκτες (Αραούχο, Σιμάνσκι, Γιόνσον, Πινέδα κτλ) που προσπαθούν να κλέψουν τη μπάλα για να βγάλουν συμπαίκτη σε θέση βολής: συχνά υπάρχουν τρεις τουλάχιστον παίκτες (Λιβάι Γκαρσία, Αμραμπατ, κι όποιος μεταξύ του ΠΙνέδα και του Αραούχου δεν εμπλέκεται στιγμιαία στο πρέσινγκ) που περιμένουν την ασίστ. Στην άλλη ΑΕΚ, που πιέζει για να μην δεχτεί γκολ, ο σκοπός είναι να μην βρει σίγουρες πάσες για να κυκλοφορήσει τη μπάλα ο αντίπαλος, αλλά η επίθεση λειτουργεί διαφορετικά: τα χαφ στοχεύουν τους κυνηγούς με μεγάλες, συχνά προβλεπόμενες πάσες, και το παιγνίδι είναι πιο αργό – αν κι ο σκοπός είναι πάντα μια τελική συνεργασία. Αυτή τη δεύτερη ΑΕΚ την βλέπουμε σε ντέρμπι, αλλά κι απέναντι σε ομάδες που δεν δίνουν χώρους. Την είδαμε και χθες. Η ΑΕΚ ξεκλείδωσε την άμυνα του Αρη με ένα πέναλτι που κέρδισε ο Αραούχο σε σύγκρουσή του με τον Οντουμπάτζιο στο 18΄(κι εκτέλεσε εύστοχα ο Αμραμπατ), πέναλτι που προήρθε από ένα γέμισμα σαράντα μέτρων κι ένα καλό κοντρόλ του αρχηγού της ΑΕΚ. Κατά τα άλλα σε όλο το ματς και μέχρι ο Γκατσίνοβιτς να κάνει το 2-0 στο 76΄η ΑΕΚ διακρίθηκε κυρίως για την ικανότητα των μέσων και των κυνηγών της στο να δυσκολεύουν την κυκλοφορία της μπάλας του γενναιόψυχου Αρη. Αν το ματς τελείωσε με 3-0 (ο Πινέδα από πάρε βάλε πάσα του MVP Aραούχο σκόραρε στο 89΄ το τρίτο γκολ) αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι ο μεν Αρης έμεινε με δέκα παίκτες, ο δε Αλμέιδα βρήκε πάλι λύσεις από τον γεμάτο πάγκο του – βοήθησε αρκετά επιθετικά όχι μόνο ο σκόρερ Γκατσίνοβιτς, αλλά κι ο Ελίασον στην επανεμφάνισή του.

Το τελικό 3-0 μαρτυρά τη δύναμη της έδρας της ΑΕΚ: ήρθε σε ένα ματς που εμφανώς η προσοχή της Ενωσης είχε να κάνει με το πώς θα δυσκολέψει τον αντίπαλο κι όχι με το πώς θα τον συντρίψει. Αλλά ο κόσμος την έσπρωξε ζητώντας γκολ. Και τα είδε.        

Κι ο Αρης; Παρά τις απουσίες, η ομάδα του Πάρντιου προσπάθησε πολύ. Ο Αγγλος είχε κάποιες καλές ιδέες (ο Ιτούρμπε ως κεντρικό χαφ δημιούργησε αναστατώσεις, ο Ντεριντα ως ακραίος έκανε πολλά), πλην όμως φανερά δεν υπάρχει φορ: ο Γκρέι, που απλά μοιάζει με φορ, το καλοκαίρι μας κορόιδεψε όλους. Επίσης τελευταία του Αρη του πάνε κι όλα κόντρα: χθες στην πρώτη του ευκαιρία στο 51΄ είδε τον μεν Χατζισαφί να βγάζει τη μπάλα από τη γραμμή, τον δε Γκρέι να σουτάρει άουτ στο ριμπάουντ από δέκα μέτρα ανενόχλητος! Ο Αρης ζητά στη φάση και πέναλτι για επικίνδυνο παιγνίδι του τερματοφύλακα Αθανασιάδη στον Πίρσμαν – ο τερματοφύλακας βρήκε τον παίκτη του Αρη με γονατιά στο πρόσωπο. Οι φάσεις και οι εκτίμησή τους σπανίως με ενδιαφέρουν πλην όμως είναι για γέλια ένα πρωτάθλημα στο οποίο για την ίδια φάση (έξοδος τερματοφύλακα με γκρέμισμα κυνηγού) άλλο αποφασίζεται στην Οpap Arena κι άλλο στο Βόλο την ίδια αγωνιστική! Σε ένα πρωτάθλημα χωρίς αρχιδιαιτητή βέβαια αυτά και μόνο μπορεί να συμβαίνουν: το σχέδιο να επιστρέψουν οι Ελληνες διαιτητές στα ντέρμπι, αν υπάρχει όπως έχει καταγγελθεί, εκτελείται κατά γράμμα.

Ο Αρης είχε και μια δεύτερη ευκαιρία στο 68΄μετά από κεφαλιά του Μπράμπετς: ο Αθανασιάδης έκανε σπουδαία επέμβαση. Αλλά μετά την σωστή αποβολή του Ετέμπο ήταν απίθανο να παρακολουθήσει το ρυθμό. Όπως σε όλα τα ντέρμπι φέτος λύγισε. Ψάχνει πλέον μεταγραφικές ενισχύσεις, αλλά δύσκολα μπορεί να αλλάξει. Κατά τα άλλα θα πρότεινα σε όσους μιλάνε πολύ για τις διαιτησίες της ΑΕΚ να προσέχουν: της δίνουν ένα επιπλέον κίνητρο. Κι αδικούν το γεγονός πως αυτό τον καιρό παίζει πολύ καλύτερα από όλους.       

Ντίκο και Ρέτσος

Λίγο νωρίτερα ο Ολυμπιακός κέρδισε για δεύτερη φορά φέτος τον ΟΦΗ με ανατροπή σε ένα παιγνίδι πραγματικά υπέροχο. Ο ΟΦΗ αποδεικνύοντας πως είναι μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου η πιο βελτιωμένη ομάδα στο πρωτάθλημα κατέβηκε στο Καραϊσκάκη με σκοπό να δείξει την πρόοδό του και την έδειξε. Το πρώτο του ημίχρονο είναι πολύ καλό. Η ομάδα του καλού προπονητή Βλάνταν Νταμπράουσκας, που κάποτε απέκλεισε τον Ολυμπιακό με τη Λουντογκόρετς, κατέβηκε για να πιέσει ψηλά. Ο Μίτσελ το περίμενε και για αυτό διάλεξε στο αρχικό σχήμα τον Γκάρι Ροντρίγκεζ αντί του Κώστα Φορτούνη, διατηρώντας κατά τα άλλα μαζί τους Χάμες, Μπιέλ και Χουάνκ. Παίζοντας πολύ στοχευμένα ο ΟΦΗ χτυπούσε τον Ολυμπιακό κυρίως στο πλάι – ο Νταμπράουσκας έμοιζε να πιστεύει πως η ταχύτητα του Ντίκο θα του δώσει τη δυνατότητα να πεταχτεί ανάμεσα στους Ρέτσο και Παπασταθόπουλο και η βασική πρόθεση της ομάδας του ήταν να υποχρεώσει  την άμυνα του Ολυμπιακού να πλατειάσει, δηλαδή να υπάρξει χώρος ανάμεσα στα σέντερ μπακ και τους ακραίους. Παρόλο που ο ΟΦΗ δεν έφτιαξε ευκαιρίες του αρκούσε η μεθοδικότητα: ο Ντίκο χτύπησε στο 19’. Ο Σωκράτης τον έχασε, ο Ρέτσος σωριάστηκε, ο ΟΦΗ έκανε το 0-1. Και συνέχισε να αμύνεται πιέζοντας ψηλά.

Μπακαμπού και Ελ Αραμπί

Ο Ολυμπιακός, παρόλο που δέχτηκε γκολ στην πρώτη φάση που ο αντίπαλός του πάτησε περιοχή δεν πανικοβλήθηκε, αλλά άρχισε να κάνει πιο σωστά κατοχή μπάλας. Οσο η ώρα περνούσε γινόταν ευκολότερα και η ανασταλτική δουλειά. Οι εμπνεύσεις του Χάμες, που έπαιξε με την μπάλα πολύ, η κίνηση του Μπιέλ, που έφτανε σε θέση βολής όποτε ήθελε κι έχανε τα γκολ χάρη σε απίστευτες επεμβάσεις του σπουδαίου χθες τερματοφύλακα Χρήστου Μανδά, οι κούρσες του Ροντινέι και οι ψιλοβελονιές του Χουάνκ έφεραν την ανατροπή. Ο ΟΦΗ που δέχτηκε την ισοφάριση από κεφαλιά του Μπακαμπού στο 39΄, κουράστηκε να πιέζει κι έπρεπε να παίξει άμυνα με εννέα παίκτες πίσω από τη μπάλα, πράγμα που είχε καταφέρει καλά στη Λεωφόρο και στην Τούμπα. Αλλά στο Καραϊσκάκη σε αυτό το κομμάτι του ματς που έπρεπε να αμυνθεί μαζικά λύγισε: ο Ολυμπιακός βρήκε το γκολ της ανατροπής στο 76’  με τον Ελ Αραμπί που ήρθε από τον πάγκο.

Σε όλο το δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός έχανε ευκαιρίες με κάθε δυνατό τρόπο κι όμως το ματς έμεινε ανοιχτό μέχρι τέλους και για να κερδίσει ο πρωταθλητής χρειάστηκε, όπως και με τον Αρη, τον τερματοφύλακα του: ο Πασχαλάκης στο 84΄στο Γκρόνικ και στο 90΄στον Mπάκιτς, κάνει δυο επεμβάσεις που να τις πεις σωτήριες είναι λίγο.

Το φινάλε του ματς έφερε πάλι στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση για την ανάγκη ενίσχυσης στις θέσεις των στόπερ. Πέρα από το πασιφανές του πράγματος, αυτή η ανάγκη φαίνεται, όχι τόσο στις χαμένες ευκαιρίες του ΟΦΗ (η πρώτη προκύπτει από ένα λάθος του Εμβιλά, η δεύτερη από κακή συνολική συμπεριφορά στην εξέλιξη μιας στημένης φάσης), όσο από το γεγονός ότι ο Νταμπράουσκας έβγαλε με τις αλλαγές του την ομάδα του μπροστά βέβαιος ότι μπορεί να βρει γκολ. Το ίδιο ακριβώς βλέπαμε και το καλοκαίρι στα ευρωπαϊκά ματς, όταν ο Ολυμπιακός με Μακάμπι, Απόλλωνα Λεμεσού και Σλόβαν είχε δεχτεί γκολ στο τέλος. Οι ομάδες διαβάζουν. Και συχνά τιμωρούν – ευτυχώς για τον Ολυμπιακό όχι πάντα. Χθες και στο Βικελίδης αρκούσαν οι επεμβάσεις των γκολκίπερ του στο τέλος. Στην Τούμπα σε μια εβδομάδα ο Μίτσελ θα είναι δύσκολο να βασιστεί σε αυτό.

Θα είναι ο κερδισμένος

Κατά τα άλλα το Σάββατο ο Παναιτωλικός πέρασε κι αυτός από το Βόλο που είναι σε κάθετη πτώση, ενώ Ατρόμητος και ΠΑΣ μοιράστηκαν γκολ και βαθμούς σε ένα παράξενο ματς όπου ο Νίνης έχασε πέναλτι στο τέλος, πράγμα που κάνει τους  Περιστεριώτες που κυνηγάνε το Βόλο χαμένους αλλά και τυχερούς. Σήμερα ο Ιωνικός πάει στη Λαμία: αν στο ματς υπάρξει νικητής, με δεδομένο ότι ο Λεβαδειακός δύσκολα θα πάρει κάτι στην Τούμπα, θα είναι στην ουρά ο κερδισμένος της μέρας.