Ο Ολυμπιακός πέρασε και από την Κέρκυρα με μια νίκη διαδικαστική, από αυτές που συνηθίζουμε να αποκαλούμε επαγγελματικές. Εχει μπροστά του τρία ματς (με τον Λεβαδειακό, τον ΠΑΣ και τον Παναιτωλικό) για να βρει μια νίκη ακόμα και να κατακτήσει το 44ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Στο μεταξύ βρήκε κάτι που καιρό τώρα είχε χάσει, δηλαδή λίγη λογική.
Εκγύμναση και επιλογές
Θυμάμαι ότι μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό και τον αποκλεισμό από τη Μπεσίκτας ήταν αρκετοί αυτοί που άρχισαν να αναρωτιούνται αν τελικά έπρεπε να μείνει ο Μπέντο. Δεν είναι παράξενο. Ο κόσμος συχνά μπερδεύει την δουλειά του προπονητή με την απόδοση της ομάδας. Η απόδοση της ομάδας είναι αποτέλεσμα και της δουλειάς του προπονητή, αλλά όχι σε κάθε περίπτωση: το τι συμβαίνει εντός του αγωνιστικού χώρου έχει να κάνει πολύ με την διάθεση των ποδοσφαιριστών, τις ικανότητες τους, την φόρμα τους, δηλαδή την ενέργεια που έχουν για να τρέξουν – φυσικά και την απόδοση του αντιπάλου. Ο προπονητής έχει ευθύνη για δυο πράγματα: την εκγύμναση, που προφανώς επηρεάζει τη φόρμα και φυσικά τις επιλογές.
Το μεγάλο άλλοθι
Στο κομμάτι της εκγύμνασης ο Μπέντο είχε ένα μεγάλο άλλοθι: στάθηκε αδύνατο να δουλέψει όσο κανονικά ήθελε για λόγους για τους οποίους δεν φταίει ο ίδιος. Ο Μπέντο ανέλαβε τον Ολυμπιακό αργά και δεν έκανε προετοιμασία: οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι – ας μην το ξεχνάμε. Ακόμα περισσότερο μπερδεύτηκαν τα πράγματα, όταν από τα τέλη του Δεκέμβρη και μετά ο Πορτογάλος και οι συνεργάτες του έπρεπε να διαχειριστούν μια κατάσταση εκτός λογικής: οι αναβολές του Κοντονή, τα ματς κυπέλλου και φυσικά οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις είχαν ως αποτέλεσμα για περισσότερους από δυόμισι μήνες ο Ολυμπιακός να δίνει τρία ματς την εβδομάδα και ο προπονητής του να μην έχει μια εβδομάδα άδεια για να εφαρμόσει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα προπόνησης. Ο μεγαλύτερος σύμμαχος του Μπέντο, ως προς τη δυσκολία της κατάστασης που κλήθηκε ν αντιμετωπίσει, είναι ο Μπεργκ! Ο Σουηδός σε κάθε του συνέντευξη επαναλαμβάνει πως έχει βρει τον εαυτό του από τη στιγμή που ο ΠΑΟ δίνει ένα ματς την εβδομάδα, δηλαδή από τη στιγμή που άρχισε ξανά να προπονείται σωστά. Σε αυτό το διάστημα των συνεχόμενων αγώνων ο Ολυμπιακός είχε λιγότερα προβλήματα από την ΑΕΚ και από τον Παναθηναϊκό π.χ, που στο δίμηνο Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου πέταξαν πολλούς βαθμούς: αλλά συσσωρεύτηκε και στους παίκτες του πρωτοπόρου κούραση, που πληρώθηκε ακριβά απο τον Μάρτιο και μετά, γιατί ο Μπέντο δεν διαχειρίστηκε καθόλου καλά το δεύτερο αποκλειστικά δικό του κομμάτι, δηλαδή αυτό που είχε να κάνει με τις επιλογές.
Δεν είχαν πρόβλημα μόνο οι τρεις
Επιλέγω ένα ποδοσφαιριστή δεν σημαίνει απλά τον βάζω να παίζει. Αν τον βάζω να παίζει και τον αντιμετωπίζω με δυσπιστία, απαιτώντας από τον ίδιο σε κάθε του εμφάνιση να με πείσει, δεν τον επιλέγω, αλλά του κάνω γυμνάσια. Αν τον χρησιμοποιώ ως λύση ανάγκης κι όχι γιατί πιστεύω πως μπορεί πραγματικά να με βοηθήσει, τον σκοτώνω από το άγχος. Αν τον χρησιμοποιώ χωρίς να κρύβω ότι το κάνω ανόρεχτα, γιατί θα προτιμούσα στη θέση του να έχω κάποιον άλλο, επίσης μεγαλώνω το στρες και τη δυσφορία του. Βλέποντας τα τελευταία ματς του Ολυμπιακού έχω την υποψία ότι ο απίθανος Πορτογάλος, μια από τις πιο αινιγματικές προσωπικότητες που έχει καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού, δεν κατέστρεψε μόνο τον Καμπιάσο, τον Μάριν και τον Τσόρι αφήνοντας τους στην άκρη, ενώ η ομάδα τους είχε ανάγκη, αλλά δεν πήρε και τίποτα από παίκτες όπως ο Ρομαό, ο Ανσαριφάρντ και ο Καρντόσο, ακόμα κι αν τους χρησιμοποίησε αρκετά μετά από κάποια στιγμή. Ο Ρομαό έπαιζε έχοντας ν αντιμετωπίσει τη μουρμούρα ενός προπονητή για τη φυγή του Μιλιβόγεβιτς: έπαιζε γνωρίζοντας ότι τον χρησιμοποιεί κάποιος που δεν τον πιστεύει. Ο Ανσαριφάρντ δούλεψε με κάποιον που μόλις τον είδε του ξεκαθάρισε πως δεν υπήρξε ποτέ δική του επιλογή! Κι ο Καρντόσο σε κάθε ευκαιρία, που του δόθηκε, έπρεπε ν αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη – λες και είναι κάποιο παιδάκι που τώρα ξεκινάει την καριέρα του. Αυτό το έκαναν είναι αλήθεια με επιτυχία οι μικροί που καθιέρωσε και σίγουρα η προσπάθεια τους άρεσε στον Μπέντο: όμως δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές ίδιοι, δεν είναι όλοι δεκαοκτώ χρονών και κάποιοι για να σου δώσουν κάτι παραπάνω πρέπει να τύχουν και ειδικής μεταχείρισης – σε όλες τις ομάδες του κόσμου συμβαίνει.
Μοιάζουν άλλοι άνθρωποι
Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα τη βρει αυτή την τρίτη νίκη που χρειάζεται ο Ολυμπιακός και δεν μπορώ να φανταστώ μια θεαματική του μεταμόρφωση στα ματς του κυπέλλου – γνωρίζω καλά άλλωστε ότι το πρωτάθλημα ενδιαφέρει κυρίως. Ωστόσο είναι φανερό ότι τον τελευταίο καιρό επέστρεψε λίγη από τη χαμένη λογική. Ο Καμπιάσο ανέβασε τον Ρομαό: σχεδόν τον κατευθύνει στο γήπεδο – τον έχει θέσει κανονικά υπό την υπηρεσία του κάτι που ο νεαρός Ρέτσος π.χ δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ. Ο Ρομαό δεν είναι Μιλιβόγεβιτς, αλλά στα δυο τελευταία ματς ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Δίπλα του, καθοριστικός και χρήσιμος, υπήρξε ο Μάριν, που μπάλα ξέρει, αλλά που όπως όλοι οι αρτίστες απαιτεί το είδος της τυφλής εμπιστοσύνης, που από το Μπέντο δεν είχε ποτέ. Στην Κέρκυρα είδαμε και τη χρησιμότητα του Καρντόσο, που δεν σκόραρε αλλά δημιούργησε ένα σωρό δύσκολες καταστάσεις στην κλειστή άμυνα των γηπεδούχων, που είχε φρενάρει τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Είδαμε επίσης μια καταπληκτική ασίστ γκολ του Καρίμ και είδαμε και τον Φορτούνη αρκετά σοβαρά γιατί στον πάγκο ήταν ο Τσόρι. Τίποτα από αυτά δεν θα βλέπαμε αν υπήρχε ο Μπέντο: θα παίζανε οι μικροί σε ρόλους και θέσεις που ακόμα δεν γνωρίζουν καλά, δεν θα είχαν μείνει δευτερόλεπτο έξω στα προηγούμενα ματς ούτε ο Σεμπά, ούτε ο Ελιονούσι, ούτε ο Μαρτίνς, ούτε ο Σισοκό, θα είχαν γίνει με τον Ατρόμητο, τον Πλατανιά και την Κέρκυρα του κόσμου οι σέντρες κι αν ο Ολυμπιακός δεν κέρδιζε θα νοσταλγούσαμε μαζί με τον Μπέντο τον Ιντέγιε και τον Μιλιβόγεβιτς, και πιθανότατα ο προπονητής μετά τον Ελαμπντελαουί θα θυμόταν και τον Πάρντο.
Όχι άλλο λάθος
Ο Μπέντο δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος προπονητής, που βρήκε μια ενδεκάδα και δεν ήθελε να την χαλάσει ποτέ. Ομως σε ένα πρωτάθλημα σαν το εφετινό στο οποίο ο Ολυμπιακός έπαιξε 10 ματς σε 33 μέρες αυτό δεν ήταν λογικό να συμβαίνει, πόσο μάλλον όταν και οι αναπληρωματικοί, που είχε στα χέρια του, είχαν δυνατότητες προσφοράς – κάποιοι μάλιστα μεγαλύτερες από τους βασικούς του. Ο Πορτογάλος αποδείχτηκε ότι έκανε λάθος με τον τρόπο που φέρθηκε σε κάποιους παίκτες. Αλλά κι ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να κάνει ένα λάθος: να πιστέψει ότι οι συγκεκριμένοι μπορούν του χρόνου με ένα άλλο προπονητή να δώσουν πολλά ακόμα. Το ότι αδικήθηκαν φέτος, δεν σημαίνει ότι του χρόνου θα είναι καλύτεροι δυστυχώς…
