Δεν άλλαξε κάτι στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας μετά την χθεσινή εμβόλιμη αγωνιστική. Οι τρεις πρωτοπόροι κέρδισαν, ο καθένας με τον τρόπο του: ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ έκαναν αυτό που ξέρουν. Απαλλαγμένος από τις υποχρεώσεις του σχολιασμού της επικαιρότητας θα σας γράψω κάτι που ήθελα καιρό τώρα: τι θα έκανα εγώ αν ήμουν αληθινά πλούσιος και μπορούσα να αγοράσω μια ομάδα της Σουπερλίγκας – έτσι για την πλάκα μου. Σιγά μην αγόραζα παίκτες και σιγά μην έπαιρνα ένα καλό προπονητή για να κερδίσω το πρωτάθλημα. Οσοι στην Ελλάδα για το ποδόσφαιρο ξοδεύουν περιουσίες είναι μεγάλα κορόιδα: σκορπούν τα λεφτά τους χωρίς να νοιώσουν την πραγματική απόλαυση που μπορεί η χώρα να τους προσφέρει. Δηλαδή τη δυνατότητα να βρουν δεκάδες πρόθυμους, που να τους επιτρέψουν να γελοιοποιήσουν τα πάντα.

Να μιλάνε για μένα έμμετρα…

Αν εγώ είχα λεφτά πολλά (δολάρια, ευρώ ή ρούβλια – σε αυτή τη χώρα όλα περνάνε…) δεν θα αγόραζα παίκτες κανονικούς – ούτε που θα με απασχολούσε το πράγμα. Θα αγόραζα παίκτες από το ελληνικό πρωτάθλημα – το πολύ πολύ να έπαιρνα κανένα δανεικό ή κανένα μεγαλούτσικο σε ηλικία που να θέλει να ρθει στην Ελλάδα να περάσει καλά. Χρήματα θα έδινα στους πρόθυμους φίλους μου που έχουν άλλες ομάδες – μερικές θα τις ανέβαζα εγώ στην κατηγορία κι άλλες θα τις έριχνα έτσι για να μην τις βρίσκω μπροστά μου – ή για να τις τιμωρήσω γιατί κάποτε τα είχαν καλά με τους εχθρούς μου. Θα είχα τρεις – τέσσερις υπεύθυνους διαιτησίας, έτσι για να τους βάζω να μιλάνε νύχτα μέρα με τους διαιτητές και να τους ψαρώνουν! Θα έβαζα και κανά δικό μου παλιό διαιτητή στην τηλεόραση, (όπου μπορούσα κι όχι μόνο στο κανάλι μου…) για να λέει ό,τι γουστάρω εγώ και να χαίρομαι. Θα έφτιαχνα εκπομπές με παλιούς παίκτες, αλλά θα τους έβαζα, όταν μιλάνε για μένα να μιλάνε έμμετρα, σαν να απαγγέλουν τα έπη του Ομήρου: για όλους τους άλλους θα μπορούσαν να μιλάνε φυσιολογικά. Δεν θα με πείραζε.  

Αν εγώ είχα λεφτά πολλά (δολάρια, ευρώ ή ρούβλια – σε αυτή τη χώρα όλα περνάνε…) θα έβαζα τους διαιτητές να μου δίνουν όσα πέναλτι θέλω και θα ήθελα να είναι όλα ανύπαρκτα – μόνο και μόνο για να τα θεωρούν οι δικοί μου «μαρς», μιλώντας στην τηλεόραση και να τρελαίνουν τον κόσμο. Θα απαιτούσα επίσης να μην δίνουν στους αντιπάλους μου τα πλέον καθαρά και θα ζητούσα από τους παίκτες μου να παίζουν με τα χέρια, να τραβάνε φανέλες, να ρίχνουν μπουνιές σε αντιπάλους – έτσι για να χαίρεται ο κόσμος μου. Θα ζητούσα μάλιστα να βάλουν και οι διαιτητές κανά γκολ: δεν είναι κακό. Και μάλιστα αν αυτό συμβεί, δεν εκτίθενται και οι τερματοφύλακες.  

Θα είχα πολλές ομάδες

Αν εγώ είχα λεφτά πολλά (δολάρια, ευρώ ή ρούβλια – σε αυτή τη χώρα όλα περνάνε…) δεν θα είχα μόνο μία ομάδα, όταν υπάρχουν ένα σωρό που ψάχνουν κάποιον να τις αγοράσει: θα έλεγχα κανά δυο τρεις και θα είχα υπό την προσοχή μου και κανά δυο ακόμα. Μια θα την έσωνα για να αποδείξω ότι ως Θεός (που λένε και στα Γιάννινα) μπορώ να κάνω θαύματα. Μια άλλη, τους ιδιοκτήτες της οποίας δεν ξέρει άνθρωπος, θα την έβγαζα στην Ευρώπη για να βλέπουν οι μικρότεροι τι μπορώ να κάνω και να τρέχουν πίσω μου. Μια τρίτη θα της έδινα τρεις τέσσερις δανεικούς, αφού προηγουμένως θα κατηγορούσα για δανεισμούς όλους τους άλλους. Όποια έπαιρνε προπονητή δικό μου θα κέρδιζε δυο τρία ματς στη σειρά, για να καταλάβουν όλοι ότι είμαι γουρλής. Όποια ομάδα μου πουλούσε κανα παίκτη θα της έβαζα διαφήμιση στο γήπεδο, για να μην ξεχνάνε οι οπαδοί της ποιος είναι ο ευεργέτης τους. Όταν η ομάδα μου θα έπαιζε με μια από αυτές που ελέγχω θα απαιτούσα από τους ανθρώπους της να παίξει η ομάδα τους με οκτώ αναπληρωματικούς τουλάχιστον, και να κρατάει στο γήπεδο ένα παίκτη που δεν μπορεί να περπατήσει, (κι ας έχει δικαίωμα να κάνει αλλαγή) γιατί έτσι το ποδόσφαιρο είναι πιο θεαματικό: ο κόσμος βλέπει μπάλα και την ίδια στιγμή προσεύχεται και στον Ύψιστο να γίνει καλά το παιδί – αν το άλλαζε ο προπονητής του δεν θα είχαμε τίποτα να θυμόμαστε. Θα απαιτούσα επίσης ένα τουλάχιστον γκολ να το βάζουν οι αντίπαλοί στο τέρμα τους μόνοι τους. Θα τους ζητούσα να βρουν ένα τρόπο να χάσουν – ειδικά αν οι δικοί μου δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να κερδίσουν: είναι πάντα πολύ θεαματικό να παρακολουθείς μια ομάδα να προσπαθεί να χάσει από μια  που δεν κάνει τίποτα σωστό στο γήπεδο. Αν μου κάνανε το κέφι, θα ήμουν πιο απαιτητικός την επόμενη φορά: θα απαιτούσα να φάνε τρία γκολ στην έδρα τους και θα ζητούσα από τους οπαδούς μας να τα κάνουν και λίμπα, αφού κάθε ωραίο πάρτι πρέπει να τελειώνει με λίγο χαμό. Ευτυχώς που δεν έχω ομάδα και τέτοια δεν γίνονται.

Με μια μαϊμού αγκαλιά

Αν εγώ είχα λεφτά πολλά (δολάρια, ευρώ ή ρούβλια – σε αυτή τη χώρα όλα περνάνε…) θα έβαζα τους Υφυπουργούς Αθλητισμού να διακόπτουν το πρωτάθλημα όποτε γουστάρω και τις υπόλοιπες ομάδες στη Λίγκα να μην σέβονται τους κανονισμούς για πάρτη μου.

Θα αγόραζα Ενώσεις και θα έβαζα στην ΕΠΟ δικούς μου ανθρώπους, ώστε να κάνω πλάκα στους δημοσιογράφους μου που χρόνια έλεγαν ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και πρέπει να επέμβει εισαγγελέας για να καθαρίσει το ποδόσφαιρο: βέβαια σήμερα θα τους έβαζα όλους να πετάνε αετούς. Θα απαιτούσα από όσους έγραφαν για τις Κυριακές που χαθήκανε, να κυκλοφορούν στο δρόμο με μια μαϊμού αγκαλιά – ως σκηνή θα ήταν υπέροχή. Θα έδινα επίσης μια μαϊμού δώρο σε κάθε διαιτητή για να τον ευχαριστήσω για τη γνωριμία. Δεν θα έφτιαχνα «παράγκες»: απλά θα ζητούσα να σφυρίζουν όλοι στα ματς τα δικά μου γονατιστοί. Θα αποκαλούσα «εξυγίανση» την επιστροφή όλων των λαμογιών στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα έφερνα ένα χαλίφη κανονικό, από το Ισλαμικό Κράτος, και θα τον έκανα πρόεδρο στην ΕΠΟ ή στη Λίγκα: μπορεί να έφερνα και δύο. Θα είχα και φίλους που να παίζουν στοίχημα. Όχι 2 ημίχρονο 1 τελικό και ανατροπές, αλλά 2 από ημίχρονο: τίμια και ωραία.   

Αν εγώ είχα λεφτά πολλά (δολάρια, ευρώ ή ρούβλια – σε αυτή τη χώρα όλα περνάνε…) θα κέρδιζα το πρωτάθλημα φέτος αήττητος και του χρόνου χωρίς να δεχτώ ούτε ένα γκολ. Στο τέλος θα αγόραζα και κανα δυο ομάδες από το εξωτερικό, τη Βίντι και την Μπάτε π.χ, έτσι για την πλάκα μου…