Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναπεί αυτή την ιστορία αλλά είναι πάντα ενδεικτική των παιγνιδιών Ισπανία – Ελλάδα. Το 2009 στην Πολωνίαμ μετά από μια ήττα της Εθνικής μας από τους Ισπανούς  (μία από τις πολλές, αλλά εκείνη, αν και βαριά, ήταν τουλάχιστον σε ημιτελικό Ευρωμπάσκετ…) είχαμε βγει για φαγητό με κάτι Ισπανούς δημοσιογράφους, αν θυμάμαι καλά φίλους του Βασίλη  Σκουντή. Οι Ισπανοί μας ρώτησαν γιατί χάνουμε σχεδόν πάντα από την Εθνική τους ομάδα. Τους απαντήσαμε γιατί η Ισπανία έχει πιο καλούς παίκτες. Ενας από τους Ισπανούς μας κοίταξε με απορία. «Ο Νικ Καλάθης είναι καλύτερος παίκτης από τον Ρίκι Ρούμπιο» μας είπε. Νομίζω τότε κατάλαβα γιατί η εθνική μας χάνει πάντα από τους Ισπανούς: οι Ισπανοί θεωρούν την ελληνική ομάδα, με όποιους κι αν παίζει, πάντα δυνατή - ίσως πιο δυνατή από όσο την θεωρούμε εμείς. Και πάντα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Το έκαναν και χθες.  

Διαμονισμένος Γιούλ και ζώνη

Η Ισπανία κέρδισε την Ελλάδα με 84-77, και αν το πράγμα το δεις χωρίς τις λεπτομέρειες του όλα κρίθηκαν στο τέλος. Ένα σουτ του Γιάννη Αντετοκούνμπο που δεν μπήκε κάτι δευτερόλεπτα πριν το τέλος του ματς, θα μπορούσε να δώσει στην Εθνική μας μια ισοφάριση που κυνήγησε παθιασμένα στο δεύτερο ημίχρονο. Αλλά ο ηρωϊκός και χθες Γιάννης, που έκανε ένα νταμπλ νταμπλ εκθαμβωτικό, σούταρε για τρίποντο, πράγμα που δεν είναι το φόρτε του. Η επίθεση της ισοφάρισης ήταν μάλλον κακοπαιγμένη – όλοι περίμεναν από αυτόν να κάνει ένα ακόμα θαύμα: και στο νερό να περπατούσε θα ήταν κομμάτι δύσκολο να κερδίσει μόνος του την Ισπανία που ξέφυγε στο ημίχρονο με 15 πόντους.

Η Εθνική μας για δεύτερο ματς άφησε την αίσθηση ότι έκανε ό,τι μπορεί: αυτό είναι καλό, το κακό είναι ότι στο συγκεκριμένο επίπεδο μπορεί λίγα. Στο καλό της ξεκίνημα στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν διαβασμένη και στην άμυνα σοβαρή για οκτώ λεπτά, αλλά στους Ισπανούς έφταναν δυο για να την πλησιάσουν. Αρκούσε να μπει στο ματς ένας δαιμονισμένος Σέρχιο Γιούλ για να βοηθήσει την ομάδα του Σκαριόλο να επιστρέψει έχοντας μνήμες από πολλές νίκες κόντρα στην Εθνική Ελλάδος. Σε κάθε σουτ του νόμιζες πως κοιτούσε τον ελληνικό πάγκο κι «έλεγε από εσάς δεν χάνω» - η κούραση τον σταμάτησε στο δεύτερο ημίχρονο και ευτυχώς. Το δεύτερο που μπλόκαρε τελείως την ομάδα του Βασίλη Σπανούλη ήταν μια ζώνη προσαρμογής των Ισπανών που έβγαλε στην επιφάνεια πολλές αδυναμίες. Με ένα παίκτη στον Αντετοκούνμπο και τέσσερις απλά στημένους (3 στην περιφέρεια κι ένα στο κέντρο της ρακέτας) η Ισπανία προκαλούσε την Εθνική μας να σουτάρει. Ο Σπανούλης το ενθαρρύνει το σουτ (κι ευτυχώς…) αλλά αν δεν το έχεις είναι πρόβλημα. Κι αν δεν έχεις και φορ ικανά να απειλήσουν κοντά στο καλάθι το πως θα σκοράρεις γίνεται άλυτο μυστήριο. Η κούραση και η ανάγκη του Γιάννη μεγάλωσαν την ανηφόρα: η Εθνική μας έχασε το μέτρημα, έφτασε με δυσκολία του 10 πόντους, δέχτηκε 28 από τους Ισπανούς που σκόραραν ανενόχλητοι από το τρίποντο και στο τέλος του ημιχρόνου το ματς είχε μπει στο λατρεμένο βιβλίο των ηρωϊκών προσπαθειών που τόσο αγαπάμε.  

Ανασύνταξη διαρκείας, αλλά...

Ακολούθησε ανασύνταξη και μάλιστα διαρκείας. Ο Αντετοκούνμπο συνέχισε να είναι συναρπαστικός εκθέτοντας πότε τον Μπίλι ΕρνάνΓκόμεθ και πότε τον Καρούμπα  (κι όποιον άλλο άτυχο βρέθηκε στον δρόμο του). Ο Σκαριόλο έπεσε την παγίδα, άφησε την ζώνη με προσαρμογές, άρχισε να τον κυνηγά με δύο και τρεις παίκτες κι ο Αντετοκούνμπο έφτιαξε σουτ και ευκαιρίες για τους υπόλοιπους. Ο Βασίλης Τολιόπουλος πήρε τέσσερα σουτ, τα έβαλε όλα και η Εθνική μας μάζεψε την διαφορά πέντε λεπτά πριν το τέλος του ματς κι όταν ο Χουάντσο αποδείχτηκε ο καλύτερός μας αμυντικός σακατεύοντας τον ασταμάτητο Ρούντι σε μια σύγκρουση το πράγμα θεωρήθηκε οιωνός. Όμως τον Τολιόπουλο στην άμυνα τον «χτυπούσαν», ο Σπανούλης θέλησε να βρει μια πεντάδα με μεγαλύτερη αμυντική ισορροπία με τους Γουόκαπ, Λαρεντζάκη, Καλάθη, αλλά στην κρίσιμη φάση πρωτοβουλία από όλους αυτούς τους περιφερειακούς δεν υπήρξε και οι κρίσιμες φάσεις είναι για τους περιφερειακούς.

Το χαμένο σουτ του Αντετοκούνμπο ήταν ο επίλογος όχι όμως και ο λόγος της ήττας. Ο λόγος είναι οι επιθετικές δυσκολίες των βασικών γκαρντ, και το γεγονός ότι οι δυο φορ, ο Μήτογλου και ο Παπαγιάννης, έχουν από το ξεκίνημα του τουρνουά δυο δίποντα. Και φυσικά το ότι σε αυτή την ομάδα υπάρχουν πολλοί που δεν παίζουν στην ομάδα τους ή όταν παίζουν είναι ρολίστες. Το ρολίστες σημαίνει πως ξέρουν να κάνουν καλά ένα πράγμα. Χρήσιμο, αλλά ένα.

Χωρίς περιφερειακούς

Οι Ισπανοί δεν έχουν κι αυτοί πια τους περιφερειακούς που είχαν κάποτε και μέχρι να τους βρουν θα αγκομαχούν. Ο Γιούλ είναι συναρπαστικός στις καλές του στιγμές, αλλά πολύ κοντά στο αντίο. Ο Λορέντσο Μπράουν παίζει δέκα λεπτά – για αυτή την Εθνική Ισπανίας είναι λίγα. Οι Ντίαθ και οι Μπριθουέλα που εμφανίστηκαν στο παρκέ, στον Ναβάρο και στον Ρούμπιο κάποτε, απλά θα κουνούσαν πετσέτες. Αλλά οι Ισπανοί έχουν ακόμα παίκτες που έρχονται από το ΝΒΑ και κάνουν την διαφορά, τουλάχιστον απέναντι σε ομάδες που πολλούς NBAers δεν έχουν. Χθες ο Αλντάμα με 19π (3/6 δίποντα, 3/8 τρίποντα, 12 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 3 μπλοκ) ήταν η απάντησή τους στον Γιάννη. Ηταν επίσης η απόδειξη του πόσο λάθος κάνουμε στην Ελλάδα όταν θεωρούμε πως η Ευρωλίγκα, που φανατίζει τους οπαδούς των Αιωνίων, είναι μια top διοργάνωση. Ο Αλντάμα σε αυτή δεν έχει παίξει ποτέ, όπως δεν έχουν παίξει οι περισσότεροι από τους Καναδούς – δυστυχώς και οι Αυστραλοί. Κάποιοι από τους δικούς μας θεωρούνται αστέρια στην Ευρωλίγκα και πιθανότατα είναι. Αλλά στα μεγάλα τουρνουά αυτό στους καιρούς μας δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα. Οι παίκτες που κάνουν την διαφορά είναι στις ΗΠΑ: εμείς από εκεί έχουμε μόνο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Που αν δεν ήταν στην Εθνική ομάδα οι παίκτες της θα έκαναν τέτοια εποχή κάπου διακοπές, όπως είχε συμβεί δηλαδή στις τρεις προηγούμενες ολυμπιάδες.

Υπάρχει ακόμα κάποια ελπίδα, αρκεί να κερδίσει ο Καναδάς την Αυστραλία. Αλλά η τρίτη θέση οδηγεί στις ΗΠΑ. Και με τους Αμερικάνους το μόνο που θα έχει πλάκα είναι να διαβάζεις στα social media για ευθύνες του Σπανούλη γιατί δεν βρήκε ένα τρόπο να σταματήσει τον ΛεΜπρόν Τζέιμς…