Η Θύρα 7 συνέχισε να τραγουδάει και μετά το τέλος του ματς. Ο υπόλοιπος κόσμος έφυγε από το Καραϊσκάκη μουδιασμένος. Αρκετοί αποχώρησαν είκοσι λεπτά πριν το τέλος του παιγνιδιού: θα θυμούνται μόνο το πανηγύρι στην παρουσίαση του Χάμες. Δεν υπήρξαν αποδοκιμασίες μολονότι ο Ολυμπιακός στο ματς με την Φράιμπουργκ παραδόθηκε νωρίς και άνευ όρων. Ο κόσμος δεν είχε σκοπό να αποδοκιμάσει μια ομάδα που σε λίγο καιρό θα είναι ολότελα διαφορετική. Με έξι παίκτες που περιμένουν να μπουν, κάποιοι από όσους χθες αγωνίστηκαν λογικά σε λίγο καιρό θα είναι αναπληρωματικοί πολυτελείας. Ο Ολυμπιακός που χάθηκε το καλοκαίρι δεν θα λείψει σχεδόν σε κανένα. Στο μεταξύ όμως αναζητείται ο νέος.

Προβλήματα χωρίς λύση

Εγραφα χθες πως το ματς θα ήταν αληθινή δοκιμασία διότι η Φράιμπουργκ είναι η δυνατότερη ομάδα του ομίλου και σίγουρα η πιο ποιοτική από όσες ομάδες ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε φέτος. Αλλά καμία δοκιμασία δεν υπήρξε. Δοκιμάζεσαι όταν προσπαθείς να ανταποκριθείς στη δυσκολία: ο Ολυμπιακός παραδόθηκε αμέσως. Στο 5ο λεπτό μετά από ένα χτύπημα φάουλ του Γκρίφο από τα δεξιά, ο Χέφλερ πετάχτηκε στο πρώτο δοκάρι ολομόναχος και σκόραρε: από τότε που ο Κορμπεράν είχε την ιδέα να αλλάξει τη ζώνη στα στημένα ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ σε αυτά πανεύκολα. Αλλά θα ήταν απλό το πρόβλημα του αν  ήταν μόνο αυτό. Από την αρχή της σεζόν καταγράφονται μόνο προβλήματα: δεν έχω δει να λύνεται κανένα.

Χθες το μεγαλύτερο ήταν η αδυναμία των αμυντικών να ανταποκριθούν στο πρέσινγκ της γερμανικής ομάδας – αδυναμία μεγαλύτερη κι από την δυσκολία τους να αμυνθούν στοιχειωδώς σωστά. Όταν εγώ φώναζα για την ανάγκη ενίσχυσης της άμυνας μου γινόταν  απαρίθμηση των πολλών λύσεων που υπάρχουν λες και η ποσότητα και η ποιότητα είναι το ίδιο πράγμα. Και χθες οι γκρίνιες για την άμυνα αφορούσαν την παρουσία του Ρέτσου στα αριστερά: άστοχη επιλογή και καταστροφική απέναντι σε μια ομάδα που το Ρέτσο τον γνώριζε. Αλλά αν ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε στοιχειωδώς να χτίσει μια επίθεση κι έχανε διαρκώς τη μπάλα στο ύψος της περιοχής του δεν ήταν πρόβλημα μόνο του Ρέτσου. Οπως δεν είναι δυνατόν να έχει κουραστεί ο Ρέαπτσουκ ενώ είμαστε στα μέσα Σεπτεμβρίου.  

 Σαράντα πέντε λεπτά εφιάλτης

Το σκορ έμεινε στο 0-2 στο ημίχρονο σχεδόν ανεξήγητα. Στα πρώτα εικοσιπέντε λεπτά κάθε επίσκεψη των Γερμανών στα καρέ του Βατσλίκ μυρίζει γκολ. Η Φράιμπουργκ σημειώνει στο πρώτο ημίχρονο άλλο ένα (με τον  Γκρέγκοριτς που στο 25΄ελίχτηκε ανάμεσα σε Μπα και Σισέ σαν αυτοί να μην υπήρχαν κι έστειλε την μπάλα στα δίχτυα αφού τον βρήκε ο Κέρεχ χωρίς πρόβλημα) μόνο και μόνο γιατί οι παίκτες του Στράιχ είναι επιπόλαιοι στην τελική προσπάθεια. Ο Βατσλίκ κάνει κάποιες επεμβάσεις, κάποια κορμιά πέφτουν στη μπάλα την τελευταία στιγμή, αλλά το πρώτο 45λεπτο είναι ένας εφιάλτης.

Βοηθάνε για αυτό και κάποιες ιδέες του Κορμπεράν και δεν αναφέρομαι μόνο στο Ρέτσο που προσπαθεί να παίξει αριστερό μπακ όπως τη χρόνια του Μπέντο που όμως τότε δεν τον γνώριζαν. Ο Ολυμπιακός πχ  παίζει πάλι με δυο μόνο χαφ (τον Εμβιλά και τον Μπουχαλάκη). Αν ήταν προπονητής του ο Μαρτίνς θα έλεγα ότι είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως και θα θύμιζα ότι η κατάρρευση πχ με τη Μακάμπι Χάιφα ήρθε στο Καραϊσκάκη, όταν στο δεύτερο ημίχρονο βγήκε ο Μπουχαλάκης για να μπει ο Καρβάλιο και όταν ο Ολυμπιακός έμεινε με δυο μόνο χαφ χάθηκε η μπάλα. Αλλά προπονητής είναι ο Κορμπεράν που μοιάζει να προβληματίζεται μόνο για το πώς θα πάρουν φανέλα βασικού όσοι μόλις φτάνουν: το ότι αυτά τα ματς δεν βγαίνουν χωρίς τρεις πραγματικούς μέσους δεν το κατάλαβε ούτε μετά την ήττα από την Ναντ, όπου και πάλι το τεράστιο πρόβλημα ήταν η αδυναμία να φτάσει η μπάλα στην επίθεση.

Ο Ολυμπιακός τις ελάχιστες στιγμές που πλησιάζει χάνει δυο ευκαιρίες, αλλά δεν δίνει ποτέ την εντύπωση πως θα μπορούσε να πονοκεφαλίσει σε κάτι την γερμανική ομάδα γιατί όσο πιέζεται πελαγώνει. Και η Φράιμπουργκ δεν πάει πίσω όπως ο Βόλος την Κυριακή για να του αφήσει τη μπάλα και να κάνει ευκαιρίές.

Το καλύτερο δυνατό  

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκινά ακριβώς όπως το πρώτο: η Φράιμπουργκ δεν σκοράρει στο 50΄πάλι από στημένη φάση (κόρνερ) μόνο και μόνο γιατί κανείς δεν βρίσκεται να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα ενώ αυτή έχει διασχίσει όλη την μικρή περιοχή. Το κάνει ανενόχλητος πάλι ο Γκρέγκοριτς δυο λεπτά αργότερα: του δίνει μια κεφαλιά πάσα ο Γκίντερ κι ο Αυστριακός σκοράρει σε μια φάση που νομίζεις πως δεν υπάρχουν αμυντικοί στο γήπεδο. Ο Κορμπεραν έχει αλλάξει παίκτες, αλλά όχι σχήμα: ο Ρέαπτσουκ υποφέρει λιγότερο από τον Ρέτσο μάλλον γιατί οι Γερμανοί σταματούν να πιέζουν, ο Κούντε δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό γιατί έχει πάντα δυο παίκτες πάνω του. Οποιος βλέπει το ματς παρακολουθεί έντεκα παίκτες που μοιάζουν να μην γνωρίζονται μεταξύ τους κόντρα σε μια ομάδα. Το τελικό 0-3 είναι το καλύτερο δυνατό.  

Στιγμές αμηχανίας

Από το ματς μένουν μόνο στιγμές που προκαλούν απορίες και αμηχανία. Ο Βατσλίκ σουτάρει τη μπάλα πάνω στην πλάτη του γυρισμένου Γκρέγκοριτς που ούτε καν τον πιέζει – είναι θαύμα ότι η μπάλα δεν πήγε στα δίχτυα με την καμπύλη που πήρε, ώστε να δούμε ένα γκολ που μπαίνει μόνο σε αυλή νηπιαγωγείου. Ο Μπα μπερδεύεται μόνος με τη μπάλα μέσα στη μικρή περιοχή και κάνει τάκλιν για να διορθώσει το λάθος: ένας Θεός ξέρει πως δεν έκανε πέναλτι. Ο Μπόουλερ κάποια στιγμή παίρνει φόρα και θέλει να τους περάσει όλους. Ο Ουι Τζο σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι όντως αυτός που έπαιζε πέρυσι στη Μπορντό: ο καημένος δεν καταλαβαίνει ακόμα που βρίσκεται. Νομίζεις ότι όλοι αυτοί οι παίκτες δεν έχουν κάνει μια προπόνηση έστω μαζί. Οποιος ξέρει λίγη μπάλα κάτι κάνει με αυτή στα πόδια, όποιος δεν είναι τεχνίτης αναρωτιέσαι τι κάνει στο γήπεδο: κανείς δεν μοιάζει να παίζει με συμπαίκτες, κανείς δεν σπεύδει να βοηθήσει ένα συμπαίκτη σε μια στιγμή δυσκολίας. Ολοι χειρονομούν, φωνάζουν, κυνηγούν χαμένες μπάλες για να δείξουν θέληση. Οι Γερμανοί κάθε φορά που χαϊδεύουν το γκάζι χάνονται: στο 82΄ξαναβλέπουμε τη φάση του τέταρτου γκολ από τη Μακάμπι. Απλά ο Σάντε που διέσχισε όλο το γήπεδο ανενόχλητος δεν σούταρε σωστά.

Η νέα αποστολή

Η Καραμπάκ κέρδισε τη Ναντ με 3-0. Ακόμα κυκλοφορούν σενάρια πρόκρισης στην επόμενη φάση – σε τελική ανάλυση η Φράιμπουργκ είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου, λένε πολλοί, ενώ κάποιοι άλλοι ονειρεύονται την τρίτη θέση και την συνέχεια στο UEFA Conference League. Πολλοί περιμένουν και νέο προπονητή – γιατί όχι; Τις δυο χρονιές πριν τον ερχομό του Μαρτίνς ο Ολυμπιακός είχε αλλάξει τέσσερις – τη μια είχε πάρει και το πρωτάθλημα. Δεν θα είναι παράδοξο να αλλάξει και τώρα: η τετραετής παρένθεση του Μαρτίνς είναι εξαίρεση στην ιστορία – ο κανόνας είναι άλλος.  

Δεν έχουν νόημα ούτε οι συζητήσεις για προκρίσεις, ούτε οι συζητήσεις για προπονητές. Ο Ολυμπιακός έχει μόνο μια αποστολή: να σταματήσει να πικραίνει τον κόσμο του – ειδικά τον κόσμο που πάει στο γήπεδο και που χθες έδειξε τεράστια κατανόηση απέναντι στη δυσκολία. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης αυτό το ξέρει καλύτερα από όλους και για αυτό ήρθαν οι πολλοί παίκτες που ήρθαν. Επειδή οι αφίξεις τους άρεσαν, κι όχι μόνο γιατί ήταν απρόβλεπτες, όλοι μπορούν να βοηθήσουν δημιουργώντας αρχικά ένα νέο ενδιαφέρον σε ένα κόσμο  που διαρκώς προβληματίζεται. Αρκεί κάποιος με κάποιο τρόπο να τους κάνει ομάδα – πράγμα που χωρίς χρόνο δεν είναι απλό. Η λογική λέει πως κάτι καινούργιο τελικά θα γεννηθεί. Απλά οι οδύνες του τοκετού θα είναι τεράστιες.