Τα τελευταία ματς της Εθνικής μας στα προκριματικά του Euro του 2020 ήταν σαν επιδείξεις δυνατοτήτων – η ομάδα του Τζον Φαν ‘τ Σιπ έμοιαζε να θέλει να δείξει στο καθένα από αυτά διαφορετικά πράγματα. Με την Ιταλία στη Ρώμη έδειξε ότι μπορεί να παίξει καλή και οργανωμένη άμυνα (και αντεπιθέσεις) απέναντι σε ένα αντίπαλο πιο δυνατό από την ίδια. Με την Βοσνία έδειξε κυρίως επιθετική ποιότητα. Με την Αρμενία έδειξε πως μπορεί να κερδίσεις ένα ματς κυριαρχώντας εκτός έδρας με ένα αντίπαλο του χεριού σου – από αυτούς που στα προκριματικά συναντάς συχνά. Και τέλος χθες με την Φινλανδία έδειξε ότι έχει και χαρακτήρα: έμπλεξε και ξέμπλεξε το ματς μόνη της. Παίζοντας πάλι σ ένα άδειο και παγωμένο γήπεδο ωστόσο: παρά τις πρόσφατες καλές εμφανίσεις ο κόσμος δεν πήγε στο ΟΑΚΑ κρατώντας μια στάση αναμονής.   

Ο Ολλανδός ξέρει τι θέλει

Η πρόοδος της ομάδας το Τζον Φαν ΄τ Σιπ στα τελευταία παιχνίδια αποδεικνύει ότι αν ξέρεις τι θέλεις μπορεί και να το φτιάξεις κιόλας: αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του Ολλανδού από τον Αγγελο Αναστασιάδη π.χ. Ο Ολλανδός προπονητής αποδεικνύει ότι πρώτα από όλα θέλει ταχύτητα: αυτή την εγγυάται η παρουσία του Σταφυλίδη ως κεντρικού αμυντικού και η καθιέρωση του Λημνιού και του Γιαννούλη στις πτέρυγες. Τι άλλο θέλει ο Ολλανδός; Τα στοιχειώδη που ζητάει ένας προπονητής του καιρού μας: θέλει πρέσινγκ κι ένταση στο παιχνίδι και φυσικά καλή κυκλοφορία της μπάλας. Το παιχνίδι το κάνουν πιο πιεστικό ο Γαλανόπουλος και ο Παυλίδης και την καλή κυκλοφορία της μπάλας (απέναντι σε αντιπάλους συνηθισμένους να περιμένουν ακόμα και την Εθνική μας, όπως ήταν οι Βόσνιοι, οι Φινλανδοί και φυσικά οι Αρμένιοι) την εξασφαλίζουν ο Μάνταλος και ο Μπακασέτας, που είχαν δείξει και στην ΑΕΚ ότι μπορούν άνετα να συνυπάρξουν.

Η Εθνική βελτιώθηκε όταν σταμάτησαν τα ανόητα πειράματα και οι παίκτες έπαιξαν στις θέσεις τους: ο μόνος που καλείται να κάνει κάτι που δεν είναι συνηθισμένος είναι ο Σταφυλίδης κι όχι τυχαία αυτός είναι που με την Φινλανδία έκανε το λάθος που έδωσε στον Πούκι τη δυνατότητα να κάνει το 0-1. Οι άλλοι παίζουν σε θέσεις που γνωρίζουν και μερικοί (ο Μπακάκης, ο Γιαννούλης, ο Μάνταλος, ο Γαλανόπουλος, ο Κουρμπέλης) παίζουν και πιο απελευθερωμένα από ότι στις ομάδες τους, αφού επίθεση σημαίνει πρώτα από όλα πρωτοβουλία. Ο Φαν’ τ Σιπ κατάφερε να βάλει σε μία σειρά την ομάδα αφήνοντας εκτός αποστολής τον Παπασταθόπουλο και τον Μανωλά και χωρίς να έχει στα χέρια του τον Κώστα Φορτούνη: οι τρεις τους είναι πιθανότατα οι καλύτεροι Έλληνες ποδοσφαιριστές του καιρού μας, αλλά όταν μιλάμε για τη δημιουργία μιας ομάδας αυτό δεν παίζει και μεγάλο ρόλο. Χρειάζονται κυρίως οι κατάλληλοι για το παιχνίδι - αυτοί που ακολουθούν πιστά το σχέδιο του Φαν ‘τ Σιπ είναι οι πλέον απαραίτητοι: το πράγμα θυμίζει τον καιρό του Οτο Ρεχάγκελ.

Δύσκολο και σπάνιο

 Για να μην παρεξηγηθώ θέλω να υπογραμμίσω ότι η Εθνική μας δεν έχει καταφέρει απολύτως τίποτα πέρα από ένα restart σε ματς άνευ βαθμολογικής σημασίας. Εχει κάνει τέσσερα καλά παιχνίδια στη σειρά (με την Ιταλία, τη Βοσνία, την Αρμενία και την Φινλανδία) τα οποία τη βοήθησαν να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει προηγουμένως στο τουρνουά: το τι θα πετύχει τελικά ο Φαν’ τ Σιπ και η ομάδα του θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε σε διοργανώσεις στις οποίες θα υπάρχει ένας αγωνιστικός στόχος. Τα ματς της Εθνικής στο δεύτερο UEFA Nations League που θα ξεκινήσει τον επόμενο Σεπτέμβριο θα είναι στην πραγματικότητα τα πρώτα δύσκολα και αληθινά παιχνίδια της ομάδας του Ολλανδού: μετά θα ακολουθήσουν τα προκριματικά του μουντιάλ του Κατάρ στα οποία λογικά η Εθνική μας θα βρεθεί σε ένα όμιλο δυσκολότερο. Ομως για την ώρα ο Φαν ΄τ Σιπ πέτυχε δυο χρήσιμα πράγματα: Πρώτον σταμάτησε την κατρακύλα της ομάδας, επαναφέροντας ξανά στους παίκτες του την πίστη ότι μπορεί να είναι μέλη μιας καλής ομάδας – κατά κάποιο τρόπο έβαλε ένα τέλος στην προηγούμενη απαξίωση παρουσιάζοντας μία ομάδα με παίκτες που ξέρουν τι να κάνουν στο γήπεδο. Και δεύτερον δημιούργησε την ελπίδα ότι η Εθνική μας μπορεί να παίξει επιτέλους ωραίο, επιθετικό ποδόσφαιρο, κάτι δηλαδή που για χρόνια απέφευγε.

Αυτή η ελπίδα μπορεί να έχει γενικότερες επιπτώσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο και μακάρι να τις έχει: ήδη ακούω ανθρώπους που αναρωτιούνται και ψάχνουν απάντηση στο γιατί ομάδες όπως η ΑΕΚ ή ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να παίξουν αυτό το ποδόσφαιρο, όταν το υλικό τους δεν είναι χειρότερο από αυτό της Εθνικής. Η Εθνική δεν έχει οπαδούς, εκπέμπει όμως πάντα μια δυνατή εικόνα που επηρεάζει τα πράγματα. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε επί Ρεχάγκελ κι ακόμα περισσότερο επί Σάντος δημιούργησε στο μυαλό, όχι μόνο οπαδών, αλλά και ποδοσφαιριστών και παραγόντων και δημοσιογράφων, την βεβαιότητα ότι οι ελληνικές ομάδες μπορεί να παίζουν μόνο για να κερδίζουν με 1-0 πουλώντας σε κάθε περίπτωση και πολύ φτηνά την ψυχή τους στο διάβολο που λέγεται σκοπιμότητα. Αν ο Φαν ΄τ Σιπ καταφέρει να κάνει κατανοητό ότι το πώς παίζεις έχει να κάνει με το πώς θέλεις να παίζεις, η υπηρεσία που θα χει προσφέρει στη χώρα θα είναι τεράστια. Θα έχει ανοίξει τα μάτια όσων νομίζουν ότι ποδόσφαιρο είναι απλά μια σειρά από αποτελέσματα και τίποτα πιο πολύ.     

Το διοικητικό χάλι

Καθώς τα προκριματικά ολοκληρώθηκαν αξίζει να κάνουμε ένα απολογισμό και να κρατήσουμε κάποια συμπεράσματα. Η τελική βαθμολογία του ομίλου λέει κάτι πραγματικά ποδοσφαιρικά φρικτό. Οτι η Εθνική μας δεν θα είναι παρούσα στα τελικά του Euro του 2020 για δυο λόγους ασυγχώρητους: γιατί πέταξε πέντε βαθμούς στα εντός έδρας παιχνίδια με την Αρμενία και το Λιχτενστάιν και γιατί δεν απέσπασε μία ισοπαλία με την Φινλανδία στο Τάμπερε. Αν είχε κερδίσει στην Αρμενία και το Λιχτενστάιν σήμερα θα έχει ένα βαθμό περισσότερο από τους Φιλανδούς. Αν είχε φέρει ισοπαλία με τη Φιλανδία εκτός έδρας (αποτέλεσμα που θυμίζω ότι είχε πάρει στα επίσης απογοητευτικά προκριματικά του Euro του 2016) και πάλι θα είχε προκριθεί γιατί αποκλείεται να έφερνε ισοπαλία με το Λιχτενστάιν στο άδειο ΟΑΚΑ: θα ήταν ορατές και όχι μαθηματικές οι ελπίδες πρόκρισής της, μετά από μια ισοπαλία με τους Φινλανδούς. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η Εθνική μας βρέθηκε στα προκριματικά χωρίς να έχει εξασφαλίσει θέση στα μπαράζ τους μέσω του UEFA Nations League γιατί κατέληξε τρίτη στον όμιλο του UEFA Nations League που βρέθηκε επειδή έχασε από την Εσθονία εντός έδρας! Όλα αυτά τελικά δεν έγιναν γιατί το υλικό είναι κακό και γιατί δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές, όπως μας έλεγαν: έγιναν γιατί οι επιλογές των ανθρώπων της ΕΠΟ ήταν τραγικές και αξιοθρήνητες. Εδιωξαν τον Σκίμπε χωρίς η ομάδα του να έχει αποκλειστεί και μαθηματικά κι έφεραν τον Αναστασιάδη για να κάνουν και με αυτόν το ίδιο λάθος: η επιλογή του αποδείχτηκε ότι δεν είχε κανένα νόημα, αλλά και η αντικατάστασή του στοίχησε. Με την Φινλανδία και το Λιχτενστάιν ο φαν τα Σιπ δεν ήξερε ούτε τα ονόματα των παικτών του.

Ζήσαμε τον χειρότερο αποκλεισμό της Εθνικής στην ιστορία της και για αυτό ο κόσμος δεν πήγε ούτε χθες στο ΟΑΚΑ. Για να δείξει ότι ένας αποκλεισμός από την Αρμενία και το Λιχτενστάιν είναι ασυγχώρητος. Ντροπή πραγματική.