Οσοι είχαν μια στενή σχέση με τον Θέμο Αναστασιάδη και την οικογένειά του στο άκουσμα της είδησης ότι έφυγε από τη ζωή κούνησαν το κεφάλι και είπαν ότι «ο άνθρωπος ησύχασε». Η μάχη που έδινε με την επάρατη νόσο εδώ και μερικά χρόνια υπήρξε από τις πιο άνισες. Η αλήθεια είναι πως πάλεψε όσο μπορούσε: έφυγε από την Ελλάδα, έμεινε στο εξωτερικό μόνιμα, έφτασε να νοσηλευτεί στην Αμερική – αντιμετώπισε την ασθένεια με μεγάλο πείσμα μολονότι γνώριζε από την αρχή ότι είχε τις πιθανότητες σε βάρος του. Ο Βαγγέλης Περρής, που τον ξέρει πιθανότατα καλύτερα από όλους μας, έγραψε χθες ότι το αστείο του αυτή τη φορά δεν έπιασε και ότι τον περιμένει για γύρισμα. Ως «κακό αστείο» είχαμε αντιμετωπίσει σχεδόν όλοι την είδηση ότι είναι άρρωστος – κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Υπάρχουν άνθρωποι που στο μυαλό σου πιστεύεις ότι δεν μπορεί να τους αγγίξουν τέτοιου είδους δυσκολίες: ο Θέμος ήταν ένας από αυτούς.

Καριέρα γεμάτη όσο λίγες

Γεννημένος στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1958 ο Αναστασιάδης ανήκε σε μια γενιά που άλλαξε πολλά στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Θέμος είναι μέσα σε οτιδήποτε σημαντικό έχει γίνει στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας τα τελευταία τριάντα χρόνια: δεν λείπει από πουθενά. Ο Αναστασιάδης είχε μια σπάνια ικανότητα: ενώ ήταν παντού πάντα ο ίδιος, αξιοποιούσε διαφορετικά το μέσο στο οποίο δούλευε συνδυάζοντας τη χαλαρότητα του σχολιαστή με την προσοχή του επαγγελματία. Στο γραπτό, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση κατέθετε πάντα το δικό του στυλ, αλλά συμπεριφερόταν στο κάθε μέσα ολότελα διαφορετικά – κυρίως καταλάβαινε τη δυναμική του. Γι’ αυτό και στην καριέρα του έκανε τόσα πολλά.

Ο Θέμος βοηθά στην αλλαγή της «Καθημερινής» που κατορθώνει την δεκαετία του ’80 ν’ αλλάξει ύφος και να γίνει λιγότερο βαριά: εκεί πρωτογράφει την «Μαύρη Τρύπα», μια από τις πλέον επιτυχημένες στήλες στην ιστορία του ελληνικού Τύπου. Τη μεταφέρει στην Ελευθεροτυπία του Κίτσου Τεγόπουλου, που με τη σειρά της έχει γίνει η εφημερίδα που αλλάζει τον ελληνικό Τύπο συνδυάζοντας άποψη και παρεμβατηκότητα. Συμμετέχει στο μπουμ των περιοδικών συνεργαζόμενος με τον Πέτρο Κωστόπουλο κι όχι μόνο: οι συνεντεύξεις που παίρνει για το Νίτρο είναι ιστορικές. Είναι ένας από τους πιονιέρους του Αθήνα 9.84 που ανοίγει στην Ελλάδα την εποχή της ελεύθερης ραδιοφωνίας – στο ράδιο ριζώνει για χρόνια κάνοντας, στο Flash ειδικά, εκπομπές που έγραψαν ιστορία. Φυσικά δουλεύει στην ιδιωτική τηλεόραση την οποία καταφέρνει και να σαρκάσει όσο κανείς: η συνεργασία του με τον Περρή έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα νέο τηλεοπτικό είδος και είναι πάρα πολλοί αυτοί που με μικρότερη επιτυχία περπάτησαν το δρόμο που οι ίδιοι άνοιξαν. Γίνεται και εκδότης: το «Θέμα» που ανοίγει με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και τον Τάσο Καραμήτσο είναι η τελευταία αληθινά μεγάλη επιτυχημένη εφημερίδα – μια τομή στον κυριακάτικο Τύπο.  Όλα αυτά είναι και δεν είναι ο Θέμος. Είναι μεγάλα και σημαντικά κεφάλαια της δουλειάς του σίγουρα, αλλά ο άνθρωπος Θέμος Αναστασιάδης είναι κομμάτι διαφορετικός – θέλω να πω ότι και χωρίς όλα αυτά τα σπουδαία, πάλι δεν θα περνούσε απαρατήρητος. Κυρίως γιατί ανήκε σε μια κατηγορία στην οποία λίγοι χωράνε: δεν έκανε καριέρα δημιουργώντας απλά στήλες κι εκπομπές, αλλά γιατί είχε πάντα το θάρρος της προσωπικής του γνώμης.

Ζήλευα δυο πράγματα

Στο Θέμο Αναστασιάδη ζήλευα δυο πράγματα: την παντελή έλλειψη σοβαροφάνειας, που τον έκανε να ξεχωρίζει σε ένα κόσμο που το να είσαι σοβαροφανής ήταν υποχρεωτικό και το θάρρος του να μην είναι αντικειμενικός, δηλαδή να παίρνει θέση χωρίς να κρατά ίσες αποστάσεις και χωρίς να προσπαθεί να τα έχει καλά με όλους. Μπορεί να διαφωνούσα κατά καιρούς με απόψεις του, αλλά ήξερα ότι ήταν δικές του. Από τον καιρό που εισβάλανε στην Ελευθεροτυπία οι φεμινίστριες για να του πετάξουν αυγά, μέχρι την τελευταία μέρα που σταμάτησε να αρθρογραφεί στο Θέμα, ο Θέμος πορεύτηκε με όπλα το χιούμορ, την καυστικότητα και την ξεκάθαρη τοποθέτηση: δεν τον θυμάμαι ποτέ και για τίποτα «γκρίζο» κι αυτό κάποτε στην Ελλάδα της συντηρητικής και φοβητσιάρας δημοσιογραφίας σχεδόν απαγορευόταν.

Σε μια χώρα που καριέρα έκανες μιλώντας καλά για όλους (ή κάνοντας κριτική μετρώντας τις λέξεις προσεχτικά) ο Θέμος ξεχώριζε για την σπινθηροβόλα επιθετικότητα του χωρίς μάλιστα σχεδόν ποτέ να χρησιμοποιεί μια γλώσσα χυδαία και σίγουρα χωρίς να παριστάνει το μάγκα του πεζοδρομίου ή το παιδί του λαού. Ήταν ευγενέστατος άνθρωπος και συγχρόνως εξαιρετικός είρωνας ως δημοσιογράφος και παρουσιαστής, ήταν χιουμορίστας ράτσας και την ίδια στιγμή με ένα δικό του τρόπο λίγο εστέτ: πάντα μου έμοιαζε ότι ήταν ένα σκαλί πιο ψηλά από όλους μας, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί καλύτερα όλους αυτούς στους οποίους έκανε πλάκα. Φυσικά πολύ γρήγορα ο κόσμος διαιρέθηκε σε αυτούς που τον γούσταραν και στους άλλους που θεωρούσαν την κριτική του ανυπόφορη – έτσι συμβαίνει με όλους όσους παίρνουν θέση χωρίς να φοβούνται. Βέβαια όσοι διαολίζονταν από την μεροληπτικότητα του ήταν και οι πιο πιστοί του αναγνώστες και ακροατές – έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που ξέρεις τι πρεσβεύουν, αλλά ποτέ δεν γνωρίζεις τι ακριβώς θα πουν.  

Και οι άλλοι ησύχασαν

Ο Θέμος δεν ήταν άγιος και ποτέ δεν το ισχυρίστηκε. Έζησε από πρώτο χέρι πολιτικούς και επιχειρηματίες, ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας για χρόνια, έκανε εχθρούς και είχε και δυνατούς φίλους. Πρωταγωνίστησε σε τεράστιες ιστορίες κι αν κάτι δεν πρόλαβε να μας δώσει είναι την αυτοβιογραφία του – μακάρι να βρεθεί μια τέτοια σε κάποιο από τα συρτάρια του τώρα που έφυγε. Δεν έχω αμφιβολία πως θα ήταν μια συναρπαστική αφήγηση των τελευταίων τριάντα (και βάλε) χρόνων της πολιτικής (κι όχι μόνο) ζωής της Ελλάδας, γραμμένη από κάποιον που γνώριζε κάμποσα από τα μυστικά της.

Μυστικά είχε σίγουρα κι ο ίδιος παρότι έζησε χωρίς ποτέ να μας κρύψει τις αγάπες και τα πάθη του – ένα από τα μεγαλύτερα ήταν χωρίς αμφιβολία και ο Ολυμπιακός του. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε σε πολλούς θλίψη – σε άλλους ίσως όχι: δεν χωρά αμφιβολία ότι εμείς που πικραθήκαμε είμαστε περισσότεροι. Συμφωνήσαμε κάπως μοιρολατρικά ότι «ησύχασε» και την ίδια στιγμή σκεφτήκαμε πως ήταν και πάρα πολλοί αυτοί που ησύχασαν από τον Θέμο…