Σε ένα ματς, που θα μπορούσε να είναι και λόγος για να γράψει κανείς ένα μυθιστόρημα, ώστε να καταγράψει γεγονότα και συγκινήσεις, ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Ριέκα με 2-1. Το πέτυχε μετά από μια εξαιρετικά παράξενη εμφάνιση, χωρίς κανένα ποδοσφαιριστή του να φτάσει κοντά στο άριστα. Για να κερδίσει χρειάστηκε να ανατρέψει το σε βάρος του 0-1, να δείξει χαρακτήρα, να πάρει βοήθειες από τον μεγάλο πάγκο του, να σκοράρει ο στόπερ του στις καθυστερήσεις. Και να μπει στο γήπεδο, αυτός που, αρέσει δεν αρέσει, είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του, δηλαδή ο Κώστας Φορτούνης.

Όλα για το μηδέν

Το 2-1 πρόκριση δεν διασφαλίζει: ορθώς πανηγυρίστηκε, αλλά αν ο Ολυμπιακός θέλει να προκριθεί πρέπει να το ξεχάσει και να πάει στη Ριέκα να παίξει για να κερδίσει. Ως εκ τούτου, περισσότερο και από τη νίκη έχει σημασία η συζήτηση για τον αποκλεισμό του Φορτούνη: μια συζήτηση που δεν πρέπει να ξαναγίνει. Πρώτα από όλα ας εξηγήσουμε το γιατί ο παίκτης δεν ξεκίνησε: ο βασικός λόγος είναι ότι ο Χάσι προσέγγισε το ματς με το μυαλό στο πως η ομάδα του θα κρατήσει το μηδέν – πρόκειται για το τυπικό αυτοκαταστροφικό λάθος πολλών προπονητών που δεν καταλαβαίνουν ότι για μια καινούργια ομάδα το να παίζει με χαλινάρι είναι πρόβλημα. Ο Χάσι ήθελε για αυτό το λόγο στο γήπεδο τα δυο στόπερ, που, κατά τη γνώμη του, έπαιξαν καλά στο Βελιγράδι και μεταθέτει πάλι τον Ρομαό δίπλα στο Ρέτσο. Ξέρει ότι ο Εμπερ είναι ο πιο επικίνδυνος παίκτης της Ριέκα στις αντεπιθέσεις και για να καλύψει τον Κούτρη χρησιμοποιεί τον Σεμπά. Περιμένει, για την εξασφάλιση του μηδέν, μαχητικότητα στη μεσαία γραμμή και για αυτό χρησιμοποιεί δυο παιδιά, που ο ίδιος έφερε, τον Ζιλέ που μόλις ήρθε και τον χωρίς προπονήσεις για μια εβδομάδα Οφόε. Με όλα αυτά του μένει μια θέση την οποία διεκδικούν ο Μάριν, δηλαδή ένας παίκτης που γνωρίζει, κι ο Φορτούνης, δηλαδή ένας παίκτης που ακόμα προσπαθεί να καταλάβει. Σωστά όλα, αλλά στη θεωρεία. Γιατί όσο καλός κι αν ήταν ο Μάριν, όσο μεγάλη κι αν ήταν η προσπάθεια του Οφόε, όσο μυαλωμένο κι αν ήταν το παιγνίδι του Ζιλέ, δύσκολα το ματς θα γύριζε αν δεν έμπαινε στο γήπεδο ο Φορτούνης. Δεν είναι Football Manager το ποδόσφαιρο: έχει κανόνες μυστήριους, που ξεπερνάνε την τακτική και τον πίνακα. Οποιος προπονητής αυτό δεν το καταλαβαίνει, αργά ή γρήγορα πάει σπίτι του.

Όταν το σχέδιο πήγε περίπατο

Ο Χάσι υποχρεώθηκε να ρίξει στο γήπεδο τον Φορτούνη, όταν το σχέδιο του πήγε περίπατο: η μεσαία του γραμμή δεν τρόμαζε την Ριέκα, που μπορούσε και ψηλά να πρεσάρει, αφήνοντας στους σολίστες του Ολυμπιακού τη μπάλα για να αυτοσχεδιάζουν, μόνο για να τους την κλέψει και να φύγει στην κόντρα. Γλύτωσαν κάμποσα γκολ είναι αλήθεια οι Κροάτες, αλλά προηγήθηκαν και θα μπορούσαν και το ματς να τελειώσουν στο 43΄αν ο Καπίνο δεν σταματούσε τον ανενόχλητο σκόρερ Εμπερ. Όταν μπήκε ο Φορτούνης στο γήπεδο, δεν άλλαξε ούτε η διάταξη, ούτε το τέμπο: μεγάλωσε απλά η επικινδυνότητα της ομάδας κι αυτό οι παίκτες της Ριέκα το κατάλαβαν. Η «ασίστ – γκολ» στον Οφόε, είκοσι δευτερόλεπτα μετά το πέρασμά του στο ματς, ήταν το σημάδι ότι η επίθεση του Ολυμπιακού βρήκε τον ηγέτη της. Η μπάλα άρχισε να κυκλοφορεί πιο σωστά, το παιγνίδι απλώθηκε, οι στημένες φάσεις έγιναν ξανά επικίνδυνες – μετά από ένα πανικό που προκάλεσε ο Φορτούνης σε μια τέτοια στο 95΄ήρθε το γκολ της νίκης. Και μαζί και το μήνυμα στον Χάσι ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά όχι να παίζει με τον Φορτούνη.

Πάντα ο πιο προικισμένος

Υπάρχουν πολλοί που δεν τον γουστάρουν τον Φορτούνη. Εκνευρίζονται γιατί πολλές φορές δοκιμάζει να σκοράρει εκτελώντας τα κόρνερ απευθείας, θυμώνουν γιατί ξέρουν πως σε κάθε στημένη φάση θα σημαδέψει την εστία, του καταλογίζουν έλλειψη μαχητικότητας, θα θελαν να τον βλέπουν να σπριντάρει, να πρεσάρει, να «σκίζεται»: θέλω να τους καθησυχάσω λέγοντας πως ο Φορτούνης θα συνεχίσει να κάνει κάμποσα από αυτά που δεν τους αρέσει και να μην κάνει πολλά από αυτά που θα ήθελαν, αλλά θα είναι πάντα ο πιο προικισμένος χαφ του Ολυμπιακού, γιατί η βαρύτητα της παρουσίας του σε κάθε ματς είναι τεράστια. Η δουλειά ενός προπονητή είναι να χτίσει γύρω του μια μεσαία γραμμή, ικανή να τον αξιοποιήσει και να τον βοηθήσει, ώστε κι αυτός να κάνει την επίθεση παραγωγικότερη: ο Φορτούνης δεν μπορεί να είναι «ένας από όλους», είναι ο καλύτερος από όλους κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Φυσικά ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να είναι εξαρτημένος από τη διάθεσή του και τα κέφια του, ο ίδιος πρέπει να αισθάνεται αυτή την άγια πίεση που θα τον κάνει να γίνει καλύτερος, η ομάδα πρέπει να έχει plan B, αλλά προσοχή μην χαθούμε στα αυτονόητα: άλλο είναι να τον νουθετείς, να τον κρατάς σε εγρήγορση, να τον κάνεις καλύτερο δείχνοντας του ότι θέση στον πάγκο μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να υπάρξει και για αυτόν – κι άλλο να τον αφήνεις εκτός αρχικής ενδεκάδας σε ένα από τα κρισιμότερα ματς της σεζόν και μάλιστα στο Καραϊσκάκη, που η ποιότητα του είναι απαραίτητη. Θα μπορούσα να καταλάβω τον αποκλεισμό του από την αρχική ενδεκάδα στη Ριέκα, αν στη θέση του επιλεγόταν ένας μαχητής: στο Καραϊσκάκη αφήνοντας στον πάγκο τον Φορτούνη, θυμίζεις τον απατημένο σύζυγο, που για να τιμωρήσει την παιγνιδιάρα γυναίκα του επειδή τον απατάει, έκοψε τα γεννητικά του όργανα.

Τουλάχιστον δεν δίστασε

Οι ομάδες δεν είναι σχεδιάκια στον πίνακα: είναι πρώτα από όλα οι παίκτες τους. Στην αξιολόγηση για το ποιος πρέπει να ξεκινά ένα ματς λαμβάνονται υπόψην πολλά, που εμείς προφανώς δεν ξέρουμε και το καταλαβαίνουμε. Υπάρχει, όμως, ένα σταθερό κριτήριο που δεν αμφισβητείται: οι ομάδες πρέπει να στηρίζονται στους παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά – αυτός ο παίκτης στον Ολυμπιακό, όσο υπάρχει, είναι ο Φορτούνης. Οι τριγύρω του μπορεί να είναι χαρισματικοί, χρήσιμοι, ενίοτε καλύτεροι και καμιά φορά, στη βραδιά τους, καθοριστικοί, αλλά ηγέτης του Ολυμπιακού είναι ο Φορτούνης: χρέος ενός προπονητή είναι να τον κάνει καλύτερο, όχι να τον ακυρώσει. Αφήνοντας τον στον πάγκο δείχνει απλά ότι δεν τον καταλαβαίνει: τουλάχιστον ο Χάσι δεν δίστασε να τον στείλει στο γήπεδο, μολονότι μια υποψία πως θα τον εκθέσει πρέπει να την είχε.

Δεν χρειάζονται συζητήσεις

Στο ματς με τη Ριέκα ξαναείδαμε πάλι ότι ο Ολυμπιακός έχει πολλούς και καλούς παίκτες. Είναι όμως ακόμα ασύνδετος, δέχεται εύκολα αντεπιθέσεις, παίζει πάντα 4-2-3-1 χωρίς αυτό να είναι υποχρεωτικό ή απαραίτητο, κι έχει και μια έλλειψη στα φορ, που αν ο Ανσαριφάρντ δεν υπολογίζεται, πρέπει να αντιμετωπισθεί. Κυρίως, όμως, ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη να βρεθεί σε ένα κυκεώνα συζητήσεων για τον Φορτούνη πριν καλά καλά η σεζόν αρχίσει: δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από διχασμούς, που στηρίζονται σε προπονητικές ξεροκεφαλιές. Ας συζητήσουμε σήμερα όσο χρειάζεται για τον Φορτούνη: από μεθαύριο η αναζωπύρωση μιας τέτοιας συζήτησης θα είναι καταστροφική.

Και σήμερα κανονικά θα πρεπε να μιλάμε για την μεγάλη καρδιά μιας ομάδας, που αν και ακόμα υπό κατασκευή, κέρδισε ένα τόσο κρίσιμο ματς με ανατροπή. Αλλά επειδή δεν έχει βγάλει ανακοίνωση ο Πλατανιάς και δεν κινητοποιήθηκε ακόμα το FBI για να μάθουμε πως έγινε, προτίμησα να επισημάνω κάτι απλό: ότι αν υπάρχει μια σταθερή αξία στον Ολυμπιακό, αυτή είναι ο πολυσυζητημένος, αγέλαστος, αλλά χαρισματικός και σπάνιος Κώστας Φορτούνης.