Μου το λεγε χθες βράδυ ένας φίλος: «ο Ολυμπιακός μπορεί να μην κέρδισε τον ΠΑΟΚ στη μεταξύ τους αναμέτρηση, όμως την περασμένη Κυριακή κέρδισε τον Τάσο Μητρόπουλο, που μπορεί να επιστρέψει στην οικογένειά του». Χαμογέλασα. Γιατί ο Μητρόπουλος από την οικογένεια του Ολυμπιακού δεν έφυγε. Απλά δεν είναι αυτό που λένε «παιδί για σπίτι».  

Η δυσκολία μου με τους αθλητές

Επειδή το blog έχει και αυτόψυχαναλυτικό χαρακτήρα θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι. Κάνοντας αυτή τη δουλειά υπήρξαν ελάχιστες οι φορές που έγινε φίλος με εν ενεργεία αθλητές οποιουδήποτε σπορ. Γνώρισα φυσικά πάρα πολλούς τον καιρό που μεσουρανούσαν, αλλά με ελάχιστους έχω διατηρήσει, όχι φιλική σχέση, αλλά έστω κοινωνική. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι συνήθως οι αθλητές, στρεσαρισμένοι κομμάτι από τις υποχρεώσεις τους, έχουν ως μοναδικό ενδιαφέρον τους την Τέχνη τους και μόνο. Οποιος λιγάκι με γνωρίζει ξέρει ότι δεν αντέχω τους μονοδιάστατους ανθρώπους και ο εν ενεργεία αθλητής συχνά είναι υποχρεωμένος να έχει στο μυαλό του μόνο το σπορ που υπηρετεί – άντε και στην ομάδα του. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μία φιλική σχέση θα θόλωνε λίγο την κρίση μου: είμαι από τους ανθρώπους που με τις επιτυχίες των  αθλητών συγκινούμαι και τις αντιμετωπίζω με δέος κι αυτό το δέος δημιουργεί μια παράξενη λατρεία- όταν κάποιον τον αγαπάω, τον αγαπάω και κατά συνέπεια δυσκολεύομαι να τον κρίνω.

Αντιθέτως γίνομαι πολύ εύκολα φίλος  με αθλητές όταν αυτοί ολοκληρώνουν την καριέρα τους. Και σε αυτή την περίπτωση οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι. Πρώτα από όλα νοιώθω μία τεράστια συμπάθεια για όλους τους καθώς υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν κάτι που αγαπάνε για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το κέφι τους, αλλά με την ηλικία τους - κι αυτό το βρίσκω κομμάτι άδικο. Μου αρέσει ότι όλοι με τον καιρό μαλακώνουν, δεν με βλέπουν σαν δημοσιογράφο (δηλαδή πολύ συχνά σαν εχθρό) είναι έτοιμοι, να μου πούνε ωραίες ιστορίες και απαλλαγμένοι σιγά-σιγά από το στρες της καθημερινότητας αποκαλύπτουν και ενδιαφέρουσες πλευρές της προσωπικότητάς τους. Πολλοί έχουν και ένα τρομερά ιδιότυπο χιούμορ που έχω καταλάβει πως για χρόνια ήταν η άμυνά τους στο δύσκολο κόσμο που είχαν αποφασίσει να πορεύονται. Μία από τις τύχες που είχα κάνοντας αυτό το επάγγελμα είναι ότι κατάφερα να γνωρίσω και μερικούς από αυτούς που ήταν παιδικά μου είδωλα. Με κάποιους έγινα και φίλος. Και είμαι ευτυχής.

Σαν σταρ του σινεμά

Με τον Τάσο Μητρόπουλο δεν έγινα φίλος, αλλά τον γνώρισα, έχουμε συνυπάρξει σε κοινές παρέες και από τη μεριά μου υπάρχει για αυτόν μια ειλικρινέστατη συμπάθεια. Περισσότερο και από πρώην ποδοσφαιριστή τον Τάσο τον βλέπω σαν ένα είδος σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Εχει παράστημα που δεν του επιτρέπει να  πέρνα απαρατήρητος. Τον αναγνωρίζουν όπου εμφανίζεται. Είναι ακόμα και τώρα που έχει φύγει πολλά χρόνια από τα γήπεδα ο «Ράμπο» κι αν τον δεις να χορεύει και ζεϊμπεκιές καταλαβαίνεις ότι έχει μία λάμψη που βγαίνει από μέσα του - πράγμα στους καιρούς μας σπάνιο. Οσο τον έχω συναναστραφεί έχω καταλάβει ένα πράγμα: ότι εκτός από τον Ολυμπιακό ο Μητρόπουλος αγαπάει με ένα πολύ ιδιαίτερο και δικό του τρόπο το ποδόσφαιρο. Θέλει το παλκοσένικο της προβολής που αυτό εξασφαλίζει να είναι αφιερωμένο πρώτα από όλα στους ποδοσφαιριστές: όλοι οι άλλοι, για αυτόν, για να τραβήξουν τα φώτα πρέπει να κάνουν πολλά και σπουδαία.

Ο Μητρόπουλος είναι ανοιχτό βιβλίο: είναι ένας από τους πιο εξωστρεφείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Αν είναι θυμωμένος το καταλαβαίνεις. Αν είναι χαρούμενος το καταλαβαίνεις. Αν είναι πικραμένος το καταλαβαίνεις. Και καμιά φορά καταλαβαίνεις ότι γουστάρει να φεύγει στην κατηφόρα χωρίς να πατάει φρένο.

Πως διάβολε θα άντεχε

Οταν αποφάσισε να πάει στην εκπομπή του Οpen ήταν πολλοί οι φίλοι που μου ζήτησαν να γράψω κάτι μπας και τον πείσω να αλλάξει γνώμη. Δεν το έκανα πρώτον γιατί κανένας δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη στον Τάσο Μητρόπουλο: αν αυτός έχει αποφασίσει να κάνει κάτι θα το κάνει. Επίσης δεν έβρισκα κάποιο λόγο να μην πάει: δουλειά θα έκανε. Κυρίως όμως δεν είπα το παραμικρό γιατί ήθελα να δω πώς διάβολε  ο Τάσος Μητρόπουλος που εγώ γνωρίζω. θα μπορούσε να  λειτουργήσει ως σχολιαστής σε μια εκπομπή της οποίας οι πιο πολλοί συντελεστές καμαρώνουν γιατί δεν έχουν πει ένα καλό λόγο για τον Ολυμπιακό στη ζωή τους και που οι περισσότερο συζητάνε για το ποδόσφαιρο με τρόπους δεν αφορούν το τι γίνεται στο γήπεδο. 

Το τι θες να κάνεις όταν φτιάχνεις μία εκπομπή φαίνεται από τους ανθρώπους που σε αυτή χρησιμοποιείς. Αν θέλεις να ακούγονται όλες οι απόψεις ψάχνεις ανθρώπους που αυτό μπορούν να το εξασφαλίσουν. Στη συγκεκριμένη εκπομπή το πρόβλημα δεν είναι ότι τους συντελεστές της δεν τους ενδιαφέρουν οι απόψεις του Ολυμπιακού - μπορεί και να τους ενδιαφέρουν. Το θέμα είναι ότι δεν προκύπτει από πουθενά από τη σύστασή της εκπομπής ότι αυτό που ενδιαφέρει είναι να γίνεται συζήτηση για το ποδόσφαιρο: μπορεί να γίνονται μία χαρά συζητήσεις για τη διαιτησία, για το πόσο κακός είναι ο Ολυμπιακός, για το πόσο σπουδαίος είναι ο ΠΑΟΚ, για το πόσα προβλήματα έχει ο Παναθηναϊκός, για το τι θα γίνει με την ΑΕΚ - αλλά όλα αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο: είναι τα τριγύρω του. Είναι για την ακρίβεια το είδος των συζητήσεων, που ο Μητρόπουλος που εγώ γνωρίζω, δεν μπορεί να κάνει. Δεν τις γουστάρει.

Είναι εγωιστής αλλά…

Ο Μητρόπουλος άντεξε για μερικές εκπομπές γιατί είναι εγωιστής. Πίστευε ότι η παρουσία του μπορεί να είναι ακόμα και χρήσιμη για τον Ολυμπιακό, διότι θα ακουστούν απόψεις από έναν άνθρωπο όπως αυτός που σίγουρα είναι Ολυμπιακός. Οποιος τον γνωρίζει καταλάβαινε ότι ασφυκτιούσε, διότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως περιθώριο για συζήτηση που έχει να κάνει με το πραγματικό ποδόσφαιρο - αυτό τουλάχιστον που ο Μητρόπουλος αγαπάει. Δεν είναι παράξενο ότι έφυγε: παράξενο είναι ότι πήγε. Και είναι παράξενο, όχι γιατί ο Μητρόπουλος είναι ο Ολυμπιακός και δεν θα έπρεπε να πάει στο Οpen (αυτά είναι σαχλαμάρες…) αλλά γιατί με τους συγκεκριμένους συνομιλητές ο  Μητρόπουλος δεν έχει να πει απολύτως τίποτα. Δεν έχουν ενθουσιαστεί όταν πανηγύριζε τα γκολ του «ρίχνοντας το λάσο του», δεν τον έχουν δει να πηγαίνει τον επόπτη στη σέντρα με το έτσι θέλω στην Καλαμαριά, δεν τον έχουν δει να χυμάει στο Ζλατάνο γιατί του ακύρωσε ένα γκολ στη Λεωφόρο, αγνοούν ακόμα και ότι μπήκε κάποτε με τη Ρόζενμποργκ αλλαγή κι άλλαξε ένα ματς του Τσάμπιονς λιγκ όταν ήταν κοντά στα 40. Αν δεν προσδοκούσαν ότι θα τσακωνόταν με τους υπόλοιπους παλαίμαχους του Ολυμπιακού και τελικά και με μερίδα των οπαδών του, αμφιβάλω κι αν θα τον καλούσαν ποτέ τους.     

Θα μας τα εξηγήσει ωραία

Στις πολυπρόσωπές αθλητικές εκπομπές ο καθένας πρέπει να έχει το ρόλο του. Ο Τάσος Μητρόπουλος έπρεπε να παίξει το ρόλο του άλλοθι – να υπάρχει για να μην μπορεί η εκπομπή να κατηγορηθεί ότι υπάρχει για να χτυπάει τον Ολυμπιακό όσο και όπως μπορεί. Ο Μητρόπουλος ήθελε να δείξει ότι δεν μασάει – όπως έκανε πάντα. Παραδόξως αυτό δεν το έκανε πηγαίνοντας, αλλά το έκανε φεύγοντας. Τουλάχιστον θα έχει ωραίες ιστορίες να μας διηγηθεί...