Κάπου έχει πάρει πρόσφατα το μάτι μου ένα κομμάτι στο οποίο κάποιος έγραφε ότι ο Χασάν έχει πετύχει τα περισσότερα γκολ του στο τελευταίο τέταρτο των αγώνων: απορώ που είναι η είδηση – ο Αιγύπτιος σε αυτό το κομμάτι του παιγνιδιού συνήθως αγωνίζεται. Φέτος έχει ξεκινήσει βασικός σε τέσσερα, όλα κι όλα, ματς για το πρωτάθλημα: στα δυο με τον Απόλλωνα, στο ματς με τον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη και στο ματς με τον ΟΦΗ. Περιττό να πω ότι σκόραρε σε όλα. Αν ήταν άλλος, αν π.χ τον λέγανε Ντάργκο Κοβάσεβιτς, (το λέω γιατί και ο μεγάλος Σέρβος συνήθως ως αλλαγή έμπαινε την τελευταία του χρονιά), θα του κάνανε αφιερώματα για τις τρομερές του ικανότητες στο γκολ. Αλλά είναι ο Χασάν. Κι αν δεν σκοράρει, δεν ακούει μπράβο από κανένα. Και όχι ότι τον νοιάζει. Εγώ το λέω.

Δημιουργίες τρελών ή ιδιοφυιών

Σε κάθε ομάδα είναι ωραίο να υπάρχει ένας Χασάν. Δεν εννοώ να υπάρχει κάποιος που να έρχεται από τον πάγκο και να σκοράρει ή που να σκοράρει κάθε φορά που ο προπονητής του δίνει φανέλα βασικού, αλλά εννοώ ότι είναι ωραίο να υπάρχει κάποιος που μοιάζει λιγάκι με καρτούν. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: το λέω αληθινά καλοπροαίρετα γιατί λατρεύω τα καρτούν – ίσως κι εγώ να είμαι καρτούν.  

Τι είναι τα καρτούν; Τα πιο πολλά είναι κάτι μυστήριες προσωπικότητες, που αναρωτιέσαι πως προέκυψαν στο μυαλό του δημιουργού τους. Προσοχή δεν μιλάω για σούπερ ήρωες: αυτοί είναι εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Είναι εύκολο να σκεφτείς π.χ τη δημιουργία του Σούπερμαν, δηλαδή κάποιου που επειδή έρχεται από άλλο πλανήτη έχει υπερδυνάμεις ή τη δημιουργία του Μπάτμαν, που επειδή είναι πλούσιος και λάτρης της τεχνολογίας, μπορεί να έχει του κόσμου τα gadget και να νικάει τους κακούς. Αλλά πως μπορείς να σκεφτείς το Μίκυ Μάους, δηλαδή ένα ντετέκτιβ ποντικό; Πως μπορεί να σκεφτείς τον Μπαγκς Μπάνι, δηλαδή ένα αλανιάρη και σκανδαλιάρη λαγό; Πως μπορεί να σκεφτείς τον Σιλβέστερ που δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει τον Τουίτι; Η τον Σκούμπι Ντου, ένα σκύλο που κάνει γκριμάτσες;Αυτός ο τελευταίος μου μοιάζει πιο πολύ με το Χασάν, το ομολογώ. Κυρίως για την ικανότητα να λύνει μυστήρια με τους φίλους του χωρίς κι ο ίδιος καμιά φορά να καταλαβαίνει πως.

Ενώ οι υπερήρωες βασίζονται σε υπαρκτές ανθρώπινες φαντασιώσεις (είναι κάτι σαν τον Ελ Αραμπί π.χ που πάντα πίστευες πως κάπου υπάρχει, γιατί δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιος φορ που βάζει συνέχεια γκολ), τα καρτούν βασίζονται στον δημιουργό τους και την τρέλα του ή την ιδιοφυία του - ανάλογα πως το βλέπε κανείς. Τα καρτούν χρειάζονται δημιουργό με έμπνευση. Ο Πέδρο Μαρτίνς δημιούργησε τον Χασάν. Ένα μοναδικό καρτούν. Που σκοράρει παίζοντας ένα τέταρτο, αλλά κυρίως κάνει γκριμάτσες, προσεύχεται, νοιώθει ευτυχισμένος γιατί παίζει στον Ολυμπιακό και δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να γκρινιάξει για το παραμικρό. Δεν κάνει ούτε μπιπ μπιπ, όπως ο Road Runner.         

Στο ποδόσφαιρο, όχι στο Μίκι Σίτυ

Ο Χασάν κρίθηκε σκληρά την πρώτη χρονιά στον Ολυμπιακό γιατί πολύς κόσμος (ο περισσότερος…) τον αντιμετώπισε ως σέντερ φορ, ως ποδοσφαιριστή, ως αθλητή, ως άνθρωπο κτλ ενώ είναι ένας ήρωας από τον μαγικό κόσμο των καρτούν, που ζει πάντα διάφορες περιπέτειες που απλά συμβαίνει να διαδραματίζονται στον κόσμο του ποδοσφαίρου – θα μπορούσαν να εξελίσσονται στο Μίκυ Σίτυ. Τη σεζόν 2018 -19 είχε βάλει 9 γκολ στις δέκα τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος – περιττό να πω ότι πάλι είχε σκοράρει σε όλα σχεδόν τα ματς που είχε ξεκινήσει – αλλά η γκρίνια για αυτόν ήταν τεράστια και για τον Ολυμπιακό πάλι καλά, αφού η γκρίνια έφερε τον Ελ Αραμπί. Αλλά ο Μαρτίνς, που κατά βάση είναι δημιουργός, ξέρει ότι η ζωή χωρίς τα καρτούν θα είχε λιγότερο ενδιαφέρον, ειδικά αν βρεθεί ένας σούπερ ήρωας που δουλεύει για χάρη σου.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως ο Μαρτίνς χαίρεται περισσότερο τα γκολ του Χασάν από τα γκολ του Ελ Αραμπί: αυτά του Αιγύπτιου είναι κομμάτι δικά του (συχνά σχεδιασμένα και αποτέλεσμα προσχεδιασμένων φάσεων – να πάλι που το σχέδιο κάνει την εμφάνισή του), αντίθετα από τα γκολ του Μαροκινού, που είναι αποστάγματα ποδοσφαιρικής κλάσης και αποτελέσματα δολοφονικού ενστίκτου.

Λειτουργεί και αμφίδρομα  

Αν αγαπάς τον Μαρτίνς δεν μπορείς παρά να αγαπάς και τον Χασάν – είναι κάτι στο οποίο συμφωνούμε. Όμως στην πραγματικότητα το πράγμα λειτουργεί και αμφίδρομα: όπως στην περίπτωση του Αστερίξ και του Οβελίξ έμαθες να αγαπάς και τον Ουντερζό και τον Γκοσινί, έτσι και στην ιστορία του τωρινού Ολυμπιακού κάθε γκολ του Χασάν σε οδηγεί στο να θες να σφίξεις το χέρι του προπονητή – κάποιος θα το έκανε λέγοντάς του «μπράβο» γιατί παίρνει πολλά ακόμα και από αυτόν και κάποιος άλλος θα το έκανε αναγνωρίζοντας ότι είχε δίκιο όταν επέμενε στην απόκτησή του Αιγύπτιου, αλλά δεν έχει σημασία το γιατί, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Ωστόσο θέλω να πω κάτι που μάλλον θα καταλάβουν λίγοι: αν πραγματικά αγαπάς τον Χασάν πρέπει να τον αγαπάς όχι για τα γκολ που βάζει, αλλά για τα γκολ που χάνει, γιατί σε αυτά φαίνεται η λατρεμένη καρτουνίστικη ψυχή του σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Χθες έχασε ένα μόνος απέναντι στον τερματοφύλακα και νόμιζες ότι, όπως στα καρτούν, θα πέσει από τον ουρανό ένας κουβάς στο κεφάλι του και θα τρέχει με αυτόν γύρω γύρω - τόση ήταν η απόγνωσή του. Σε κάθε του χαμένο γκολ ο Χασάν μουρμουράει κάτι δικά του, κοιτάει ψηλά, γουρλώνει τα μάτια από απόγνωση, χτυπάει παλαμάκια στον εαυτό του, νομίζεις ότι ξαφνικά θα εμφανιστεί ένα συννεφάκι και θα διαβάσουμε τι ακριβώς σκέφτεται. Μια μέρα είμαι βέβαιος ότι θα κάνει και μπιπ μπιπ.

Πάντα υπήρχαν καρτούν

Εχω δει πολλούς ποδοσφαιριστές - καρτούν κατά καιρούς. Θα αναφερθώ μόνο στα τελευταία χρόνια. Ο Βάις, που ήθελε να τους ντριπλάρει όλους, είχε έρθει από το σύμπαν των καρτούν και σε αυτό ξαναγύρισε. Φυσικά, φιγούρα σχεδιασμένη είναι σίγουρα ο υπέροχος Μήτρογλου – δεν ξέρω ωστόσο τον σχεδιαστή. Ο Σαλίνο πάντα πίστευα ότι παίζει σε ένα animation το ρόλο του κλεφτοκοτά ή κάτι τέτοιο. Εξακολουθώ να πιστεύω πως κάτι το ωραία καρτουνίστικο είχε ο Γιάννης Φετφατζίδης, αλλά και ο Μαζουακού που, αν τον ρώταγες τι μέρα είναι, απαντούσε θα μάθω και θα σου πω. Τρομερά καρτούν που έκαναν καριέρα ως ποδοσφαιριστές είναι και ο Ιμπρα, ο Μαρσέλο, ο Γκασκόιν, ο Βίνι Τζόουνς, που αποκλείεται να ήταν άνθρωπος, ενώ ο Ροναλντίνιο είναι ο πρώτος σούπερ ήρωας που επειδή βαρέθηκε τα σουπερηρωϊκά κόλπα έγινε καρτούν. Αλλά ο Χασάν είναι ο πιο τυχερός από όλους γιατί έχει δίπλα του τον σχεδιαστή του και δημιουργό του: κάθε φορά που πριν αρχίσει το ματς τον βλέπω να ανοίγει τα χέρια και να προσεύχεται στο Θεό, νομίζω πως προσεύχεται στον Πέδρο Μαρτίνς...