Εριξα χθες μια ματιά χθες να δω τι απασχολεί τους ιστότοπους των ευρωπαϊκλων εφημερίδων: το κάνω πάντα μετά αποτα σαββατοκύριακα της αγωνιστικής δράσης. Παντού υπήρχαν τεράστιες αναφορές στην νίκη της Λίβερπουλ με 7-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα ήταν γιγάντιο θέμα ακόμα κι αν η φόρμα των ομάδων πριν το ματς ήταν διαφορετική – αν δηλαδή η Λίβερπουλ είχε μόλις κερδίσει ένα τίτλο (έστω και το Καραμπάο Καπ) και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βολόδερνε κάτω από την πρώτη τετράδα της βαθμολογίας. Δεδομένου ότι ισχύει το αντίστροφο είναι ένα αποτέλεσμα, όχι εκπληκτικό, αλλά σχεδόν ανεξήγητο.

Τι είπε ο Κλοπ

Διάβασα διάφορες εξηγήσεις και αναλύσεις, που επικεντρώνονται κυρίως στην αμιγώς αγωνιστική εικόνα των δυο. Οντως, όσο εντυπωσιακό κι αν είναι ένα αποτέλεσμα, αν αναλύσεις τα όσα συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου βρίσκεις απαντήσεις για όλα. Και η εξήγηση του προπονητής της Λίβερπουλ Γιούργκεν Κλοπ, που είπε πως το ματς έμοιαζε ένα παιγνίδι κάποιου προηγούμενου πρωταθλήματος, σε υπογράμμιση αγωνιστικών δεδομένων στηρίζεται: ο Γερμανός προπονητής είπε απλά πως πέρυσι πχ η Λίβερπουλ ανάλογα παιγνίδια έκανε πολλά και πως ξαφνικά για ένα βράδυ θυμήθηκε τις αρετές της – κι έχει τα δίκια του.

Εχει επίσης δίκαιο όποιος επισημαίνει πως εντός γηπέδου υπήρξαν παίκτες της Λίβερπουλ με τεράστια κίνητρα: ο Σαλάχ κυνηγούσε τα ρεκόρ του, ο Χάκπο και ο Νούνιες κατάλαβαν πως είχαν την ευκαιρία να δείξουν ότι τα χρήματα που η Λίβερπουλ ξόδεψε για αυτούς τα ξόδεψε σωστά, ο Φιρμίνο ήθελε να βάλει την υπογραφή του στο αποτέλεσμα με ένα ιστορικό γκολ λίγους μήνες πριν το αντίο του για αυτό κυνήγησε το έβδομο γκολ – όλα σωστά. Και σωστό είναι ότι ο τερματοφύλακας της Γιουνάιτεντ Ντε Χέα  ήταν σε μια τραγική βραδιά και πως οι συμπαίκτες του έκαναν του κόσμου τα λάθη, όχι μόνο στο δεύτερο ημίχρονο, όταν δέχτηκαν έξι γκολ, αλλά και στο πρώτο όταν έχασαν ευκαιρίες να προηγηθούν. Είναι επίσης αλήθεια πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πήγε στο Ανφιλντ με κάμποση έπαρση, η οποία είχε δημιουργηθεί από αποτελέσματα που εν τέλει δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακά. Το σερί από νίκες στη Πρέμιερ λιγκ προέκυψε χάρη σε ένα βατό πρόγραμμα. Σε αυτό το σερί ξεχωρίζει μόνο η νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτυ – οι άλλες ήταν σχεδόν υποχρεωτικές. Και η πρόκριση στα ματς με την Μπαρτσελόνα μάλλον υπερεκτιμήθηκε: η Μπάρτσα θα κερδίσει το πρωτάθλημα Ισπανίας αλλά δεν έχει ευρωπαϊκή στιβαρότητα – δεν πέρασε τον όμιλο του Τσάμπιονς λιγκ.    

Σίγουρα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν ήταν στην καλύτερη βραδιά της, όμως το κατόρθωμα έχει να κάνει σχεδόν αποκλειστικά με την Λίβερπουλ: αν μια ομάδα δεν θέλει να βάλει επτά γκολ, δεν τα βάζει ποτέ. Τραβάει χειρόφρενο στο 5-0 πχ που ως σκορ είναι έτσι κι αλλιώς τεράστιο. Η Λίβερπουλ ήθελε να τα βάλει και τα έβαλε. Γιατί είναι η Λίβερπουλ, μια μεγάλη ομάδα.

Τα κατανοητά Θέλω

Μια μεγάλη ομάδα γνωρίζει πολύ καλά τους οπαδούς της και τα θέλω τους και αυτά σέβεται. Οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων φυσικά και θέλουν τίτλους, ξέρουν, όμως, ως σωστοί ποδοσφαιρόφιλοι, πως δεν γίνεται μια ομάδα κάθε χρόνο να κερδίζει τρόπαια: το συμβόλαιο που έχει μαζί τους είναι να τους χαρίζει βραδιές αξέχαστες. Η Λίβερπουλ πληρώνοντας ακριβά την απίθανη περσινή της σεζόν και την διεκδίκηση όλων των τροπαίων μέχρι τέλους, φέτος άδειασε από δυνάμεις. Ενδεχομένως θα ήταν λίγο καλύτερη αν ο Κλοπ είχε αξιολογήσει ορθότερα τις ανάγκες της κι αν η ομάδα είχε ενισχυθεί λίγο περισσότερο στην μεσαία γραμμή της. Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις πως παίκτες όπως ο Φαμπίνιο, ο Τιάγκο, ο Χέντερσον (σε χρονιά που θα αγωνιζόταν και στο μουντιάλ) είχαν λίγα να δώσουν και πως ο Ελιοτ και ο Μπάιτσετιτς είναι μικρά παιδιά που δύσκολα θα σήκωναν το βάρος. Ωστόσο και μια ενίσχυση σοβαρή στα χαφ δύσκολα θα άλλαζε την χρονιά: το πρόβλημα των περσινών ηρώων ήταν τεράστιο και είχε να κάνει με την κόπωση στο μυαλό, που δύσκολα αντιμετωπίζεται. Αλλά μια κακή σεζόν δεν μπορεί να κάνει μια ομάδα να ξεχάσει πως στόχος της πρέπει να είναι πάντα να προσφέρει στους οπαδούς της κάτι αξέχαστο. Εστω και για μια βραδιά.

Τρόπαια και βραδιές

Η Λίβερπουλ έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια διάφορα τρόπαια. Πιστεύω πως εξαιρουμένου του πρωταθλήματος και των θριάμβων στο Τσάμπιονς, κάθε οπαδός της Λίβερπουλ θα συμφωνούσε να χαρίσει ένα τρόπαιο από τα υπόλοιπα για να ζήσει μια βραδιά σαν αυτή που έζησε στο Ανφιλντ την Κυριακή. Όχι για λόγους που έχουν να κάνουν με το οπαδικό πάθος, αλλά γιατί μια τέτοια νίκη, εκτός από οργασμό, προκαλεί και μια απίστευτη βεβαιότητα πως η ομάδα παραμένει η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να έχει κάνει στην ζωή του. Μια ομάδα, που σε μια απολύτως μέτρια χρονιά της, συντρίβει ένα ιστορικό αντίπαλο σε ένα παιγνίδι, που όχι μόνο δεν ήταν φαβορί, αλλά ήταν και κομμάτι χειρότερη για ένα ολόκληρο ημίχρονο, είναι μια ομάδα με μοναδική νοοτροπία και ένα χάρισμα που είναι δυσεύρετο. Αυτό νομίζω ότι κάνει αυτό το ματς πραγματικά αξέχαστο: είναι ένα είδος αποζημίωσης του οπαδού από την ομάδα του για την υποστήριξή του σε μια χρονιά απροσδόκητα κακή.

Εκτός από μια εντυπωσιακή νίκη, η Λίβερπουλ έδωσε στον κόσμο της την δυνατότητα να απολαύσει και μια ασύλληπτη για ανθρώπινο νου μεταμόρφωση. Η διαφορά της από το πρώτο στο δεύτερο ημίχρονο είναι κάτι που αν το έχεις δει δεν το ξεχνάς ποτέ. Το παιγνίδι είναι πραγματικά απερίγραπτο: σε κάνει να πιστεύεις, αν είσαι οπαδός της Λίβερπουλ, πως αυτό μπορεί να το κάνει η ομάδα σου και μόνο. Το ότι το αποτέλεσμα αυτό μπορεί να γίνει λόγος μιας αιώνιας βεντέτας είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τη Λίβερπουλ, όπως και κάθε μεγάλη ομάδα: δεν είναι ζήτημα αλαζονείας αλλά κυβικών - των δικών σου κυβικών. Οσο πιο μεγάλος είσαι κι όσο πιο δυνατός νιώθεις τόσο λιγότερο φοβάσαι να έχεις στη συνέχεια απέναντί σου κάποιον που πλέον δεν θα θέλει απλά να σε κερδίσει, αλλά θα επιθυμεί σε κάθε περίπτωση να σε εκδιηθεί. Πρόβλημα του.   

Η αγάπη και η υπερβολή

Είναι έτσι; Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Στον καιρό μας μπορεί να είναι μεγάλες και οι νίκες αλλά και οι ήττες των μεγάλων ομάδων – κυνικά θα μπορούσα να πω πως όλα μπορεί να συμβούν. Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες μέρες από τη βραδιά που η Λίβερπουλ δέχτηκε πέντε γκολ από την Ρεάλ Μαδρίτης στο Ανφιλντ – θέλω να πω πως όλοι μπορεί να έχουν μια κακή βραδιά στην άμυνα και να το πληρώσουν ακριβά. Αλλά η λογική του οπαδού δεν μπορεί να είναι τετράγωνη: αγαπάει υπερβάλοντας. Και μια μεγάλη ομάδα πρέπει με πράξεις, δηλαδή με αποτελέσματα ιστορικά, να ταΐζει αυτή του την υπερβολική αγάπη: να δίνει στον οπαδό το δικαίωμα να πιστεύει πως αγαπάει κάτι σπάνιο.

Αυτό στη Λίβερπουλ το ξέρουν καλά και χρόνια ολόκληρα μεγαλώνουν με τα όσα κάνουν στο Ανφιλντ, όχι απλά την αγάπη του οπαδού τους, αλλά την ίδια την υπερβολή της…