Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έχασαν στην Ευρωλίγκα δυο ματς που δεν έπρεπε να γίνουν. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κάνει φέτος τίποτα το αξιοπρόσεκτο στην Ευρωλίγκα κι αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που δεν έχω γράψει και τίποτα σχεδόν για τις περιπέτειές του: ζει μια κακή χρονιά για την οποία δεν υπάρχει να πεις το παραμικρό. Αλλαξε ωστόσο προπονητή, έπαιξε ένα καλό ματς στο Μιλάνο και το παιγνίδι του με την Εφές θα μπορούσε να ρθει μια νίκη που να συνιστά μια νέα αρχή: οι Τούρκοι έχουν κακή παράδοση στο ΟΑΚΑ και αγωνίστηκαν και χωρίς τον Μίσιτς. Όμως το ματς έγινε σε μη φυσιολογικές συνθήκες: το γήπεδο πχ ήταν σχεδόν άδειο αφού κανείς δεν είχε όρεξη να πάει να δει ένα ματς μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Κι ο Χρήστος Σερέλης, ο νέος παλιός κόουτς είπε στο τέλος ότι συγκέντρωση για το παιγνίδι δεν υπήρξε. «Ήταν πολύ δύσκολο για εμάς να παίξουμε σήμερα το ματς. Υπήρξε αυτό το τραγικό γεγονός και το μυαλό μας ήταν στις οικογένειες των θυμάτων. Εύχομαι να είναι το τελευταίο τέτοιο παιγνίδι» είπε χαρακτηριστικά και η δήλωση δεν ήταν δικαιολογία, ήταν φωτογραφία της στιγμής.

Ο Σάσα Βεζένκοφ είχε πει κάτι ανάλογο μια μέρα πριν το ματς. «Δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον κόσμο που δεν έχει δει τι έχει γίνει. Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου εκ μέρους της ομάδας σε όλες τις οικογένειες, είναι μία μεγάλη τραγωδία. Να αναπαυτούν εν ειρήνη, το μπάσκετ περνάει σε δεύτερη μοίρα». Όταν το μπάσκετ περνάει σε δεύτερη μοίρα στο Μιλάνο, κι οπουδήποτε, απλά δεν υπάρχει ματς.

Θα μπορούσαν να είναι ίδια

Κι αν το δυστύχημα δεν υπήρχε ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να χάσει από την Εφές που είχε ανάγκη τη νίκη διότι κυνηγά την οκτάδα. Οι Τούρκοι μπορούν να αντικαταστήσουν σε κάποια ματς τον Μίσιτς – έχουν πολλούς παίκτες: βέβαια λογικά σε βάθος χρόνου η έλλειψή του μπορεί να στοιχίσει. Ο Ολυμπιακός επίσης θα μπορούσε να χάσει από την Αρμάνι: το υλικό της είναι εξαιρετικό, με την προσθήκη του Νέιπερ έλυσε κάποια προβλήματα στην οργάνωση που είχε μετά τον τραυματισμό του Πάνγκος κι ο Μεσίνα μπορεί να βρει τρόπο να βραχυκυκλώσει τους δυο – τρεις παίκτες του Ολυμπιακού που κάνουν την διαφορά. Το ματς στο Μιλάνο ήταν για τον Ολυμπιακό το τέταρτο σερί εκτός έδρας – κάπου μια ήττα θα ερχόταν: αλλά ο τρόπος που ήρθε δείχνει ότι κανείς δεν είχε όρεξη για μπάσκετ: ο Βεζένκοφ το είχε πει. Και στα δυο παιγνίδια αυτά βγήκε κατά κάποιο τρόπο μια δυσάρεστη υποχρέωση: ο Αταμάν που είναι κύριος είπε ότι απόρησε για το γεγονός ότι το ματς με τον ΠΑΟ έγινε και στην συνέντευξη Τύπου είπε πως η ομάδα του βρέθηκε στην Αθήνα περιμένοντας την ανακοίνωση της αναβολής του αγώνα.

Δεν λέω βέβαια ότι η έκβαση των αγώνων θα ήταν υποχρεωτικά διαφορετική: και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ μπορεί να έπαιζαν χειρότερα υπό κανονικές συνθήκες – δεν αποκλείω στη διάρκεια του αγώνα να έκαναν κι ότι καλύτερο μπορούσαν και να πλήρωσαν απλά κακές βραδιές, δηλαδή κακές επιλογές, αμυντικές αδυναμίες και λάθη. Ισως όταν τα ματς άρχισαν να ήταν ως προς την εξέλιξή τους απολύτως κανονικά και να είδαμε στον ΠΑΟ ατέλειες που τις κουβαλάει καιρό και στον Ολυμπιακό αδυναμίες που κρύβουν οι νίκες. Αλλά αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η προετοιμασία των αγώνων αυτών ήταν αυτό που περιέγραψε ο Σερέλης: προπονήσεις που έκαναν παίκτες με το μυαλό κάπου αλλού. Δεν είναι ρομπότ οι παίκτες άλλο αν συχνά θέλουμε να τους περιγράφουμε ως τέτοιους. Και δεν ζουν σε θερμοκήπια, δηλαδή εκτός πραγματικότητας. Αν το μυαλό φύγει λίγο από το αντικείμενό τους, το πράγμα δύσκολα μαζεύεται. Ο Ολυμπιακός στο Μιλάνο δεν κέρδισε σχεδόν καμία διεκδικούμενη μπάλα – το ματς είχε πέντε τζάμπολ: αυτό τα λέει όλα. Φυσικά δεν είναι ένα ματς που το ακυρώνεις: αν χαθεί και το επόμενο, με την φορμαρισμένη Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ, θα χτυπήσει ένας συναγερμός. Αλλά η μη κανονική εμφάνιση (κι όχι η ήττα) ήρθε σε ένα ματς που θα πρεπε να έχει αναβληθεί: ας είμαστε δίκαιοι και όσους έπαιξαν.              

Χρειαζόταν αναβολή σε όλα

Θα έπρεπε επίσης να έχει αναβληθεί αυτό το Σαββατοκύριακο και κάθε αθλητική δραστηριότητα στην Ελλάδα: οι ομάδες θα κατεβούν στο γήπεδο με την χειρότερη προετοιμασία – απλά στα εγχώρια πρωταθλήματα πέρασαν όλοι την ίδια εβδομάδα κι αυτό ίσως να μην φανεί τόσο. Η ΕΠΟ αποφάσισε να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή πριν την έναρξη των ματς.  Θα έπρεπε να υπάρχει αναβολή της αγωνιστικής κι ας ολοκληρώθηκε το τριήμερο του εθνικού πένθους: δεν θα παθαίναμε και κάτι - ημερομηνίες για αγωνιστικές μεσοβδόμαδα υπάρχουν.

Η αναβολή θα φανεί κι ας μην έγινε. Ο κόσμος στα γήπεδα θα είναι πολύ λίγος αυτή τη φορά διότι με το δυστύχημα στα Τέμπη να κυριαρχεί στην κοινωνική μας επικαιρότητα επικρατεί μία γενικότερη κατήφεια. Είμαστε μια μικρή χώρα που δεν είναι καθόλου συνηθισμένη σε τέτοιο είδος χτυπήματα της μοίρας. Όταν προκύπτουν πονάμε πραγματικά όλοι κι αισθανόμαστε ότι εύκολα στη θέση των θυμάτων θα μπορούσε να είναι άνθρωποι που αγαπάμε. Συνήθως σταμάτα να τρέχει ζωή όπως την ξέρουμε και διαπιστώνουμε ότι είναι πραγματικά πολύ μικρή και ότι η μεγαλύτερη δυστυχία πραγματικά καιροφυλακτεί.

Όχι άλλα ασήμαντα

Ακούω φυσικά και την άλλη άποψη αυτή που λέει ότι η ζωή πρέπει πάντα να συνεχίζεται και ότι όλα τα σπορ λειτουργούν καμιά φορά και ως ένα είδος ασπιρίνης απέναντι στον πόνο. Μπορεί να φέρουν ξαφνικά λίγη χαρά να γίνουν ένα είδος καταπραϋντικό ή κάτι σαν χάπι που σε κάνει  να ξεχνάς ό,τι έχει προηγηθεί, όσο σκληρό και απάνθρωπο κι αν είναι. Την καταλαβαίνω αυτή τη λογική, αλλά και πάλι θα προτιμούσα αυτή η αγωνιστική να μην γινόταν για να προβληματιστούμε λίγο παραπάνω.

Νομίζω ότι θα συμφωνούσαν μαζί μου και οι περισσότεροι από αυτούς που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ανθρώπους του αθλητισμού. Δε χρειάζεται να είσαι μάντης για να προβλέψεις ότι οι δηλώσεις των προπονητών και των παικτών μετά τα ματς το Σαββατοκύριακο θα είναι ακριβώς ίδιες. Είτε έχουν χάσει ένα παιχνίδι, είτε το χουν κερδίσει, όλοι θα πουν ότι το πράγμα είναι τελείως ασήμαντο. Θα έχουν δίκιο. Γι’ αυτό και θα πρέπει να αναβληθεί αγωνιστική. Όταν κάτι είναι ασήμαντο δε χρειάζεται να υπάρχει: η ζωή μας κινδυνεύει να πνιγεί από τα ασήμαντα. Δεν χωράνε σε αυτή άλλα…