O Kώστας Μανωλάς είναι ο πρώτος που έφυγε από τον Ολυμπιακό μετά την διακήρυξη του Μίτσελ ότι πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των παικτών, αλλά στην περίπτωση του θα έλεγα ότι κυρίως έγινε σεβαστή η επιθυμία του. Είχε πρόταση να πάει στη Σάρτζα, όπου παίζει ο Πιάνιτς και δουλεύει ο Ζελενίτσας, εδώ κι ένα μήνα. Δεν θέλησε να αφήσει τον Ολυμπιακό, ενώ η ομάδα πάλευε για να μπει σε ευρωπαϊκούς ομίλους. Κάποια στιγμή φάνηκε πως μετά την επιστροφή του Μίτσελ θα έμενε, αφού με τον Ισπανό είχαν συνεργαστεί εξαιρετικά τη διετία 2013-14. Ωστόσο τα χρήματα της πρότασης ήταν πολλά και νομίζω πως κι ο παίκτης ήθελε λίγο να αλλάξει παραστάσεις: η πίεση που έβαλε στον εαυτό του ήταν μεγάλη.

Ο Μανωλάς έπαιξε πολλά ματς στα οποία έσφιγγε τα δόντια εξαιτίας μικροτραυματισμών, υπέφερε με το κακό ξεκίνημα της ομάδας, είχε νεύρα. Αλλά κυρίως είχε μπροστά του μια τρομερή πρόταση. Για να επιστρέψει στον Ολυμπιακό άφησε τον περασμένο Δεκέμβριο ένα ετήσιο συμβόλαιο της τάξης των 4,5 εκατ ευρώ που είχε με την Νάπολι. Από τότε που έφυγε από την ΑΕΚ ο Μανωλάς έχει μόνο να θυμάται ωραία πράγματα: κέρδισε πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό, έκανε καριέρα στο Καμπιονάτο και είχε την ευκαιρία τώρα στα 31 του να πάρει ένα συμβόλαιο που δεν έχει άλλος Ελληνας ποδοσφαιριστής. Νομίζω πως αποφάσισε να φύγει, γιατί απλά δεν γινόταν αλλιώς. Αυτό το «δεν γινόταν αλλιώς» νομίζω πως εξηγεί, όχι απλά τη δική του απόφαση, και πολλά από όσα έγιναν στον Ολυμπιακό φέτος το καλοκαίρι. Τώρα που η περίοδος των μεταγραφών τελείωσε μπορούμε και να το εξηγήσουμε.

Πολλοί αναρωτιούνται πως γίνεται ο Ολυμπιακός να βρέθηκε με 38 παίκτες. Αλλοι αναρωτιούνται γιατί κράτησαν τον Πέδρο Μαρτίνς, «αφού δεν θα τον στήριζαν» και γιατί έφεραν τον Κάρλος Κορμπεράν «αφού δεν είχε το ειδικό βάρος που οι περιστάσεις απαιτούν». Οσο περνάνε οι μέρες και τα σκέφτομαι όλα ψύχραιμα λέω πως «δεν γινόταν αλλιώς». Ας τα ξαναθυμηθούμε.

Διπλός δύσκολος στόχος

Πως αρχίζει η νέα σεζόν; Με την διακήρυξη του Ολυμπιακού (δια στόματος του αντιπροέδρου Κώστα Καραπαππά σε συνέντευξή του) ότι του χρόνου θα υπάρξει μια νέα ομάδα και ότι οι αλλαγές θα είναι σε βάθος. Όλα αυτά ειπώθηκαν μετά τη μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος και δεν θυμάμαι ενστάσεις: καλώς ή κακώς την πρωταθλήτρια περσινή ομάδα δεν την αγάπησε κανένας.

Ο Ολυμπιακός αποφάσισε ένα extreme makeover που θα περιλάμβανε και αποκτήματα ακριβά – και δεν είναι η πρώτη φορά που θα το έκανε. Το έκανε το καλοκαίρι του 2010, το καλοκαίρι του 2013 και εν μέρει και το καλοκαίρι του 2017. Με μια διαφορά: ότι το 2010 και το 2013 δεν έδινε ο Ολυμπιακός ευρωπαϊκά προκριματικά, οπότε χρόνο για πολλές αλλαγές είχε τεράστιο: και τότε μεταγραφές έκανε μέχρι την τελευταία μέρα του Αυγούστου. Το δε καλοκαίρι του 2017 ξεκινούσε με ένα νέο προπονητή, τον Πέδρο Μαρτίνς, που έβαζε τις βάσεις της ομάδας από το μηδέν. Ενώ φέτος υπήρχαν ευρωπαϊκά προκριματικά και ένας προπονητής που έλεγε πως για αυτά «χρειάζεται τον κορμό της ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα και κάποιες προσθήκες». Κι έτσι ο Βαγγέλης Μαρινάκης βρέθηκε μπροστά σε μια διπλή αποστολή: έπρεπε να ικανοποιήσει τον προπονητή για να κυνηγήσει το στόχο που λέγεται «όμιλοι του Τσάμπιονς λιγκ» (που το 2017 δεν υπήρχε γιατί ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν στα προκριματικά του Γιουρόπα λιγκ), αλλά και να κάνει τις πολλές αλλαγές στην ομάδα που είχε υποσχεθεί στους οπαδούς της.

Πάμε παρακάτω. Ο πρώτος στόχος ήταν η ικανοποίηση του προπονητή: ήρθαν τέσσερις παίκτες νωρίς (Αβιλα, Βρσάλικο, Ζινγκερνάγκελ και Αμπουμπακάρ Καμαρά). Εγινε, κατά τη γνώμη μου, σαφέστατο λάθος στην αξιολόγηση της ανάγκης (έπρεπε να ενισχυθεί σοβαρά η άμυνα πρώτα από όλα), αλλά αυτά δεν χρειάζεται να τα ξαναλέμε. Όταν αποφασίστηκε η αντικατάσταση του Μαρτίνς, λογικά ο Ολυμπιακός θα πρεπε να πάει σε ένα υπηρεσιακό προπονητή, ίσως Έλληνα, χωρίς απαιτήσεις, διότι δεν έπρεπε να αναστατωθεί ο σχεδιασμός που έτρεχε. Έλληνας όμως διαθέσιμος δεν υπήρχε κι έτσι ήρθε ο Κορμπεράν «γιατί δεν γινόταν αλλιώς».

Αν διάλεγαν ένα έμπειρο προπονητή, μια φίρμα από αυτές που εξάπτουν την φαντασία του κόσμου, θα έπρεπε να ικανοποιήσουν και τις απαιτήσεις του. Κι ο Ολυμπιακός ήθελε και προσπαθούσε να φέρει παίκτες όπως ο Μαρσέλο, ο Χάμες, ο Μπιέλ, ο Χουάνκ, ο Ντελα Φουέντε κι ο Μπόουλερ που όλοι τους πίστευαν. Δεν ήθελε κάποιον να προβάλει αντιρρήσεις ή να απαιτήσει άλλους. Η δε προσπάθεια για την απόκτηση των συγκεκριμένων (αλλά κι άλλων που δεν ήρθαν όπως του Σκάρπα πχ) είχε ξεκινήσει μήνες πριν: την απόκτηση του Χουάνγκ ιλ Μπέουμ την ενέκρινε ο Μαρτίνς τον Ιούνιο.  

Αλλά το μεγάλο πρόβλημα ήταν τα προκριματικά. Τα οποία δεν ήταν εύκολα, απόδειξη πως όλοι οι άλλοι εκπρόσωποι του ελληνικού ποδοσφαίρου έφαγαν τα μούτρα τους. Αυτά ήταν αδύνατο να τα δώσεις, με παίκτες που θα ένιωθαν ότι φεύγουν τέλος Αυγούστου. Επρεπε σε αυτά να πάρει μέρος μια ομάδα χωρίς ημερομηνία λήξης.

Πώς να το πεις;

Είναι εύκολο να λες ότι αν θες να αγοράσεις 15 παίκτες πρέπει να το κάνεις στις αρχές Ιουλίου: αλλά αυτό δεν γίνεται. Πρώτον γιατί κάποιοι από αυτούς που θες, για να πουν το ναι χρειάζονται πολύ χρόνο. Και δεύτερον γιατί κάποιοι άλλοι, ήταν τότε πανάκριβοι και δεν αναφέρομαι μόνο στον Χάμες και στον Μαρσέλο, αλλά και στον Πεπ Μπιέλ, στον Σαμασέκου, στον Μπακαμπού, στον Μπόουλερ: ακόμα και ο Ντελα Φουέντε αρχικά δεν το συζητούσε. Πολλοί λένε πως ο Ολυμπιακός έπρεπε να κάνει γνωστό ποιους κυνηγάει, ώστε να γλυτώσει τις καλοκαιρινές γκρίνιες: συγνώμη αλλά ούτε αυτό γίνεται. Εγώ όταν έμαθα την προσπάθεια για τον Χάμες κάτι είπα και για ένα μήνα με αντιμετώπιζαν σαν γραφικό τρελό. Πώς να πεις «κάν’τε υπομονή γιατί θέλω να φέρω τον Μαρσέλο»; Αν αυτός δεν πει το ναι. θα σου πουν ότι κοροϊδεύεις. Κι αυτός το ναι το είπε τέλος Αυγούστου.

Φύγε εσύ, έλα εσύ

Δεν ξέρω τι θα προσφέρουν οι παίκτες αυτοί τελικά: αυτό που λέω είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε την πολυτέλεια να διώχνει παίκτες όσο αγωνιζόταν στα προκριματικά μοιράζοντας υποσχέσεις ό,τι κάποιοι καλοί θα ‘ρθουν – πόσο μάλλον όταν υπήρξαν και τραυματισμοί που δυσκόλεψαν την δουλειά του Κορμπεράν. Για να διώξεις πρέπει να πάρεις και κάπως έτσι γινόταν. Για ένα Καμαρά που έφευγε ερχόταν ο Χουάνκ. Αντί του παραγκωνισμένου Λαλά ήρθαν ο Αβιλα κι ο Βρσάλικο. Αντί του Λόπεζ και του Ονιεκούρου ο Ζινγκερνάγκελ και ο Ντε Λα Φουέντε, αντί του Τικίνιο ο Ουι Τζό – που ήταν ο μόνος που δεν υπήρξε στον αρχικό σχεδιασμό. Αλλά πολλοί αποκτήθηκαν μετά τα τέλη Αυγούστου και τότε να φύγουν παίκτες δεν ήταν απλό. Έτσι ο Ολυμπιακός έφτασε να έχει 38 παίκτες: προτάσεις σε κάποιους να λύσουν συμβόλαια έγιναν, αλλά οι απαντήσεις ήταν αρνητικές. Και βλέποντας και τις επιστροφές του Φορτούνη, του Βρουσάι και του Λαλά, που δεν είπαν το ναι σε καμία πρόταση που τους έγινε καλοκαιριάτικα, όλοι είπαν πως χώρος υπάρχει. Εχουν όλοι και μεγάλα συμβόλαια.

Συναισθηματικές επιλογές

Θα μπορούσε το πράγμα να πάει αλλιώς; Ισως και ναι, αν δεν υπήρχαν τόσες συναισθηματικές επιλογές. Η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν είναι τόσο σκληρή, όσο ο κόσμος νομίζει. Στον Μαρτίνς αναγνωρίστηκε ως επιτυχία η κατάκτηση του πρωταθλήματος και για αυτό συνέχισε. Απέναντι στον Κορμπεράν ένιωσαν σχεδόν υπόχρεοι για την απόφασή του να αναλάβει σε μια δύσκολη στιγμή και ήθελαν να του δώσουν τη δυνατότητα να δουλέψει με μια ομάδα που έχει ολοκληρωθεί. Αλλά κι απέναντι στους παίκτες λειτουργούν συναισθηματικά. Κράτησαν τον Φορτούνη με νέο συμβόλαιο. Ανανέωσαν αυτό του Ελ Αραμπί με τους όρους του παίκτη. Δεν πούλησαν τον Μασούρα. Εφεραν πίσω τον Ρέτσο γιατί είναι παιδί της ομάδας. Και θα ναι δύσκολο να μείνουν στην άκρη 7-8 παίκτες τώρα, απλά γιατί τους πιστεύουν όλους. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς.     

Δεν κρίνω τον τρόπο που έγιναν όλα και δεν λέω πως δεν έγιναν και λάθη: λέω όμως ότι η αλλαγή του ρόστερ, όταν υπάρχουν έξι ματς στα προκριματικά και έναρξη του πρωταθλήματος στις 20 Αυγούστου, δεν ήταν απλή υπόθεση – πολλά από όσα έγιναν ήταν επιβεβλημένα μεν και δύσκολα δε. Όπως επιβεβλημένη είναι και η μείωση των παικτών του ρόστερ σήμερα. Ωστόσο η αξιολόγηση δεν είναι εύκολη, ούτε καν για τον Μίτσελ. Στον Ολυμπιακό υπάρχουν αρκετοί παίκτες που έχουν προσφέρει και δίνουν την εντύπωση πως θα μπορούσαν να δώσουν και πιο πολλά με ένα προπονητή που τους καταλαβαίνει. Επιπλέον για όποιο φύγει, είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν ενστάσεις. Δείτε το Μανωλά. Ο,τι θα υπήρχαν πολλοί που θα λεγαν «κακώς φεύγει», είναι βέβαιο. Είναι ακριβώς οι ίδιοι που λένε πως σαράντα παίκτες είναι πολλοί…