Το παιγνίδι της Λίβερπουλ με την Ρεάλ Μαδρίτης που είναι απόψε το βράδυ στο πρόγραμμα της League Phase του Τσάμπιονς λιγκ θα μπορούσε να είναι και τελικός της εφετινής διοργάνωσης. Η Λίβερπουλ κάνει καταπληκτικά πράγματα στο ξεκίνημα της σεζόν. Είναι πρώτη στην Αγγλία και στην ειδική κατάταξη του Τσάμπιονς λιγκ. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κάνει ένα μέτριο ξεκίνημα αλλά παραμένει η ομάδα με το καλύτερο ρόστερ από όσους παίρνουν μέρος στην μεγάλη διοργάνωση. Αλλά πέρα από ένα είδος «πρώιμου τελικού» το ματς αυτό μπορεί να γίνει και η αρχή μιας σοβαρής αμφισβήτησης της συνέχειας της παρουσίας του κόουτς Κάρλο Αντσελότι στην Βασίλισσα. Αυτό δεν θα συμβεί αν η Ρεάλ Μαδρίτης ηττηθεί από την Λίβερπουλ. Αλλά αν ηττηθεί από την συγκεκριμένη Λίβερπουλ. Θα σας το εξηγήσω.

Αρνε Σλοτ, ο αναμορφωτής  

Η Λίβερπουλ κάνει φέτος σπουδαία πράγματα έχοντας παραδώσει το περασμένο το τιμόνι της στον κόουτς Αρνε Σλοτ. Τι δεν έκανε; Μεταγραφές! Ο Σλοτ κολακεύτηκε τόσο από την πρόταση της που την απέκτησε χωρίς καμία απολύτως απαίτηση. Ο Σλοτ πριν βρεθεί στο Λίβερπουλ είχε κάνει καλή δουλειά στην Φέγενορντ και στο ολλανδικό πρωτάθλημα. Κανείς ωστόσο δεν τον είχε χαρακτηρίσει αυθεντία – μάλιστα η επιλογή του από την Λίβερπουλ το καλοκαίρι είχε εντυπωσιάσει πολλούς με δεδομένο ότι η αυθεντία του ολλανδικού πρωταθλήματος, δηλαδή ο Τεν Χααχ στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είχε ενθουσιάσει. Ο Σλοτ με την Φέγενορντ έχει κερδίσει ένα πρωτάθλημα αλλά θυμίζω ότι ο Σλοτ στο Λιβερπουλ διαδέχτηκε τον Γιούργκεν Κλοπ. Δηλαδή μια αυθεντία.

Αυθεντία θεωρείται και ο Αντσελότι. Για αυτό το ματς έχει ενδιαφέρον: μια ήττα του Αντσελότι από τον Σλοτ πιστεύω πως θα δημιουργήσει στον πρόεδρο της Ρεαλ Φλορεντίνο Πέρεθ σοβαρότατους προβληματισμούς για το αν και κατά πόσο η Βασίλισσα χρειάζεται μια αυθεντία στον πάγκο της ή ένα βολικό κύριο που δεν πιέζει τους παίκτες. Διότι αν πιστέψουμε όσα οι Αγγλοι δημοσιογράφοι ισχυρίζονται αυτό είναι το μυστικό των επιτυχιών της εφετινής Λίβερπουλ: οι παίκτες απελευθερώθηκαν από το βάρος του Κλοπ και φέτος οι πιο πολλοί κάνουν σπουδαία σεζόν.

Αν η περσινή σεζόν ήταν κακή αυτό συνέβη γιατί οι ποδοσφαιριστές δεν μπορούσαν άλλο την πίεση του Γερμανού, την δική του ανάγκη για προσωπικές επιτυχίες, την υποχρέωση που τους έβαζε να παίξουν και για αυτόν. Επαιζαν εναντίον του; Ούτε κατά διάνοια. Αλλά αν μια σχέση πολυκαιρίσει, όλα αυτά που κάποτε την έκαναν να μοιάζει υπέροχη, γίνονται βάρος. Η δουλειά του προπονητή είναι τέτοια που κάθε προηγούμενη επιτυχία, την ακολουθεί μια νέα υποχρέωση. Και οι επιτυχίες του Κλοπ είναι πάρα πολλές. Όπως φυσικά και οι επιτυχίες του Κάρλο Αντσελότι.

Ηδη από το περασμένο καλοκαίρι

Για τις δυσκολίες του Αντσελότι φέτος στην Μαδρίτη έχουν κυκλοφορήσει ήδη πολλά μετά τα πρώτα άσχημα αποτελέσματα. Από το καλοκαίρι υπήρχε η φήμη πως ο Ιταλός δεν ήθελε τον ΕμΠαπέ: τον θεωρεί κάτι ανάλογο με τον Βινίσιους αλλά με τον Βραζιλιάνο η Ρεάλ Μαδρίτης έχει μάθει να παίζει ενώ ο Γάλλος πρέπει να μάθει να παίζει με την Ρεάλ. Ο Αντσελότι έκλαψε στο αντίο του Tόνι Κρος γνωρίζοντας πολύ καλά πως θα είναι δύσκολο να αντικαταστήσει ένα τέτοιο μετρονόμο. Τον παρακάλεσε να το ξανασκεφτεί και να μην σταματήσει το ποδόσφαιρο. «Αν αλλάξει γνώμη θα είναι και του χρόνου βασικός» είπε τονίζοντας πως όλα αυτά τα χρόνια που τον είχε ποδοσφαιριστή ο Κρος δεν έχασε ούτε μια προπόνηση γεγονός που μάρτυρα τον επαγγελματισμό του. Η δήλωση αυτή δείχνει και το δέσιμο του με τους παίκτες με τους οποίους έχει δουλέψει τόσα χρόνια. Ο Αντσελότι βλέπει τον χρόνο ως αντίπαλο πια. Εχασε τον Μπενζεμά, τον Κρος, βλέπει τον Μόντριτς να του δίνει πλέον ποιοτικά μισάωρα, τον Κουρτουά να μένει συχνά εκτός, τον Καρμπαχάλ να χάνει την σεζόν. Πάει στο Λίβερπουλ με πέντε τραυματίες, αλλά μην νομίζετε πως για τον Πέρεθ αυτό θα παίξει κάποιο ρόλο σε περίπτωση ήττας. Η ήττα θα μεγαλώσει απλά τους προβληματισμούς.     

 Η καταληλότητα και η κατάρτηση 

Αυτή να ξέρετε είναι η ιστορία του μοντέρνου ποδοσφαίρου μας: τους καιρούς που τις επιτυχίες της είχαν προπονητές αυθεντίες τους διαδέχονται εποχές που οι αυθεντίες του πάγκου θεωρούνται ξαφνικά ένα είδος βάρους. Κάποτε τον Αρίγκο Σάκι, ένα πρωτοπόρο των πάγκων σε όλα τα επίπεδα (πρώτα από όλα στις μεθόδους της προπονητικής) τον διαδέχτηκε στην Μίλαν ο Φάμπιο Καπέλο, που ήξερε κυρίως από χαρακτήρες: ήταν σχολιαστής κι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι τον έκανε προπονητή σε ένα βράδυ. Τον κολοσσό Γιόχαν Κρόιφ διαδέχτηκε στην Μπαρτσελόνα κάποτε επι της ουσίας ο Φράνκ Ράικαρντ, που δεν ήταν κάποιος δυνάστης – αποδείχτηκε πως ούτε καν αγαπούσε ιδιαίτερα την προπονητική. Τον ίδιο τον Αντσελότι στην πραγματικότητα διαδέχτηκε στην Τσέλσι ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο: ήταν Ιταλός όπως κι αυτός, έχτισε όπως κι αυτός μια υπέροχη σχέση με τον Ρομάν Αμπράμοβιτς, μπορούσε όπως κι αυτός να παίρνει ό,τι καλύτερο από τους παίκτες αλλά δεν ήταν Αντσελότι κατά τα άλλα – δενείχε την οργανωτικότητα, το κύρος, το βάρος, τις εμπειρίες του Δον Κάρλο και για αυτό κι αυτός όπως κι ο Ράικαρντ την προπονητική την εγκατέλειψε γρήγορα. Κι όμως όλοι αυτοί οι διάδοχοι των αυθεντιών κέρδισαν το Τσάμπιονς λιγκ όπως και οι αυθεντίες προκάτοχοί τους γιατί αποδείχτηκε πως ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Κι αυτό είναι το βασικό όταν μιλάμε για προπονητές: η καταλληλότητα είναι πιο σημαντική από την κατάρτιση. Καμιά φορά και από την πείρα την ίδια.

Το Λίβερπουλ – Ρεάλ Μαδρίτης ή θα είναι το πρώτο εφετινό αριστούργημα του Κάρλο Αντσελότι ή η πραγματική στιγμή της αρχής του τέλους της καριέρας του στην Βασίλισσα. Ένα ιστορικό ματς δηλαδή.