Εχω μια αδυναμία στο Ράφα Ναδάλ και ποτέ δεν το έχω κρύψει. Θυμάμαι όλους του τους τελικούς στο Ρολάν Γκαρός, κι όχι μόνο τα επικά ματς κόντρα στον Φέντερερ και τον Τζόκοβιτς. Τον θυμάμαι να κερδίζει και τον Μαριάνο Πουέρτα, τον Σέντερλινγκ, τον Φερέρ. Κανένα από όλους αυτούς, τηρουμένων των αναλογιών, δεν τον κέρδισε πιο εύκολα από όσο τον Ντομινίκ Τιμ την Κυριακή. Μόνο τον Βαβρίνκα πέρυσι κέρδισε πιο εύκολα, αλλά πέρυσι ήταν και σε καλύτερη κατάσταση. Φέτος η χρονιά του είναι δύσκολη.

Το πληγωμένο γόνατο

To 2018 είχε ξεκινήσει πολύ άσχημα για τον Ράφα Ναδάλ. Εγκαταλείπει το τουρνουά του Αμπου Ντάμπι εξαιτίας ενός προβλήματος στο δεξί γόνατο, που τον είχε ταλαιπωρήσει και το τελευταίο εξάμηνο του 2017. Αφήνει εξαιτίας αυτού του προβλήματος το τουρνουά του Μπρισμπέιν και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως δεν θα κατεβεί στο αυστραλέζικο OPEN. O ίδιος θα λύσει τις απορίες παίζοντας σε ένα μικρό τουρνουά προετοιμασίας, στο Τie Break Tens της Μελβούρνης λίγες μέρες πριν την έναρξη του πρώτου τουρνουά του Γκραν Σλαμ της χρονιάς. Στην Αυστραλία κάνει περίπατο την πρώτη εβδομάδα κερδίζοντας χωρίς καλά καλά να ιδρώσει τον Μπούργκος (6-1,6-1,6-1), τον Μέγιερ (6-3,6-4,7-6), τον Βόσνιο Τζαμίρ Τζαμχάρ (6-1,6-3,6-1), αλλά στο ξεκίνημα της δεύτερης εβδομάδας του χρειάζονται περίπου τέσσερις ώρες για να αποκλείσει τον Αργεντίνο Ντιέγκο Σβάρτσμαν κι αυτό το πληρώνει στον ημιτελικό με τον Τσίλιτς, όταν μια θλάση στο δεξί του πόδι τον αναγκάζει να εγκαταλείψει στο πέμπτο σετ. Ο Κροάτης τον κερδίζει επιμηκύνοντας το παιγνίδι.

Ανάσταση στο χώμα

Ο Ναδάλ μένει έξω για ένα μήνα και επιστρέφει στο τουρνουά του Ακαπούλκο, αλλά ούτε εκεί μπορεί να παίξει το τένις που θέλει. Αφήνει τα επόμενα τουρνουά, βλέπει τον Φέντερερ να τον προσπερνά στη βαθμολογία του ATP και να φτάνει στην πρώτη θέση και για να επανέρθει σε φόρμα παίζει στα ματς της Ισπανίας με τη Γερμανία στο κύπελλο Ντέιβις: τα παιγνίδια γίνονται στο χώμα και στο χώμα ξαναβρίσκει τον εαυτό του. Ο βασιλιάς της σκόνης επιστρέφει μετά από τρεις μήνες αποχής από τουρνουά του ATP στο Μόντε Κάρλο και φυσικά το κερδίζει – μάλιστα στα προημιτελικά κερδίζει τον αντίπαλο του στο Ρολάν Γκαρός Ντομινίκ Τιμ με 2-0 (6-0, 6-2) χωρίς να του χρειαστεί ούτε μια ώρα! Τόσος χρόνος του χρειάζεται και για να κερδίσει στον τελικό το Νισικόρι – δεν χάνει σετ στο τουρνουά. Κερδίζει στη συνέχεια και το τουρνουά της Βαρκελώνης, αλλά χάνει στη Μαδρίτη από τον Τιμ στον προημιτελικό με 2-0 (7-5, 6-3) και όλοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ακόμα και στο χώμα πλέον δεν είναι ανίκητος. Η ήττα στη Μαδρίτη του στοιχίζει πάλι την πρώτη θέση στη βαθμολογία: ο Φέντερερ τον προσπερνά χωρίς να παίζει! Πριν ξεκινήσει το Ρολάν Γκαρός περνά πάντως από την καθόλου αγαπημένη του Ρώμη. Κερδίζει το τουρνουά της μετά από πέντε χρόνια και για να το κάνει χρειάζεται ν αποκλείσει στον ημιτελικό τον Τζόκοβιτς και να κερδίσει στον τελικό τον Αλεξάνταρ Σβέρεφ σε δύο σκληρά πάντως ματς, που μεγαλώνουν τις αντοχές του ενόψει του Ρολάν Γκαρός. Στο Παρίσι χρειάζεσαι τρία σετ για να κερδίσεις και δύσκολα παιγνίδι κρατά λιγότερο από δυο ώρες. Και το γόνατο ακόμα πονάει.

Με σύμμαχο και τη βροχή

Στο Ρολάν Γκαρός ο Ναδάλ είναι σταθερός και σίγουρος: κυρίως δεν μοιάζει να έχει αντιπάλους. Παιδιά όπως ο Σιμόνε Μπολέλι και ο Γκουίντο Πέλα  δεν μπορούν να του δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα. Ο Σβάρτσμαν που είναι καλύτερος από όλους αυτούς όμως τον πιέζει πολύ στον προημιτελικό και του παίρνει το πρώτο σετ, ενώ προηγείται και στο δεύτερο. Όμως ο Ναδάλ έχει λίγη τύχη: ανοίγουν οι ουρανοί, το ματς διακόπτεται και μια μέρα μετά ο Αργεντίνος μάλλον έχει μείνει άγρυπνος από το άγχος. Ο Ναδάλ κάνει γρήγορα ένα μπρέικ και κερδίζει εύκολα τα επόμενα σετ, αλλά οι απορίες για το αν θα αντέξει στα δύσκολα που έχει μπροστά του μεγαλώνουν. Ο Ντελ Πόρτο δεν είναι ο καλύτερος στο χώμα, αλλά είναι ένα κακό σκυλί με ικανότητα να μεγαλώσει το ματς και να το πάει ακόμα και στα πέντε σετ, ενώ ο Τιμ που έχει βάλει πλώρη για τον τελικό, έχει κερδίσει τον Ναδάλ στην έδρα του. Καμία από τις δυσάρεστες για τον Ισπανό προβλέψεις δεν επιβεβαιώνεται: τους κερδίζει και τους δυο με ένα καθαρό 3-0 κατακτώντας για ενδέκατη φορά το γαλλικό OPEN. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να τον κερδίσει - και οι δυο μοιάζουν ευχαριστημένοι για τη συμμετοχή: δεν θα μου έκανε εντύπωση αν του ζητούσαν και αυτόγραφα στις αναμνηστικές φωτογραφίες.   

Ειδικά ο Τιμ στον τελικό ήταν η απόλυτη απογοήτευση: έβλεπα το ματς κι αναρωτιόμουν πως διάβολο τον κέρδισε στη Μαδρίτη. Ο Ναδάλ παίρνει το ματς καλά καλά χωρίς να ιδρώσει και σίγουρα χωρίς να κάνει τίποτα το αξέχαστο: σερβίρει καλά, τον αναγκάζει να κάνει λάθος κάθε φορά που τον προκαλεί ν ανεβεί, τον τρέχει κι απλά κάθε τόσο ανεβάζει ταχύτητα και με μερικά δυνατά φόρχαντ του θυμίζει ποιος είναι. Εβλεπα το ματς κι αναρωτιόμουν αν ο Αυστριακός είχε καταλάβει πως έπαιζε με τον καλύτερο αριστερόχειρα της ιστορίας του τένις. Μερικές φορές σημάδευε με τη μπάλα το αριστερό του φόρχαντ περιμένοντας σαν μελλοθάνατος την οβίδα που θα του έριχνε ο Ναδάλ για να τον καθαρίσει. Τον έβλεπα επίσης να μιλά μόνος του, να προσπαθεί να εξηγήσει στον εαυτό του ότι κάτι θα πρέπει να διορθώσει: με παίκτη που έφτασε στον τελικό του Ρολάν Γκαρός δεν έμοιαζε, ενώ εικόνα νικητή δεν δημιούργησε ποτέ. Κι όμως είναι στο νούμερο 7 της βαθμολογίας και οι ειδικοί λένε ότι στο μέλλον μπορεί να φτάσει και στο νούμερο 1: να το δω για να το πιστέψω. Για την ώρα απλά υποψιάζομαι πως αν φύγουν μαζί ο Φέντερερ, ο Ναδάλ, ο Μάρεϊ, ο Τζόκοβιτς και ο Βαβρίνκα, ο ουρανός του τένις θα γίνει κατάμαυρος – νικητές στα τουρνουά θα υπάρχουν, αστέρια όμως αποκλείεται να δούμε.

Οι μεγάλοι έχουν αβαντάζ

Νομίζω στο τένις συμβαίνει κάτι απλό: έχει καταργηθεί η δυνατότητα του νεότερου να κάνει τη διαφορά, να έχει κάποιο αβαντάζ λόγω της ηλικίας του. Το σπορ άλλαξε και η ευκολία με την οποία ο Ναδάλ και ο Φέντερερ κερδίζουν τα μεγάλα τουρνουά το αποδεικνύει. Οσο οι παίκτες γίνονται ολοένα και καλύτεροι αθλητές, τόσο το αβαντάζ των ηλικιακά μεγαλύτερων έναντι των πιο μικρών, μεγαλώνει. Κάποτε ο μικρός σε ηλικία Ματς Βιλάντερ γονάτιζε στο Παρίσι τον θρυλικό Γκιγιέρμο Βίλας με τον οποίο είχε οκτώ χρόνια διαφορά. Κάποια χρόνια αργότερα έχανε με τη σειρά του από τον Ιβάν Λεντλ που είχε μεγαλύτερες αντοχές. O ίδιος ο Ναδάλ πήρε το πρώτο του Ρολάν Γκαρός απέναντι στον Μαριάνο Πουέρτα με όπλο την αθλητική του φρεσκάδα. Τώρα οι μικροί είναι χαμένοι από χέρι: έχουν μια συστολή που μοιάζει με κόμπλεξ, δεν έχουν εξελίξει το παιγνίδι τους, καλά καλά δεν έχουν ειδικότητα – παίζουν παντού και παντού δεν παίζουν άριστα. Αν ο Τιμ είναι το μέλλον, ο Ναδάλ για χρόνια, στο χώμα τουλάχιστον, αν δεν θελήσει να πει αντίο, θα έχει ως μοναδικό αντίπαλο το πονεμένο δεξί του γόνατο…