Δώδεκα βιβλία για όλο το χρόνο...

Διάβασα χθες κάτι ωραίο που έγραψε για τις βιβλιοπαρουσιάσεις ένας άνθρωπος που αγαπά πραγματικά τα βιβλία δηλαδή ο Ηλίας Κανέλης. «Αν προσγειωνόταν αυτές τις μέρες ένας εξωγήινος στην Ελλάδα κι έβλεπα τα ειδικά αφιερώματα που κάνουν στα βιβλία οι εφημερίδες αυτές τις μέρες θα πίστευε ότι είμαστε ένας λαός βιβλιοφάγων, ενώ τίποτα τέτοιο δεν ισχύει» τόνισε ο φίλος μου κι έχει δίκιο. Από την άλλη, πιστεύω πως αν πείσουμε κάποιους φίλους να διαβάσουν ένα βιβλίο έχουμε κάνει την καλή πράξη των Χριστουγέννων. Γι’ αυτό κάθε χρόνο τέτοιες μέρες δημοσιεύω μια λίστα με δώδεκα βιβλία που προτείνω – είναι βιβλία που έχω διαβάσει ή που έχω στο πρόγραμμα για να διαβάσω: θα το κάνω κι εφέτος μολονότι είχα να γράψω και άλλα πολλά. Δεν θα αλλάξουμε τη συνήθεια εξαιτίας της νοσηρής ποδοσφαιρικής επικαιρότητας. Με αυτή θα ασχοληθούμε πάλι όταν πρέπει. Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Ιανουάριος: Αν το «Πολύ σκληρός για να πεθάνεις» είναι η μια από τις δυο πιο αγαπημένες μου χριστουγεννιάτικες ταινίες «Τα Χριστούγεννα του Ηρακλή Πουαρό» (Εκδόσεις Ψυχογιός) της Αγκαθα Κρίστι, που διάβασα πολλά πολλά χρόνια πριν είναι μια από τις αγαπημένες μου χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Στα χέρια μου είχε πέσει όταν ήμουν μικρός στην κίτρινη εκείνη έκδοση από το «Λυχνάρι» χάρη στο οποίο γνωρίσαμε τον σούπερ ήρωα Πουαρό και τη σπουδαία αναλυτική του σκέψη. Εδώ η μεγάλη κυρία του αστυνομικού μιλά και για την υποκρισία και για την οικογενειακή σοβαροφάνεια που επικρατεί στις μέρες των γιορτών και αν το διαβάσετε θα καταλάβετε πως, αν και όχι από τα πολύ γνωστά της, το πόνημά της έχει επηρεάσει πολλούς από τους επιγόνους της. Αυτοί που γράψανε το σενάριο «Στα Μαχαίρια» π.χ μια ματιά του ρίξανε…
Φεβρουάριος. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο στις γιορτές πάμε σε κάτι πιο σύνθετο. «Το μυστικό» (Εκδόσεις Κέδρος) του Αντόνιο Φεράρι διηγείται αυτή που κατά τη γνώμη του συγγραφέα είναι η αληθινή ιστορία της απαγωγής του Αλντο Μόρο. Ο Φεράρι είναι αρθρογράφος της Κοριέρε Ντελα Σέρα, ισχυρίζεται ότι το χειρόγραφό του δεν έβρισκε εκδότη για χρόνια και πως πολλοί δεν ήθελαν το βιβλίο να κυκλοφορήσει, ενώ ορκίζεται ότι τα γεγονότα που περιγράφονται είναι αληθινά. Και να μην είναι δεν πειράζει: αρκεί που η στρατευμένη αφήγησή του είναι συναρπαστική.
Μάρτιος: «Τα λύτρα» (Εκδόσεις Διόπτρα) του Πάνου Αμυρά. Στο πρώτο του βιβλίο («ο Λιμός») ο Αμυράς πατάει ωραία στα βήματα του δάσκαλου Φίλιπ Κερ γράφοντας μια αστυνομική ιστορία που εξελίσσεται στην κατοχή, στο δεύτερο, στα «Λύτρα» δηλαδή, κάνει ακόμα πιο συναρπαστική την εξιστόρηση δείχνοντας ότι βρήκε τον τρόπο, όχι απλά να αφηγείται μια ιστορία αλλά να ανασυνθέτει μια τραγική εποχή. Ο ήρωάς του, ο υπαστυνόμος Νίκος Αγραφιώτης είναι ένας ωραίος Ελληνας.
Απρίλιος. «13» (Εκδόσεις Διόπτρα) του Στηβ Κάβαναχ. Οι μέρες των αργιών του Πάσχα είναι ιδανικές για να διαβάσετε ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που δεν θα σας επιτρέψει να το αφήσετε από τα χέρια σας. Φαινομενικά όλα είναι συνηθισμένα. Ο αστέρας του Χόλυγουντ Ρόμπερτ Σόλομον κατηγορείται για τη δολοφονία της γυναίκας του και του εραστή της και δηλώνει αθώος. Αναλαμβάνει την υπεράσπισή του μεταξύ άλλων ο προσεχτικός Εντι Φλιν, που δεν πιστεύει στην αθωότητά του, αλλά θέλει να πάρει την ακριβοπληρωμένη δουλειά. Κι εκεί που λες ότι όλα αυτά τα χεις ξαναδιαβάσει διαπιστώνεις κάτι που κανείς δεν είχε σκεφτεί μέχρι τώρα. Και η δίκη εξελίσσεται σε μια συναρπαστική έρευνα για την αποκάλυψη της αλήθειας: δεν θέλω να σας πω τίποτα άλλο.
Μάιος: Το καλοκαίρι του 2018 ένας υπέργηρος συνταξιούχος αρεοπαγίτης αποφασίζει να αφηγηθεί τις μνήμες του σε μια φοιτήτρια. Αυτός είναι ο ήρωας του Θανάση Διαμαντόπουλου στο νέο του βιβλίο, «ο Δικαστής» που κυκλοφόρησε εδώ και λίγους μήνες από το Μεταίχμιο. Στην πραγματικότητα ο Διαμαντόπουλος χρησιμοποιεί τον ήρωά του για να θυμίσει μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές της Ελλάδας των τελευταίων εβδομήντα χρόνων, ζητώντας με ένα παράξενο τρόπο στη θέση του δικαστή που τις αφηγείται να βρεθεί ο ίδιος ο αναγνώστης. Η κρίση είναι δύσκολη, η ετυμηγορία μπορεί να σε τυραννήσει: το βιβλίο είναι διαδραστικό γιατί είναι αδύνατο ενώ το διαβάζεις να σταματήσεις να σκέφτεσαι…
Ιούνιος. Εχει τελικά του Euro στην Αγγλία και για να μείνουμε στο κλίμα η μόνη λύση είναι το «Football Talk, μπάλα και άλλα…» του Χρήστου Σωτηρακόπουλου. Είναι μικρές ή μεγάλες συζητήσεις του Σωτηρακό με μερικά από τα μεγαλύτερα αστέρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου συνοδευμένες από παρατηρήσεις για την Τέχνη τους. Για να πω την αλήθεια πάντα τον ζηλεύω το Χρήστο γιατί βρίσκει το χρόνο για να γράφει ένα βιβλίο γεμάτο με γλυκές μνήμες κάθε δυο χρόνια…
Ιούλιος. «Ένα κόκκος αλήθειας» (εκδόσεις Στερέωμα) του Ζίγκμουντ Μιλοζέφσκι. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να σας πείσω ότι ένα από τα ωραιότερα αστυνομικά που διάβασα φέτος το χει γράψει ένας Πολωνός, αλλά ο τύπος είναι καταπληκτικός. Στέλνει τον ήρωα του τον Τέοντορ Σάτσκι, στη γραφική κωμόπολη του Σαντόμιες. Συτός έχει χωρίσει με τη γυναίκα του, που την αγαπά ακόμη, και του λείπει η 11χρονη κόρη του. Ο τύπος είναι ανακριτής εισαγγελέας και θέλει την ησυχία του, αλλά όπως πάντα προκύπτει ένα πτώμα – μια κατακρεουργημένη γυναίκα, σφαγμένη με ένα μαχαίρι που κουβαλάει πολλά μυστικά. Ο Σάτσκι ανακαλύπτει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να ερευνήσεις ένα φόνο στην πολωνέζικη επαρχεία όπου όλοι γνωρίζονται με όλους και όλοι έχουν μυστικά. Αν το είχε γράψει Σκανδιναβός θα είχε πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα.
Αυγουστος. Τον περασμένο Αύγουστο χάσαμε τον Αντρέα Καμιλέρι. Ας τιμήσουμε τη μνήμη του διαβάζοντας στην παραλία την τελευταία (;) ιστορία του επιθεωρητή Μολνταλμπάνο, που τρώει τα μπαρμπούνια του κάπου στη Βιγκάτα περιμένοντας κάποιον άλλο να διηγηθεί τις ιστορίες του, μολονότι κατά βάθος γνωρίζει πως κανείς δεν θα το κάνει καλύτερα από τον Καμιλέρι. Λέγεται «Δίχτυ ασφαλείας» κυκλοφορεί φυσικά από τις Εκδόσεις Πατάκη και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι το χετε διαβάσει ήδη.
Σεπτέμβριος: «D-Day, Απόβαση στη Νορμανδία» (Εκδόσεις Μινώας) του Τζάιλς Μίλτον. Εχουν περάσει πάνω από 75 χρόνια από την D Day αλλά αυτή παραμένει ίσως η μεγαλύτερη πολεμική επιχείρηση όλων των εποχών. Ο Μίλτον φωτίζει τις λεπτομέρειές της με ένα τρόπο αναμφίβολα συναρπαστικό. Για όσους τουλάχιστον αντέχουν τα βιβλία της ιστορίας όπου τα γεγονότα είναι σκληρά και οι περιγραφές πολύπλοκα υπέροχες.
Οκτώβριος: «Αγρια Φύση» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) της Τζέιν Χάρπερ. Τη συγγραφέα τη γνωρίσαμε πέρυσι χάρη στην «Ξηρασία» που θα γίνει και ταινία. Οι ιστορίες της εξελίσσονται στην μακρινή Αυστραλία, που έπαψε να είνα ι όσο αθώα και ήσυχη νόμιζα. Ο ήρωας της Χάρπερ, ο Αρον Φάλκ, είναι ο πιο συμπαθητικός και λιγότερο ήρωας ήρωας που γνώρισα τελευταία. Ανετα θα πίναμε καφέ και θα διαβάζαμε εφημερίδες κάθε Σάββατο.
Νοέμβριος: «Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία» (Εκδόσεις Πόλις) του Τεύκρου Μιχαηλίδη. Ο Μιχαηλίδης είναι ένας μάστορας που πολλές φορές σε κάνει να νοιώθεις ότι διασκεδάζει βάζοντας στον εαυτό του δύσκολα. Αυτή τη φορά μας διηγείται μια ιστορία του διαδραματίζεται στην Κωνσταντινούπολη του 537 – παραμονές πρωτοχρονιάς. Τι έχει γίνει τότε; Είναι τα εγκαίνια της Αγίας Σοφιάς. Κι ο Ιωάννης, συνεργάτης των αρχιτεκτόνων του ναού βρίσκεται δολοφονημένος! Είναι συνομωσία ή έγκλημα πάθους; Και ποιος σας είπε ότι το 537 οι άνθρωποι δεν ερωτευόντουσαν παράφορα και δεν συνωμοτούσαν για την εξουσία;
Δεκέμβριος: Ας κλείσουμε με κάτι που μπορεί να γίνει κλασσικό. Το τελευταίο βιβλίο του Τζον Λε Καρέ («Ενας έντιμος άνθρωπος», Εκδόσεις Bell) είναι γεμάτο από όλους εκείνους τους πράκτορες που καμία σχέση δεν έχουν με τον Τζέιμς Μποντ, αλλά γνωρίζουν και μπλέκουν με τα πάντα. Ο καλός Νατ, ήρωας του Λε Καρέ, δηλαδή έντιμος χωρίς τίποτα το παράξενο, αναλαμβάνει να ξεσκεπάσει τύπους που δουλεύουν για το Brexit και άλλα πολλά της εποχής μας. Ο Λε Καρέ για αυτή μιλάει και την εξηγεί πάντα ωραία.