Ομολογώ ότι Υφυπουργό Αθλητισμού σαν τον κ. Λευτέρη Αυγενάκη δεν θυμάμαι άλλον. Στο διάστημα της θητείας του τα έχουν μαζί του όλοι. Τα έχουν οι πρώην ομοσπονδιάρχες γιατί με το σχετικό νόμο έβαλε όρια στην θητεία τους τελειώνοντας τους πιο πολλούς. Τα είχε και τα έχει ο ΠΑΟΚ για την απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού για την πολυιδιοκτησία από την οποία τρόμαξε να γλυτώσει. Τα έχει σήμερα η ΑΕΚ εξαιτίας της παραπομπής στελεχών της στην Επιτροπή Δεοντολογίας για παρεμβάσεις στις εκλογές της ΕΠΣ Καρδίτσας, που μπορεί να γίνουν αντικείμενο έρευνας και από την τακτική δικαιοσύνη. Και τα έχει και μια μερίδα δημοσιογράφων που λέγεται ότι εκφράζουν απόψεις του Ολυμπιακού για το αποτέλεσμα των εκλογών στην ΕΠΟ χρεώνοντάς του την ήττα των παικτών της ομάδας του 2004 από άεργους και καφετζήδες.

Κάνει κάτι λάθος ο Υφυπουργός; Μπορεί. Η δική μου εντύπωση ωστόσο είναι ότι απλά πληρώνει κάτι που έχω επισημάνει καιρό τώρα: την έλλειψη μιας ξεκάθαρης πολιτικής της κυβέρνησης στο χώρο του αθλητισμού. Πιστεύω επίσης ότι πολλοί τα βάζουν με τον Αυγενάκη γιατί είναι βολικός, αδυνατώντας (;) να καταλάβουν πως τις πιο πολλές φορές ο Υφυπουργός εκφράζει μια κεντρική γραμμή της κυβέρνησης. Που στα αθλητικά προσπαθεί να ισορροπήσει τρέχοντας από βάρκα σε βάρκα και καταλήγει στη θάλασσα.

Πικρές και αναμενόμενες ήττες

Ας πιάσουμε το τελευταίο: την περίφημη ήττα του Αυγενάκη στις εκλογές των ομοσπονδιών. Σε όλες αυτές τις εκλογικές ιστορίες οι νίκες και οι ήττες είναι σχετικές. Η κυβέρνηση μπορεί να πει ότι χάρη στην τροποποίηση του αθλητικού νόμου φεύγουν σιγά σιγά οι δεινόσαυροι των ομοσπονδιών και ότι σε κάθε περίπτωση προκύπτει μια ηλικιακή ανανέωση – πράγμα χρήσιμο. Μπορεί επίσης να πει ότι εκεί που οι επιλογές της ήταν ξεκάθαρες οι άνθρωποί της κέρδισαν: ο Θοδωρής Ζαγοράκης στην ΕΠΟ π.χ είναι επιλογή του Πρωθυπουργού –  το χρίσμα το πήρε δημόσια. Αλλά εγώ λέω ότι όλα αυτά είναι υπεκφυγές και δέχομαι ότι οι ήττες της στις εκλογικές διαδικασίες ήταν πολλές. Και πικρές. Αλλά αναμενόμενες.

Αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να μπλέξει με τις εκλογές των ομοσπονδιών θα μετρούσε και ήττες. Δεν υπάρχει κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια που να το κανε και να μην έσπασε τα μούτρα της. Αν ο Υφυπουργός κ. Λευτέρης Αυγενάκης δεν το ήξερε, θα πρεπε να ρώταγε άλλους που το τόλμησαν: τον κ. Γιώργο Λιάννη, ή τον κ. Γιώργο Φλωρίδη ή τον κ. Γιώργο Ορφανό π.χ. Που τα είχαν στον καιρό τους καταφέρει λίγο καλύτερα, γνωρίζοντας, ωστόσο ήττες και αυτοί.

Καλώς ή κακώς οι ομοσπονδίες είναι θερμοκήπια και δεν θέλουν παρείσακτους. Όταν νιώθουν ότι απειλούνται, οι εντός θερμοκηπίου παράγοντες συσπειρώνονται και αμύνονται παθιασμένα. Οσοι τις διοικούν έχουν τη δυνατότητα, μοιράζοντας χρήματα και κάνοντας λογιών λογιών χάρες, να έχουν «δεμένες» ψήφους - στην ΕΠΟ π.χ υπάρχουν πάνω από είκοσι υπάλληλοι που είναι παιδιά, ανίψια και κολλητάρια προέδρων Ενώσεων. Οι Υπουργοί είναι επίσης υποχρεωμένοι να δέχονται τις διαδικασίες. Εκτός αν εκπροσωπούν αυταρχικές κυβερνήσεις – σπανίως έχουμε τέτοιες και σίγουρα δεν είναι τέτοια αυτή που έχουμε.

Να ασχοληθεί η δικαιοσύνη

Ηταν πολιτική του Αυγενάκη η εμπλοκή της κυβέρνησης με τις εκλογικές διαδικασίες; Κατέβασε π.χ αυτός τους αθλητές; Δεν το ξέρω, αλλά αν υποθέσουμε ότι το έκανε δεν βλέπω κάποιο κακό: αθλητές κατέβασε, όχι αποτυχημένους πολιτευτές, ούτε λαμόγια. Θα μπορούσε να τους υποστηρίξει καλύτερα; Πιθανότατα. Αλλά από πότε είναι δουλειά ενός Υφυπουργού Αθλητισμού η υποστήριξη εκπροσώπων ή η διοίκηση των ομοσπονδιών; Ο εκάστοτε Υφυπουργός μπορεί να έχει λόγο κι άποψη και θέση για το πώς οι ομοσπονδίες πρέπει να διοικούνται: πολλοί έχουν. Αλλά δεν είναι στα καθήκοντά του οι εκλογικές νίκες και δεν μπορεί να είναι κυβερνητική πολιτική η επιδίωξή τους.

Οι ομοσπονδίες αυτοδιουκούνται. Αν κάτι δεν πάει καλά με την διοίκησή τους, οφείλει με αυτή να ασχοληθεί η δικαιοσύνη. Δόξα το Θεό ελεγκτικούς μηχανισμούς σε αυτή τη χώρα έχουμε πολλούς. Όπως έχουμε και το δικαίωμα να μην ψηφίζουμε αθλητές ή να προτιμάμε λαμόγια. Η επιλογή μας κρίνεται, αλλά αποτελεί δικαίωμά μας. Δεν είναι δικαίωμα κανενός Υφυπουργού η εκλογή όποιου θέλει: οι ήττες των Υφυπουργών για μένα μαρτυρούν ότι υπάρχει μια δημοκρατία που λειτουργεί.

Παρανοήσεις και λάθη

Υπάρχουν δυο παρανοήσεις σχετικά με τον Αυγενάκη και υπάρχει κι ένα λάθος από την πλευρά του – που είναι λάθος τις κυβέρνησης. Η πρώτη παρανόηση είναι ότι ο Αυγενάκης χαράζει κάποιου είδους πολιτική που εξυπηρετεί προσωπικά: αν κάποιος πιστεύει κάτι τέτοιο είναι κουτός ή το λέει γιατί δεν τολμά να επιτεθεί στον βασικό σχεδιαστή της πολιτικής της κυβέρνησης, που είναι ο πρωθυπουργός. Αυτό από την πλευρά κάποιων ΠΑΕ (δηλαδή κάποιων παραγόντων και των δημοσιογράφων που τους εκφράζουν) γίνεται σκόπιμα: δεν τολμάνε να τα βάλουν με τον πρωθυπουργό και στήνουν στον τοίχο τον Αυγενάκη ελπίζοντας πως θα έχουν λόγο στην επιλογή του διάδοχού του. Καταφέρνουν μόνο να κάνουν τον Αυγενάκη δυνατότερο γιατί όσο χτυπάνε αυτόν κι όχι τον πρωθυπουργό, ο πρωθυπουργός θα τον κρατά ως βολική ασπίδα.

Η δεύτερη παρανόηση έχει να κάνει με το ότι πολλοί (ειδικά στον Ολυμπιακό) βλέπανε στον Αυγενάκη ένα είδος νέου Κοντονή – κάποιον δηλαδή που θα στοχοποιήσει και θα κυνηγάει τους εχθρούς του Ολυμπιακού όπως έκανε ο Κοντονής με τον Μαρινάκη. Το λάθος που κάνουν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν πως  είναι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ κι άλλο η Νέα Δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στόχο τον Ολυμπιακό από την πρώτη μέρα κι ο Υφυπουργός του Τσίπρα υπηρέτησε αυτή την γραμμή κυνηγώντας τον σε όλα τα σπορ. Αν ξαναβγεί ποτέ ο Τσίπρας είναι πιθανό να κάνει ακριβώς το ίδιο, αλλά δεν σημαίνει πως η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση θα κάνει κάτι ανάλογο αλλάζοντας απλά τους στόχους. Δεν θυμάμαι να το έχει υποσχεθεί. Από την άλλη δεν θυμάμαι να έχει υποσχεθεί στον Αθλητισμό και τίποτα: οι γκρίζες θέσεις της ήταν προεκλογικά ένα ωραίο κόλπο. Μετεκλογικά είναι βέβαια πρόβλημα: διότι επιτρέπουν σε πολλούς να τις ερμηνεύουν κατά το δοκούν.

Να τους κόψει τα λεφτά

Κάνει ωστόσο ένα τεράστιο λάθος η κυβέρνηση – όχι ο Αυγενάκης, η κυβέρνηση συνολικά. Ολο το προηγούμενο διάστημα νόμιζε ότι οι νομοθετικές παρεμβάσεις μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικές από τους ελέγχους: δεν ισχύει. Αν στις ομοσπονδίες υπάρχει πρόβλημα διαφθοράς κι αν έχουμε να κάνουμε με κλειστά μαφιόζικα συστήματα, είναι δουλειά της δικαιοσύνης να ασχοληθεί με αυτά: οι ελεγκτές, οι ανακριτές, οι εισαγγελείς, οι ανεξάρτητες Επιτροπές Δεοντολογίας καθαρίζουν τις ομοσπονδίες – όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Το λάθος στην προκειμένη περίπτωση γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από τη στιγμή που η κυβέρνηση πριμοδοτεί το ποδοσφαιρικό σύστημα. Αν πιστεύεις ότι υπάρχει πρόβλημα διαφθοράς και ανάγκη για μια νέα αρχή (ώστε μάλιστα να κατεβάζεις υποψήφιους για να την κάνουν…) δεν μπορεί ταυτόχρονα να μοιράζεις εκατομμύρια. Σε ποιόν τα δίνεις; Αν τα δίνεις σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το πρόβλημα που ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει κάνεις κάτι παράλογο. Ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα με τις ήττες – όταν δίνεις ένα τίμιο αγώνα μπορεί και να χάσεις. Εχει όμως μεγάλο πρόβλημα με την πριμοδότηση αυτών που εσύ θεωρείς υπεύθυνους για διαφθορά και κακοδιοίκηση. Κυρίως γιατί θεωρεί ότι κοροϊδεύεις.

Τους βγάζουν τη γλώσσα

Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων της ΕΠΟ π.χ δείχνει ότι τουλάχιστον τέσσερις ΠΑΕ από αυτές που ετοιμάζονται να εισπράξουν 25 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ από το Στοίχημα δεν ψήφισαν τους παίκτες. Αυτό για μένα είναι όχι απλά ήττα του Αυγενάκη, αλλά μια τεράστια απόδειξη ότι κάποιοι βγάζουν τη γλώσσα και τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα – κι αυτόν και τον Μητσοτάκη και όλους. Στη θέση τους το πρώτο που θα έκανα είναι να τους κόψω τα λεφτά: όπως δεν είναι υποχρέωση του Κράτους να ασχολείται με εκλογικές διαδικασίες, έτσι δεν είναι υποχρέωσή του και να πριμοδοτεί ΠΑΕ και να χρηματοδοτεί ιδιωτικά γήπεδα.

Η κυβέρνηση δεν το έχει καταλάβει, αλλά θα πληρώσει την αδράνειά της και τη συνθηκολόγησή της με τα λαμόγια κι όχι τις παρεμβάσεις της. Και αν δεν σταματήσει να χρηματοδοτεί όσους την κοροϊδεύουν θα πληρώσει και την ασυδοσία τους. Αργά ή γρήγορα…