Η Μάντσεστερ Σίτι κέρδισε με 5-3 τη Μονακό χθες βράδυ στο ωραιότερο ματς που είδαμε μέχρι τώρα στο Τσάμπιονς λιγκ. Την παράσταση, ωστόσο, την έκλεψε η ομάδα του Ζαρντίμ, που έχασε πέναλτι με τον καταπληκτικό Φαλκάο, έδειξε ότι δεν φοβάται να παίξει παντού επιθετικό ποδόσφαιρο κι έχει σίγουρα μερικούς αληθινά ταλαντούχους νέους που θα πουληθούν εκατομμύρια. Μπορεί να μην προκριθεί, αλλά παραμένει ένα κομψοτέχνημα: μια ομάδα με επιθετικά μπακ, τρομερά γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας κι ένα Φαλκάο που κατάφερε να δραπετεύσει από την φυλακή της χρόνιας κακοδαιμονίας του για να αποδείξει ότι παραμένει ένας μεγάλος κίλερ. Μια ομάδα ενός ταλαντούχου προπονητή που βρήκε στο Μονακό ότι ήθελε: λεφτά για ξόδεμα, αφού ο Ντιμίτρι Ριμπολόβιεφ έχει τόσα πολλά ώστε ετοιμάζεται ν αγοράσει και την Μπρίζ (!), ησυχία ατελείωτη και στήριξη μοναδική. Κάθε φορά που κάνει ένα καλό αποτέλεσμα η Μονακό γίνεται πάντα η ίδια συζήτηση: για το αν τον Ζαρντίμ τον αδικήσαμε στο πέρασμά του από την Ελλάδα.
Για να βάλει τάξη
Να σας πω μερικές ιστορίες με τον γεννημένο στη Βενεζουέλα αλλά Πορτογάλο ποδοσφαιρικά Ζαρντίμ. Εχω ξαναγράψει ότι το 2013, όταν είχα πάει στη Λισσαβόνα για τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ διασκέδαζα ρωτώντας τους ντόπιους για το τι πιστεύουν για τους Πορτογάλους που ξέρουμε καλά στην Ελλάδα – εννοώ τον Σάντος, τον Φερέιρα, τον Πάολο Σόουζα κτλ. Οι πιο πολλοί έλεγαν για τους συμπατριώτες τους γενικότητες. Όταν η συζήτηση έφτανε στο Λεονάρντο Ζαρντίμ, όλοι γούρλωναν τα μάτια και με ρωτούσαν πως είναι δυνατόν να άφησε ο Ολυμπιακός αυτόν τον προπονητή να φύγει και να γυρίσει στη Λισαβώνα και στην Σπόρτινγκ. Ο Ζαρντίμ, πριν πάει στη Μονακό είχε κάνει μια εξαιρετική χρονιά με την Σπόρτινγκ με την οποία δεν είχε κερδίσει τίποτα, αλλά την είχε σουλουπώσει: αυτό το σουλούπωμα οι Πορτογάλοι το θεωρούσαν σπουδαίο! Και στη Μονακό είχε πάει για τον ίδιο λόγο: για να βάλει μια σειρά σε μια ομάδα που το καλοκαίρι, που τον προσέλαβε, ξεκίνησε από την αρχή πουλώντας μερικούς από τους καλύτερους παίκτες της, με πρώτο τον Χάμες Ροντρίγκες. Στον Ολυμπιακό, όταν είχε έρθει ωστόσο, δεν είχε παραλάβει μια ομάδα με προβλήματα – το κάθε άλλο. Θυμάμαι στο πρώτο του ευρωπαϊκό ματς, μετά από μια ήττα με τη Σάλκε, είχε πει ότι ο Χολέμπας αγωνίστηκε για πρώτη φορά χάρη σε αυτόν ως αριστερός μπακ: ήταν ένα μικρό σημάδι σύγχυσης. Πριν από αυτό το ματς ο Ολυμπιακός έπαιζε με τον Πανθρακικό στο Καραϊσκάκη κι ο Ζαρντίμ είχε χρησιμοποιήσει τον Ιμπαγάσα 90 λεπτά – με τη Σάλκε ο Αργεντινός, που δεν μπορούσε να βγάλει δυο ματς σε τέσσερις μέρες, είχε παίξει κανα μισάωρο. Τον είχαν ρωτήσει γιατί δεν τον άφησε έξω με τον Πανθρακικό και είχε πει ότι ο Πανθρακικός είναι μια εξαιρετική ομάδα και ότι το ματς με αυτόν ήταν πιο δύσκολο από τους Γερμανούς που αφήνουν χώρους!
Δεν είχε καταλάβει που είναι
Είναι καλός προπονητής ο Ζαρντίμ, αλλά ανάθεμα αν είχε καταλάβει τι είναι ο Ολυμπιακός και ποιες απαιτήσεις έχει το κοινό του. Το Δεκέμβριο του 2012 είχε δώσει μια συνέντευξη στην Πορτογαλία και είχε δηλώσει πως «στόχος του ήταν να κερδίσει το πρωτάθλημα αήττητος». Είχα γράψει τότε ότι το κακό για τον Πορτογάλο ήταν ότι έμοιαζε να μη θυμάται ότι αυτό πρέπει να το κάνει παρουσιάζοντας και μια ομάδα που να παίζει και καλό επιθετικό ποδόσφαιρο. Ο Ζαρντίμ είχε διαδεχτεί τον Ερνέστο Βαλβέρδε και είχε εξ αρχής δυσκολίες στη σύγκριση με τον προκάτοχό του. Η ομάδα που βρήκε αποτελούνταν από παίκτες που στην πλειοψηφία τους λάτρευαν τον προηγούμενο προπονητή, η διοίκηση είχε με τον Βαλβέρδε μια εξαιρετική συνεργασία, ο κόσμος – πρώτα από όλα – είχε συνηθίσει να βλέπει μια ομάδα πιεστική, γρήγορη, επιθετική. Ο Ζαρντίμ ήθελε ν αλλάξει την ομάδα κυρίως για να αποφεύγει τις συγκρίσεις: δεν ήθελε τον Ορμπάιθ, προσπαθούσε να παίζει με τον Τζεμπούρ και τον Μήτρογλου μαζί γιατί ο προκάτοχός του δεν το έκανε, έβαζε έξω δεξιά τον Μασάδο που τον είχε φέρει ως οργανωτή, προτιμούσε τον γέρο Κοντρέρας από τον Σιόβα και τον Μανωλά – γενικά ήθελε να τα αλλάξει όλα και το κατάφερε, αλλά αυτό που έφτιαξε δεν άρεσε σε κανένα.
Γιατί αυτός ο καλός προπονητής δεν μπορούσε να καταλάβει ότι όλοι ήθελαν λίγο περισσότερο επιθετικό ποδόσφαιρο; Πίστευα για καιρό ότι ως Πορτογάλος είχε κάποιες αρχές που έπρεπε στην ομάδα να περάσει: πρώτα το χτίσιμο της άμυνας, μετά ο έλεγχος του χώρου, μετά η συνήθεια να κερδίζεις με 1-0 και μετά το λύσιμο κι όλα τα υπόλοιπα – αλλά δεν ήταν έτσι. Πριν από δυο χρόνια έδωσε μια συνέντευξη στο περιοδικό της UEFA. Toν ρώτησαν γιατί απολύθηκε από τον Ολυμπιακό ενώ ήταν αήττητος. Απάντησε ότι κατά τη γνώμη του αυτό συνέβη γιατί έπαιζε πολύ επιθετικά (!) και στην Ελλάδα, λόγω των καλών αποτελεσμάτων της Εθνικής έχουν μάθει να μην αγαπάνε το ρίσκο. Ο άνθρωπος ήταν αλλού– ίσως γιατί εδώ ζούσε απομονωμένος, χωρίς φίλους και μιλούσε μόνο με τους συνεργάτες του: ούτε για φαγητό δεν πήγαινε! Ολη μέρα ζούσε στου Ρέντη κι αυτό δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να καταλάβει ένας ξένος που βρίσκεται.
Η διαφορά με τη Μονακό
Τον αδικήσαμε στην Ελλάδα; Όταν του κάναμε κριτική γιατί σε ένα ντέρμπι δεν χρησιμοποίησε τον Φετφατζίδη και τον Βλαχοδήμο σίγουρα τον αδικούσαμε – εγώ δεν το έκανα, αλλά θα μπορούσα και να το χω κάνει. Όμως πιο πολύ αδίκησε τον εαυτό του. Έχοντας στα χέρια του τότε μια ομάδα καλύτερη από τις άλλες (στο πρωτάθλημα του 2012 – 13 ο Ολυμπιακός δεν είχε αντίπαλο, αφού οι άλλοι έπαιρναν μέρος στο πρωτάθλημα απλά για να κάνουν φασαρία) δεν τολμούσε να παίξει λίγο επιθετικότερα, ώστε πρώτος από όλους ο ίδιος να πειραματιστεί και να μάθει και κάτι άλλο, πέρα από το πορτογαλικό του ποδόσφαιρο, που αναμφίβολα ξέρει καλά. Αυτή είναι η διαφορά του στη Μονακό: δουλεύοντας σε μια ομάδα χωρίς την παραμικρή πίεση, πειραματίστηκε, άλλαξε, έμαθε ο ίδιος και έμαθε και στην ομάδα πολλά. Θα μπορούσε να τα κάνει κι εδώ αυτά; Ναι, αν δούλευε σε ένα Ολυμπιακό, που δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να ρθει κανα δυο χρονιές τρίτος, όπως η Μονακό του στο γαλλικό πρωτάθλημα. Αλλά εδώ δεν είναι έτσι – καλώς ή κακώς. Η πλήξη που δημιούργησε το ποδόσφαιρό του στάθηκε αιτία να ρθει ο Μίτσελ: δεν ήταν Βαλβέρδε, αλλά λίγο καλύτερη μπάλα ο Ολυμπιακός έπαιξε. Και κανείς τον Μίτσελ δεν τον φώναζε «Βέγγο», όπως τον δουλευταρά κατά τα άλλα Λεονάρδο.
Όχι άλλα χασμουρητά
Βρήκε στο Μονακό την ησυχία που λάτρευε. Εχετε πάει στο Μονακό; Από την λεωφόρο της Πριγκίπισσας Καρλότας ως το Μεγάλο Πάρκο της πόλης υπάρχει μια μικρή ζώνη κατοικιών στο κέντρο του κρατιδίου, όπου ο μόνος θόρυβος που ακούς είναι από καμιά εξώπορτα που τρίζει. Ιδανικό μέρος για τον Ζαρντίμ, αλλά εμείς όλοι μάλλον θα πεθαίναμε από πλήξη. Ο Ολυμπιακός θέλει ένα προπονητή που να τσιτώνει πρώτα από όλα τον κόσμο του, να τον κάνει να λαχταράει να πάει στο γήπεδο για να δει την ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο. Τελικά βρήκε τον Μπέντο που τον κάνει απλά να λαχταράει. Να με κάψει ο Θεός, αλλά από τα χασμουρητά που πέφτανε επί Ζαρντίμ, ίσως κι αυτό είναι καλύτερο…
