Βγήκαν πολλές ανακοινώσεις και έγιναν πολλές δηλώσεις για τον Θανάση Γιαννακόπουλο και τον θάνατό του – όλες πιστεύω ειλικρινείς. Ωστόσο η πιο εύγλωττη απόδειξη συμπάθειας ήταν το χειροκρότημα των οπαδών του Ολυμπιακού, αυτό που συνόδεψε το ένα λεπτό που κρατήθηκε για τη μνήμη του χθες βράδυ στο ΣΕΦ. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήθελε να τον αναγνωρίζουν όλοι ως ένα οπαδό του Παναθηναϊκού: το είχε πει και δημόσια ένα βράδυ στο ΟΑΚΑ παίρνοντας το μικρόφωνο και φωνάζοντας στους χιλιάδες οπαδούς της ομάδας «είμαι ένας από εσάς». Ελεγε επίσης ότι το όνειρο του ήταν να τον θάψουν όταν έρθει η ώρα με τη σημαία του Παναθηναϊκού. Είχε τσακωθεί πολλές φορές με παράγοντες του Ολυμπιακού, αλλά και δημοσιογράφους και καμάρωνε όταν τον έλεγαν «Τυφώνα». Κι όμως ο κόσμος του Ολυμπιακού, που ήταν χθες στο γήπεδο, στην συντριπτική του πλειοψηφία χειροκρότησε με σεβασμό μετά το λεπτό που κρατήθηκε στη μνήμη του. Γιατί; Γιατί ο κόσμος δεν έχει κανένα πρόβλημα με την οπαδική αγάπη – ίσα ίσα που την σέβεται.

Η οπαδική αγάπη του Θανάση Γιαννακόπουλου είχε κάτι το πολύ καθαρό: μπορώ να πω, πως όταν μιλάμε για παράγοντες, είναι ένα είδος αγάπης που στην εποχή μας έχει αρχίσει να σπανίζει. Σήμερα οι πιο πολλοί από δαύτους, όταν λένε ότι αγαπάνε την ομάδα τους, εννοούν ότι αγαπούν τον εαυτό τους – και τον αγαπούν παράφορα. Υπάρχει επίσης μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην αγάπη για την ομάδα και στην επίδειξη της. Ο επιδειξίας εκ φύσεως προκαλεί – χρησιμοποιεί την ομάδα για το αρρωστημένο του γούστο. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος αγαπούσε τον Παναθηναϊκό και ήταν πάντα κοντά σε όλα τα τμήματα του. Τον έβλεπες στη Λεωφόρο ακόμα και στις μέρες που όλοι οι Παναθηναϊκάρες από το γήπεδο έχουν εξαφανιστεί. Και φυσικά ήταν πάντα στο κλειστό του ΟΑΚΑ, έτοιμος να σηκωθεί από την καρέκλα του για να πανηγυρίσει ή να εκραγεί σαν απλός οπαδός. Ενας από όλους.

Κουρασμένος από την έλλειψη

Οποιος γνώριζε τον Θανάση Γιαννακόπουλο έχει να διηγείται ιστορίες μεγάλου οπαδικού πάθους – πέραν όλων των άλλων φυσικά. Εγώ θα κρατήσω το φινάλε γιατί ήταν αληθινά συγκινητικό: αποτελεί από μόνο του την καλύτερη απάντηση για τα πολλά που οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι πρόσφεραν στον ΠΑΟ. Οποιος γνώριζε το Θανάση μιλάει για ένα άνθρωπο που τον τελευταίο καιρό ήταν πολύ κουρασμένος από την έλλειψη του αδερφού του, του Παύλου. Ο Θανάσης έφυγε τελευταίος: τους κήδεψε όλους. Σε όλες τις μεγάλες οικογένειες αυτός που μένει τελευταίος είναι αυτός που έχει πονέσει και πιο πολύ: κάθε αντίο γίνεται ολοένα και πιο σκληρό, πιο πικρό, πιο δύσκολο. Όμως το αντίο στον Παύλο πραγματικά τον λύγισε τον «Τυφώνα»: η ζωή του έπαψε να είναι ίδια γιατί η ζωή δεν είναι ίδια όταν δεν μπορείς να την χαίρεσαι με όποιον θες. Ο Θανάσης έζησε όλη του τη ζωή δίπλα στον Παύλο. Όταν έμεινε μόνος δυσκολευόταν να χαρεί όσα με τον αδερφό του έφτιαξε. Ισως γιατί καταλάβαινε πως χωρίς αυτόν τίποτα δεν θα είχε εξελιχτεί όπως εξελίχτηκε, ίσως γιατί τίποτα και κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάποιον που είναι αναντικατάστατος. Γυναίκες αλλάζεις, φίλους κερδίζεις και χάνεις, αδέρφια όμως έχεις μόνο τα δικά σου.

Μια σχέση αίματος

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος θεωρούσε το ότι να είσαι μέλος μιας οικογένειας σε καθορίζει – η οικογένεια είναι μια σχέση αίματος. Ως άνθρωπος μιας άλλης εποχής ο Θανάσης ένοιωσε τον κόσμο να αλλάζει όταν έχασε τον μοναδικό με τον οποίο αληθινά τον είχε μοιραστεί, δηλαδή τον αδερφό του.

Ηταν 87 χρονών όταν έφυγε ο Παύλος και θα έπρεπε να είναι περισσότερο ίσως προετοιμασμένος για την μοναξιά του, αλλά ο Θανάσης ήταν πάντα νέος κι αυτό το καταλάβαινες από τις θεατρικές του εκρήξεις, τα χωρατά του, το γέλιο του, το οπαδικό του πάθος – ακόμα και από τις γραβάτες του. Ενας τέτοιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει την φυγή του αδερφού του – και δεν την ξεπέρασε. Η οικογένεια έμεινε ορφανή και η οικογένεια ήταν για τον Θανάση Γιαννακόπουλο ιερή. Ως οικογένεια αντιμετώπιζε και τον Παναθηναϊκό: ήταν έτοιμος να τσακωθεί με όλους για χάρη του, αλλά ήξερε και να κρατά και την ψυχραιμία του. Δεν θυμάμαι π.χ καμία επιθετική τοποθέτηση του Θανάση εναντίον των άλλων μετόχων του ΠΑΟ τον καιρό της εμφύλιας διαμάχης που ακολούθησε την πολυμετοχικότητα. Και θυμάμαι την ψυχραιμία που έδειξε όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε συνέντευξη Τύπου για να τον κατηγορήσει για κακοδιαχείριση – ο Θανάσης δεν είπε κουβέντα, όχι γιατί δεν είχε κάτι να απαντήσει, αλλά γιατί τα οικογενειακά ζητήματα δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο δημόσιας αντιπαράθεσης. Ο Θανάσης ήταν «Τυφώνας», αλλά ήταν και κύριος και έτσι θα ήθελε να τον θυμόμαστε. Οπαδό (και μάλιστα ένα από όλους), αλλά την ίδια στιγμή και κύριο – διότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος κέρδιζε το σεβασμό, χωρίς μάλιστα ποτέ του να κρύψει το πάθος του. Κανείς π.χ δεν έγραψε το παραμικρό επικριτικό σχόλιο όταν τον είδε να πλησιάζει τον Πασκουάλ και να του κάνει παρατηρήσεις στο ματς με την Νταρουσάφακα στο ΟΑΚΑ ή όταν παλιότερα πετούσε χαρτονομίσματα στους διαιτητές μετά από ένα τελικό στην Ευρωλίγκα– ίσα ίσα που αυτές οι θεατρικές εκρήξεις του, οι απολύτως συμβατές με το αυθόρμητο του χαρακτήρα του, μπορεί και να μας λείψουν. Ο κόσμος σέβεται τα πάθη – δυσφορεί με την αλαζονεία, την ψευτομαγκιά, την έπαρση. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν είχε τίποτα από αυτά: είχε μόνο ένα ωραίο οπαδικό πάθος.

Τα γράφει ωραία ο Καρύδας

Οποιος θέλει να συγκινηθεί διαβάζοντας για τους τελευταίους μήνες του, να διαβάσει ένα ωραίο κομμάτι του Δημήτρη Καρύδα που υπάρχει στο site της Νova: είναι ο πιο γλυκός επικήδειος για ένα άνθρωπο που όλοι νόμιζαν ότι ξέρουν γιατί ήταν πραγματικά ένας από όλους. Θα τον θυμόμαστε ως μια από τις συμπαθέστερες μορφές του παράξενου κόσμου των Ελλήνων παραγόντων. Ένα άνθρωπο πραγματικό, με μια ωραία τρέλα. Ένα άνθρωπο που έμεινε κοντά στην ομάδα που αγάπησε μέχρι το τέλος και που θα πάει να βρει τον αδερφό του με μια σημαία του ΠΑΟ. Για να συνεχίσουν να τον κοιτάζουν από ψηλά οι δυο τους τον Παναθηναϊκό: μαζί τον απόλαυσαν…