Στο μεταξύ ξέχασα μια σχεδόν υποχρεωτική αναφορά στα γενέθλια του blog: να είναι καλά δυο φίλοι που μου τα θύμισαν! Θα μου πεις ποιον ενδιαφέρον. Ας πούμε κανένα. Αλλά μια αναφορά είναι απαραίτητη. Κάθε μέρα εδώ ανεβαίνει ένα τουλάχιστον θέμα που απασχολεί όπως φαίνεται αρκετό κόσμο. Μια φορά το χρόνο μπορεί να υπάρχει κι ένα κείμενο αυτοαναφορικό: τόσα και τόσα γράφω για όλους τους άλλους.

Τα χρήσιμα σούπερ μάρκετ

Το blog γεννήθηκε Ιούνιο του 2016 και χωρίς να το καταλάβω έκλεισε τα έξι του χρόνια. Εχει καταγράψει ήδη ένα ρεκόρ μακροζωίας που αύριο θα το βελτιώσει. Δεν έκλεισε παρά τις προβλέψεις όλων και η λειτουργία του το καθιστά μοναδικό ως εγχείρημα: έχουν υπάρξει εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες) άλλες ανάλογες προσπάθειες – έξι χρόνια παραμονής δεν έχει να επιδείξει τίποτα ανάλογο. Οσοι επιχείρησαν ανάλογα εγχειρήματα, παρά την όρεξη τους, μετά από λίγο τα έκλεισαν ή βρήκαν καταφύγιο σε κάποιο από τα μεγάλα site super market που υπάρχουν – και καλά έκαναν. Δεν τα κατηγορώ τα site κι ανήκω σε αυτούς που θεωρούν χρήσιμα τα σούπερ μάρκετ – απλά χρησιμοποιώ τον όρο για να περιγράψω όλους αυτούς τους ιστότοπους στους οποίους μπορεί να βρεις καθημερινά ειδήσεις, αναφορές σε κοινωνικά, συμβουλές για ραντεβού, συνταγές μαγειρικής, πρόγραμμα τηλεόρασης και διακοπών, συνεντεύξεις και απογοητεύσεις και απόψεις που αν αντέξεις να τις ψάξεις μπορεί και να τις ανακαλύψεις και να τις βρεις και ενδιαφέρουσες. Εδώ όλα είναι κομμάτι πιο απλά: ένας άνθρωπος μόνος του κάτι γράφει. Κι αν ό,τι γράφει κάποιος κόσμος το βρίσκει ενδιαφέρον, θα συνεχίσει να το κάνει. Οσο έχει αυτός αντοχή κι όλοι οι άλλοι όρεξη να τον διαβάζουν μια στο τόσο. Α propo, κάποτε θυμάμαι είχα την περιέργεια να δω πόσοι διαβάζουν τα αθλητικά και πόσοι τα άλλα: πλέον είσαστε τόσοι πολλοί όσοι από εδώ περνάτε που Ο Τόμ Κρουζ και ο Πογιέτ πχ παίρνουν τα ίδια κλικ. Πράγμα ανησυχητικό και για τους δυο, αν το καλοσκεφτείς.   

Οι λόγοι της αντοχής

Το blog αντέχει στο ταξιδάκι του για δυο λόγους: πρώτον γιατί το αναζητούν καθημερινά πολλοί. Κοιτάζω πολύ σπάνια τα νούμερά του («δεν παίζω για τα στατιστικά» που λέει κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας) ωστόσο την τελευταία φορά που τα κοίταξα βρήκα κάτι ενδιαφέρον: την πρώτη εβδομάδα του Ιούνιου – και μολονότι δεν υπήρχε κάποια τρομερή επικαιρότητα – επισκέπτονταν τη σελίδα καθημερινά πάνω από 2,5 χιλιάδες άνθρωποι, που δεν την είχαν επισκεφτεί ποτέ προηγουμένως και που είχαν προστεθεί καθημερινά σε κάποιες χιλιάδες άλλους σταθερούς αναγνώστες! Αυτό οι 2,5 χιλιάδες δεν είναι πάρα πολλοί, αλλά η ροή αυτή μαρτυρά πως το blog έχει κάμποσο κόσμο ακόμα να κερδίσει κι ως εκ τούτου έχει και λόγο ύπαρξης.

Ο δεύτερος λόγος της αντοχής του είναι ότι δεν βγάζει χρήματα και δεν έχει τέτοιου είδους άγχη. Γενικά ο συντάκτης του έχει με τα χρήματα μια κακή σχέση, αφού αυτά που έχει χάσει είναι περισσότερα από αυτά που έχει βγάλει, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το τερμάτισε! Θέλω να πω πως αν είχα κάνει το blog για να βγάλω χρήματα θα το είχα κλείσει μετά από κάτι μήνες. Αλλά αν αυτό ως σκοπός δεν υπάρχει, ανακαλύπτεις αυτόματα κι ένα δρόμο προς την αθανασία: το blog γίνεται ένα είδος ιντερνετικού σούπερ ήρωα που δεν κινδυνεύει σχεδόν από τίποτα. Θα κλείσει κάποτε από έλλειψη ενδιαφέροντος ή γιατί ο συντάκτης του θα χάσει το κέφι του – κατά τα άλλα είναι άτρωτο. Δεν απογειώνεται, αλλά το πιο βασικό είναι ότι δεν βουλιάζει.

Δεν υπάρχει θεραπεία

Εχει ακόμα λόγο ύπαρξης; Αυτή κάθε φορά που το blog έχει γενέθλια είναι η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση. Μετά από έξι χρόνια, αν υποθέσουμε πως το χρησιμοποίησα αρχικά για ένα είδος ψυχοθεραπείας (για να πω δηλαδή δημόσια πολλά που θα μπορούσα να λέω σε ψυχαναλυτή, αν είχα), η ψυχοθεραπεία έχει ολοκληρωθεί – ότι είχα να πω δημοσίως το είπα. Πάντα βέβαια προκύπτει κάτι καινούργιο να εξομολογηθείς, αλλά η μεγάλη ανάγκη (αν υπήρξε…), δεν υπάρχει πια. Βέβαια δεν υπάρχει και θεραπεία: παρά την δημόσια ψυχανάλυση τα προβλήματα μου μάλλον δεν λύθηκαν – εξακολουθούν να υπάρχουν και να χειροτερεύουν, και μόνο για αυτό ο πειρασμός του να το σταματήσω το πράγμα θα πρεπε να είναι μεγάλος. Πλην όμως δεν είναι. Για δυο λόγους. Πρώτον γιατί δύσκολα θα μπορούσα να μεταφέρω αλλού την ανάγκη μου για δημόσιες εξομολογήσεις  - αυτό κάνω συνήθως εδώ. Και δεύτερον γιατί, αν έξι χρόνια πριν το ιντερνετικό τοπίο στην Ελλάδα ήταν ένας ωκεανός με κύματα και τέρατα, κι εγώ έψαχνα ένα βαρκάκι, σήμερα όλοι ενδιαφέρονται τα τέρατα να  τα υιοθετήσουν κι αυτό κομμάτι με τρομάζει. Δεν είμαι σε ηλικία ή σε διάθεση που να μπορώ ν αρχίσω να κυνηγάω τα κλικ γράφοντας για την Πισπιρίγκου, το Μπάμπη τον πιλότο, τον Κίνεζο βασιλιά του real estate, τις μεταγραφές που δεν γίνονται, το ποιόν ινφλουεντσάρουν οι ινφλουένσερς και το αν στο Γηροκομείο του Ψινάκη τα περνάνε ωραία. Η τρέχουσα ιντερνετική δημοσιογραφία (αν μπορείς να το πεις δημοσιογραφία όλο αυτό) είναι μια πινακοθήκη τερατουργημάτων τα οποία πρώτοι αποκηρύσσουν οι δημιουργοί τους – να ξέρετε.  Αλλά αν δεν το λένε δημοσίως είναι γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν αλλιώς: όποιος μπορεί, γλυτώνει τουλάχιστον από το χάος που προκαλεί κάθε καυγάς με αυτό που λέμε συνείδηση, συνήθως σιωπώντας. Εγώ είμαι από τους τυχερούς που μπορώ να μην σιωπώ: δεν το λες και λίγο.  

Υποσχέσεις χωρίς νόημα

Πρέπει να δώσω υποσχέσεις γιατί είναι γενέθλια; Δεν θα το κάνω γιατί δεν έχει νόημα. Ομολογώ πως τον τελευταίο καιρό με την πραγματικότητα να είναι όλο και περισσότερο ζοφερή, το blog γίνεται καμιά φορά και καταφύγιο: η επικαιρότητα του μικρή σχέση έχει με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά κι αυτό έχει σταματήσει να με προβληματίζει. Τι με προβληματίζει; Ότι βρίσκω ολοένα και πιο δύσκολα τις καλές ιστορίες που θα ήθελα να αναδείξω διότι αυτές λιγοστεύουν επικίνδυνα. Ετσι στεναχωριέμαι, όχι για όσα έγραψα ή για όσα έγραψα λάθος (διότι πάντα θα υπάρχουν και τέτοια), αλλά για όσα δεν πρόλαβα να γράψω διότι συνέπεσαν με άλλα, που καλώς ή κακώς αξιολόγησα ως σημαντικότερα. Δεν είναι πολλά, αλλά με βασανίζουν. Τι με παρηγορεί; Ότι έξι χρόνια μετά απέκτησα πολλούς και καλούς φίλους, ότι διάφορα που γράφω τα διαβάζουν άνθρωποι που ξέρουν και χαίρομαι όταν συμφωνούν, ότι το blog γίνεται καμιά φορά αιτία για να γνωρίζονται άνθρωποι μεταξύ τους και να αλλάζουν απόψεις, ότι έξι χρόνια μετά η επικοινωνία (η πραγματική, όχι αυτή για την οποία οι ομάδες και τα κόμματα πληρώνουν) αποδεικνύεται κομμάτι σημαντικότερη από την δημοσιογραφία. Για αυτό άλλωστε δεν είναι και επάγγελμα, όπως δεν είναι κι επαγγελματική στέγη το blog.

Εξι χρόνια μετά το blog παραμένει ένα καραβάκι. Οσοι χωράμε, χωράμε. Στριμωχτά και χωρίς πολυτέλειες. Αλλά με το χαμόγελο της σιγουριάς πως ή θα χαθούμε και θα γλυτώσουμε ο ένας από τον άλλο ή θα εξακολουθήσουμε να περνάμε καλά. Εγώ γράφοντας και εσείς διαβάζοντας. Λίγο μοιάζει να είναι, αλλά αρκεί…