Μετά την Παρί αποχαιρέτησε το Τσάμπιονς λιγκ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μάλιστα με ήττα εντός έδρας από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε, που έχει αποκτήσει ειδικότητα σε αποκλεισμούς αγγλικών ομάδων: η χθεσινή πρόκριση ήταν η έβδομη της Ατλέτικο με νίκη στην Αγγλία! Από περιέργεια θα θελα να ξέρω τι λένε για την νέα καταστροφή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όσοι απέδωσαν τον αποκλεισμό της Παρί στον νεοπλουτισμό της, στην έλλειψη βάρους της φανέλας της, στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης κτλ. Είναι νεόπλουτη η κάποτε μόνιμη πρωταθλήτρια Αγγλίας; Η μήπως η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει στις προθήκες του μουσείου της στο Γουάντα Μετροπολιτάνο κάποιο τρόπαιο που δεν έχει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Προφανώς τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Στο ποδόσφαιρο το παρών έχει σημασία κι όχι το βάρος της ιστορίας. Και το παρών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι μια ιστορία παρακμής.

Πως θα γυρίσει ο διακόπτης

Δεν συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο αλλά συμβαίνει: όσο πιο θεαματικός και υπέροχος και τρομερός είναι ένας κύκλος επιτυχιών, τόσο σκληρή, αφόρητη και ασταμάτητη μπορεί να γίνει η κατρακύλα που ξεκινά μετά το τέλος του. Για την επίδραση του Σερ Αλεξ Φέργκουσον στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχω γράψει πάρα πολλά, που κάθε φορά που η ομάδα αυτή αποτυγχάνει παραμένουν σταθερά επίκαιρα. Αλλά στην περίπτωση της Γιουνάιτεντ δεν έχει πια τόση σημασία η εξιστόρηση του πως η ομάδα που κάποτε τρομοκρατούσε την Αγγλία και την Ευρώπη έφτασε ως εδώ: σημασία έχει γιατί δεν μπορεί να συνέρθει και να κερδίσει το ένα από τα δυο (και μόνα) τρόπαια που θα την βοηθήσουν να γυρίσει σελίδα – δηλαδή το πρωτάθλημα Αγγλίας και το Τσάμπιονς λιγκ. Βλέποντας και το χθεσινό άχρωμο παιγνίδι της (που στις λεπτομέρειές του ήταν σε κάποια πράγματα χειρότερο κι από εκείνο που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε στη Μαδρίτη) έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η κάποτε υπέροχη αγγλική ομάδα πληρώνει κάτι απλό: την ασταμάτητη αναζήτηση ενός σωτήρα που θα πατήσει το πόδι του στο Ολντ Τράφορντ και ως δια μαγείας θα αλλάξει το σκηνικό. Αυτό το ρόλο τον έχουν παίξει κατά καιρούς προπονητές όπως ο Μουρίνιο ή ο Φαν Γκααλ, αλλά και παίκτες. Τελευταία και αρκετά ενδεικτική είναι φυσικά η περίπτωση του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Ελιξήριο νεότητας δεν υπάρχει  

Το χθεσινό παιγνίδι του Πορτογάλου αποτελεί την απόλυτη απόδειξη πως όταν τα χρόνια ενός σπουδαίου ποδοσφαιριστή περάσουν, όση κι αν είναι η θέλησή του μοιάζει σχεδόν αδύνατο να κάνει τη διαφορά εκεί που η ομάδα τον χρειάζεται. Ο Ρονάλντο ερχόταν από ένα καταπληκτικό ματς κόντρα στην Τότεναμ. Οποιος τον είδε να σημειώνει τρία γκολ το Σάββατο πιθανότατα να πίστεψε πως ο τύπος, εκτός από 807 γκολ, βρήκε στη ζωή του και το ελιξήριο της νεότητας. Δεν ήταν το εντυπωσιακό ότι σκόραρε κατά βούληση: ήταν ότι έμοιαζε πραγματικά 30 χρονών – το παιγνίδι του ήταν ένα σπάνιο μείγμα εμπειρίας και κλάσης κι απορώ πως οι παίκτες της Τότεναμ δεν του ζήτησαν αυτόγραφα. Αλλά στο ποδόσφαιρο ειδικά υπάρχει ένας κανόνας που όπως αποδεικνύεται δεν επιτρέπει εξαιρέσεις: όταν ένας παίκτης μεγαλώσει ενώ μπορεί πάντα να προσφέρει, δεν ξέρει κανείς ποτέ (ούτε κι ο ίδιος) πότε αυτό θα είναι σε θέση να το κάνει με τον τρόπο που μπορεί. Ούτε τη μπάλα ξεχνάει, ούτε παύει να έχει όρεξη: απλά εύκολα μπορεί σε ένα ματς να είναι υπέροχος κι εύκολα στο επόμενο να είναι ανύπαρκτος. Και το χειρότερο; Είναι σχεδόν αδύνατο να προγραμματίσει το πότε μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω. Αν αυτό μπορούσε να συμβεί, αν πχ ο ίδιος, η ομάδα και ο προπονητής γνώριζαν πως σε δέκα συγκεκριμένα ματς η προσφορά του θα ήταν η μέγιστη, νομίζω πως οι ποδοσφαιριστές θα αγωνίζονταν πια μέχρι τα 45. Αν δεν συμβαίνει αυτό είναι γιατί κανείς δεν μπορεί να περιμένει από όσους μεγαλώνουν σπουδαία ματς σε στοχευμένες βραδιές.

Το εγκαταλείπει στα προημιτελικά  

Ο Ρονάλντο μετά τη νίκη με την Τότεναμ προσπάθησε να παίξει το ρόλο του ηγέτη και για να αποδείξει στον νέο (κι όχι της απολύτου αρεσκείας του προπονητή του, τον Γερμανό Ραλφ Ράνγκνικ) ότι πρέπει να τον αφήσει στην ησυχία του αντί να καυγαδίζει μαζί του για τα ταξίδια του στην Πορτογαλία πχ. Όταν έγραψε στο Instagram απευθυνόμενος στον κόσμο της ομάδας «είμαστε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Kι ας το κάνουμε αυτό μαζί!», εννούσε φυσικά πως αυτός είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ότι επιθυμεί την υποστήριξη του κοινού για ένα ακόμα κατόρθωμα. Η πίστη του στον εαυτό του είναι τεράστια και λογική, αφού τα ρεκόρ του του δίνουν δύναμη: αλλά αν η πίστη αυτή αρκούσε θα κέρδιζε το Τσάμπιονς λιγκ πάντα, ενώ από τότε που πέρασε τα 34 το εγκαταλείπει στα προημιτελικά κάθε χρόνο.

Το τι έκανε φέτος είναι απλό: η επιλογή του να επιστρέψει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε να κάνει κυρίως με το Τσάμπιονς λιγκ. Ο Πορτογάλος προφανώς πίστευε πως μπορεί να κάνει τη διαφορά στα λίγα παιγνίδια του απέναντι σε αντιπάλους όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης που τους γνωρίζει καλά. Η αλήθεια είναι πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, χάρη στα δικά του γκολ, προκρίθηκε από τον όμιλο. Αλλά απέναντι στους σκληρούς του Σιμεόνε ο Ρονάλντο, που χθες προσπαθούσε από το πρώτο λεπτό να δείξει πως μπορεί ακόμα να είναι πρωταγωνιστής, τελείωσε το ματς με μια τελική προσπάθεια – ένα ψαλίδι από πλάγια θέση στο 75΄. Κι ας τον έψαχναν σε όλο το ματς όλοι.

Τάξη στο χάος

Ο Κριστιάνο, όπως κι ο Μέσι, κάνει το λάθος να πιστεύει πως μπορεί ακόμα να μετατρέπει το Τσάμπιονς λιγκ σε παλκοσένικο κερδίζοντάς το – δεν μπορεί. Ενας λόγος που δεκάδες μεγάλοι παίκτες παίζουν στα τελευταία χρόνια της ζωής τους μακριά από την Ευρώπη (στις ΗΠΑ ή στην Αραβία πχ) είναι για να παρατείνουν την καριέρα τους, χωρίς να χαλάσουν την εικόνα τους, αλλά παίκτες όπως ο Ρονάλντο βλέπουν το πράγμα διαφορετικά πιστεύοντας πως θα νικήσουν και το χρόνο – δικαίωμά τους. Το θέμα όμως δεν είναι ο Πορτογάλος, είναι η Γιουνάιτεντ. Που αντί να επενδύσει στο χρόνο επιμένει να ψάχνει αυτόν που θα κάνει κάποιο μαγικό και θα τον καταργήσει γυρίζοντας την ομάδα πίσω στις δεκαετίες που μεσουρανούσε. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να πας πίσω: οφείλεις να προσπαθείς να πας μπροστά.

Η Μάντσεστερ Γιουνάτεντ πρέπει να αποδεχτεί ότι αν δεν αξιοποιήσει το χρόνο, σταματώντας να κυνηγά τρόπαια και χτίζοντας μια ομάδα, σύντομα θα ζει μόνο με τις αναμνήσεις: η στρεσαρισμένη από την έλλειψη αληθινών επιτυχιών ομάδα της θα σπάει κάθε χρόνο τα μούτρα της αδυνατώντας να κερδίσει. Διότι για να κερδίσει κάποιος πρέπει να βασίσει την πρόοδό του σε αρχές, σε δουλειά και σε σχέδιο. Και πρέπει να το κάνει με προγραμματισμό και υπομονή. Κι όχι απλά πετώντας χρήματα για παίκτες που δύσκολα μπορεί να συνυπάρξουν, όπως ο Πογκμπά με τον Μακ Τόμινι, ο Ράσφορντ με τον Ελάνγκα, ο Φερνάντεζ με τον Καβάνι, ο Βαράν με τον Μαγκουάιρ κτλ. Κανένας δεν μπορεί να οδηγήσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε επιτυχίες αν δεν έχει χρόνο να βάλει τάξη σε αυτό το χάος: δεν χρειάζεται κάποιος σωτήρας, αλλά κάποιος που να έχει χρόνο να φτιάξει μια ομάδα χωρίς απαιτήσεις για τίτλους.

Η Ατλέτικο Μαδρίτης πχ που την Μάντσεστερ την απέκλεισε είναι μια ομάδα – νομίζεις μάλιστα ότι είναι και αναλλοίωτη από το χρόνο κι ότι σε αυτοί αγωνίζονται οι ίδιοι παίκτες που ο Σιμεόνε βρήκε εκεί όταν πρωτοπήγε. Δεν είναι έτσι. Κάθε χρόνο ο Αργεντίνος μας παρουσιάζει και κάποιους που κοντά στις σταθερές του αξίες (Ομπλακ, Κόκε, Γκριεζμάν κτλ) κάνουν ένα βήμα μπροστά: χθες τρέλανε την άμυνα της Γιουνάιτεντ παίζοντας σαν «ψευτοεννιάρι» ο Ζοάο Φέλιξ. Τον οποίο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν αποκλείω να αγοράσει το καλοκαίρι για να της δώσει το πρωτάθλημα ή το Τσάμπιονς λιγκ. Και μετά ο προπονητής της να μην ξέρει τι να τον κάνει…