Τη βραδιά που ο κόσμος του Ολυμπιακού υποδέχτηκε τον Κέβιν Μιραλάς, ο Μάρκο Μάριν, που όταν ήρθε κανείς δεν τον υποδέχτηκε, έκανε σε ένα ακόμα ματς φέτος την δουλειά του, χαρίζοντας στον πρωτοπόρο μια νίκη στην πάντα δύσκολη για αυτόν Λάρισα. Ανοίγει το σκορ με ένα καταπληκτικό τελείωμα στο 54΄προκαλώντας με την χωρίς τη μπάλα κίνησή του την πάσα του Ταχτσίδη, κόβει το γήπεδο στα δυο με το καταπληκτικό άνοιγμα στο Φορτούνη στο 67΄ στη φάση του δεύτερου γκολ, ανοίγει την ωραία αντεπίθεση στο σκαμμένο χωράφι που λέγεται AEL FC Arena (τρομάρα μας…) στο 88΄. Είναι μέσα σε όλα τα γκολ, όπως συμβαίνει διαρκώς το τελευταίο τρίμηνο. Οι στενές πλάτες του Μάριν σηκώνουν φέτος κάτι που στον Ολυμπιακό είναι παραδοσιακά βαρύ: το βάρος της ευθύνης.       

Συνεχώς εξετάσεις

Υπάρχουν ποδοσφαιριστές, που το βιογραφικό τους δίνει τη δυνατότητα να γίνουν βασικοί σε κάθε ομάδα που έχουν βρεθεί και, παραδόξως, υπάρχουν και παίκτες, που εξαιτίας του βιογραφικού τους, πρέπει να δίνουν συνεχώς εξετάσεις, γιατί το βάρος του τους καταπιέζει. Εχω ακούσει για διάφορους κατσαπλιάδες τη φράση «στην Γερμανία (στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Γαλλία κτλ) έπαιζε, αποκλείεται να μην είναι καλός». Στη βάση αυτής της λογικής υπήρξαν πολλοί, που, επειδή η συγκυρία και η τύχη τους βοήθησε κάποτε να υπογράψουν για μια μεγάλη ομάδα, έκαναν καριέρα «πουλώντας» σε διάφορα κορόιδα αυτό τους το κατόρθωμα – που ήταν συνήθως κατόρθωμα του αντζέντη τους. Και υπάρχει και ο Μάρκο Μάριν που το βιογραφικό του, γιγάντιο όσων λίγων παικτών που έχουν περάσει από την Ελλάδα, γέννησε εξ αρχής μια παράξενη δυσπιστία για τις ικανότητές του, λες και ήταν Fake και κατασκευασμένο. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου: και εγώ για να καταλάβω τον Μάριν, την αξία και την Τέχνη του χρειάστηκα χρόνο πολύ.

Το βάρος του βιογραφικού

Δεν ξέρω πόσοι έχετε διαβάσει το βιογραφικό του Μάριν: θα τρομάξετε. Ο τύπος έχει συμμετοχές σε όλες τις Εθνικές ομάδες της Γερμανίας από τα 16 του χρόνια και ήταν στην αποστολή της Νάσιοναλμάνσαφτ για το μουντιάλ του 2010. Αγωνίστηκε σε 68 ματς με την Γκλάντμπαχ και 87 με την Βέρντερ, που όταν ο Ολυμπιακός την κέρδισε εκτός έδρας παραλίγο στην Ελλάδα να γίνει αργία. Αποκτήθηκε για ένα σωρό χρήματα από την Τσέλσι, πέρασε από την Φιορεντίνα, την Σεβίλλη, την Αντερλεχτ κι έκανε ωραία πράγματα και με την Τράμπζονσπορ. Φυσικά σε πολλές από αυτές τις ομάδες δεν βρήκε θέση βασικού, αλλά πάντα πρέπει να βλέπει κανείς και ποιους είχε μπροστά του ως ανταγωνιστές για μια θέση στην ενδεκάδα. Κι όμως διαβάζοντας το βιογραφικό του κανείς σχεδόν δεν στέκεται στο γεγονός ότι έχει περάσει από ομάδες σημαντικές, αλλά απλά αναρωτιέται γιατί σε αυτές δεν στέριωσε! Λες και το ότι τον διάλεξαν όλοι αυτοί είναι απολύτως ασήμαντο.  

Οι τεχνητές αναπνοές

Ακούω πολλούς που νοσταλγούν ένα σωρό παίκτες, κάποιους απολύτως δικαιολογημένα και κάποιους απλά γιατί συνέβη να έβαλαν κάποτε ένα γκολ σημαντικό ή να έπαιξαν τρία - τέσσερα μεγάλα ματς στη σειρά. Αν ποτέ ο Μάριν φύγει δεν ξέρω αν θα τον νοσταλγήσει ποτέ κανένας: αυτό, όμως, που ξέρω είναι ότι στις παρούσες συνθήκες κάνει ένα πρωτάθλημα καταπληκτικό και κρατά τον Ολυμπιακό πρώτο – μαζί με τον Ανσ  αριφάρντ είναι οι δυο που του έκαναν τεχνητές αναπνοές, όταν ήταν έτοιμος να καταρρεύσει. Κι αν ο Πέρσης βάζει γκολ, αποδεικνύοντας σε κάθε ευκαιρία ότι είναι ο μοναδικός αξιόπιστος φορ του Ολυμπιακού, ο Μάριν, με την βαλκανική πονηριά και το τευτονικό πείσμα, κάνει κι ένα σωρό άλλα! Κάθε φορά που τον βλέπω να κολλάει τη μπάλα στο πόδι χαϊδεύοντας τις καμπύλες της, να την ανοίγει με το εξωτερικό στον χώρο για τον παίκτη που ακολουθεί (και που σπανίως έχει καταλάβει τι ο Γερμανός του ετοιμάζει…), κάθε φορά που επιταχύνει ή που εμφανίζεται σε σημεία του γηπέδου που δεν τον περιμένεις για να κάνει πότε κάτι εξαιρετικά απλό και πότε κάτι αληθινά απρόβλεπτο, βλέπω μια εκδοχή του Λίο Μέσι, που ο Γερμανός, ως αυθεντικός τρελός και ιδιοφυής συγχρόνως, εμφανώς μιμείται. Ο Γερμανός από τη Σερβία κοπιάρει στιγμές στιγμές τον μεγάλο Αργεντίνο, τις περιστροφές και τις συγκλίσεις του, τα ανοίγματά του και τις εφόδους του – κυρίως τα ωραία του τελειώματα. Αυτή η παράξενη μίμηση έχει ως αποτέλεσμα συχνά πυκνά διάφορα μικρά αριστουργήματα. Τα γκολ του Μάριν μπορεί να μην είναι πολλά, αλλά είναι όλα σχεδόν όμορφα και τα πανηγυρίζει σαν παιδάκι, που παίζοντας με τους φίλους του κατάφερε να κάνει αυτό που έβλεπε στην τηλεόραση να σκαρώνει με τέχνη το ίνδαλμά του. Ακόμα κι ο τρόπος που καμιά φορά «εξαφανίζεται» από το γήπεδο, γιατί περπατάει ή μένει στην άκρη μακριά από τη μπάλα, θυμίζει τον τρόπο που το κάνει ο μεγάλος Αργεντινός – κι αυτός, όταν μένει μακριά από τη δράση, νομίζεις πως έχει βγει από το γήπεδο να πιεί ένα τσάι για να επιστρέψει σε λίγο δριμύτερος.

Εμφανώς εξαρτημένος

Πέρυσι ο Μπέντο δεν καταλάβαινε τον Μάριν: το ποδόσφαιρο του Πορτογάλου ήθελε δύναμη, τρέξιμο και πίεση – δεν ήταν για αρτίστες κι όχι τυχαία μαζί του είχε κι ο Τσόρι προβλήματα. Φέτος του κάνανε τη ζωή δύσκολη φέρνοντας τον Οφόε, που περιόρισε ακόμα περισσότερο τις στιγμές που ο Μάριν μπορούσε να πάρει τη μπάλα και να κάνει τα δικά του. Δεν το έβαλε κάτω. Μολονότι «δεκάρι» στην ψυχή και εμφανώς εξαρτημένος από την κατάχρηση της μπάλας, βρήκε χώρο εκεί στα αριστερά κι έστησε το συνεργείο του. Και σιγά σιγά, όταν κατάλαβε κι αυτός ότι τον εφετινό Ολυμπιακό μπορούσε να τον κρατήσει ζωντανό μόνο η αυτοδιαχείριση και οι προσωπικές ενέργειες, άρχισε τα δικά του: παρεκκλίνει, συγκλίνει, γίνεται ο παραπάνω παίκτης στη μεσαία γραμμή, αλλά και ο κρυφός φορ στην επίθεση. Και κάπου μέσα του πιστεύει πως θα μπορούσε κάποτε να βρει τον ίδιο τον Μέσι και να πουν δυο κουβέντες για το ποδόσφαιρο που αγαπούν και που είναι ακριβώς το ίδιο.

Και καλός και τρελός

Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουμε να τον βλέπουμε για πολύ τον Μάριν. Ηρθε ο Μιραλάς, μπορεί να ρθούν κι άλλοι ακραίοι, αφού διάφοροι σοφοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει εξτρέμ, δεν έχει δημιουργούς, δεν έχει επιθετικούς, δεν έχει τίποτα. Αν τον χάσουμε εγώ θα τον νοσταλγώ αυτόν τον παράξενο παίκτη που είναι Γερμανός μόνο στην ταυτότητα. Θα σκέφτομαι τις μεγάλες του ενέργειες με την ίδια γλυκιά ανάμνηση που σκέφτομαι τα δικά μου πολλά λάθη, ακριβώς γιατί στην εκτίμησή μου τον αδίκησα: δεν κατάλαβα ούτε πόσο καλός παίκτης είναι (τυφλωμένος από τη λάθος ανάγνωση του βιογραφικού του), αλλά ούτε και πόσο ωραίος τρελός είναι – και για αυτό το δεύτερο είμαι ασυγχώρητος.

Σέβομαι τους καλούς επαγγελματίες, απολαμβάνω τους χαρισματικούς παίκτες, αλλά αγαπάω κυρίως τους τρελούς και τους παράξενους. Και ναι, ένα τρελό σαν τον Μάριν που πιστεύει πως είναι ο Μέσι είχα χρόνια να δω και για την παραξενιά του πάντα θα τον θυμάμαι. Κι αν ποτέ τον βρει τον Αργεντίνο και μιλήσουν για το τι τους αρέσει όταν παίζουν ποδόσφαιρο, θα θελα να είμαι κάπου δίπλα και να κρυφακούω…