Εφταναν δυο εύκολες νίκες της Εθνικής του μπάσκετ κόντρα στην Ρουμανία και στην Mεγάλη Βρετανία στην Πάτρα για να ξεκινήσει μια παράξενη θριαμβολογία, ενόψει του πανευρωπαϊκού του Σεπτέμβρη. Ο σοφός Κώστας Μίσσας έβαλε τον πήχη ψηλά εκθειάζοντας τον βαθμό ετοιμότητας των παικτών του, που όπως είπε, «είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτό που περίμενε», ενώ παλιοί, όπως ο Γιώργος Πρίντεζης και νέοι, όπως ο Βαγγέλης Μάντζαρης και ο Θανάσης Αντετοκούμπο, μίλησαν για ομάδα με γεμάτο ρόστερ, που χρειάζεται να βρει απλώς χημεία. Ηδη άρχισαν να κυκλοφορούν αφιερώματα, που μας εξηγούν γιατί η ομάδα αυτή θα κάνει ένα σπουδαίο πανευρωπαϊκό, ήδη άρχισαν να γράφονται στην ωραία σύνθετη γλώσσα του μπάσκετ ύμνοι για την γενιά των 90ντάρηδων, τους «παλιούς» που πρέπει να φύγουν δικαιωμένοι, τον Γιάννη Αντετοκούμπο, που θα κάνει τη διαφορά κτλ. Συνιστώ ηρεμία. Όχι γιατί αυτά που λέγονται και γράφονται δεν είναι πραγματικά, αλλά γιατί η Εθνική ομάδα του μπάσκετ έρχεται από τόσα πολλά στραπάτσα, που θα ναι λάθος να πάει στο πανευρωπαϊκό με βεβαιότητες μεταλλίων και σιγουριά για διάκριση. Όταν έχεις να μπεις στην τετράδα σε μεγάλο τουρνουά πάνω από επτά χρόνια, λόγια μεγάλα απαγορεύονται.

Τέσσερις παίκτες παραπάνω

Η εφετινή Εθνική δεν δημιουργήθηκε από παρθενογένεση και δεν πρέπει να ξεχνάμε το κάζο, στο οποίο υπήρξε πρωταγωνίστρια ένα χρόνο πριν, όταν αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς του Ρίο χάνοντας από τους Κροάτες. Από εκείνη την Εθνική υπάρχουν στην τωρινή οκτώ ίδιοι παίκτες: στην Ιταλία στο ατυχέστατο Προολυμπιακό τουρνουά ήταν παρόντες ο Καλάθης, ο Μπουρούσης, ο Μάντζαρης, ο Αγραβάνης, ο Παπαπέτρου, ο Μπόγρης, ο Γιάννης και ο Θανάσης Αντετοκούμπο. Δεν ήταν στην Ιταλία και θα είναι λογικά παρόντες φέτος ο Σλούκας κι ο Πρίντεζης, που πέρυσι ήταν τραυματίες κι ο Παπανικολάου και ο Παππάς που πέρυσι είχαν κοπεί από την αποστολή. Και οι τέσσερις αυτοί παίκτες είναι τρομερά σημαντικοί: ο Πρίντεζης και ο Σλούκας ξεκουράστηκαν, ο Παπανικολάου και ο Παππάς αναμένεται να βοηθήσουν καθοριστικά, αφού έρχονται από μια σπουδαία σεζόν. Όμως υπάρχουν και απουσίες σε σχέση με το προολυμπιακό που καλό είναι να μην τις ξεχνάμε: θα λείψουν ο Κουφός (πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να μπει στη δωδεκάδα ο Παπαγιάννης και θα ναι μεγάλος ο πονοκέφαλος του Μίσσα για το ποιον θα αποκλείσει), ενώ θα απουσιάσει και ο Στράτος Περπέρογλου, που πέρυσι στο Τορίνο ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της ομάδας. Κυρίως, όμως, υπάρχει πάντα το μεγάλο μυστήριο που λέγεται Γιάννης Αντετοκούμπο. Χαρισματικός όσο κανείς, αλλά και πάντα υποχρεωμένος να παρακολουθεί καλοκαιριάτικα ταχύρυθμα μαθήματα εκμάθησης του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Γιάννης ψάχνει ακόμα το πρώτο του μεγάλο τουρνουά με την Εθνική. Δεν είναι παράξενο που ακόμα δεν την έχει πάρει από το χέρι: έχει να μάθει πολλά.

Τρεις διαφορετικές πεντάδες

Μαθαίνω ότι ο Μίσσας, μολονότι θα ήθελε τον Γιάννη κοντά στο καλάθι, ετοιμάζει τρεις διαφορετικές πεντάδες – μια με τον Γιάννη σε θέση «δυο», μια με αυτόν ως «τριάρι» και μια με αυτόν ως «τεσσάρι». Το ενδιαφέρον είναι ότι η θέση θα καθορίσει και την συμπεριφορά του άσσου του ΝΒΑ: ως «δυάρι» πρέπει να είναι πιο δημιουργικός, ως «τριάρι» πιο εκτελεστής, ως «τεσσάρι» πιο αποτελεσματικός στην άμυνα και έτοιμος να βοηθήσει σε δύσκολες για την ομάδα δουλειές, όπως τα επιθετικά ριμπάουντ, τα κοψίματα, το μαρκάρισα ψηλών που παίζουν πολύ με τη μπάλα. Κανείς παίκτης δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά ταυτόχρονα και σε κάθε ματς, αλλά ο Γιάννης δεν είναι ένας κοινός παίκτης: κάθε προπονητής μπορεί να του ζητήσει το αδιανόητα σύνθετο. Από την άλλη, στο τεχνικό επιτελείο υπάρχει η βεβαιότητα ότι ο σούπερ σταρ των Μπακς δεν είναι ακόμα έτοιμος να γίνει ο «Νοβίτσκι της Ελλάδας», μετατρέποντας τα ματς της Εθνικής σε οne man show: είναι αμφίβολο κι αν ο ίδιος θέλει κάτι τέτοιο. Όμως το καλούπωμά του, η γνώση των ρόλων, η ανάγκη να λειτουργεί η ομάδα κάπως χαμαιλεόντια γύρω του, καθιστά την δική του προσαρμογή σε πρωτεύον ζήτημα: η Ελλάδα δεν είχε ποτέ ένα τέτοιο παίκτη και μένει να δούμε πως και οι συμπαίκτες του θα βρουν ρόλους κινούμενοι γύρω του. Πέρυσι στο προολυμπιακό αυτό δεν είχε γίνει κι όχι γιατί οι παίκτες δεν προσπάθησαν: ίσα ίσα. Στο κρίσιμο ματς με την Κροατία η Εθνική μας είχε γυρίσει μια τεράστια σε βάρος της διαφορά (έχανε με 24 πόντους!), και χάρη στις επιθετικές πρωτοβουλίες του Γιάννη, όμως όταν το ματς μπήκε στην τελική ευθεία οι πανέξυπνοι Κροάτες άφησαν στους Ελληνες διεθνείς ελεύθερα σουτ, φρενάροντας τους διαδρόμους του προς το καλάθι. Η επιθετική σύγχυση ήταν άνευ προηγουμένου, η Εθνική μας είχε βάλει όλους κι όλους 61 πόντους και η δουλειά (και των δυο Αντετοκούμπο) στην άμυνα πήγε στράφι. Η Εθνική η εφετινή μοιάζει σαφώς πιο γεμάτη από την περσινή, ωστόσο έχει μια ομοιότητα: απουσιάζει από δαύτη ο μεγάλος περιφερειακός καθοδηγητής, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Ζήσης έστω. Η διαχείριση της μπάλας στα τελευταία λεπτά δεν θα είναι απλή υπόθεση. Προσωπικά θεωρώ δεδομένο ότι η Εθνική θα συντρίψει ομάδες ποιοτικά χειρότερες από την ίδια, αφού έχει παίκτες για να το κάνει, αλλά στα κρίσιμα ματς θα τα καταφέρει, μόνο αν οι ρόλοι είναι ξεκαθαρισμένοι: στα ματς που οδηγούν στα μετάλλια δεν επιτρέπονται αυτοσχεδιασμοί – ένα ηγέτης χρειάζεται. Δεν τον είχε ο Κατσικάρης, πρέπει να τον βρει ο Μίσσας. Αν τη δουλειά είναι έτοιμος να την κάνει ο Γιάννη, μεγάλη μας τιμή. Αν δεν είναι, υπάρχουν κάμποσοι που στην Ευρωλίγκα έγιναν άντρες και πολλά φροντιστήρια δεν χρειάζονται.

Τυφλές ελπίδες

Φιλικά ματς σαν αυτά που έγιναν στην Πάτρα, όπου ο Γιάννης Αντετοκούμπο έλειπε, είναι χρήσιμα για να ξεμουδιάζουν οι παίκτες, αλλά μικρή σημασία έχουν: δεν είναι ματς για συμπεράσματα. Αν κάτι χρειάζεται από τώρα μέχρι τον Σεπτέμβρη είναι η ομάδα να μάθει καλύτερα τον Γιάννη και ο Γιάννης καλύτερα την ομάδα – αλλά προσοχή: όσο και να τον αγαπάμε τον Γιάννη (εγώ προσωπικά τον λατρεύω) δεν είναι απαραίτητο να τον πιέσουμε να κάνει πράγματα για τα οποία μπορεί να μην είναι ακόμα έτοιμος, όπως το να γίνει ηγέτης. Η δουλειά του σοφού Μίσσα είναι πραγματικά δύσκολη, αλλά η δουλειά του είναι η ομάδα – η λειτουργία της, η εσωτερική της ιεραρχία, η καλή της προετοιμασία για δύσκολα ματς: σε αυτά είχαμε πρόβλημα στις τελευταίες διοργανώσεις. Στα φιλικά και στα εύκολα όλα ήταν εξαιρετικά και τα προηγούμενα χρόνια: όταν μιλάμε για την Εθνική του μπάσκετ, καλό είναι τα φιλικά της να μάθουμε να μην τα παίρνουμε στα σοβαρά. Επτά χρόνια τώρα σε αυτά μας πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες…