Στις αντιφατικές μέρες που ζει το ελληνικό μπάσκετ η είδηση ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης μπήκε στο Hall of Fame της FIBA είναι πρώτα από όλα ένα καλό σημάδι για το σπορ που στην Ελλάδα αγαπάμε. Μας υπενθυμίζει πως το μπάσκετ στην Ελλάδα έχει αντοχές. Η εποχή της μαυρίλας, των πρωτοδικείων και της θλίψης θα περάσει. Η τιμή που γίνεται από την FIBA στο Γιαννάκη δείχνει ότι η δύναμη του ελληνικού μπάσκετ είναι η δύναμη των συμβόλων του. Το ελληνικό μπάσκετ έχει ιστορία που έχουν γράψει άνθρωποι σπάνιοι. Όπως ο Γιαννάκης.  

Σύμβολο ελληνικό, δικό μας

Ο Γιαννάκης είναι ο τρίτος της μεγάλης ομάδας των πρωταθλητών Ευρώπης του 1987 που μπαίνει στο Hall of Fame μετά το Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Φασούλα. Πάντα στο μυαλό μου ο Γκάλης συμβόλιζε κάτι εξωπραγματικό: η διάστασή του ίσως ξεπερνούσε το σπορ – ο ίδιος με τα κατορθώματα του απέκτησε τη διάσταση ενός σούπερμαν που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. Ο «Πάνι» από την άλλη ήταν και είναι ένα σύμβολο του ίδιου του σπορ: πανύψηλος και σχεδόν μοναδικός για χρόνια ο Φασούλας ήταν ο απαραίτητος παίκτης για εθνικές επιτυχίες, αυτός που δεν θα μπορούσε να λείπει, καθώς χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ποτέ πληρότητα στην Εθνική που κάποτε ερωτευτήκαμε. Ο Γιαννάκης από την μεριά του ήταν για μένα πάντα ένας μεγάλος Ελληνας ήρωας – πιο μεγάλος Ελληνας από ήρωας του μπάσκετ ίσως.

Ακριβώς επειδή ο Γιαννάκης είναι κάτι πάρα πολύ δικό μας, η αναγνώρισή του από την FIBA άργησε λίγο. Ο Γκάλης είναι ένα διεθνές σύμβολο. Ο Φασούλας δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από μπασκετμπολίστας. Ο Γιαννάκης θα μπορούσε να είναι πάρα πολλά και δεν είναι τυχαίο πως από τους τρεις είναι ο μόνος που έγινε προπονητής. Είναι δεδομένο πως ο Γιαννάκης θα τιμούσε οποιοδήποτε επάγγελμα. Και όποιος τον γνώριζε θα τον θεωρούσε ως παράδειγμα και ως απόδειξη πως με σκληρή δουλειά όλα γίνονται. Αρκεί να υπάρχει μια καρδιά ελληνική. Τεράστια.

Κάτι παραπάνω από διακρίσεις

Κοίταζα χθες τους τίτλους που έχει κατακτήσει ο Γιαννάκης ως παίκτης και ως προπονητής: το βιογραφικό του είναι πιο γεμάτο από οποιουδήποτε άλλου στην Ελλάδα. Πρωταθλητής Εφήβων με τον Ιωνικό τον οποίο ανέβασε στην Α΄ Εθνική ως ηγέτης και σκόρερ πριν γίνει  19 χρονών. Επιλογή των Μπόστον Σέλτικς. Εφτά φορές πρωταθλητής Ελλάδας, κατακτητής του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης αλλά κυρίως κατακτητής της καρδιάς κάθε Ελληνα μπασκετόφιλου με τον Αρη. Πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό. Ηγέτης στα 33 του ενός καταπληκτικού Πανιώνιου, που έφτασε στα ημιτελικά του Κόρατς, παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ στην Ελλάδα. Πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική το 1987 και δεύτερος στο Ευρωμπάσκετ του 1989. Και με ένα ασημένιο μετάλλιο στη συλλογή του ήδη από το 1975 όταν ως στέλεχος της Εθνικής Παίδων έπαιξε σε τελικό Ευρωμπάσκετ. Φυσικά πρωταθλητής Ευρώπης και ως προπονητής με την Εθνική το 2005 και πρωταγωνιστής στο Παγκόσμιο του 2006, όταν με την ομάδα του απέκλεισε τους Αμερικάνους κάνοντας όλο τον κόσμο να παραμιλάει.

Αμέτρητες και σπουδαίες και οι ατομικές του διακρίσεις: δεν τις παραθέτω απλά γιατί πιστεύω πως ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι η περίπτωση του ανθρώπου που είναι κάτι παραπάνω από τα κατορθώματά του. Και αυτές να μην υπήρχαν και οι τίτλοι του να έλειπαν και πάλι ο Γιαννάκης θα ήταν κάτι μοναδικά σπάνιο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού κι όχι απλά του μπάσκετ.

Ο δικός μου Γιαννάκης

Ο Γιαννάκης που μπήκε στο Hall of Fame για μένα είναι ο σταρ που άλλαξε τρόπο παιγνιδιού, όταν πήγε στον Αρη θυσιάζοντας τον εγωισμό του σκόρερ για να γίνει το τεράστιο γρανάζι μιας μοναδικής ομάδας και να μας δείξει πως ο ρόλος (δηλαδή η προσφορά) μετρά πιο πολύ από τη μόστρα (δηλαδή την προβολή). Ο Γιαννάκης είναι το θηρίο που έπαιξε εικοσιπέντε χρόνια μπάσκετ με κομμένο χιαστό κάνοντας συνεχώς προγράμματα ενδυνάμωσης του τετρακέφαλου. Ο Γιαννάκης είναι αυτός που μας έμαθε πως μπορεί να είσαι MVP ενός ματς χωρίς να κάνεις όσα καταγράφει η στατιστική γιατί το σπορ είναι πιο σύνθετο από τους αριθμούς του.

Ο Γιαννάκης είναι ο αρχηγός που μάζευε τους παίκτες της Εθνικής ομάδας στα δύσκολα και που δεν την εγκατέλειψε ποτέ, γιατί θεωρούσε το Εθνόσημο την πιο μεγάλη τιμή του και τη φανέλα της ομάδας σημαία του. Ο Γιαννάκης είναι ο πρώτος που θυμάμαι που ήταν πρωταγωνιστής από την πρώτη μέρα που πάτησε το παρκέ και που παρέμεινε τέτοιος μέχρι την τελευταία μέρα, όταν και μας αποχαιρέτησε στις 2 Αυγούστου μετά από ένα ματς της Εθνικής με τη Βραζιλία στους Ολυμπιακούς. Ο Γιαννάκης ήταν αυτός που μας έδειξε ότι η προσφορά και ότι η ανάληψη της ευθύνης απαιτούν καρδιά – την καρδιά που έχει όποιος δεν φοβάται την ήττα. Ο Γιαννάκης ήταν ο Δράκος της Νίκαιας, η απόδειξη ότι και τούτη η χώρα μπορεί να βγάζει υπεραθλητές που γίνονται πρώτοι στην Ευρώπη κι όχι απλά ωραίους φιγουρατζήδες που είναι πρώτοι στο χωριό. Ο Γιαννάκης είναι η αγκωνιά που δέχεται από τον Τσατσένκο και κάνει όλη τη χώρα να πονάει, ο ιδρώτας πάνω στον οποίο γλυστρά ο Γκρμπόβιτς στην κρίσιμη επίθεση των Γιουγκοσλάβων, αυτός που τηλεκατευθύνει τη μπακ ντορ πάσα στο Γκάλη.

Ο Γιαννάκης έπαιξε ένα μπάσκετ που θα είναι πάντα χρήσιμο σε όλες τις εποχές: ο Γκάλης ήταν ο καταπληκτικότερος παίκτης της δεκαετίας του ΄80 – δεκαπέντε χρόνια αργότερα δύσκολα θα έκανε τα ίδια μυθικά κατορθώματα, το ίδιο κι ο μοναδικός Φασούλας. Το μπάσκετ του Γιαννάκη αντιθέτως δεν είχε ποτέ ημερομηνία λήξης: ο Δράκος θα ήταν και σήμερα πρωταγωνιστής βουτώντας στο παρκέ, μπουκάροντας άφοβα, παρασύροντας στο διάβα του όποιον τολμούσε να σταθεί μπροστά του και παίζοντας άμυνα με δυο χέρια τανάλιες, που έπνιγαν τους  πάντες. Και με το χτύπο της καρδιάς του να τρυπάει το παρκέ.

Η ευκαιρία μας να θυμηθούμε

Ως σπουδαίος Ελληνας ο Γιαννάκης είχε τη μοίρα των σπουδαίων Ελλήνων: τα όσα έκανε προκάλεσαν θαυμασμό, αλλά και φθόνο. Του στέρησαν την Εθνική, δεν αναγνώρισαν την προσφορά του, προτίμησαν να δουν μια ομάδα που με κόπο έφτιαξε να θρυμματίζεται παρά να αναγνωρίσουν την προσφορά του. Αρνήθηκαν στην περίπτωσή του να δουν ακόμα και το προφανές: ότι δηλαδή ο Γιαννάκης δεν ήταν απλά ένας μεγάλος πρεσβευτής του σπορ, αλλά το σύμβολο των αξιών του και της προόδου του.

Σε μια δύσκολη στιγμή του ελληνικού μπάσκετ ο Γιαννάκης μπήκε στο Hall of Fame. Η ιστορική αυτή εξέλιξη προέκυψε τη στιγμή που το ελληνικό μπάσκετ έχει ξεχάσει τις αξίες που το έκαναν μεγάλο, τις αξίες που ο «Δράκος» αντιπροσώπευε. Ας είναι η βράβευσή του η ευκαιρία όλοι να τις ξαναθυμηθούνε. Και η ευκαιρία μας να θυμηθούμε πόσο τυχεροί υπήρξαμε που μάθαμε χάρη στον Γιαννάκη αυτές τις αληθινές αξίες να τις αναγνωρίζουμε. Κι αντί για μπράβο ας του πούμε απλά «στο δικό μας Hall of Fame ήσουν πάντοτε αρχηγός, αρχηγέ μας…».