Κάποιες ώρες μετά το τέλος του τέταρτου τελικού του πρωταθλήματος μπάσκετ, που ο Ολυμπιακός κέρδισε με MVP τους οπαδούς του ΠΑΟ που τον διέκοψαν βλέποντας την ομάδα τους να βρίσκεται καμιά τριανταριά πόντους πίσω στο σκορ δώδεκα λεπτά πριν την λήξη του ματς, αναρωτιόμουν γιατί υπήρξε αυτή η υστερία στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που οπαδικά επεισόδια έχουν γίνει λόγος για διακοπή αγώνα: είναι η πρώτη φορά, όμως, που αυτή η διακοπή έχει γίνει σε ματς τόσο νωρίς. Και πραγματικά χωρίς καμία αφορμή.

Μια πραγματικά άθλια σεζόν

Ας θυμηθούμε ορισμένα βασικά πράγματα. Φέτος ο Παναθηναϊκός έκανε μια πραγματικά άθλια σεζόν μένοντας χωρίς κανένα τρόπαιο: στο τέλος της δεν υπάρχει κάτι να κρατήσει κανείς. Ο ΠΑΟ εμφανίστηκε με μια ομάδα κακοφτιαγμένη, σίγουρα χειρότερη από την περσινή (που δεν ήταν επίσης καλή) και σχεδόν όλες οι διορθωτικές κινήσεις που προσπάθησε να κάνει μετά το κακό του ξεκίνημα μάλλον έμπλεξαν ακόμα περισσότερο τα πράγματα καθώς δεν υπήρχε και υπομονή. Αποκορύφωμα του μπάχαλου αποτελεί το γεγονός ότι έφτασε να πληρώνει εννέα ξένους για να παίζει στο τέλος με πέντε – λιγότερους από όσους μπορούσε δηλαδή. Η σεζόν του ΠΑΟ ήταν τόσο κακή που είναι ζήτημα να υπάρχουν τρία – τέσσερα καλά ματς που κάποιος μπορεί να θυμάται: αν φέτος εγώ δεν έγραψα σχεδόν τίποτα για τον ΠΑΟ ήταν γιατί δεν υπήρχε τίποτα καλό άξιο επισήμανσης – τα στραβά ήταν τόσα πολλά που τα ήξεραν και τα έβλεπαν όλοι.

Είναι αυτό κάτι πρωτόγνωρο; Όχι φυσικά. Μπορεί να συμβεί και σε ομάδες με μεγαλύτερα μπάτζετ και το έχουμε δει στην Ευρωλίγκα ειδικά πολλές φορές. Σε αυτές τις περιπτώσεις κάνεις αυτοκριτική και προετοιμάζεις την επόμενη σεζόν όσο μπορείς καλύτερα: αν ο Παναθηναϊκός βρισκόταν σε ένα κανονικό πρωτάθλημα δεν θα ήταν καν στον τελικό καθώς έκανε τόσα λάθη που θα του στοίχιζαν και τη θέση σε αυτόν. Επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα, όπου τρίτος καλά καλά στο πρωτάθλημα δεν υπάρχει, ο ΠΑΟ έφτασε στους τελικούς. Κι επειδή η συγκυρία ήθελε να βρει απέναντί του τον Ολυμπιακό με δυσκολίες ψυχολογικές και αγωνιστικές του προέκυψε και μια ευκαιρία διεκδίκησης του τίτλου. Με πιθανότητες ελάχιστες, αλλά υπαρκτές, αφού άγχος δεν είχε και στο ελληνικό πρωτάθλημα ό,τι συμβεί στους τελικούς σβήνει όσα έγιναν σε μια χρονιά ολόκληρη.

Η οπαδική συμπαράσταση

Η ομάδα του Χρήστου Σερέλη έδωσε στα δύο πρώτα ματς ό,τι είχε και για αυτό θα πρεπε οι οπαδοί της να της πουν μπράβο. Δεν χρειαζόταν ούτε να μαζέψουν υπογραφές για να μείνουν οι παίκτες που την αποτελούν, ούτε να την αποθεώσει κανένας, ούτε να κλάψει για την επικείμενη καταστροφή της. Επρεπε απλά οι οπαδοί της να αναγνωρίσουν πως η προσπάθειά της υπήρξε μεγάλη. Και να της συμπαρασταθούν.

Εδώ κάπου εμφανίζεται και το πρόβλημα: ο όρος «συμπαράσταση» στην Ελλάδα δεν είναι κενός περιεχομένου: είναι μάλλον επικίνδυνος όταν προκύπτει στην ημερήσια διάταξη. Προφανώς η ανάγκη συμπαράστασης θολώνει τελείως το μυαλό, αν υποθέσουμε πως υπάρχει έστω λίγο. Ετσι για «συμπαράσταση» προέκυψε το χάος που υπήρχε στο ΟΑΚΑ, όχι όταν έφτασε η στιγμή της διακοπής, αλλά πολύ πριν. Διάφοροι συμπαραστεκόμενοι νόμιζαν ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού θα ξεχάσουν εντελώς το μπάσκετ που ξέρουν γιατί θα γίνει το γήπεδο κόλαση ή ότι θα θολώσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας, αν του πετάνε νερά και τον απειλούν ή του ανεβάζουν πανό εναντίον της άρρωστης μητέρας του. Όταν είδαν ότι η συμπαράσταση δεν απέδιδε, ένοιωσαν ότι τους πρόδωσε και η ομάδα: στο τρίτο δεκάλεπτο το γήπεδο αποδοκιμάζει τους παίκτες του ΠΑΟ λες και φταίνε αυτοί που ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλύτερος, όχι χθες βράδυ, αλλά δυο χρόνια τώρα. Ακολούθησε μια διακοπή που είναι εντελώς ακατανόητη, διότι δεν έχει να κάνει ούτε με τον Ολυμπιακό, ούτε με τους διαιτητές αλλά μόνο με την ήττα του ΠΑΟ και την έκτασή της. Η εντύπωση που έμεινε είναι ότι όσοι διέκοψαν το ματς, αρνούμενοι και να αποχωρήσουν από το γήπεδο κι αφού τα έσπασαν όλα, το έκαναν για να γλυτώσουν τον ΠΑΟ από μια ήττα που θα μπορούσε να είναι ίσως η μεγαλύτερη της ομάδας στην ιστορία. Ας τους εξηγήσει κάποιος πως καμία ήττα δεν είναι ντροπή – ειδικά αν έχει τόσες εξηγήσεις όπως οι εφετινές ήττες του ΠΑΟ από τον Ολυμπιακό. Ρεζιλίκι και μάλιστα ιστορικών διαστάσεων είναι να διακόπτεις ένα ματς εξαιτίας του φόβου που σου προκαλεί ο αντίπαλος. Επειδή δηλαδή δεν ανέχεσαι την επίδειξη της ανωτερότητάς του.  

Μια πραγματική επίδειξη        

Ο Ολυμπιακός στον τέταρτο τελικό έκανε ακριβώς αυτό που οι πιο πολλοί εκτιμούσαν πως θα συμβεί στους τελικούς: επίδειξη ικανοτήτων, στιβαρότητας και υπεροχής. Πήγε στο ΟΑΚΑ χωρίς τον Παπανικολάου, ενώ δεν έχει καιρό τώρα και τον Μπλακ και τον Κάναν. Ο μηχανισμός του, αυτό δηλαδή που ήταν το μεγάλο του ατού, θα έπρεπε να έχει προβλήματα: δεν είχε για τα 28 λεπτά που παίχτηκε μπάσκετ απολύτως κανένα. Ο Μπαρτζώκας είδε όλους τους παίκτες του να σκοράρουν, είδε μια άμυνα σπουδαία, είδε μια ομάδα χωρίς κανένα υστερήσαντα – που παρόλα αυτά έπαιζε και στο ρελαντί!  Η ευστοχία στα τρίποντα πχ, η μεγαλύτερη φέτος σε ματς με τον ΠΑΟ, ήταν αποτέλεσμα μιας απόλυτης έλλειψης νευρικότητας από την αρχή του ματς – η περίπτωση του Γουόκαπ είναι η πλέον ενδεικτική. Ο,τι συνέβαινε στις εξέδρες δεν είχε καμία απολύτως επίπτωση, διότι όλοι στον Ολυμπιακό ήξεραν ότι από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έπαιζε μπάσκετ θα ήταν δεδομένο πως η διαφορά του από τον ΠΑΟ θα ήταν χαώδης. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ότι ξαφνικά βρήκε λύσεις απέναντι σε άμυνες που μέσα στην σεζόν τον δυσκόλεψαν: είναι ότι συνήθισε να τις αντιμετωπίζει – όταν βάζεις σε κάποιον κάθε φορά το ίδιο πρόβλημα, αν το λύσει μια φορά, αρκεί να θυμάται τη λύση για να το λύνει πάντα.

Απλά έπαιξε μπάσκετ

Εξ αρχής στη σειρά υπήρχε μια και μόνη απορία: τι θα κάνει ο Ολυμπιακός, από τη στιγμή μάλιστα που σε κάθε του παιγνίδι είχε κι ένα νέο πρόβλημα. Η απάντηση δόθηκε χθες: θα παίξει μπάσκετ. Κι αν το κάνει, προφανώς και ο ΠΑΟ δεν μπορεί να κάνει πολλά για να τον σταματήσει. Ο Ολυμπιακός δεν είχε τρεις παίκτες κι αυτό χθες δεν το κατάλαβε κανείς. Στον ΠΑΟ έλειψε ο Πονίτκα και ήρθε μια κανονική διάλυση διότι πλην του Πάρις Λι δεν υπήρχε δεύτερος δημιουργός. Στον Ολυμπιακό χρειάστηκε απλά να παίξει σε δυο ματς περισσότερο ο Πίτερς και σε τρία να πάρουν κανονικό χρόνο συμμετοχής ο Μπολομπόι κι ο Λούντζης για να φανεί και η δική τους δυνατότητα να προσφέρουν – η ικανότητα όλων των υπολοίπων είναι γνωστή. Ο Φαλ δεν έχει αντίπαλο. Ο Βεζένκοφ και με ένα πόδι μπορεί να τρελάνει μια άμυνα. Ο Γουόκαπ μπορεί να είναι και μια χαρά σκόρερ – ειδικά αν του δίνεις επιδεικτικά τα σουτ. Ο Σλούκας ήταν, είναι και θα παραμείνει μια πολυτέλεια. Ο ΜακΚίσικ με τον ΠΑΟ αγριεύει από τη μέρα που ήρθε. Κι ο Λαρεντζάκης ξέρει τα ντέρμπι, ενώ ο Ντερκ Γουίλιαμς πχ αμφιβάλω αν καταλαβαίνει γιατί είναι ξεχωριστά ματς.

Η γυάλινη σφαίρα

Στο φινάλε της ιστορίας είναι εντυπωσιακό, αλλά κάθε εξέλιξη δικαίωσε τον Μπαρτζώκα – σαν να είχε μια γυάλινη σφαίρα και να έβλεπε το μέλλον. Ακόμα και το κόψιμο του φορμαρισμένου Κάναν αποδείχτηκε εκ των υστέρων σωστό. Ο Μπολομπόι μπορεί να ήταν καλός, αλλά όταν πάρθηκε η απόφαση να κοπεί ένας ξένος δεν θα μπορούσε να κοπεί ο Μπλακ, παρά τις δυσκολίες που είχε: θα ήταν δυο φορές άδικο και για τον καλό Ταρίκ και για τον Μπολομπόι. Κι ο Πίτερς, μετά τον τραυματισμό του Παπανικολάου, χρειάστηκε πολύ: άλλος που να επέτρεπε στον Βεζένκοφ να πάει στο «τρία» δεν υπήρχε. Και βέβαια ο Λούντζης στην άμυνα στον Λι έδωσε όσα ο Κάναν – ίσως και πιο πολλά.

Οι τελικοί με τον ΠΑΟ δεν είναι παιγνίδια για απολογισμούς: αυτό θα το κάνω τις επόμενες μέρες. Ηταν κυρίως παιγνίδια τα οποία ο Ολυμπιακός έπρεπε να τα πάρει σοβαρά μετά από την ήττα σοκ στο Κάουνας: κόντρα στον εαυτό του έπαιζε. Του αρκούσε να δείξει μια κάποια ωριμότητα και μετά τα δυο πρώτα ματς την έδειξε. Κυρίως την έδειξε χθες, στο ματς που κάποιοι οπαδοί του ΠΑΟ έδειξαν πόσο κακό μπορεί να πάθει μια ομάδα όταν αυτή η ωριμότητα ποικιλοτρόπως απουσιάζει…