Μετά από δεν θυμάμαι πόσες μέρες δεν ήταν χθες πουθενά πρώτη είδηση τα κρούσματα, το lockdown και οι μεταλλάξεις του κορωνοϊού, αλλά κάτι άλλο: το χιόνι. Φυσικά στην προκειμένη περίπτωση η είδηση ήταν το χιόνι στην Αθήνα. Αν είχε χιονίσει μόνο στο Νευροκόπι, στην Πάρνηθα, στον Όλυμπο, στο Πήλιο, δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς. Γιατί εκεί χιονίζει κάθε χρόνο, ενώ στην Αθήνα χιονίζει μια φορά στη δεκαετία και αν.

Πάντα πουλούσε το χιόνι

Βρίσκω υπέροχο το χιόνι γιατί μου ‘χει λείψει, όπως πολλά άλλα που χαιρόμουν μικρός. Μου ‘χει λείψει ο «βιονικός άντρας» και η «βιονική γυναίκα», οι «Ιερόσυλοι» ο Μαραντόνα κι ο Χατζηπαναγής, το Μπλεκ που ποτέ δεν θυμάμαι για ποιο ακριβώς λόγο έπαψα να διαβάζω – σε αυτή την κατηγορία έχω και το χιόνι. Αλλά δεν πιστεύω πως αν στην Αθήνα κυκλοφορούσε ο Μπλεκ θα γινόταν τέτοιος χαμός. Το ξέρω ότι η φασαρία γίνεται γιατί πολλοί άνθρωποι έμειναν χωρίς ρεύμα στα Βόρεια Προάστεια, γιατί όλοι σχεδόν μείνανε σπίτι και δεν πήγαν στη δουλειά τους, γιατί πάγωσαν οι σωλήνες του νερού και άρχισαν να πέφτουν τα δέντρα, αλλά κάτι μου λέει πως και τίποτα από αυτά να μην είχε συμβεί πάλι δεν θα υπήρχε καμία άλλη είδηση. Το χιόνι «πουλάει». Πάντα πουλούσε. Για αρέσει και ταλαιπωρεί. Κι αυτά τα εκτιμάμε.

Ξαφνικά όλα εξαφανίστηκαν

Μετά από καιρό χθες ξαναείδα δελτία ειδήσεων από περιέργεια. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν οι λοιμωξιολόγοι, χάθηκαν οι επικεφαλής των νοσοκομείων, δεν ακούστηκε σχεδόν τίποτα για τις μεταλλάξεις του ιού, δεν υπήρχαν ούτε καν ειδήσεις από το εξωτερικό. Ξαφνικά δεν υπήρχαν πολιτικοί στα παράθυρα να τσακώνονται, ξαφνικά δεν υπήρχαν αναφορές στον εμβολιασμό, ξαφνικά χάθηκαν ακόμα και οι καταγγελίες για παρενοχλήσεις – δεν είδα και δεν άκουσα πουθενά ούτε καν τον Αδωνη. Ξαφνικά γέμισαν οι τηλεοράσεις από ρεπόρτερ που έδειχναν άδειους παγωμένους δρόμους μιλώντας με κατοίκους περιοχών στις οποίες αμφιβάλω αν είχαν πατήσει το πόδι τους ποτέ προηγουμένως. Ξαφνικά αρχίσαμε να βλέπουμε εικόνες από πόλεις, που πολλοί δεν ξέρουν ούτε που βρίσκονται, μόνο και μόνο γιατί επικρατούσε εκεί παγετός. Ξαφνικά ο κόσμος σταμάτησε να κυκλοφορεί, όχι γιατί του το ζήτησε η Πολιτική προστασία, αλλά απλά γιατί έκανε κρύο και δεν μπορούσες να περπατήσεις, χωρίς να φοβάσαι ότι θα θυμηθείς τα χρόνια που έκανες τσουλήθρα. Ξαφνικά οι δρόμοι άδειασαν, γιατί απλά ήταν δύσκολο να οδηγείς μέσα στην παγωνιά κι όχι γιατί υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας. Ξαφνικά ξαναέγιναν σταρ οι μετεωρολόγοι: νωρίς το απόγευμα έψαχνα να βρω στην ΕΡΤ αν υπάρχει ακόμα «Δελτίο Καιρού για τους Αγρότες» – δεν το βρήκα, αλλά ελπίζω να υπάρχει και να το παρουσιάζει ο Μπλεκ. Ξαφνικά το κέντρο της Αθήνας ήταν άδειο, όχι γιατί κάπου κάποιοι διαδήλωναν, αλλά γιατί έκανε τόσο κρύο που ακόμα κι οι εύζωνες της Βουλής φόρεσαν την χειμερινή τους στολή. Ξαφνικά δεν ήταν παράξενο που τα μαγαζιά ήταν κλειστά – με τόσο χιόνι και τόσο κρύο γιατί να ανοίξουν; Ξαφνικά όλα ξαναέμοιαζαν λογικά κι ανθρώπινα. Μόνο και μόνο γιατί χιόνισε.

Κι ας ήταν μπελάς

Είχα πάντα μια καλή σχέση με το χιόνι κι ας ήταν μπελάς πραγματικός. Μου άρεσαν οι εικόνες που δημιουργούσε – το πώς π.χ όταν είχε φεγγάρι το βράδυ όλα λαμπύριζαν. Μου άρεσε να βλέπω τη χιονοθύελλα, γιατί μου δημιουργούσε την προσδοκία ότι το επόμενο πρωί θα δω κάτι που ξεφεύγει από τη συνηθισμένη ρουτίνα. Μου άρεσε να παρατηρώ αν πιάνει, που πιάνει και γιατί δεν πιάνει το χιόνι. Μου άρεσε ν’ ακούω τις εκτιμήσεις των μεγάλων για το αν και πότε θα σταματήσει. Μου άρεσε η έκφραση «γράψ΄τα όλα στο χιόνι». Μου άρεσε ακόμα και η γκρίνια γιατί έκλεισαν οι δρόμοι: ήταν μια γκρίνια για κάτι πρακτικό, απλό, απαραίτητο και δεν ήταν γκρίνια για τη γκρίνια.

Μου άρεσαν επίσης οι υπερβολικές ιστορίες για το χιόνι – οι ιστορίες που καταλήγουν πάντα ότι χιόνιζε πραγματικά μόνο παλιά, τότε που χιόνιζε για εβδομάδες και το χιόνι έφτανε τα δυο μέτρα. Στην Αθήνα φυσικά τέτοιες ιστορίες δεν λέγονται – αυτές λέγονται εκεί που χιονίζει. Αλλά έτσι όπως άκουγα τους ρεπόρτερ της τηλεόρασης, τους αποκλεισμένους κατοίκους που τηλεφωνούσαν στα ραδιόφωνα, τους δημάρχους που καθησύχαζαν τους πάντες ότι όλα θα πάνε καλά, τους μπόμπιρες που έπαιζαν με τους μπαμπάδες τους, σαν να ένιωσα μετά από καιρό ότι όλοι φτιάχνουν αυτή τη μέρα τις ιστορίες τους – η μέρα δεν ήταν σαν τις άλλες, αλλά ήταν συγχρόως μια κανονική μέρα: μια κανονική μέρα με χιόνι.

Κάποτε οι ρεπόρτερ θα τη θυμούνται και θα λένε τι είδαν τα μάτια τους με ωραίες δόσεις υπερβολής. Οι δήμαρχοι θα καμαρώνουν για την ψυχραιμία τους. Οι αποκλεισμένοι θα κουνάνε το κεφάλι και θα λένε «τι περάσαμε» - και θα σε πείθουν ότι ο αποκλεισμός τους δεν κράτησε ένα βράδυ, αλλά εβδομάδες ολόκληρες. Και οι μπόμπιρες που θα μεγαλώσουν θα αφηγούνται κάποιο κεφάλαιο της ζωής τους ξεκινώντας τις διηγήσεις τους με τη φράση «τότε που χιόνισε» - όταν τη λες σε ανθρώπους που χιόνι βλέπουν κάθε δέκα χρόνια ακούγεται ως κάτι πολύ θεαματικό.

Γλυτώνουμε από όλους

Δεν νομίζω ότι έγινε κάτι μαγικό: απλά χιόνισε. Δεν άδειασαν οι ΜΕΘ. Δεν βρέθηκε θεραπεία για τον ιό. Δεν άνοιξαν τα μπαρ, τα σινεμά, τα εστιατόρια και τα θέατρα για να πούμε και να δούμε ιστορίες ένα βράδυ. Δεν γλυτώσαμε από τίποτα– το χιόνι δεν θα είναι δυστυχώς η καθημερινότητα μας σε λίγο, θα επιστρέψουν όλοι κι όλα. Αλλά ομολογώ ότι αυτή η μέρα με το χιόνι ήταν μια ωραία μέρα, γιατί ήταν μια κανονική μέρα με χιόνι: πάντα όταν χιονίζει έτσι είναι οι μέρες – έχουν προβλήματα και παιδιά που παίζουν, αποκλεισμένους και χαρούμενους, επικίνδυνους δρόμους και χιονάνθρωπους. Σε μια χώρα, που δεν έχει πια κανονικές μέρες, η χθεσινή ήταν για μένα κάτι σαν μια στιγμή ανακούφισης: ίσως πρέπει να κάνουμε κάτι για να χιονίζει πιο συχνά. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά αν εγώ αυτό πιστεύω: αν χιονίζει συχνότερα, και αν χιονίζει και λίγο παραπάνω, γλυτώνουμε από ιούς, πολιτικούς, ειδικούς, ψεκασμένους και γκρινιάρηδες. Βρίζουμε την κυβέρνηση, τους δημάρχους, τους περιφερειάρχες κι όλους όσους ψηφίζουμε: και τα περνάμε ωραία. Ειδικά αν δεν έχουμε διακοπές ρεύματος.   

Δεν ξέρω από ποιόν πρέπει να το απαιτήσουμε να χιονίζει συχνότερα. Ισως από το Μπλεκ. Ισως από τον Καπτεν Μαρκ και τους Λύκους του Οντάριο…