Ο ΟΦΗ και ο Αρης τα κατάφεραν την προηγούμενη σεζόν να επιστρέψουν στη μεγάλη κατηγορία χωρίς κάποιο δύσκολο αντίπαλο: η Παναχαϊκή του Κώστα Κατσουράνη ήταν άγουρη ομάδα για πρωταθλητισμό – πιθανότατα θα τα καταφέρει καλύτερα φέτος. Ο Αρης και ο ΟΦΗ είχαν ένα και μόνο αντίπαλο: τον εαυτό τους. Μερικές φορές αυτός είναι και ο χειρότερος και οι δυο αυτές ομάδες το γνωρίζουν καλά. Η ευκολία με την οποία πέρυσι ανέβηκαν ομολογώ πως κομμάτι με τρόμαζε: φοβόμουν μήπως παρασυρθούν από την ευφορία της στιγμής και εμφανιστούν στη Σουπερλίγκα με ομάδες καθόλου ικανές για την περίσταση. Την πρώτη κιόλας αγωνιστική αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Ο ΟΦΗ υπήρξε πρωταγωνιστής στο ωραιότερο ματς της αγωνιστικής αποσπώντας μια ισοπαλία με 2-2 από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Κι ο Αρης έκανε την εντυπωσιακότερη εμφάνιση της πρεμιέρας συντρίβοντας με 3-0 τη Λαμία στην έδρα της – μια ομάδα που της χρωστούσε πολλά.    

Αντάξια του ονόματός του

Ο Αρης έπεσε πριν τέσσερα χρόνια, στις 26 Μαρτίου του 2014, μια μέρα μετά την συμπλήρωση εκατό χρόνων ζωής.  Εγκατέλειψε τη Σουπερλίγκα γνωρίζοντας μια εντός έδρας ήττα από τον Εργοτέλη που τον κέρδισε με 0-2 σβήνοντας και τις μαθηματικές του ελπίδες για παραμονή στην πρώτη κατηγορία. Στην πραγματικότητα είχε υποβιβαστεί πολύ νωρίτερα: δεν είχε καταφέρει εξαιτίας χρεών και κακοδιαχείρισης να πάρει μέρος στο πρωτάθλημα με μια ομάδα της προκοπής – αντάξια δηλαδή του τεράστιου ονόματός του και της μεγάλης ιστορίας του.

Ο υποβιβασμός του ΟΦΗ ήταν δραματικότερος. Ενώ ο Αρης είχε υποβιβαστεί με τον κόσμο να καταριέται τη διοίκηση για την ομάδα που είχε εμφανίσει, στο ΟΦΗ είχαν υπάρξει πολλά δάκρυα. Μιλάμε πάντα για μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας, που την μεγαλοσύνη της την απέδειξε πολλές φορές. Ο ΟΦΗ είχε υποβιβαστεί κι αυτός πνιγμένος από τα χρέη, αλλά είχε αντέξει μια τετραετία στη Σουπερλίγκα, ενώ ήταν κάθε χρόνο πρώτο φαβορί για τον υποβιβασμό, δίνοντας ένα αγώνα τιτάνιο. Ένα μόλις χρόνο πριν τον χάρτινο υποβιβασμό του, για ένα δοκάρι (του Νούνιες στη Λεωφόρο) δεν έπαιξε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Η χρονιά του υποβιβασμού του ΟΦΗ, όσο και ν ακούγεται παράξενο, ήταν μια μεγάλη χρονιά. Ο Αρης, όταν βρέθηκε με απαγόρευση μεταγραφών λόγω χρεών, δεν άντεξε – το ίδιο είχε συμβεί και με την ΑΕΚ. Ο ΟΦΗ, στην ίδια δύσκολη κατάσταση, έβγαλε τέσσερα πρωταθλήματα κι ακόμα και τη χρονιά που υποβιβάστηκε, τσακισμένος, μελλοθάνατος και αδύναμος, είχε κάνει μια νίκη κόντρα στον ΠΑΟΚ με 3-1, με μια ενδεκάδα γεμάτη πιτσιρίκια, που ήταν η πιο απίθανη και η πιο συναρπαστική που χει κάνει ομάδα τότε στο πρωτάθλημα. Αν είμασταν στην Αγγλία θα γυριζόταν ντοκιμαντέρ.

Ανήκουν στον κόσμο τους  

Ο Αρης και ο ΟΦΗ έχουν τεράστιες διαφορές αλλά και ένα κοινό: δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ και όλα αυτά τα χρόνια η Σουπερλίγκα τους είχε ανάγκη πιο πολύ από όσο αυτοί τη Σουπερλίγκα. Τα χρόνια της απουσίας τους διάφορες ομάδες έπαιξαν στη θέση τους, αλλά καμία δεν είχε το βάρος τους: ίσως μόνο ο Ηρακλής – η μόνη εξαίρεση στον κανόνα.  Τον Αρη ήταν αδύνατον να τον αντικαταστήσει κάποια ομάδα: λίγες έχουν τον κόσμο του, την ιστορία του, το κύρος του, την τρέλα του κόσμου του, που είναι τεράστιος. Η προσπάθεια του Αρη για χρόνια να αυτοδιοικηθεί με χρηματοδότη τον κόσμο του είναι μοναδική στα ελληνικά χρονικά και δεν έχει καμία σημασία το πώς τελείωσε: παραμένει το απόλυτο παράδειγμα που μας θυμίζει πως χάρη στην κινητοποίηση του κόσμου πολλά γίνονται. Κανείς, όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει και τον ΟΦΗ: η απόφαση του κόσμου του να επαναστατήσει κόντρα σε ιδιοκτήτες που εγγυόνταν οικονομική ευμάρεια στην ΠΑΕ με αντάλλαγμα υποτέλεια, παραμένει κάτι μοναδικό. Στην πραγματικότητα ο Αρης και ο ΟΦΗ επιστρέφουν στην Σουπερλίγκα των άδειων γηπέδων για να μας θυμίσουν ότι οι ομάδες ανήκουν πρώτα από όλα στον κόσμο τους, υπάρχουν για αυτόν. Ομάδες βασισμένες στη διάθεση κάθε περαστικού να σκορπίσει τα λεφτά του, για λόγους που γνωρίζει μόνο ο ίδιος, αδιαφορώντας για το κοινό και τα γούστα του, είδαμε πολλές: δεν χρειαζόμαστε άλλες.  

Τους έχει ανάγκη η κατηγορία  

Θυμάμαι όταν υποβιβάστηκε ο Αρης όλοι λέγαμε πως θα λείψει το πολύ δυο χρόνια.  Έλλειψε τέσσερα. Καθηλώθηκε δυο χρόνια στη Γ’ Εθνική και δυο στη Φουτμπολ λιγκ. Όλα περνούν και τις πληγές τις μαλακώνει ο χρόνος: το θέμα είναι να μην ξεχνάς ποια ομάδα είσαι και να παίρνεις μαθήματα. Χάρηκα πολύ γιατί στη Λαμία αποδείχτηκε ήδη με το καλημέρα πως ο Θόδωρος Καρυπίδης, που πάντα χρήματα βρίσκει και πάντα βάζει, είχε στο μυαλό του τον τελευταίο μεγάλο Αρη και τον κόπιαρε εξαιρετικά. Ο τελευταίος μεγάλος Αρης, του Γιάννη Κόντη και του Λάμπρου Σκόρδα, η ομάδα του Κόκε και του Χαβίτο που κέρδισε κι απέκλεισε την Ατλέτικο Μαδρίτης πριν μια δεκαετία, δεν είχε τρομερά χρήματα: είχε όμως ποδοσφαιρική λογική, όραμα, ανθρώπους που την αγαπούσαν. Στηρίχτηκε σε προπονητές που είχαν περάσει από την Ισπανία και σε ξένους από την Ιβηρική χερσόνησο δίνοντας ευκαιρίες και σε μικρούς στην ηλικία Ελληνες. Ο Αρης της Λαμίας νόμιζες ότι είναι κλωνοποίηση εκείνης της ομάδας. Ο Πάκο Ερέρα φάνηκε αμέσως ότι ζητά κάθετο παιχνίδι, ο Μπρούνο Γκάμα και ο Ματέο Γκαρσία έκαναν όλη τη δουλειά στις πτέρυγες, ο Γιουνέζ ήταν έτοιμος να χτυπήσει σε κάθε ευκαιρία κι όταν ανέβηκε ο Ντιγκινί στο δεύτερο ημίχρονο έγινε πάρτι! Μετά από χρόνια ξαναείδαμε λίγο ωραίο ισπανικό ποδόσφαιρο και μάλιστα μέσα στη βροχή: πάσες με τη μια, εναλλαγές της μπάλας, πρωτοβουλίες, όλα θύμιζαν τον παλιό ωραίο Αρη. Ακόμα και το γκολ που άνευ σοβαρού λόγου ακύρωσε ο διαιτητής Διαμαντόπουλος είναι μέρος του παιγνιδιού της ομάδας: κάθε Ελληνας διαιτητής μοιάζει να έχει την υποχρέωση να κάνει ένα σοβαρό λάθος σε βάρος του Αρη. Κάποτε στη Λαμία ο Καλογερόπουλος του στέρησε την άνοδο.

Πολλά από τα ωραία, που κουβαλάει ιστορικά ο ΟΦΗ, είδαμε ωστόσο και στη δική του πρεμιέρα. Από τότε που θυμάμαι την ομάδα της Κρήτης, θυμάμαι δυο της χαρακτηριστικά: το πρώτο να εμφανίζει Λατίνους που όλη η Ελλάδα αναρωτιόταν πως τους βρίσκει – στον ωραίο αυτό ρόλο είδαμε τον 29χρονο Νέιρα. Το δεύτερο να ανασταίνονται φορώντας τη φανέλα του ΟΦΗ Ελληνες παίκτες, που θεωρούσαμε πως δεν είχαν να δώσουν τίποτα άλλο: κάποτε ήταν ο Παμπουλής, ο Βαγγέλης Μάντζιος, ο Παπάζογλου, τώρα ο Παπαστεριανός, ο Κοροβέσης κι ο Πλατέλλας. Ισως κι ο Ντίνας, που πήγε με ένα καταπληκτικό φάουλ να βάλει το γκολ της αγωνιστικής.    

Μεγάλες ομάδες

Ο Αρης κι ο ΟΦΗ δεν επέστρεψαν απλά: επέστρεψαν όπως τους ξέραμε. Μας θύμισαν αμέσως πόσα χάσαμε χωρίς τους δυο στην κατηγορία. Μας θύμισαν γιατί με τον δικό τους τρόπο είναι μεγάλες ομάδες. Τεράστιες.