Ομολογώ ότι η σχέση μου με την Εθνική Ελλάδος έχει γίνει τον τελευταίο καιρό σαν σχέση με κοπέλα που εκεί που με είχε καλομάθει με πλήγωσε ανεπανόρθωτα. Κανονικά θα έπρεπε να χωρίσουμε, αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται (όχι μόνο για λόγους καψούρας αλλά και για λόγους συνήθειας - πράγμα που είναι χειρότερο) αισθάνομαι υποχρεωμένος να την παρακολουθώ ελπίζοντας ότι θα σοβαρευτεί.  Έτσι προσπαθώ να βρω δικαιολογίες για να παραμείνει η σχέση μας ζωντανή και κάπως τα καταφέρνω. Αλλες φορές θυμώνω μαζί της άλλες γελάω. Χθες ωστόσο βλέποντας το παιχνίδι της με την Ιταλία ένιωσα μόνο αμηχανία.

Η πρώτη ομάδα του Φαν΄τ Σιπ

Κάθε φορά που μία ομάδα μπερδεύεται και με μπερδεύει κάνω κάτι απλό: παρακολουθώ ένα παιχνίδι της σε μαγνητοσκόπηση. Γνωρίζοντας το αποτέλεσμα είναι σαν να παρακολουθείς κάτι που έχεις δει, γιατί ξέρεις πως τελειώνει, χωρίς ωστόσο να το έχεις δει. Ετσι η προσοχή σου δεν έχει να κάνει με το σενάριο του πράγματος, αλλά με όλα τα υπόλοιπα: χθες αυτό έκανα. Τι είδα; Πιθανότατα την πρώτη εθνική ομάδα του Τζόνι Φαν΄τ Σιπ, μια ομάδα στην οποία χρήσιμοι είναι όσοι τρέχουν κι ας μην είναι μεγάλες φίρμες. Ομως ενώ το ρίσκο ήταν ολλανδικό, το παιχνίδι δεν ήταν διότι δεν είχε σχεδόν τίποτα το ελκυστικό ή έστω κάτι που να δημιουργεί μία κάποια μελλοντική αισιοδοξία. Η Ελλάδα άφησε την μπάλα στους Ιταλούς και ταμπουρώθηκε όσο ποτέ. Βρήκε μία δυο αντεπιθέσεις, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, κατάφερε και κοίμισε κομμάτι τον αντίπαλο που έχοντας επτά νίκες στα επτά προηγούμενα παιχνίδια έχει ήδη προκριθεί, αλλά έμοιαζε να αγωνίζεται απλά για να χάσει αξιοπρεπώς. Το ότι στο τέλος το κατάφερε δεν είναι πολύ ολλανδικό και αμφιβάλλω κι αν μελλοντικά θα τη βοηθήσει σε κάτι, ειδικά αν δεν κερδίσει τη Βοσνία την Τρίτη. Όμως η αμηχανία μου δεν έχει να κάνει με αυτά: έχει να κάνει κυρίως με την υποψία ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα άλλο και αυτό είναι αληθινά δυσάρεστο.

«Για 60 λεπτά καλή…»

Είναι φανερό ότι όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε την εθνική και για αυτό ψάχνουμε κάτι καλό να πούμε. Το κάνουμε για την ίδια, ελπίζοντας πως τα εύκολα μπράβο θα τη βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια της, αλλά το κάνουμε και για μας, διότι είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθείς και να υποστηρίζεις μία ομάδα όταν φτάσεις να πιστεύεις ότι δεν έχει δυνατότητες. Ετσι χθες καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι «είδαμε μία ομάδα η οποία για 60 λεπτά (κατά άλλους για 63΄) ήταν καλή και άφησε υποσχέσεις». Συγνώμη αλλά εμένα αυτά μου ακούγονται λίγο  υπερβολικά, εκτός αν οι υποσχέσεις έχουν να κάνουν με αξιοπρεπείς ήττες, τις οποίες ομολογώ ότι βρίσκω ελάχιστα ενδιαφέρουσες.

Επειδή μας αρέσει να συγκρίνουμε αυτό το διάστημα της παρακμής της ομάδας με το αντίστοιχο στο οποίο βρισκόταν η Εθνική Ελλάδος πριν την αναλάβει ο Οτο Ρεχάγκελ θα έλεγα πως το συγκεκριμένο παιχνίδι με τους Ιταλούς έμοιαζε σε πολλά πράγματα με το ματς που έδωσε κάποτε η ομάδα του  Γερμανού στο Μάντσεστερ με την Εθνική Αγγλίας. Και τότε η εθνική μας ήταν αποκλεισμένη από τα τελικά του μουντιάλ και τότε ο προπονητής είχε αφήσει σπίτι μερικές από τις φίρμες της εποχής και τότε η ομάδα προσπαθούσε να βρει ταυτότητα και πρωταγωνιστές. Ομως οι ομοιότητες σταματάνε εδώ, διότι τότε η εθνική μας τρόμαξε τους Αγγλους και απέσπασε μία ισοπαλία  πού ο Ρεχάγκελ εκμεταλλεύτηκε  για να πείσει τους ποδοσφαιριστές του ότι έχουν δυνατότητες. Δεν ξέρω αν ο Φαν΄τ Σιπ μπορεί να κάνει το ίδιο χρησιμοποιώντας το χθεσινό αποτέλεσμα και τη χθεσινή εμφάνιση. Αντιθέτως αυτό που υποπτεύομαι είναι ότι τη συγκεκριμένη ομάδα δύσκολα θα την ξαναδούμε: το πιθανότερο είναι ότι με τη Βοσνία θα υπάρχουν μια-δυο αλλαγές τουλάχιστον, όχι γιατί οι ποδοσφαιριστές κουράστηκαν στο ματς της Ρώμης, αλλά γιατί ελπίζω ότι ο Ολλανδός θα θέλει να δει λίγο περισσότερο απαραίτητο επιθετικό παιχνίδι κόντρα στους Βόσνιους.  Υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κρατήσει απο χθες; Πιθανότατα ναι. Ο Λημνιός π.χ μας θύμισε ότι στη χώρα υπάρχουν και ακραίοι. Ο Σιόβας μπορεί να είναι αυτό τον καιρό ο σοβαρότερος Έλληνας αμυντικός. Ο Κουλούρης, αν μη τι άλλο, έχει διάθεση για πρέσινγκ και για τρέξιμο. Ολα αυτά ίσως είναι και σημαντικά, αλλά μου μοιάζουν κομμάτι λίγα.  Για να γυρίσει η ομάδα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται πρέπει να βρει πρώτα τη χαρά του παιχνιδιού και στη συνέχεια να κάνει αποτελέσματα. Μου μοιάζει ότι είμαστε ακόμα μακριά και από τα δύο: αυτή η εμφάνιση θα ήταν ανεκτή μόνο αν δεν υπήρχε η ισοπαλία με το Λιχτενστάιν - απο μια Εθνική ομάδα που έχει ξεχάσει τι θα πει νίκη περιμένω μια αντίδραση, αλλά την ίδια στιγμή υποπτεύομαι ότι αυτή είναι και αδύνατη.  Εξού και η αμηχανία μου.

Τιμωρίες και συγχωροχάρτια

Υπό αυτό το πρίσμα Ιταλοί ήταν ένας πάρα πολύ καλός αντίπαλος σε αυτά τα προκριματικά. Ερχονται από μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου τους: έχασαν ένα μπαράζ με αντίπαλο τη Σουηδία και υποχρεώθηκαν να δουν το Μουντιάλ της Ρωσίας από τα σπίτια τους. Αλλά η απάντησή τους, πρώτα από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό, υπήρξε η πρέπουσα. Την ομάδα ανέλαβε ένας προπονητής όπως ο Ρομπέρτο Μαντσίνι ικανός να αλλάξει την ψυχολογία της σε χρόνο ρεκόρ. Ο Μανσίνι ανανέωσε τη Σκουάντρα Ατζούρα και έβαλε αμέσως τον πήχη πολύ ψηλά. Η ομάδα του η οποία είχε κάνει καλές εμφανίσεις στο UEFA Νations League έκανε έναν υγιεινό περίπατο στα προκριματικά πετυχαίνοντας οκτώ σερί νίκες, πράγμα που είχε να κάνει χρόνια. Δεν νομίζω ότι θα κερδίσει το Euro του 2020, αλλά μετέτρεψε την αποτυχία της στο Μουντιάλ σε παρένθεση που έκλεισε. Ενώ οι δικές μας οι κακές παρενθέσεις πολύ φοβάμαι πως είναι ανοιχτές ακόμα γιατί έχουμε χαθεί σε μονοπάτια παράξενα. Οι αποκλεισμοί του Παπασταθόπουλου και του Μανωλά π.χ μοιάζουν να είναι οι τιμωρίες που δεν τους επιβλήθηκαν για τη στάση τους απέναντι στον Άγγελο Αναστασιάδη. Ο Μήτρογλου έχει χαθεί από την Εθνική για λόγους που μάλλον δεν έχουν να κάνουν με τον Φαν΄τ Σιπ. Χθες υπάρχει η υποψία ότι εμφανίστηκε ως βασικός τερματοφύλακας ο Πασχαλάκης γιατί έπρεπε να αναπτερωθεί το ηθικό του, επειδή έχασε τη θέση του στον ΠΑΟΚ. Πολύ φοβάμαι πως η ομάδα, αντί να χρησιμοποιήσει τα παιχνίδια που απομένουν μέχρι το τέλος των προκριματικών για να βρει μία ταυτότητα, τα χρησιμοποιεί για άλλους λόγους, που έχουν να κάνουν πάντα με τα εσωτερικά της ΕΠΟ. Μακάρι να κάνω λάθος.

Αν οι προτεραιότητες είναι οι τιμωρίες και τα συγχωροχάρτια θα έχουμε για χρόνια μία ομάδα που θα αφήνει υποσχέσεις για 60 λεπτά. Και θα χάνει το ματς από αντιπάλους που ούτε καν ίδρωσαν όπως η Ιταλία χθες…