Δεν θέλω να σας πω για τη νίκη της Εθνικής στην Εσθονία, θέλω να σας πω ένα παραμύθι. Μια φορά κι ένα καιρό, πριν περίπου δυο χρόνια η Εθνική μας ξεκινούσε τα προκριματικά για το Euro του 2016 με μια ήττα από τη Ρουμανία στο άδειο, εξαιτίας τιμωρίας, Καραϊσκάκη.

Δεν μπορεί να δουλέψει κανείς

Είχε χάσει γιατί οι Ρουμάνοι είχαν ευστοχήσει σε ένα πέναλτι και γιατί δεν είχε εκμεταλλευτεί ένα πλήθος από ευκαιρίες: είχε και δοκάρι. Στο τέλος εκείνου του ματς ο νεοφερμένος Κλάουντιο Ρανιέρι στήθηκε στον τοίχο από την εγχώρια αθλητικογραφία: ήταν ένας άσχετος γυρολόγος, που δεν είχε κερδίσει ποτέ τίποτα, που καλούσε τους παίκτες του Ολυμπιακού κι αυτούς που του λέει ο μάνατζερ που τον έφερε κτλ. Μαζί του έπρεπε να εκτελεστούν ο πρόεδρος της ΕΠΟ που τον έφερε – ήταν τότε ο Γιώργος Σαρρής. Μετά από τρία ματς, μια ισοπαλία με την Φινλανδία και δυο ήττες από την Ιρλανδία και τα Φερόε, έφυγε και ο Ρανιέρι και ο Σαρρής. Το έγκλημά τους ήταν ότι στην Εθνική δεν υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Τάκη Φύσσα και το Λεωνίδα Βόκολο, που την ήξεραν καλά, ότι κατέστρεψαν την Εθνική προσπαθώντας να την ξαναφτιάξουν και άλλα τέτοια που ούτε καν θυμάμαι. Μετά ήρθε ο Σέρχιο Μαρκαριάν, που την ελληνική πραγματικότητα την ήξερε, βρήκε το Γιώργο Καραγκούνη που αυτός τον είχε διαλέξει, έφερε μαζί του ένα στρατό από συνεργάτες (που τσακώθηκαν μεταξύ τους αναλύοντας τέσσερις ώρες ένα ματς – δεν κάνω πλάκα!) και κάλεσε καμιά σαρανταριά παίκτες, αλλά νίκη κι αυτός δεν σταύρωσε. Επειδή ο μεν Μαρκαριάν ήταν συμπαθής, η δε εξήγηση ήταν εύκολη, την ξαναλανσάραμε: «με την ΕΠΟ αυτή δεν μπορεί να δουλέψει κανείς γιατί αποτελείται από ανθρώπους που κατέστρεψαν την ομάδα» – σημειωτέων ότι οι μισοί ήταν και το 2004 και σχεδόν όλοι και τον καιρό του Σάντος, αλλά ας μην αφήνουμε τις λεπτομέρειες να χαλάνε μια ωραία ιστορία. Στο τέλος (;) του παραμυθιού ήρθε ο Μίκαελ Σκίμπε για τον οποίο δεν θυμάμαι κανείς να είχε πει μισή καλή κουβέντα, όταν εμφανίστηκε: άλλωστε τον έφερε ο τρισκατάρατος Γιώργος Γκιρτζίκης, που είχε ευλογήσει και την επιστροφή του Μαρκαριάν. Μετά από τρία ματς (δείγμα ελάχιστο αλλά περίπου όσο χρειαστήκαμε για να βγάλουμε άχρηστο το Ρανιέρι…) ο Σκίμπε έχει την Εθνική πρώτη στον όμιλο των προκριματικών του μουντιάλ και κερδίζει ακόμα και ματς στα οποία είναι υποχρεωμένος μετά από δέκα λεπτά ν αλλάξει τη μισή ομάδα, όπως χθες στην Εσθονία. Ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν την Εθνική, εκπομπές και πρωτοσέλιδα πλημμύρησαν από μπράβο και όλοι σχεδόν περιμένουν τα ματς με τη Βοσνία τον Νοέμβριο και το Βέλγιο το Μάρτιο, στα οποία είναι πολύ πιθανό να κριθεί η πρόκριση.

Παραδόξως, αλλά όχι και τόσο, κανείς από αυτούς που ζητωκραυγάζουν δεν λέει μπράβο στον Γκιρτζίκη ή στην ΕΠΟ που έκανε διάνα με τον προπονητή. Κανείς επίσης δεν λέει ότι ο Σκίμπε δουλεύει χωρίς τεχνικούς διευθυντές, όπως άλλωστε έκανε χρόνια ολόκληρα και ο Ρεχάγκελ, και κανείς δεν λέει ότι ένας λόγος που η ομάδα ησύχασε είναι γιατί σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί της οι σύλλογοι που ήθελαν μέσω της Εθνικής να ρίξουν την διοίκηση της ΕΠΟ και το πέτυχαν: γιατί αυτό έγινε την περίοδο του Ρανιέρι (κυρίως) αλλά και του Μαρκαριάν (λιγότερο). Διαλύθηκε από επικοινωνιακά επιτελεία η Εθνική για να πέσει μια διοίκηση: συγχαρητήρια σε όλους για το κατόρθωμα.

 Πλήρωσε πολλά καθυστερημένα

Η εκ των υστέρων ανάγνωση των παιγνιδιών για να δημιουργηθούν συγκεκριμένες εντυπώσεις είναι πανεύκολη δουλειά. Η εθνική, όπως και κάθε ομάδα, πάντα θα χει και εσωτερικούς κραδασμούς: χθες πχ σε μια βραδιά χαράς ο θυμωμένος Χολέμπας είπε ότι δεν θέλει να ξανακληθεί - ας πάει στο καλό. Μπορείς οτιδήποτε στραβό να το χρεώνεις σε ένα προπονητή ή μια διοίκηση – ειδικά αν θες ν αναστατώσεις μια ομάδα, να ξενερώσεις παίκτες, να διώξεις παράγοντες ή χορηγούς. Δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά, έχεις τον πιο εύκολο δρόμο μπροστά σου: μπορείς να ποντάρεις στο θυμό του κόσμου μεγαλώνοντας τον – γίνεται χρόνια ολόκληρα στους ελληνικούς συλλόγους, έγινε προ διετίας και στην Εθνική. Στην πραγματικότητα πριν δυο χρόνια, η Εθνική είχε πληρώσει την αναγκαστική αποχώρηση κάποιων παικτών με μεγάλη προσφορά: δεν ήταν μόνο ο Κάρα και ο Κατσουράνης που ήταν και είναι δύσκολο να αντικατασταθούν, ήταν και ο Σαμαράς, ο Σαλπιγγίδης, ο Γκέκας που ουσιαστικά τότε σταμάτησαν και που η προσφορά τους στην Εθνική είχε υπάρξει τεράστια. Πλήρωσε επίσης ότι ο Σάντος περίμενε να πάει στον ΠΑΟΚ και δεν δέχτηκε δυο προτάσεις ανανέωσης του συμβολαίου του: κάπως θα μπορούσε να μασκαρέψει την λογική παρακμή μετά από ένα σπουδαίο κύκλο. Φυσικά η ομάδα πλήρωσε καθυστερημένα το κακό κλίμα στα αποδυτήρια, που υπήρχε ήδη στη Βραζιλία μετά τους καυγάδες στο αξέχαστο εκείνο ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, αλλά και το ντεφορμάρισμα παικτών κομβικών και αναντικατάστατων, όπως του Μήτρογλου πχ. Όλα τα υπόλοιπα μικρή σημασία είχαν τότε, μικρή σημασία έχουν τώρα και μικρή σημασία είχαν πάντα για την Εθνική: το αν η ομάδα κέρδισε το Euro το 2004, το αν στη συνέχεια προκρίθηκε σε δυο μουντιάλ και δυο τελικές φάσεις πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, ελάχιστα είχε να κάνει με τους παράγοντες που διοικούσαν την ομοσπονδία. Διάφοροι, άλλωστε, που ήταν στην ομοσπονδία στα χρόνια των θριάμβων της Εθνικής, προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση τους σε ένα σωρό συλλόγους δουλεύοντας σε διοικητικές θέσεις: σχεδόν όλους τους έδιωξαν σε χρόνο ρεκόρ, καταλαβαίνοντας ότι ο ρόλος τους σε όσα η Εθνική ομάδα πέτυχε είχε ελάχιστη σημασία. Αλλιώς θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι ο Γκιρτζίκης νεκρανάστησε την Εθνική και είναι μια ιδιοφυία.

Η ηρεμία δεν κινδυνεύει

Δεν πιστεύω πως η Εθνική θα περάσει στα τελικά του μουντιάλ, αλλά θα πανηγυρίσω με την καρδιά μου αν το κάνει. Δυστυχώς οι τρύπες στο ρόστερ δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας: μπορεί με δεξί μπακ τον Παπαδόπουλο να κερδίσεις την Εσθονία, αλλά αν είναι αρκετό να λείψει ο Τοροσίδης για να υπάρξει τέτοιο χάος στην άμυνα και αν είναι τόσο εύκολο να διαλυθεί η επίθεση γιατί δεν παίζει ο Φορτούνης, καταλαβαίνεις ότι οι εναλλακτικές είναι λίγες. Ωστόσο για την ώρα βλέπω ότι γίνονται διάφορα μαγικά, που δείχνουν ότι ο Σκίμπε έχει ένα καλοδεχούμενο άστρο: η Εθνική σκόραρε κόντρα στους Εσθονούς στο πρώτο λεπτό με κεφαλιά του Τοροσίδη από κόρνερ (κι όλα αυτά ταυτόχρονα δεν είχαν γίνει στην ιστορία της ποτέ), πέρασε από το Τάλιν με γκολ που πέτυχαν τα ακραία της μπακ, και πέτυχε το δεύτερο γκολ χάρη στον προπονητή της, που επέμενε ο Σταφυλίδης και όχι ο Μήτρογλου να χτυπήσει το φάουλ από το οποίο προήρθε το 0-2. Αφήνοντας κατά μέρους το ματς με το Γιβραλτάρ, η Εθνική είναι μια ομάδα που σε δυο παιγνίδια δεν έχει δεχτεί γκολ, έχει δυο επαγγελματικές νίκες με 2-0, κερδίζει παίκτες κι έχει βρει τη χαμένη χημεία της και την ηρεμία της. Λογικά η ηρεμία δεν κινδυνεύει: είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί, που προ διετίας, έκαναν ότι μπορούσαν για να τη διαλύσουν, δεν θα φωνάζουν «φέρτε πίσω το Γκιρτζίκη» έτσι και με τη Βοσνία και το Βέλγιο χάσουμε…