Η ερώτηση πριν αρχίσει ο τελικός του Τσάμπιονς λιγκ είναι σε όλο τον ποδοσφαιρόφιλο κόσμο μια και μόνη. Εχει κάποια ελπίδα η Ιντερ να κερδίσει; Κι αν ναι πως; Η ερώτηση προκύπτει διότι ο τελικός που θα δούμε απόψε μοιάζει να είναι ένας από τους πιο άνισους της ιστορίας του Τσάμπιονς λιγκ. Όχι γιατί η Ιντερ είναι μια μέτρια ομάδα που δεν άξιζε να βρεθεί στον τελικό (ίσα ίσα που πέρασε σε αυτόν από ένα μονοπάτι πολύ δύσκολο και για αυτό πρέπει να την σεβόμαστε) αλλά γιατί η Μάντσεστερ Σίτυ μοιάζει άτρωτη. Μοιάζει για την ακρίβεια μια ομάδα που δύσκολα στην δεύτερη παρουσία της σε ένα τελικό θα αφήσει το πράγμα να κριθεί σε λεπτομέρειες. Ο Πεπ Γκουαρντιόλα, που στην τελευταία συνέντευξη Τύπου δεν έκρυψε ούτε καν την ενδεκάδα, είπε πως η ομάδα του έχει επίγνωση πως δεν πρέπει να αφήσει τίποτα στην τύχη.

Μια φορά ο Τσάπμαν

Μου πήρε πάρα πολύ καιρό να καταλάβω ποια είναι η διάταξη της Μάντσεστερ Σίτυ εδώ και λίγο καιρό, για την ακρίβεια από τότε που ο Πεπ Γκουαρντιόλα αποφάσισε να δώσει αυτό τον σύνθετο ρόλο στον Τζον Στόουνς που μοιάζει να παίζει πότε μπακ και πότε χαφ. Για να σας το εξηγήσω πρέπει να πάμε ένα ταξίδι στο χρόνο: πολύ πίσω. Το 1925 η Αρσεναλ προσέλαβε τον προπονητή Χέρμπερτ Τσάπμαν. Αυτός είχε μια ιδέα που άλλαξε το ποδόσφαιρο: άφησε στην άκρη το σύστημα ΜΜ και παρουσίασε μια νέα εκδοχή του: το WM.

Ποια ήταν η καινοτομία; Στην άμυνα Μ υπήρχαν 2 αμυντικοί και δυο ας πούμε κόφτες και μεταξύ τους ένα σέντερ χαφ (ένας συνδετήρας των δυο στόπερ και των δυο μέσων). Στην άμυνα W υπήρχαν τρεις αμυντικοί και δυο κόφτες. Ο Τσάπμαν, για να το πω απλά,  πρόσθεσε ένα αμυντικό, λανσάροντας ένα είδος «άμυνας των τριών» ώστε οι δυο από τους τρεις των μετόπισθεν να βγαίνουν και στο πλάι. Οι Αγγλοι τον αποκάλεσαν «άρρωστο με την άμυνα» και του επιτέθηκαν. Αλλά ο τύπος άλλαξε τα δεδομένα του ποδοσφαίρου. Κι αυτό το WM το είδαμε φέτος από την Μάντσεστερ Σίτυ. Όχι γιατί ο Πεπ ανακάλυψε τον Τσάπμαν, αλλά γιατί το σύστημα χρησιμοποιούσε στην Μπαρτσελόνα κάποτε ο μέντοράς του Γιόχαν Κρόιφ. Με τον ίδιο στην ενδεκάδα ως δεύτερο μεσαίο χαφ δίπλα στον Μπακέρο. Και τον Αμόρ και τον Κίκε (κι αργότερα τον Χάτζι και τον Ντε ΛαΠένια) μπροστά τους.

Όπως το 1925, αλλά σήμερα

Στο αμυντικό W της Σίτυ υπάρχουν τρεις που βρίσκονται στις πάνω άκρες του W (o Γουόκερ ή ο Ακε, ο Ντίαζ και ο Ακάνζι) και δυο που βρίσκονται μπροστά τους, στη βάση του W, δηλαδή ο Στόουνς και ο Ρόντρι. Ομοίως στο επιθετικό Μ υπάρχουν στις πάνω άκρες ο Γκουντογκάν και ο Ντε Μπρόιν και στη βάση του ο Μπερνάντο Σίλβα, ο Χάλααντ και ο Γκρίλις. Δεν είμαστε στο 1925: οι παίκτες δεν είναι στατικοί και οι προσαρμογές είναι απαραίτητες. Οι αποστολές και οι ρόλοι είναι πράγματα πιο σημαντικά από την διάταξη, αλλά η διάταξη είναι κάτι σαν γλώσσα, και το βασικό για τον Πεπ είναι ότι οι παίκτες του την έμαθαν καλά. Οι ευνοημένοι της αλλαγής είναι ο Ρόντρι (που βρήκε στήριγμα), ο Γκουντογκάν που μπορεί να βγαίνει σαν κρυφός κυνηγός κι ο Ντε Μπρόιν που έχει πολλές επιλογές πάσας. Πιθανότατα όλα έγιναν για να έχει ο Χάλαντ δυο παίκτες στις πλάτες του και δυο εξτρέμ που δουλεύουν για αυτόν: όπως και να χει, μπορεί φέτος το πρέσινγκ να είναι λίγο λιγότερο και τα οβερλάπ να λείπουν (ειδικά από την πλευρά του Γκρίλις), αλλά όταν η μπάλα γυρίζει η Σίτυ πατάει την αντίπαλη περιοχή με πέντε παίκτες το λιγότερο: αν την περιμένεις θα χρειαστείς επτά – οκτώ παίκτες για να παίξεις άμυνα και θα αυτοακυρωθείς επιθετικά. Το έπαθε η Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά και η Μπάγερν.

Για να έχει τύχη η Ιντερ πρέπει ο Σιμόνε Ιντζάγκι να έχει δει τις αδυναμίες του συστήματος και να βρει και τρόπο η Ιντερ να τις εκμεταλλευτεί. Η Ιντερ λογικά θα παίξει κάτι σαν 5-2-2-1, και το κάνει χωρίς εξτρεμ. Οι δυο πίσω από τον φορ (που είναι συνήθως ο Λαουτάρο κι ο Μικιταριάν) έχουν απόλυτη ελευθερία κίνησης και το σχήμα γίνεται κάτι σαν 3-4-3 στη φάση της επίθεσης ή μάλλον της αντεπίθεσης. Ο Ιντζάγκι για να το κάνει πιο λειτουργικό έπαιξε στα ματς με την Μίλαν (κι όχι μόνο) χωρίς καθαρό κόφτη: έπρεπε ο Μπαρέλα κι ο Τσαλχάνογλου να τρέχουν για τρεις μπροστά και τους τρεις πίσω και το κατάφεραν! Αλλά με την Σίτυ, απέναντι στους Γκοντογκαν και Ντε Μπρόιν λογικά θα χρειαστεί τουλάχιστον ο Μπρόζοβιτς. Και φορ νομίζω ο Λουκάκου. Για μεγαλύτερη πίεση και λιγότερη προβλεψιμότητα.

Οι τρεις τρόποι

Η Ιντερ έχει μόνο μια τύχη. Πρώτα από όλα να αμυνθούν όλοι οι κεντρικοί αμυντικοί άψογα πάνω στον Χάλαντ – θα χρησιμοποιηθούν δυο και εναλλάξ. Το γεγονός ότι ο Νορβηγός δεν έχει σκοράρει σε 4 παιχνίδια και ότι το τελευταίο του γκολ χρονολογείται στις 14 Μαΐου κόντρα στην Έβερτον για το πρωτάθλημα δεν είναι καλό σημάδι: αν ο άτιμος βάλει ένα γκολ, η ίδια η σεζόν μας λέει πως θα βάλει και δεύτερο. Αλλά δεν αρκεί στους Ιταλούς η άμυνα, που έτσι κι αλλιώς έχει με πολλούς να ασχοληθεί: πρέπει να βρουν τρόπο να τρομάξουν την Σίτυ για να μην τους συμπιέσει αφόρητα.

Αυτό μπορεί να γίνει με τρεις μόνο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι να βρεθεί κάποιος να χτυπήσει στην πλευρά του Γουόκερ, αν ο Πεπ τον ξεκινήσει, τουλάχιστον όπως έκανε ο Γκρανάτσο στον τελικό του κυπέλου Αγγλίας, όταν κάπως αργά ο Τεν Χααγκ τον εμπιστεύθηκε. Ο δεύτερος τρόπος είναι να βρεθεί ο παίκτης που θα χτυπήσει στην πλάτη του Γκρίλις, που δεν γυρνά όσο ο ρόλος απαιτεί. Ο τρίτος και ίσως σημαντικότερος τρόπος είναι να βγάλει η Ιντερ παίκτες στην πλάτη του Στόουνς, που αφήνει κενά διότι οι επιθετικές πρωτοβουλίες του είναι συνήθως πιο πολλές από τις αμυντικές του καλύψεις. Σε κάθε περίπτωση ο Ιντζάγκι αναζητεί ήρωες της μιας βραδιάς. Πραγματικά δεν ξέρω ποιος μπορεί να γίνει ο Γκρανάτσο του Ιντσάγκι: ίσως ο Λαουτάρο. Για τις άλλες δυο αποστολές υπάρχουν υποψήφιοι αποδέκτες: την μια αποστολή μπορεί να την αναλάβει ο Ντούμφρις που ξέρει να επιτίθεται και την άλλη ο Μικιταριάν (αν αγωνιστεί) ή ο Μπαρέλα - ο Ιταλός ξέρει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια. Απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, είναι να υπάρξει ένα φορ που θα φτιάξει χώρους παίρνοντας μαζί του τον Ντιαζ και υποχρεώνοντας την άμυνα της Σίτυ να μην ανεβεί πολύ. Αλλιώς από τις συμπληγάδες πέτρες του Ρόντρι και του Στόουνς δεν περνά κανείς. Η θα τον σταματήσουν ή δεν θα βρει χώρους. Οπως ο Μόντριτς στο ματς της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Σίτυ ή ο Μπρούνο Φερνάντεζ στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας.   

Εκτός λογικής

Γιατί εστιάζω στην Ιντερ; Γιατί η Σίτυ ξέρει να παίζει στην επίθεση καλύτερη από οποιαδήποτε ομάδα: έχει και ποιότητα και παίκτες και συνεργασίες. Εχει τριάντα τρόπους να βάλει γκολ: φαντασία να έχεις. Εχει τον Γκουντογκάν που μπορεί να φτάσει σε θέση βολής και να μην το καταλάβει κανείς. Τον Σίλβα και τον Γκρίλις που μπορούν να πάνε στο ένας εναντίον ενός και τον Ντε Μπρόιν στην ηγεσία και στην ζωγραφική. Και τον Χάλαντ. Οπότε συζήτηση δεν υπάρχει: η απορία αφορά τους άλλους. 

Ομολογώ πως ένα τόσο άνισο τελικό περίμενα να δω μόνο είκοσι χρόνια πριν, όταν σκεφτόμουν πως η ταπεινή Μπάγερ Λεβερκούζεν στη Γλασκόβη θα μπορούσε να σταματήσει την Ρεάλ των Γκαλάκτικος. Δεν τα κατάφερε αλλά τουλάχιστον την τρόμαξε κομμάτι την Βασίλισσα και την έκανε να ιδρώσει, παρά το γκολ - μαγεία του Ζιζού. Στο τέλος του ματς λίγο ήθελε να της κάνει μια ζημιά της Ρεάλ που θα χε μείνει αξέχαστη. Αυτή που θα επιδιώξει να κάνει η Ιντερ απόψε. Ελπίζοντας πως στην Πόλη των θαυμάτων μπορεί πάλι κάτι να γίνει. Εκτός λογικής.