Το ελληνικό ποδόσφαιρο πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά στο σημείο μηδέν – στο να υπάρξει δηλαδή μια σεζόν που στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων δεν θα μπει καμία ομάδα. Θεωρητικά και οι τρεις ομάδες που έπαιξαν χθες έχουν πιθανότητες πρόκρισης για εντελώς διαφορετικούς λόγους και δεν πρέπει να βιαστούμε να τις ξεγράψουμε. Στην πραγματικότητα όμως και ο ΠΑΟ και ο Αρης και ο Ολυμπιακός είναι κοντά σε αποκλεισμούς που για να αποφύγουν πρέπει να κάνουν σε μια εβδομάδα υπερβάσεις. Ας δούμε γιατί έμπλεξαν.

Σαν να μην έκανε μεταγραφές 

Ο Παναθηναϊκός στην Πράγα αδικήθηκε από το Γαλλο διαιτητή Μπουκέ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο υπεύθυνος της ήττας του. Ο ΠΑΟ έχασε με 2-0 από μια ομάδα που δεν ήταν πιο ποιοτική, αλλά ήταν πιο έμπειρη – κι αυτό φάνηκε και μέτρησε. Η Σλόβαν χωρίς να εντυπωσιάσει είχε τον έλεγχο του παιγνιδιού, και χρειάστηκε πέντε φάσεις για να πετύχει δυο γκολ, χωρίς μάλιστα να πάρει κανένα ρίσκο: στον ΠΑΟ άφησε όλα κι όλα δυο σουτ – το ένα το έκανε στο πρώτο ημίχρονο ο Παλάσιος και στο δεύτερο ο Βαγιαννίδης. Η Σλόβαν βρήκε ένα γκολ από ένα κόρνερ με τον Σράνζ στο 47΄κι ένα με τον Ουσορ που πήρε ένα ριμπάουντ στο 52’ σε στιγμές που η άμυνα του ΠΑΟ έδειξε αποδιοργανωμένη: οι απουσίες του Χουάνκαρ και του Σένκεφελντ κόστισαν. Ο ΠΑΟ έχει μια σημαντική δικαιολογία: η ομάδα του ταλαιπωρήθηκε από ιώσεις την τελευταία εβδομάδα – ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε τον Αλεξανδρόπουλο και τον Σένκεφελντ, δεν χρησιμοποίησε τον Χουάνκαρ και είδε τους Αϊτόρ και Παλάσιος να κάνουν μετριότατες εμφανίσεις όσο αγωνίστηκαν.

Αλλά υπήρχαν και δυο πράγματα για τα οποία δεν χωρούν δικαιολογίες: ο ΠΑΟ έμοιαζε με ομάδα που δεν έχει κάνει μεταγραφές και η ενδεκάδα του που είδαμε ήταν χειρότερη από τις περσινές – ο Γιοβάνοβιτς δεν έκανε ούτε καν τις πέντε προβλεπόμενες αλλαγές. Αν ο ΠΑΟ σκοτώθηκε «πέρυσι» για να βγει στην Ευρώπη, για να παίξει στο πρώτο ματς με τον φιλότιμο Καμπετσή και τον ψυχωμένο Πούγγουρα κάποιο λάθος έκανε στον προγραμματισμό του, νομίζω. Οπως λάθος ήταν και η γενικότερη συμπεριφορά των παικτών του μετά την αποβολή του Παλάσιος: όσο λάθος κι αν έκανε ο διαιτητής, οι διαμαρτυρίες ήταν υπερβολικές και το ρίσκο να μείνει ο ΠΑΟ με εννιά παίκτες τεράστιο. Και οι γηπεδούχοι έμειναν με παίκτη λιγότερο νωρίς και η απευθείας κάρτα του Σάντος σηκώνει συζήτηση, αλλά δεν έκαναν σαν υστερικοί: ίσα ίσα που πέτυχαν γκολ στη συνέχεια. Για την διαιτησία κάτι θα γράψω προσεχώς. Σήμερα περιορίζομαι σε μια κατάθεση αισιοδοξίας: αν ο ΠΑΟ κάνει πέντε κανονικές προπονήσεις και οι νεοφερμένοι του κυνηγοί τον βοηθήσουν, έχει ελπίδες να γυρίσει το 0-2 στη Λεωφόρο. Αρκεί βέβαια να μην δεχτεί γκολ.

Το αποτέλεσμα της υπεραισιοδοξίας

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Αρη, που όμως στο Τελ Αβίβ είχε άλλα προβλήματα. Μετά το δεύτερο παιγνίδι του με τους Λευκορώσους είχα γράψει ότι ο Αρης κινδυνεύει από υπεραισιοδοξία και έπαρση – αν είναι δυνατόν. Δεν δικαιώθηκα από το αποτέλεσμα στο ματς, αλλά από τη σύσταση της αρχικής του ενδεκάδας: ο Μπούργκος παράταξε μια ενδεκάδα με τέσσερις κυνηγούς (!), δηλαδή τον Ματέο Γκαρσία, τον Μαντσίνι, τον Ιτούρμπε και τον Γκρέι, χωρίς μάλιστα να ξεκινήσει τον πιο φορμαρισμένο, δηλαδή τον Πάλμα. Η Μακάμπι έκανε ό,τι ήθελε στη μεσαία γραμμή κι αν ο Κουέστα δεν έκανε την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του οι ελπίδες του Αρη στο Βικελίδης θα ήταν απατηλές – ούτε καν μαθηματικές. Η ήττα με 2-0 είναι κολακευτικό αποτέλεσμα αφού ο Αρης έκανε ουσιαστικά μια και μόνο ευκαιρία: την έχασε ο Καμάτσο στις καθυστερήσεις και είναι τεράστια. Ας την δούμε ως σημάδι μιας κάποιας αισιοδοξίας ενόψει της ρεβάνς – θέλω να πω πως η ευκαιρία αποτελεί απόδειξη πως αν ο Αρης αγωνιστεί κομμάτι ορθολογικά μπορεί να σκοράρει, κι αν σκοράρει πρώτος πολλά μπορεί να γίνουν. Φυσικά χρειάζεται στο δεύτερο ματς να εμφανιστεί προσγειωμένος: το να έχεις ενθουσιασμό δεν είναι κακό – η έπαρση, όμως, είναι αμαρτία.            

Τα γνωστά προβλήματα

Επαρση δεν έχει ο Ολυμπιακός – αλλά είναι το μόνο ίσως από τα ασυγχώρητα παραδοσιακά του προβλήματα που δεν έχει τη δεδομένη στιγμή. Με τη Σλόβαν έφτασε σε μια ισοφάριση που έδειξε ότι η καρδιά του χτυπάει, αλλά δεν ξέρω αν αυτό αρκεί για να του δώσει και πρόκριση. Δεν μου έκανε καμία έκπληξη ότι δεν κέρδισε: με την άμυνα που έχει μου μοιάζει σχεδόν αδύνατο και στην Μπρατισλάβα να μην δεχτεί γκολ. Χθες, παρά την συγκέντρωση που έδειξαν οι παίκτες του γιατί είχαν ένα καινούργιο προπονητή, ο Ολυμπιακός άφησε σε μια ομάδα που καλά καλά δεν έκανε ούτε 35% κατοχή μπάλας πέντε τουλάχιστον φάσεις – ο Βατσλίκ έβγαλε δυο τε α τετ, οι Σλοβάκοι είχαν ένα δοκάρι και δεν ολοκλήρωσαν σωστά τουλάχιστον δυο αντεπιθέσεις που χάλασαν μόνοι τους. Όλα αυτά έγιναν ενώ το γκολ που πέτυχαν ήταν ένα δώρο του Παπασταθόπουλου (σε μια άμυνα πελαγωμένη όλο και κάποιος θα βρίσκεται να παίξει το ρόλο του μοιραίου…) και χωρίς να ασκήσουν κάποια υπερβολική πίεση.

Και η Σλόβαν έδειξε ότι στην Ελλάδα αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το ποδόσφαιρο από τον υπόλοιπο κόσμο. Εμεις, ας πούμε, πιστεύουμε πως ο Ρέαπτσουκ είναι ένας καλός αμυντικός με προβλήματα στη δημιουργία: οι προπονητές της Μακάμπι και της Σλόβαν τον αντιμετώπισαν ως αδύναμο κρίκο και τον «χτύπησαν» από την αρχή. Αυτή η έλλειψη αντίληψης του μοντέρνου ποδοσφαίρου πολύ φοβάμαι πως θα σταθεί και αιτία για νέες καταστροφές: ακούω συνέχεια συζητήσεις για «εξτρέμ», «δεκάρια» κτλ ενώ ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κρατήσει το μηδέν ούτε κι αν ο αντίπαλος παραταχθεί με 11 καρέκλες.

Γιατί δεν τολμά κανείς να εστιάσει στο ότι η άμυνα είναι αδύναμη; Γιατί είναι πολύ κολακευτικό να λες σε μια ομάδα πράγματα που θέλουν να ακούν οι οπαδοί κι όχι την αλήθεια. Το να λες ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται «εξτρέμ» και «δεκάρια», δημιουργεί στο μυαλό του κόσμου την εντύπωση πως ο Ολυμπιακός έχει λυμένα όλα του τα προβλήματα κι αν πάρει δυο – τρεις επιθετικούς παίκτες θα γίνει ελκυστικός, παραγωγικός κτλ. Ολοι θέλουν να πιστεύουν πως η ομάδα τους είναι φτιαγμένη για να παίζει σούπερ επιθετικά και χαίρονται να διαβάζουν πως αυτός είναι ο στόχος της διοίκησης κτλ. Αλλά στην πραγματικότητα αυτές είναι φαντασιώσεις που δεν έχουν να κάνουν με τα προβλήματα του τωρινού Ολυμπιακού. Ο πρωταθλητής δεν έχει καμία ηγετική φυσιογνωμία στην άμυνα και δεν έχει ενέργεια για να κάνει ανάκτηση της μπάλας  - πράγμα απαραίτητο για να παίξεις ποδόσφαιρο. Οσο για τα εξτρέμ κτλ, ο Ολυμπιακός μετά τη φυγή του Ποντένσε έχει χρησιμοποιήσει στη θέση του επτά. Μπορεί να τα κάνει εννιά. Και να μην αλλάξουν την εικόνα του. 

Αναζητούνται προσωπικότητες

Λόγος οπαδικής ανατριχίλας, αλλά και τρομερού προβληματισμού το γκολ της ισοφάρισης. Σκοράρει ο Ελ Αραμπί από εκτέλεση κόρνερ του Βαλμπουενά: πανηγυρίζεις κι αναρωτιέσαι πόσο ακόμα θα ξελασπώνουν τον Ολυμπιακό αυτοί οι δυο υπέροχοι παίκτες. Μετά διαπιστώνεις πως δεν υπάρχει άλλος με την προσωπικότητα τους – κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα γιατί ο ένας είναι 37 χρονών κι ο άλλος 34. Η φάση θα έπρεπε να ανοίξει τα μάτια των υπευθύνων του όποιου μεταγραφικού σχεδιασμού σε συνδυασμό μάλιστα με τη δήλωση του Βάις, του προπονητή της Σλόβαν, που είπε, μέσες άκρες, πως μόνο όταν μπήκε ο Βαλμπουενά άρχισε να φοβάται.

Με όποιο προπονητή στον πάγκο ο Ολυμπιακός είναι ομάδα γεμάτη ρολίστες κι αυτό φάνηκε και χθες. Οι πρώτοι μεταγραφικοί στόχοι του φέτος θα έπρεπε να είναι αμυντικοί με προσωπικότητα και δυο παίκτες ικανοί να προβληματίσουν αντίπαλο με την παρουσία τους στην αρχική ενδεκάδα– όσο έκαναν κάποτε ο Βαλμπουενά και ο Ελ Αραμπί, αλλά κι ο Τσόρι, ο Ιμπαγάσα, ο Μιραλάς , ο Γκαλέτι, ο Ζιοβάνι, ο Ριβάλντο. Χθες έφτανε μια εκτέλεση κόρνερ του Βαλμπουενά και μια κεφαλιά του Ελ Αραμπί – στη Μπρατισλάβα δεν ξέρω αν αυτά αρκούν για να σκοράρει ο Ολυμπιακός. Οσο για τον Κάρλος Κορμπεράν είναι τυχερός: η ισοπαλία θα του πιστωθεί, πολλοί θα μιλήσουν για «καλές αλλαγές» κι άλλοι θα πουν μπράβο για το ρίσκο – εγώ είδα ότι απλά έκανε τα προβλεπόμενα.

Υπερβάσεις ή αντίο

Ο Αρης και ο ΠΑΟ θα χρειαστούν σε μια εβδομάδα την υποστήριξη των οπαδών τους και θα την έχουν. Ο Αρης πρέπει να προηγηθεί νωρίς, ο ΠΑΟ πρώτα από όλα να μην δεχτεί γκολ. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται και τα δυο και μάλιστα εκτός έδρας – η θέση του είναι ίσως δυσκολότερη. Γενικώς θα χρειαστούν υπερβάσεις. Αλλιώς πάμε για Grexit.