Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ επιστρέφουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αγωνίζονται και οι δυο εκτός έδρας, αλλά έχουν μπροστά τους δυο ολότελα διαφορετικούς αντιπάλους. Ο Ολυμπιακός θα ζοριστεί σίγουρα στο Μπέργκαμο απέναντι στην Αταλάντα που είναι μια επιθετική μηχανή. Ο ΠΑΟΚ στη Δανία θα βρει τη Μίντιλαντ. Που λόγω διακοπής του πρωταθλήματος είναι σε χειμερία νάρκη. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του μια δοκιμασία. Ο ΠΑΟΚ μια ευκαιρία. Πολλά, αν όχι κι όλα, εξαρτιόνται από τις ελληνικές ομάδες.  

Τριπλασιάζει την αξία των παικτών

Διαβάζω πολλά τον τελευταίο καιρό για την Αταλάντα, τα αρνητικά σερί στην έδρα της και τα εντυπωσιακά ματς εκτός έδρας, τον καλό προπονητή της, το επιθετικό παιγνίδι της και άλλα πολλά. Η Αταλάντα είναι όντως ένα κατασκευαστικό κομψοτέχνημα κι όχι μόνο γιατί στα χρόνια του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι παίζει υποδειγματικά το 3-4-3. Η πρόοδός της οφείλεται σε ένα καταπληκτικό σκάουτινγκ αξιοζήλευτο από όλους στην Ιταλία: η Αταλάντα έχει μια σπάνια ικανότητα να αποκτά παίκτες ξοδεύοντας ποσά της τάξης των 10 εκατ ευρώ και να βλέπει την αξία τους να τριπλασιάζεται σε χρόνο ρεκόρ. Τέτοιοι είναι ο Γκόσενς, ο Μαλινόφσκι, ο Ντε Ρουν, ο Φρόιλερ, ο Μέλε κτλ. Στοίχισαν για τα ευρωπαϊκά δεδομένα λίγα, προόδευσαν μπαίνοντας στο μηχανισμό του Γκασπερίνι και σήμερα κοστίζουν παρά πολλά. Η Αταλάντα δεν είναι απλά μια καλή ομάδα: είναι ένα μεγάλο παλκοσένικο. Είναι φτιαγμένη για να τραβάει την προσοχή. Κι αν τρέχει όντως ένα κακό σερί στο γήπεδό της, κάνει αποτελέσματα εκτός έδρας που της αρκούν για να την κρατάνε πολύ ψηλά στο καμπιονάτο: άλλωστε εντός κι εκτός έδρας κάθε νίκη φέρνει τρεις βαθμούς. Ο πλούτος του ρόστερ της ομάδας του Γκασπερίνι φαίνεται από το ότι στο ματς με την Γιουβέντους έμειναν εκτός αρχικής ενδεκάδας ο Μαλινόφσκι (που μπήκε κι έβαλε το γκολ της αγωνιστικής), ο Πεσίνα, ο Μέλε κι ο Πάσαλιτς! Που δεν αποκλείεται να είναι βασικοί απόψε…

Τριάδα πίσω και μπροστά

Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν πως η ομάδα του Γκασπερίνι δεν έχει και προβλήματα. Η τελευταία τριάδα αμυντικών που χρησιμοποιεί (Τολόι, Ντεμιράλ, Τσιμσίτι) είναι αργοί παίκτες. Ο τερματοφύλακας Σπορτιέλο σπάνια κατεβάζει ρολά. Ο Μουρέλ στην επίθεση δεν έχει ανάλογο αναπληρωματικό: αν δεν αγωνιστεί απόψε η άμυνα του Ολυμπιακού θα έχει ένα (μεγάλο) πονοκέφαλο λιγότερο. Κυρίως όμως η Αταλάντα έχει όλα τα προβλήματα που έχουν οι ομάδες που ξεκίνησαν με μεγάλες προσδοκίες. Το καλοκαίρι, όταν από την Ιντερ έφυγαν ο Αντόνιο Κόντε κι ο Λουκάκου και η Γιούβε φαινόταν ότι έχει προβλήματα επανεκκίνησης, πολλοί την θεωρούσαν υποψήφια να χτυπήσει ακόμα και πρωτάθλημα. Η απομάκρυνσή της από την κορυφή, σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό της από τη δεύτερη φάση του Τσάμπιονς λιγκ με επεισοδιακό τρόπο, (ας όψεται ο Κριστιάνο Ρονάλντο…) δημιούργησαν γκρίνια μετά από καιρό κι αυτό πληρώθηκε. Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν καμιά φορά και μεγάλες απογοητεύσεις: αυτό στο Μπέργκαμο το καταλάβανε.

Νομίζω ότι έκανα κατανοητό το μομέντουμ τους: και τώρα σας παρακαλώ να ξεχάσετε ό,τι διαβάσατε. Διότι μολονότι όλα ισχύουν, δεν έχουν να κάνουν με το ματς με τον Ολυμπιακό. Που έχει μπροστά του γρίφους να λύσει: γρίφους που αφορούν τον ίδιο και δεν αναφέρομαι φυσικά στην ενδεκάδα του.

Γρίφοι και μυστήρια

Διαβάζω δυο μέρες τώρα για τους προβληματισμούς του Πέδρο Μαρτίνς για το αν θα χρησιμοποιήσει τρία στόπερ, το αν θα ξεκινήσει τον Μασούρα ή τον Μαντί Καμαρά, το αν θα παίξει 4-3-3 ή 3-4-3 ή 3-5-2: μακάρι να ήταν αυτές οι απορίες πριν το ματς στο Μπέργκαμο. Ο Ολυμπιακός για να έχει τύχη πρέπει να κάνει το πιο δύσκολο για ελληνική ομάδα: να πατήσει ένα κουμπί και να αλλάξει – το λέω σχηματικά για να γίνει κατανοητό.

Ο Ολυμπιακός εξαιτίας διάφορων περιπετειών (που έχουν να κάνουν με προβλήματα προετοιμασίας και προπονήσεων, αλλά και απουσιών και μεταγραφών που δεν βγήκαν) εδώ και μήνες στις εγχώριες διοργανώσεις και ειδικά στο πρωτάθλημα περιορίζεται στο να κερδίζει με όπλο όχι το παιγνίδι του, αλλά μια υπεροχή που σχετίζεται με τη σιγουριά του και τη νοοτροπία του. Μόνο που απόψε χρειάζεται τρέξιμο, σοβαρό αγωνιστικό σχέδιο, ρυθμός, παραγωγική κατοχή μπάλας, τεράστια συγκέντρωση και μεγάλη σοβαρότητα – πέρα φυσικά από πίστη. Πίστη υπάρχει: αλλά τίποτα από όλα τα υπόλοιπα δεν είναι δεδομένο και είναι δύσκολο να δώσει κάτι από αυτά η διάταξη για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Είτε παίξεις με τρεις στο κέντρο της άμυνας, είτε με τρεις κόφτες, είτε με τρεις κυνηγούς, είτε κούκο διπλό, χιαστί κι ασανσέρ, αν δεν μοχθήσεις και δεν κάνεις το καλύτερο εφετινό παιγνίδι σου στο Μπέργκαμο θα ζήσεις εφιάλτες. Κι αν αφήνεις δέκα μετρημένες αντεπιθέσεις στην ΑΕΚ, πέντε μεγάλες ευκαιρίες στον ΠΑΟΚ κι ένα σωρό φάσεις στον Ιωνικό και στον Παναιτωλικό το να μιλάς για προβλήματα της Αταλάντα είναι σαν να κοροϊδεύεις τον κόσμο. Δεν το κάνω ποτέ.

Συζήτηση χωρίς νόημα  

Η Αταλάντα έχει προβλήματα, αλλά όχι περισσότερα από αυτά που είχε η Αϊντραχτ Φρανκφούρτης στη Μπουντεσλίγκα όταν αγωνίστηκε με τον Ολυμπιακό: θυμόσαστε νομίζω τι έγινε. Η συζήτηση για τα προβλήματα των Ιταλών θα είναι νόημα αν ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν στο καμπιονάτο: δεν αγωνίζεται. Στην Ελλάδα αγωνίζεται και τελευταία δεν αγωνίζεται και πολύ: απλά κερδίζει. Αν απόψε δεν αγωνιστεί, αν δηλαδή συνεχίσει όσα βλέπουμε τελευταία, η ευρωπαϊκή του περιπέτεια θα ολοκληρωθεί και μάλιστα με τρόπο σκληρό. Χρειάζεται ο Ολυμπιακός που κέρδισε δυο χρόνια στο Λονδίνο την Αρσεναλ, που έπαιξε κάποτε πάνω από μια ώρα στα ίσια με τη Μίλαν στο Σαν Σίρο, που άντεχε στο σφυροκόπημα της Μπάγερν Μονάχου λυγίζοντας μόνο στο τέλος. Υπάρχει πουθενά; Αυτή είναι η απορία μου. Τις απορίες για τις απουσίες της Αταλάντα, και για το αν το 5-3-2 είναι καλύτερο από το 4-3-3 τις αφήνω για άλλους.     

Αναλύσεις

Και για τον ΠΑΟΚ ισχύει κάτι ανάλογο. H Μίντιλαντ μάλλον απογοητεύτηκε που κατέληξε στο UEFA Conference League. Στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ έμεινε τρίτη πίσω από τον Ερυθρό Αστέρα και την Μπράγα μολονότι τους κέρδισε και τους δυο. Στο διάστημα της διακοπής έδωσε μερικά σκληρά φιλικά: εντυπωσίασε με το Ανβούργο, προβλημάτισε με την Ζενιτ – στα φιλικά έτσι συμβαίνει. Είναι πιο δυνατή ομάδα από την Κοπεγχάγη με την οποία ο ΠΑΟΚ ήδη αγωνίστηκε, αλλά δεν κρατάει το μηδέν κι αυτό στα νοκ άουτ ματς είναι πρόβλημα: η Μίντιλαντ παίζει πιο πολύ για να κερδίσει 3-2 παρά 1-0. Αλλά το θέμα είναι και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο ΠΑΟΚ και η προσέγγιση του παιγνιδιού.

Ο ΠΑΟΚ στη Δανία έχει κερδίσει φέτος την Κοπεγχάγη. Φέτος μέχρι τώρα στην Ευρώπη αγωνίζεται καλύτερα εκτός έδρας από ότι στην Τούμπα: στο γήπεδό του κέρδισε μόνο την Λίνκολν στα ματς του ομίλου. Κανονικά πρέπει να επιδιώξει να πάρει ένα προβάδισμα απόψε: θα βρει μια ομάδα ανέτοιμη. Αλλά υπάρχει ένα μυστήριο: κανείς δεν ξέρει αν ο ΠΑΟΚ θα δείξει στο ματς όλη την προσοχή του. Ο Ρασβάν Λουτσέκου άφησε να εννοηθεί στη συνέντευξη Τύπου χθες ότι έχει στο μυαλό του και το ματς με τον Αρη. Ο ΠΑΟΚ πιστεύει ότι μπορεί να καλύψει τη διαφορά από τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα και ο προπονητής του το υπενθυμίζει στους παίκτες σε κάθε ευκαιρία. Το 2018-19 όταν είχε κερδίσει το πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ είχε αντιμετωπίσει τα ματς στην Ευρώπη περίπου ως πάρεργο γνωρίζοντας ήττες από ομάδες που λέγονταν Μπάτε Μπορίσοφ και Βίντι: μπροστά σε αυτές η Μίντιλαντ είναι η υπερομάδα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολλά εξαρτώνται κυρίως από τον ΠΑΟΚ, αλλά είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο βέβαια χρειάζεται βαθμούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει και κάτι. Και το ποδόσφαιρο της Δανίας βαθμούς θέλει – κι έχει κάνει και πρόοδο…